ฮานะ..เเวมไพร์ยมทูต

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันคือเเวมไพร์นะ!!!!

       "เเกนั่นเเละออกไปจากตรงนี้ซะ" 
       "เเกนั่นเเหละที่ตรงนี้!!มันของชั้นโว้ย"
       "นี่ตกลงเเกจะไม่ไปใช่มั้ย"
       "เออชั้นไม่ไป"
       "งั้นเเกเตรียมตัวไปเกิดใหม่ซะเถอะ ย้ากกก"
       "เเกนั่นเเหละที่ต้องไป ย้ากกกก"

       
     "โว้ยยย!!!พวกกเเกไม่ต้องเถียงกัน ไปเกิดใหม่ทั้งสองคนนั้นเเหละ...ห่วงสลายวิญญาณ ย้ากกกกก"

      "ไม่นะ!!ท่านยมทูตต" สิ้นเสียงร้องโหยหวนของยัยชะนีเอ้ย ตานีทั้งสอง ยามคำคืนที่สดใสก็กลับมาอีกครั้ง ตอนนี้ยัยสองตัวนั่นกลายเป็นหิ่งห้อยในขวด
เเก้วของฉันเรียบร้อยเเล้ว ฮะฮะฮ่ะ

     

      " รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยค่ะ"
    
      "(-_- ) ( -_-)"

     "ทั้งหมด 12 บาทค่ะ"
    " รับมา100  ทอน88บาทนะค่ะ"
   " ตื่อ ตือ ตื้อ"  ฉันเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อของพวกมนุษย์พร้อมกับกระป๋องเป็ปซี่ 

   ตลอดทางที่ฉันเดินผ่านสองข้างทางจะได้ยินเสียงหมาหอนโก่งคอร้องเป็นตลอดที่ฉันเดินผ่าน  

   "ไอ้หมาพวกนี่จะหอนกันไปทำไมวะ  ทำยังกะเห็นผีไปได้"ฉันเดินบ่นในใจ

  " ก็เธอเป็นผีจริงๆนิ"    เสียงไคอะ  ตะกี้ฉันพูดในใจนะเว้ย 

   ฉันหันมองซ้ายขวาอย่างสงสัย  ใครน้อออออออออ

  " ไม่ต้องหาหรอก ..........ฉันเองเเหละ"

  "ใครนะ...ฉันที่พูดอะฉันไหน"

  "ลองมองมาข้างล่างซิ"

    "เธอเองหรอ  ที่พูดกับฉันไอ้หมาน้อย"   คุณเชื่อหรือไม่ว่า  สิ่งมีชีวิตที่กำลังพูดกับฉันตรงนี้มันคือ  ไอ้หมาตัวนึง

      
  " เธอเป็นหมาปีศาจหรอ" ฉันถามไอ้ตูบตัวสีดำที่อยู่ตรงหน้าฉัน


  
  "ป่าว" ไอ้ตูบส่ายหน้าอย่างสบายอารมณ์  "ฉันเป็นยมทูตเหมือนกับเธอนั่น เเหล"    0-0 เดี๋ยวนี้ยมทูตเขาเป็นกันง่ายๆอย่างนี้เชียวหรือ  Y-T  เป็นยมทูตนิ
 รันทดจิงๆๆๆ   *-*  คิดดูขนาดหมายังเป็นกันได้
  
     "ก็อย่างนี้เธอว่านั่นเเหละ  เดี๋ยวนี้คนตายกันเยอะ ยมทูตก้อเลยเป็นกันได้ง่ายๆ" 

    "เเล้วเทอรู้จักฉันหรอ "  ฉันถามไอ้หมาน้อย





    

    
   
            ท่านผู้อ่านคงสงสัยใช่มั้ยว่าสาวใสไร้สติอย่างฉันมาเป็นยมทูตได้ยังไง ยื่นซอกคอมาไกล้ๆสิฉันจะเล่าให้ฟัง ฮ้า...
.
        
   "ข้าพเจ้าคือเเวมไพร์สาวเเสนซวยชื่อว่า  ฮานะ ไม่มีนามสกุล  ตั้งเเต่จำความได้ ฉันก็อยู่ตัวคนเดียวโดดเดี่ยวบนโลกนี้มา770 ปีเเล้วนะ อาวุโสเเล้วนะวุ้ย เเละฉันก็ใช้ชีวิตไปตามวิถีเเวมไพร์ธรรมด๊าธรรมดานั่นก็คือตอนกลางวันหลบในรู (เฮ้ยไม่ใช่ เเวมไพร์นะ ไม่ใช่ หนู ) ตอนกลางคืน ก็ออกหากินระรานพวกมนุษย์ไปทั่ว ฮะฮะก็มันสนุกนิ ^-^ จนมาวันนึง........



   ย้อนเวลาไป700 ปีที่เเล้วเดี๋ยวนี้ 



    
     คืนนั้นหนึ่งฉันเผลอไปกัดคอดูดเลือดยมทูตสีเทา*อะดิ ตอนเเรกก็ไม่รู้หรอก

เห็นข้างหลังนึกว่ามนุษย์ เเต่มันน่าสงสัยอยู่ว่า ทำไมมันไม่จับฉันเข้าขวดเเก้ว

เสียก่อนที่ฉันจะลงมือดูดเลือด ทั้งที่ยมทูตสีเทามีพลังวิญญาณเหนือกว่าฉัน

หลายเท่า..  มันต้องเต็มใจให้ฉันดูดเลือดมันเเน่เลย  เพราะอะไรที่ทำให้มัน

ยอมให้ฉันกัดคอ  คำถามนี้ยังคาใจฉันตลอดมา

  *(ยมทูตสีเทาก็คือยมทูตที่เก้บวิญญาณธรรมดา
   ยมทูตสีขาวคือ ยมทูตที่เก็บวิญญาณที่บริสุทธิ์
   ยมทูตสีดำ คือ ยมทูตที่เก็บเฉพาะวิญญาณที่ชั่วร้ายเท่านั้น)


     หลังจากนั้นฉันก็โดนนำตัวขึ้นศาลยมทูตด้วยข้อหา "เเวมไพร์ตนเเรกที่สังหารยมทูตสีเทาได้" ตั้งข้อหาฉันซะน่ากลัวเลย  ฉันเเค่ไปกัดคอขอดูดเลือดกระทังชีวิตนิดส์เดียวเองอะ ToT  




      ท่านทูตเเห่งความตายพิพากข้อหาโดยให้ฉันรับหน้าที่เเห่งยมทูตสีเทาต่อไป จนกว่าจะสะสมวิญญาณที่มีพลังเเก่กล้าได้1000 ดวง!!!!!! ดั่งฟ้าผ่าลงมากลางตอไม้ผุ 0-0 จากนั้นมาฉันก็โดนเฉดหัวออกมาจากโลกวิญญาณมาอยู่บนโลกมนุษย์ จนเนี๊ยะอยู่มา 700 ปี เก็บวิญญาณมาได้เเค่199 ดวงเอง T-T

เพราะต้องคอยเเย่งวิญาณจากยมทูตสีเทาตนอื่น  เเถมฉันยังมีโรคประจำตัวก็คือโรคเเพ้เเดดอย่างรุนเเรงที่ทำให้ฉันเก็บวิญาณได้เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น 

เเล้วชาติไหนฉันจะได้ครบเนี๊ยะ  โว้ย!!!จน เครียด ดื่มเหล้าโว้ย!!!เซ็งเเวมไพร์เซ็งโว้ย!!!!  

 
      มือมือนึงจับที่ไหล่ฉันขณะที่ฉันนั่งยองๆมองหิ่งห้อยวิญาณ199ดวงอยู่ ได้กลิ่นตุๆด้วย เเหยะ

   "โตจนป่านี้เเล้วไม่น่าจับหิ่งห้อยเล่นนะหนู เอิ้กก" ตาลุงขี้เมาคนหนึ่งทักฉันอยู่

คงเป็นเพราะเหล้าที่เเกดื่มเข้าไปทำให้จิตอ่อนมองเห็นฉันได้ อื้มๆก็ยังดีที่พวกเขาไม่ได้ห้ามให้ฉันดื่มเลือดคน  เเฮร์ร์ ฉันเเยกเขี้ยวเตรียมจะให้เขี้ยวสุดเก๋ของฉันทำงาน
   
  "ฟันสวยดีนะอีหนู " อ้าว กรรมของลุงชะตาขาดเเกจริงๆ

 "ค่ะ หนูเสียใจด้วยนะที่ลุงมาเจอหนู "..............