ข้ามมิติมาเป็นแม่ทัพ

หลังจากคิดไตร่ตร่องอะไรมาสักพักอย่างเงียบเชียบ องค์ชายก็ทนไม่ไหวกับความอึดอัดนี้ ตั้งแต่กำเนิดมาข้าไม่เคยพบเจอผู้ใดทำให้ข้าอึดอัดขนาดนี้มาก่อนเลย เริ่มบทสทนากับนางดีไหมนะ ไม่ดีกว่า หรือดีนะ ไม่ดีกว่า

"หรือดีนะ!!! "สิ้นเสียงตะโกนดังลั่นขององค์ชายเวร์เทียร์ก็สะดุ้งตกใจจนออกมาจากภวังในหัวของตัวเองได้

"เกิดอะไรขึ้นคะ คุณชิเมโจได"หญิงสาวกล่าวอย่างหน้าชื่นตาบาน

"จะเจ้า เรียกข้าว่าอย่างนะ"

"ชิเมโชได ค่ะ"

"มันหมายความว่าเยี่ยงไร"องค์ชายงุงงงเกิดมาตั้งยี่สิบสามปีไม่เคยได้ยินคำพูดประหลาดเช่นนี่

"อ่อ ก็คง หนอนไหมตัวเล็กๆ ล่ะมั้งคะ"หญิงสาวตอบอย่างไม่นึกว่าอีกคนจะตีโพยตีพายความหมายไปเช่นไร

"เจ้าคิดว่าข้าน่าเอ็นดูสินะ เลยตั้งชื่อเล่นให้ข้า ข้ารู้ว่าข้ารูปงามผิวพรรณดีเพียงใดสตรีนางใดเห็นก็ต้องตกหลุมพรางโฉมงามอย่างข้า-"

"องคชาติเล็กค่ะ! "เวร์เทียร์เสียงดังพร้อมกรอกตา1ที

"อะ องค์- นี้เจ้า เจ้า นางปีศาจ นางสตรีสติฟั่นเฟื่อน!!!!"องค์ชายปรี๊ดแตกพลางวิ่งไปทางไหนก็ไม่รู้เหลือไว้เพียงเวร์เทียร์ที่ยืนงงว่าควรไปไหนต่อไหนแล้ว อะไรของเขานะ แล้วเราจะไปไหนต่อล่ะเนี่ย ทำไมมันเงียบจัง บ้านคนมีตังค์มีอำนาจจริงหรอเนี่ยเงียบยังกับป่าช้า เวร์เทียร์ได้ทีเลยเดินลงมาจากสะพานไม้ที่เจ้าชายเคยเดินนำลงไปข้างล่าง เป็นสวนดอกไม้ ดอกไม้น้อยใหญ่สีเหลือง สีแดง สีฟ้าเต็มไปหมด

"นี้ดอกอะไรนะ ไม่รู้ชื่อเลย"

"ดอกหลันหวา" สิ้นเสียงของใครบางคนเวร์เทียร์หะฃันไปมอง รูปโฉม เสียง กลิ่น ไม่ผิดแน่หลังจากคิดไตร่ตร่องอะไรมาสักพักอย่างเงียบเชียบ องค์ชายก็ทนไม่ไหวกับความอึดอัดนี้ ตั้งแต่กำเนิดมาข้าไม่เคยพบเจอผู้ใดทำให้ข้าอึดอัดขนาดนี้มาก่อนเลย เริ่มบทสทนากับนางดีไหมนะ ไม่ดีกว่า หรือดีนะ ไม่ดีกว่า

"หรือดีนะ!!! "สิ้นเสียงตะโกนดังลั่นขององค์ชายเวร์เทียร์ก็สะดุ้งตกใจจนออกมาจากภวังในหัวของตัวเองได้

"เกิดอะไรขึ้นคะ คุณชิเมโจได"หญิงสาวกล่าวอย่างหน้าชื่นตาบาน

"จะเจ้า เรียกข้าว่าอย่างนะ"

"ชิเมโชได ค่ะ"

"มันหมายความว่าเยี่ยงไร"องค์ชายงุงงงเกิดมาตั้งยี่สิบสามปีไม่เคยได้ยินคำพูดประหลาดเช่นนี่

"อ่อ ก็คง หนอนไหมตัวเล็กๆ ล่ะมั้งคะ"หญิงสาวตอบอย่างไม่นึกว่าอีกคนจะตีโพยตีพายความหมายไปเช่นไร

"เจ้าคิดว่าข้าน่าเอ็นดูสินะ เลยตั้งชื่อเล่นให้ข้า ข้ารู้ว่าข้ารูปงามผิวพรรณดีเพียงใดสตรีนางใดเห็นก็ต้องตกหลุมพรางโฉมงามอย่างข้า-"

"องคชาติเล็กค่ะ! "เวร์เทียร์เสียงดังพร้อมกรอกตา1ที

"อะ องค์- นี้เจ้า เจ้า นางปีศาจ นางสตรีสติฟั่นเฟื่อน!!!!"องค์ชายปรี๊ดแตกพลางวิ่งไปทางไหนก็ไม่รู้เหลือไว้เพียงเวร์เทียร์ที่ยืนงงว่าควรไปไหนต่อไหนแล้ว อะไรของเขานะ แล้วเราจะไปไหนต่อล่ะเนี่ย ทำไมมันเงียบจัง บ้านคนมีตังค์มีอำนาจจริงหรอเนี่ยเงียบยังกับป่าช้า เวร์เทียร์ได้ทีเลยเดินลงมาจากสะพานไม้ที่เจ้าชายเคยเดินนำลงไปข้างล่าง เป็นสวนดอกไม้ ดอกไม้น้อยใหญ่สีเหลือง สีแดง สีฟ้าเต็มไปหมด

"นี้ดอกอะไรนะ ไม่รู้ชื่อเลย"

"ดอกหลันหวา" สิ้นเสียงของใครบางคนเวร์เทียร์หะฃันไปมอง รูปโฉม เสียง กลิ่น ไม่ผิดแน่