ตำนานรักเหนือภพ
หลังจากคว้านหานิยายจีนมาอ่าน เนื่องจากต้องการเพิ่มมุมมองการเขียน
นิยายของตนเอง ก็พบว่า นักอ่านส่วนใหญ่จะแนะนำนิยายที่ค่อนข้างซ้ำๆกัน
ไม่กี่เรื่องซึ่งได้กวาดมาเป็นเจ้าของแล้วหลายเรื่อง ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่า คุ้ม
ตำนานรักเหนือภพก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่ประทับใจ
สำหรับเกริ่นนำว่า เป็นเรื่องที่ฮือฮาของแจ่มใสนั้นเป็นเพราะว่า นักอ่าน
หลายคนท้วงติงเรื่องตอนจบว่า ต้องการน้ำตาลมากกว่านี้ แต่ส่วนตัวแล้ว
ไม่มีปัญหากับการจบเศร้าเท่าไหร่นัก เรียกว่า ซาดิสต์พอตัว จึงพยายามหามา
อ่านจนได้ (ตอนนี้หนังสือเล่ม 1-2 หายากมาก T^T ตอนแจ่มใสออกเป็น
Boxset น่าจะพิมเพิ่มบ้างก็ยังดี)
นิยายเรื่องนี้น้ำตาแท้ไม่มีน้ำตาลปน ฉากหวานนี่เรียกได้ว่า ร้อยละ0.01 ของ
เรื่อง แต่มีความสมเหตุสมผลของตัวละครมากพอสมควร แม้ตัวละครบาง
ตัวจะน่าโดดเตะแบบไร้เหตุผลก็ตาม
เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กสาว ฮวาเชียนกู่ ที่มีความซวยดึงดูดผีปีศาจ มี
ดวงที่แข็งมาก ใครอยู่ใกล้ก็ซวยกันหมด ได้รับคำสั่งเสียจากพ่อ ให้ฝึกวิชา
ปราบปีศาจที่สำนักเซียนแห่งหนึ่ง จะได้เอาตัวรอดจากปีศาจได้ ไม่นึกว่า
การเดินทางครั้งนี้จะเปล่ยนชีวิตของนางได้ตลอดกาล
เรื่องราวสามเล่มจบ (ก่อนที่จะออกเล่มพิเศษ)นั้น เรียกได้ว่า สนุกสนาน
ชวนติดตามและเรียกน้ำตาได้เป็นระยะๆ เผลอๆจะเรียกเสียงกรีดร้องด้วย
ความขัดใจ และแน่นอนว่า ตอนจบ น้ำตาไหลพราก
ฮวาเชียนกู่ เป็นเดกหญิงที่มีจิตใจงดงาม เป็นคนไม่คิดอะไรมาก แต่เต็มเปี่ยม
ไปด้วยความตั้งใจมุ่งมั้น พยายาม ทำทุกอย่างที่ตั้งใจให้ดีที่สุด สิ่งที่ผิดพลาด
ที่สุดในชีวิตของนาง คือ รักคนที่ไม่ควรรัก (แค่พิมประโยคนี้ น้ำตาก็จะ
ไหลแล้ว)
ไป๋จื่อฮวา เซียนเทพที่ยิ่งใหญ่ เฉยชา เย็นชาแต่ในใจมีความเมตตากรุณาอย่าง
เทพเซียน เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้เป็นระยะๆ และเสียงสบถได้ในบางที ทำ
ทุกอย่างที่คิดว่า ถูกต้อง แบกรับภาระต่างๆไว้ไม่ปล่อยวาง สิ่งที่ผิดพลาด
ที่สุดในชีวิต คือ ไม่ยอมรับความรู้สึกของตนเอง
ตงฟางอวี้ชิง บุรุษปริศนาที่มีแม่ยกเยอะใกล้เคียงกับพี่ไป๋ ทำทุกอย่างเพื่อ
ความรักที่ตนเองไม่คิดว่า จะมี เสียสละทุกอย่างของตนเอง เหมือนบัณฑิต
หล่อๆธรรมดา ไม่มีความสามารถด้านการต่อสู้เท่าไหร่แต่ชาญฉลาดจนชวน
ให้ทึ่งได้เป็นระยะๆ
ซาเชียนโม่ (พี่สาวซา) เป็นคนที่หน้าตาดีที่สุดในเรื่อง เซียน ปีศาจเห็นหน้า
แล้วล้วนงมงาย เป็นคนที่สนใจหน้าตาของตนอย่างยิ่งยวด ห้ามหน้าเหี่ยว
ห้ามมีริ้วรอย ข้าต้องสวย!! เป็นมารที่ไม่ค่อยสนใจสงครามเซียน-มาร ถ้าไม่
ติดว่า เก่งสุด ก็ไม่น่าจะได้เป็นจอมมาร
หมัวเหยียน เป็นหนึ่งในเซียนสำนักเดียวกับไป๋จื่อฮวา เป็นศิษย์พี่ของ
อาจารย์ไป๋ แน่นอนว่า เป็นบุคคลที่ได้รับรางวัน่าตบแห่งปี เขาเป็นเทพเซียน
ที่ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห จู้จี้จุกจิก มีอคติ จนชวนให้สงสัยว่า บรรลุเป็นเซียนได้
ยังไง เขามีส่วนที่ทำฝห้เกิดเรื่องราวมากมาย
หนีหมั่นเทียน เป็นนางมารร้ายของเรื่อง ถึงแม้ว่า จะมีบทบาทไม่มากนัก แต่
ออกมาแต่ละครั้ง ทำให้รู้สึกอยากโดดเข้าไปในหนังสือ แล้วชี้หน้าด่ายิ่งนัก
สวยแต่รูป จูบไม่หอม ในใจเปี่ยมไปด้วยความริษยาผู้คน ไม่เคยคิดว่า
ตนเองผิด ตามประสาลูกสาวเจ้าสำนักเซียน(แห่งหนึ่ง)
หลายคนบอกว่า เรื่องนี้ ในช่วงหลัง นางเอกช่างร้ายกาจ เป็นมารเทพที่ไม่
สนใจผู้คน เพิกเฉยต่อความดีงามที่เคยเรียนรู้ สะทิ้งจิตใจอันงดงามในอดีต
จึงไม่คู่วรกับพระเอกที่ดีงาม แต่ส่วนตัวกลับคิดว่า นางแค่ปล่อยวางไม่ลง
ถ้าเกิดเป็นคนปกติ เจอเหตุการณ์สูญเสียซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คง
ควบคุมพลังมารเทพไม่ไหว อาละวาดโลกแตกไปแล้วแน่ๆ
ส่วนพระเอก หลายคนบอกว่า ใจร้ายใจดำ ไม่เข้าใจพี่ไป๋ จริงๆแล้ว ก็ไม่
เข้าใจเท่าไรนัก แต่ไม่รู้สึกเกลียดเท่าที่คิด ปกติ ถ้าเจอพระเอกทำตัวแบบนี้
จะเกลียดและหันไปเชียร์พระรองสุดใจขาดดิ้น แต่อาจจะเพราะพี่ไป๋มี
เหตุผลรองรับ ความสับสนในจิตใจ ความไม่ปล่อยวางสิ่งที่ตนเองยึดมั่น
สุดท้าย ทำร้ายทั้งตนเองและคนที่ทำให้ตนเองรู้จักคำว่า รัก...
เพราะเป็นเซียน พวกเขามีเวลายาวนาที่จะรอคอย แต่คนธรรมดาๆอย่างเรา
ล่ะ นั่นเป็นสิ่งที่รู้สึกหลังจากที่อ่านจบ...
สำหรับตงฟางอวี้ชิงผู้น่ารัก อาจจะเพราะเต็มไปด้วยปรฺสนามากไปจนไม่
ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก จึงไม่อาจเชียร์ได้อย่างเต็มที่ แต่นับถือในความเสียสละ
ของอาเฮียจริงๆ
ซาเซียนโม่ จริงๆชอบผู้ชายสไตล์นี้นะ เอาแต่ใจ ร้ายกาจ ไม่สนใจชาวบ้าน
ข้าจะทำเพื่อสิ่งที่ข้าต้องการ ข้าเก่งอ่ะ มีไรปะ (แน่นอนว่า ในชีวิตจริง คงไม่
ชอบแน่ ใครจะไปอยากเป็นข้าทาสคุณเธอ) แต่กลับไม่จับใจเท่าที่ควร อาจ
จะเป็นเพราะไม่ได้รับบทที่ส่งเท่าไรนัก (พระรองเยอะก็งี้แหละ เดี๋ยวเค้าซับ
น้ำตาให้นะ)
ไม่น่าเชื่อว่า พระเอก พระรองท๊อปทั้งสองจะไม่อาจจับใจเราได้เลย แต่กลับ
ไปต้องตาโดนใจ เซียนโม่ปิง ที่มีบทเล็กน้อยแต่ถึงเนื้อถึงตัว (เอ๊ะ!!) อาจจะ
เพราะพื้นฐานของเขาที่่าจะเข้าใจนางเอก และยอมเปลี่ยนใจขอร้องให้
นางเอกห่วงตนเองในตอนท้าย ที่ได้ใจแม่ยกไปเต็มๆ (หรือจะชอบพระรอง
ไม่เด่นกันนะ เพราะยังไม่เจอใครที่ชอบอาเฮียคนนี้เลย)
พระเอกถือตนเป็นเซียน เพิกเฉยทางโลก ไร้อารมณ์ ยึดถือสิ่งที่ถูกต้อง
ตงฟางอวี้ชิง ทุกความทรงจำในช่วงเวาอันยาวนานกลับไม่มีสิ่งใดที่น่าสนใจ
ซาเชียนโม่ จอมมารที่มีบาดแผล และไม่อาจคลายปัญหาของตนเองได้
เป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่า พื้นฐานของพวกเขาไม่น่าจะเข้าใจนางเอกนัก แต่
เซียนโม่ปิงกลับมีอดีตที่คล้ายกัน แต่ก็น่าจะปล่อยวางได้ในระดับหนึ่ง สิ่งที่
อาเฮียทำให้นางเอก อาจเป็นเพราะความสงสาร แต่มันก็จับใจเราได้(ซะงั้น)
เหยยยย...นี่คือรีวิว หรือมาบ่น!?
มาบ่นค่ะ...แหะๆ สรุปไม่ได้อะไรเลย
จริงๆแล้ว ก็อย่างที่บอกค่ะ ประทับใจในระดับหนึ่ง คือมีเหตุผลที่เข้าใจได้
ยอมรับได้ในแต่ละตัวละคร
แต่ข้อเสียคือ หมัวเหยียนกับหนีมั่นเทียนนี่แหละค่ะ คืองี่เง่าแบบไม่ค่อยมี
เหตุผล คือหมัวเหยียนฟังดูมีที่มา แต่หนีมั่นเทียนนี่คือนางร้ายชัดๆ(อิน)
ตอนจบในเล่มสามที่หลายคนรับไม่ได้ เรากลับรับได้นะ อาจจเพราะทำใจ
ไว้แล้วด้วย แต่ก็เหมาะสมกับพระเอกที่ไม่ยอมรับความรักของตนเองแล้ว
(อ้าวววว)
สำหรับคนที่ชอบความซาดิสต์ แนะนำนนะคะ คุ้มค่า ผิดจากแนวมากกว่ารัก
ของแจ่มใสเล่มอื่นๆ
สำหรับคนที่รับความเจ็บปวดไม่ได้ แนะนำให้อ่านค่ะ แต่หายืมเอา เพราะคง
อ่านได้แค่ครั้งเดียว
ระหว่างเรื่องนี้กับ Bu Bu Jing Xin แบบนิยายกลับรู้สึกปวดหนึบๆกับเรื่องนี้
มากกว่า
ต้องมารอดูตอนเป็นซีรี่ส์ค่ะ ว่า เรื่องไหนจะเข้าชิง
ปล. รูปปิดท้ายนี่คือหน้าตานักแสดงในเรื่อง บอกเลยว่า อ่านแล้วเห็นภาพเลยค่ะ
ไป๋จื่อฮวา
ฮวาเชียนกู่
ตงฟางอวี้ชิง
ซาเชียนโม่ (สวยน้อยไปหน่อย แต่พอให้อภัยได้ค่ะ)
ขอบคุณภาพจาก pantip.com
ปิดท้ายจริงๆด้วย trailer
ความคิดเห็น
นี้ไม่ชอบเลยสักกะติ๊ด
ว่าแต่ในหนังกับหนังสือเนื้อหามันเหมือนกันรึป่าว แล้วมีตรงไหนบ้างที่ต่างกัน