คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS]สิ่งสำคัญ
สิ่สำั {เะท้อ}
ในบ้านที่ว้าให่ ร่ำรวยเินทอมามายหลายร้อยล้าน ไม่ไ้ทำให้ ปาร์ แบฮยอน นนี้มีวามสุเลยสันิเียว เาแ่านับปาร์ านยอล ไ้เือบๆะปีแล้ว แ่เารัานยอลเพียฝ่ายเียวเท่านั้น านยอลไม่แม้แ่ะแยแสเา้วย้ำไป ้ำยัพาเมียน้อยเ้าบ้านแทบทุอาทิย์ ทำร้ายร่าายอแบฮยอนเวลาเมา แถมยัใ้ำหยาบพู้วยอี่าหา แ่แบฮยอน็ยัทน่อไปเพราะำว่ารัมันบัา
“แบ ูหิวไปทำอาหารมาสิ”
“าน...”
“บอเาให้เร็วๆสิะพี่าน เยริหิว”
ผู้หินนี้พูพร้อมับลูบไปทั่วแผออสามีเา แบฮยอนปล่อยน้ำาหล่นลมาอย่าลั้นไม่อยู่อี่อไป...
“ูบอให้มึไปทำอาหารมาแ มายืนร้อไห้ทำเหี้ยอะไรแบ!!!!”
“ฮึ..าน แบทำไม่เป็นหรอนะ”
“ู บอ ให้ ไป ทำ”
แบฮยอนำใ้อเินไปที่ห้อรัวและทำอาหารทันที...
เพร้!!!
อาหารทุาน ุปทุถ้วยถูเหวี่ยลอย่าไม่ใยี...
“มึทำให้นหรือให้หมาแแบฮยอน!”
“แบบอแล้ว ว-ว่า แบทำไม่เป็น”
“เยริว่ามันโหแน่ๆเลย่ะ มันใแล้เยริ”
“ันไม่ไ้โห---“
เพี๊ยะ!!
แทนเสียพู้วยเสียฝ่ามือระทบหน้าแทน ...ใบหน้าเรียวสวยหันไปามแรอฝ่ามือให่ โลหิสีแไหลออมาามุมปา แ่็ไม่เ็บเท่าำพูอนใร้าย...
“เป็นแ่ เมียทีู่ไม่ไ้รั อย่าสะเออะ”
“ฮึ...ฮือ -านะใร้ายับแบเินไปแล้วนะ!!”
แบฮยอนพูอย่าหมวามอทน แ่็้อร้อเ็บเมื่อานยอลระาผมอน
“เยริลับไป ผมอสั่สอน มันหน่อย”
สิ้นเสียร่าสูแบฮยอน็ถูพามาที่ห้อนอนอานยอลทันที านยอลเลียแบฮยอน ร้ามับแบฮยอนที่รัานยอลมา
“อ่ะ านยอลแบเ็บ ฮึ ฮือ พอแล้ว!”
“เป็นนาบำเรอใหู้หน่อยนะแบ หึ!”
CUT
ไม่้อหา เพราะเราเผลอลบ TT
หลัาเสร็บทรัอทั้สอแบฮยอน็นอนบนที่นอนไม่ยอมไปไหน..
“อย่าสำออยนัเลยแบฮยอน มึไม่ไ้มี่าที่ะใหู้สนในานั้นหรอ ถ้าไม่มีมึ เยริไ้เป็นเมียูริๆสัที”
“—ั้น็หย่าัน”
“เอาสิ ูพร้อมลออยู่แล้ว พรุ่นี้เลยมั้ย? วันถัมาูะไ้แ่านับเยริเลย ”
“อืม เราหย่าันเถอะ”
หลัาที่ประูห้อปิลแบฮยอน็ปล่อยโฮออมาทันที..
“ฮือ...ฮึ นอะไร ทำไมใร้ายไ้ถึนานี้”
พอทีแบฮยอนะไม่ทนอี่อไปพูบ็เ็นใบหย่าที่านยอลเรียมทันที... [เฮุน] เบอร์ที่แบฮยอนโทรออ
[เฮุน]
นี่ใรรับ?
ฮุนนี่แบ แบฮยอน
แบ!!เป็นไเาทำอะไรแบมั้ย???
ทำสิ เาเลียแบนี่นา ฮึ!
แบ..อยามาอยู่ับเรามั้ย
เฮุน ฮึ..เราะไป เพราะเราไม่ไหวแล้ว
แบรู้ใ่มั้ยว่าฮุนิับแบยัไ แบเริ่มใหม่ับเราเถอะเรายินีทุอย่า
ฮึเฮุน..นายเป็นนีริๆเลยนะ
เริ่มใหม่ับฮุนนะรับนเ่
อืม..
ไม่้อเออะไรแย่ๆอีแล้ว.
4 เือน่อมา
านยอลับเยริไม่ไ้แ่านันอย่าที่เยู่แบฮยอนไว้ ผิับแบฮยอนที่อนนี้ไ้มีีวิู่ไปแล้ว...
“เฮุนนา ื่นไ้แล้วน๊า ี้เาัเลยยยย”
“แบ ื่นเ้าั”
“็แบไม่ไ้ี้เาเหมือนฮุนนี่นา ลูอแลไป่วยหน่อย”
“อื้มรับ”
พูบเฮุน็ลุึ้นมาุ๊บแบฮยอนไปทันที
โอ เฮยอน ลูายหัวแ้วหัวแหวนอแบฮยอนับเฮุนที่หน้าาเหมือนพ่อไม่มีผิ ำลันั่อแอยู่ในห้อรัวเพียเพราะอยาใหุ้พ่อป้อน้าว..
“ปะป๊า”
“ป๊ามาแล้วรับเฮยอน”
“ป้อนๆ”
แบฮยอนนัู่สอพ่อลูอย่ามีวามสุ ถึแม้ในใะยันึถึอีน็ามแ่เา ไม่มีวันลับไปอีแล้ว
ที่บ้านอระูลปาร์านยอลำลันัู่ที่วีอยู่เียบๆ 4เือน่อนหลัาที่เาลับเ้ามาในบ้าน เาไม่เอนัวเล็อีแล้ว เอเพียระาษที่วาไว้บนหัวเีย มันือ ใบหย่า เามีวามสุมาที่ไ้บับเยริ แ่นานๆไปเธอเริ่มเปลี่ยนไป เอาแ่ใ โมโห่าย และ เมา วันนี้็เป็นแบบนั้น...
“านยอลลลล”
“เยริ ุเมามาอีแล้วนะรับ”
“เรื่ออั้น!”
“ุรู้ัวมั้ยว่าเปลี่ยนไปนาไหน!?”
“เหอะ แล้ว ุรู้มั้ย ั้แ่อีแบฮยอนมันไม่อยูุ่เอ็เปลี่ยนไป ุไม่เยมีวามสุเลย ฮึ ุรัมันใ่มั้ย”
“ไปให่แล้ว เมา็ไปนอน”
“เหอะุน่ะโ่ ุิว่าั้นรัุหรอ ั้นะบอให้นะ ที่ั้นอบุ็เพราะุเนี่ยรวยมา ั้นเาะินไ้สบายเลยแหละ 5555”
“เยริ”
“และั้นะบอให้นะนที่ทำให้ั้นับุเลิันน่ะไม่ใ่อีแบฮยอน แ่เพราะั้นมีผัวใหม่ับลูที่้อูแล่าหา555555 ุมันโ่ริๆ หลั้นนหัวปัหัวปำ นทิ้นีๆอย่ามันไป”
“มึทำแบบนี้ทำไม!!!!!!”
“ูสะใ5555555!!!”
ทั้สอนไม่มีใรยอมใร นานยอลทนไม่ไหว ้อโทรให้นมาลาเยริออไป...
ภายในห้อนอนที่เยใ้สอน ลับลายเป็นเพีบานยอลที่้อนอนนเียว ร่าสูมอเพานว่าเปล่า มอรูปานแ่านอเาับอีเ้าสาวอย่าแบฮยอน ที่เปลี่ยนรอบใหม่เมื่อเย็น เพราะเาเยปามันลพื้นนแหลละอีย และมอล่ออวัที่แบฮยอนเยให้แ่เาลับไม่เยใยีมันสัรั้... ร่าสูลาเียและเินไปหาล่ออวันั้น านยอลถึลับหลั่น้ำาทันทีที่ไ้เห็นอวันั้น...แหวนอเยริ ที่เาเยให้ แ่มันหาย เาึโทษว่าแบฮยอนเอาไป
‘านยอล อิ้นนี้มันอาะสำัับนายและเยริ
หวัว่าะแทนำอโทษไ้นะ ปล.แบเอในห้อนั่นแหละ’
“ไม่แบฮยอน ไม่มีอะไรสำัเท่านายแล้วล่ะ ฮึ”
านยอลนอนลับเียและปล่อยน้ำาออมา เาไม่ออะไร นอา อให้ทัน อย่าเพิ่มีใรนะแบฮยอน แ่เาไม่รู้ว่ามันไม่ทันั้แ่แบฮยอนเ็นใบหย่าแล้ว
ในอนเ้า วันนี้เป็นวันหยุานานยอลึไปห้าเพื่อที่ะื้อสูทใหม่ และอะไรอีหลายๆอย่า...
“แบ!”
านยอลเห็นนที่เาามหา ำลัเินเ้าร้านสูทเหมือนัน ึไม่รอ้าท่ะเ้าไป...
“—าน”
“มานเียวหรอ?”
“ป่า—“
“แบ มาพอีฮุนะลูว่าะลอสูทมา่วยวััวหน่อย”
“นี่ใรอ่ะ”
“นี่เพื่อนแบเอฮุน —านยอลนี่เฮุนับเฮยอน สามีับลูเราเอ”
“รับ ยินีที่ไ้รู้ัเพื่อนแบนะรับ”
“หวัีเ้าเร็วเฮยอน”
“หวัีรับ^^”
“น—หน้าเหมือนุมาเลยนะรับ”
“แน่นอนรับ เื้อพ่อมันแร5555+”
“ั้นผมลับ่อนนะรับ”
ผมเินออมาาภาพอ3พ่อแม่ลูนั่นอย่าเ็บปว อนนั้นที่แบฮยอนรัผม ผมเอลับผลัไสเาออไป แ่พอผมรู้วามริ เวรรรมอผมมัน็ามทันนผมเ็บไปทั้หัวใ เพิ่ะรู้ว่าวามเ็บมันเป็นแบบนี้นี่เอ...
‘อสำับาอย่ามันะอยู่ับเราลอหาเรารัษามัน
แ่มันะาไปเมื่อเราไม่สนใมัน’
-END-
ยัไม่ไ้แ้ำผิเน้อออออ ถ้าเียนผิ
็้ออโทษ้วยนะะ^^
ความคิดเห็น