คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Valentine.
Valentine
“เพราะวันวาเลนไทน์ไม่ไ้มีวามสุเสมอไป”
.
.
เ้าวันอาทิย์ที่สใสภายในบ้านที่แสนอบอุ่นอ ปาร์ านยอล
ที่ใ้ีวิอยู่ร่วมับ ปาร์ แบฮยอน ภรรยาัวเล็อเา
ีวิู่อเาแ่านมาไ้ร่วม5ปีแล้ว
ีวิู่อทั้สอนอาะไม่ไ้หรูเหมือนับนอื่นๆแ่านยอลอบแบบนี้ แบบที่ รัันไม่้อมาแ่รัันนานๆ เพียแ่ื่นึ้นมาแล้วเห็นภรรยาัวเล็อเาอยู่ในอ้อมอแ่นั้น็สื่นแล้ว...
“แบ ื่นไ้แล้วรับนี้เา” านยอลปลุนัวเล็ในอ้อมอ
“อื้อ..านแบ่วรับ”
“วันนี้วันอะไรเอ่ยรับ^^”
“วันอารายย??”
และมัน็เป็นแบบนี้ทุๆปีนัวเล็อเามัอบลืมอยู่เรื่อยๆว่าวันวาเลนไทน์อทุปี
ือระยะเวลารบรอบอเาับนัวเล็ที่มัะมาบรรบันในวันที่14 ุมภาพันธ์
ทุๆปีเ่นัน
“ถ้าลืมานะโรธแบริๆนะรับ”
“ืออออ..านรับไม่เอาอย่าโรธแบ”
นเป็นภรรยามีหรอะยอม
ับยิ่อ้อนมาึ้น้วย้ำ
“บอแบมาเถอะนะ”
“แบน่ะวันนี้น่ะ 5ปี
อเราแล้วนะ^^”
“อือ เ้าใแล้วรับ
แบะรีบอาบน้ำนะ”
พูบนัวเล็อผม็ำลัะเินไปอาบน้ำแ่็้อเินย้อนลับมาเพราะเหมือนะลืมอะไรบาอย่าไป..
ุ๊บ..
“มอนิ่ ิส รับุสามี^^”
นี่แหละวันวาเลนไทน์อเรา
ที่ไม่ไ้พิเศษ แ่อบอุ่นเหมือนในลอ5ปีที่แ่านันมา^^
ผมนั่มอรูปที่หัวเียแล้ว็ยิ้มออมา มันเป็นรูปอผมับภรรยาัวเล็ที่ยืนสวมอันในุสูทสีาวสะอา
ในรูปเรามีวามสุันมา เป็นรอยยิ้มให้ันมาลอ
ผมยัำวันนั้นไ้ี...วันที่ผมอแบฮยอนแ่าน มันเป็นวันวาเลนไทน์
‘แบแ่านับานนะรับ
านอยาใ้ีวิร่วมับแบไม่อยาแอบมอแบอีแล้ว านอบแบริๆ
อบนหายใออ็เป็นแบ หายใเ้า็เป็นแบ
แบฮยอนลายเป็นลมหายใอานยอลไปแล้วรับ ‘
‘านยอล..’
นัวเล็สะอื้นออมาและพยัหน้ารับอย่าปลื้มใ
และนั่นแหละุเริ่ม้นีวิู่อเรา..
“นั่ยิ้มอะไรรับานยอลอา..”
นัวเล็ที่เพิ่อาบน้ำเสร็เินมาหาผมพร้อมับอล้ออาทา้านหลั
“นั่ยิ้มว่าเรามาไลเหมือนันไ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า วันนั้นที่านอแบอ่ะ แบน้ำาแเลย”
“ใ่รับ แบี้แย”
“ย๊า!! แบป่าวี้แย านนั่นแหละทำแบร้อไห้”
นัวเล็พูและยู่ปาอย่าน่ารั
นานยอลอไม่ไ้ที่ะหันไปุ๊บปาเล็นั่นเบาๆ
“ไปเที่ยวันีมั้ยรับ?”
“หือ..!!!ริหรอไปๆแบอยาไป”
นานเท่าไหร่ที่ไม่่อยไ้ไปเที่ยว้วยัน
นั่นทำให้นัวเล็ถึับเ็บอาารที่ใไว้ไม่อยู่
ูบปาผู้เป็นสามีไป1ทีเป็นราวัล
“ไปันเถอะแบอยาเที่ยวับานแล้วรับ^^”
“าน็เหมือนันรับ”
ที่ลาแห่นี้
ไม่นึเลยว่าะมีอินมามายให้แบฮยอนัวน้อยไ้ลิ้มลออย่าอบออบใ
“านนนน อร่อยัรับ”
“อร่อย็ทานเยอะๆนะรับ”
านยอลพูและป้อนแบฮยอน่อไปอย่ามีวามสุที่เห็นนรัยิ้มไ้ลอ
“านไม่ทานหรอรับ?”
“แบอิ่มาน็อิ่มแล้วรับ”
ถึะพูไปอย่านั้นแบฮยอน็ไม่ยอมึะเียบในมือานยอลมาถือเอ
“แบะป้อนานยอลบ้า^^”
พูบ็ป้อนอินให้านยอลบ้า
โยานยอล็ยิ้มให้ับวามื้ออภรรยาัวน้อยอเา
แ่็ไม่ปิเสธเลยว่าอาหารที่แบฮยอนป้อนมันอร่อยมาว่าินเอะอี...
เวลาอนนี้6โมเย็นแล้วานยอลับแบฮยอนำลัะลับแ่นัวเล็ันหยุเินะ่อน
“มีไรหรอแบ?’
“อยาไ้อันนั้น ใสู่่ันเถอะนะ”
เมื่อมอไปามมือนัวเล็็เห็นว่ามันือ้อมือู่ที่เป็นาวับพระันทร์เสี้ยว
“อืม มีอะไรทีู่่ันบ้า็น่าะี”
แหสิ..เาับภรรยาไม่่อยใส่อะไรู่ันหรอ..เพราะมันูน่ารำานเินไป
แ่อนนี้อลอบ้าเถอะว่ามันะเป็นยัไ
“านใส่พระันทร์นะ
แบะใส่าวเอรับ^^”
ผมพยัหน้าใภรรยา่อนะยื่นมือออไปให้แบฮยอนใส่ให้...
“สวย”
“เป็นไล่ะแบฮยอนเลือะอย่า
ทีนี้เรา็ go home ันโลยยย!!”
ผมยิ้มและเินไปที่รถ่อนเราะเินทาลับบ้าน
เราถึบ้านในเวลา6.30
ึ่มัน็ไม่่อยะมืเท่าไหร่ผมเลยมานัู่โทรทัศน์ับแบฮยอนนถึ2ทุ่ม
“สนุเนอะาน หนัเรื่อนี้อ่ะ”
“หวานเิน านเลี่ยน”
“ฮึ้ยยย!! ไม่โรแมนิเลยนะานอ่ะ!”
“เป็นแ่ับแบ็พอแล้วรับ”
ผมพูและอแบฮยอนนมอและึับใบหน้าอภรรยาัวเล็่อนะ่อยๆยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆแ่..
‘ี๊ ี๊ ี๊’
เป็นเสียโทรศัพท์อผมเอ..ผมำใ้อผละออาแบฮยอนแล้วรับโทรศัพท์
‘มีไรวะเฮุน’
‘ไอ้าน มึแย่แล้วว่ะ!’
‘อะไรแย่วะ!’
‘ไอ้ริสู่อริมึอ่ะ
ับรถามพวูเนี่ย แม่เอ้ยูะไอ้อินมือเปล่า้วยสัส’
‘เออๆ ูะรีบไป’
หลัานั้นผม็วาโทรศัพท์และหันไปบอแบฮยอนว่าเี๋ยวมา
เพราะมีธุระสำั
“ระวััวนะาน”
นั่นือำสุท้าย่อนผมะออาบ้านไป...
ปึ!!.. เสียทุบโ๊ะัึ้นทำให้ผมหลุออาภวั์่อนะหันไปมอไอ้เฮุนับอิน
“วันวาเลนไทน์ทีไรมึเป็นแบบนี้ทุทีเลยว่ะานยอล”
“มึ็รู้ว่าูิถึ---“
“ูรู้านยอลว่ามึิถึแบฮยอน แ่แบมันายไปไ้2ปีแล้วนะ
แล้วมึเป็นแบบนี้เมื่อไหร่แบมันะมีวามสุสัทีวะ” เฮุนพู่อนะบไหล่ผม
“็ถ้า..ฮึ..ถ้าวันนั้นูไม่ไปหาพวมึ
หรือมีใรอยู่เป็นเพื่อยแบสัน ลูน้อไอ้เหี้ยริสไม่่าแบ….”
“ูลืมวามทรำวันนั้นไม่ลริๆว่ะ
ฮึ..อึ”
น้ำาลูผู้ายไหลลมาอย่าไม่าสาย
นึไปถึเหุาร์วันนั้นมันยิ่ทำให้านยอลอ่อนแอ
หลัาลับมาที่บ้านานยอลถึับุเ่าลรพื้นอันเย็นเียบทันที ลิ่นเลือ เสียรถโรพยาบาล
และนรหน้าเาที่ไ้าไปแล้ว าไปพร้อมสร้อย้อมือรูปาวที่าออา้อมือ
แ่เ้าัว็ยัำมันไว้อย่าแน่นหนาราวับลัวว่าใระเอาไป...
“แบ..แบอาน ฮึ..แบ”
“านยอลฟัูนะ..”
“มึ้อปล่อยวาแล้วทำใให้ไ้
ลูน้อมันโนับไปแล้ว ไม่มีอะไรที่แบฮยอน้อห่วแล้ว
มี็แ่มึที่ยัมปลัอยู่แบบนี้ มึอยาให้แบทุ์ทรมานหรอ?”
“ฮึ..ไม่ แบอูเ็บพอแล้ว ฮึ..”
“ถ้าไม่..ั้นวันนีู้ะพามึไปเยี่ยมแบนะานยอล”
ที่สุสานแห่หนึ่
นที่เารันอนหลับอยู่ในนั้นมานาน2ปีแล้ว หลับแบบไม่มีวันื่นมาหอมานยอล
ไม่สามารถอานยอล ไม่สามารถูบานยอลไ้อีแล้ว...
“ฮึ...แบฮยอนนา
านมาหาแล้วนะรับ...”
“แบ ฮึ..สบายีไหมรับ
รนั้นหนาวมั้ย แ่หัวใอานมันหนาวมาๆเลยนะ
านเบื่อับาร้อนอนนเียวแล้ว..ฮึ แบ -านรัแบนะรับ”
พูบานยอล็วาอุหลาบสีาวไว้บนหลุมศพอภรรยา..
“สุสัน์วันรบรอบ7ปีนะรับที่รั”
-END-
แ..มาเรื่อแร็มาม่าเลยวุ้ยย!555+
เราแ่ราม่าไม่เ่ริๆ ้อร้อไปแ่ไปถึะไ้อารม์อ่ะแ่็ลออ่านัน่อนน๊า..^^
ฟัเพลอนอ่าน้วย็ีย์...
ความคิดเห็น