คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Whitecap : Chapter 2 -100%-
Chapter 2
น้ากลางมารับค่าตัวแสนจากเจ๊แหม่มเพิ่ม แต่เพราะเมื่อคืนแสนรักไม่มีแขก วันนี้ก็เลยต้องผิดหวังไป นึกในใจว่าโดนงุบงิบเอาไว้เองหรือเปล่า หน้าตามันก็ดีเอาเรื่อง ทำไมถึงไม่มีแขก แต่ช่างประไร ถ้ายังไม่มีแขกเดี๋ยวเขาจะพามันออกมาแล้วไปหาลูกค้าเอง ถึงจะหายากหน่อยเพราะตัวเองไม่ค่อยรู้จักมักจี่กับคนไฮโซเหมือนเจ๊แหม่มนัก เดี๋ยวลองติดต่อกับคุณประวิทย์ดู ครั้งที่แล้วได้มาเป็นหมื่น คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม ไม่รู้ว่าจะยังอยากได้มันไปปรนนิบัติบนเตียงอยู่อีกหรือเปล่า
“ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่”
“ครับ?”
“ที่ต้องเอาไปผ่าตัดแม่ต้องใช้เท่าไหร่”
ไม่รู้ทำไมถึงนึกเอ็นดูมันนัก เห็นมันนิ่งเงียบซึมๆ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่ค่อยประสีประสาอยู่ด้วย ไม่อยากปล่อยให้กลางเอาตัวมันไปค้ากำไร ยิ่งรู้ๆ ฉายามันอยู่ ว่าหน้าเลือดขนาดไหน เลยตั้งใจว่าจะเอาเงินให้ไปรักษาแม่ก่อน แล้วให้มันทำงานใช้คืนที่หลัง ไม่รู้ว่าถ้าปล่อยให้เก็บเงินจนครบแล้วค่อยไปรักษา แม่ของมันจะยังคอยอยู่ไหม
“เดี๋ยวเจ๊จะให้ยืมไปก่อน แล้วเราค่อยทำงานใช้คืนที่หลัง ห้ามเบี้ยวล่ะ”
เจ้าแสนทำตาลุกวาวราวกับเจอทองคำก้อนใหญ่ มันยกมือไหว้ขอบคุณเจ๊แหม่มอย่างดีใจ ถ้าหากได้เงินมาก่อนแม่ปลื้มจะได้ไม่ต้องทรมาน แสนรักไม่เกี่ยงหรอกหากต้องทำงานหนัก ขอแค่แม่ปลื้มหายมันก็ดีใจแล้ว
เจ๊แหม่มบอกให้แสนไปคุยกับทางโรงพยาบาลให้เรียบร้อย ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายหล่อนจะจัดการให้อีกที เห็นท่าทางมันดีอกดีใจเหมือนคนอื่นเขาก็ยิ้มออกมา ด้านน้ากลางของมันไม่พอใจอย่างมากที่เจ๊แหม่มจะออกเงินให้มันก่อน แลกกลับการกลายมาเป็นเด็กในสังกัดอย่างเต็มตัว ความคิดที่จะพามันออกไปหาแขกเองคงต้องพับเก็บไว้ก่อน ไม่อยากมีปัญหากับเจ๊แหม่ม คนแถวนี้ยิ่งรู้ดีกรีของหล่อนอยู่ เป็นเถ้าแก่เนี้ยคุมบาร์คุมซ่องยังไม่พอ ยังพกความเป็นนักเลงใจใหญ่มาอีกด้วย ใครมีเรื่องไม่โดนเป่าหัวตายก็บุญโข
“เอานี่ของเอ็ง…แล้วไสหัวออกไปจากนี่ได้แล้ว”
เจ๊แหม่มเซ็นเช็คแล้วยื่นให้น้ากลาง เขารับมันมาด้วยความดีอกดีใจ ยิ่งเห็นยิ่งสมเพช เงินที่ให้ไปมันจำนวนน้อยเสียเมื่อไหร่ ถือเสียว่าเป็นค่าแนะนำแสนรักมาที่นี่ จะไม่ให้ก็กระไรอยู่ เดี๋ยวมันจะหาว่าขี้เหนียวขี้งก
“แม่…แสนมีเงินมารักษาแม่แล้วนะ”
“แม่ปลื้มต้องหายแล้วเราจะกลับมาอยู่กันสองแม่ลูกตลอดไปนะครับ”
เด็กหนุ่มกุมมือแม่ปลื้ม สูดดมกลิ่นอายของแม่ด้วยความรักและความเคารพ ไม่รู้ว่าคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงจะรับรู้การมาของมันไหม หากไออุ่นระหว่างสองคนคงสื่อกันถึงได้ หลังจากคุยกับหมอมันก็มาขลุกอยู่กับแม่มันที่ไม่ได้มาเยี่ยมสองวันแล้ว เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ก่อนจะรีบกลับไปทำงาน ไม่วายก้มลงกราบที่ฝ่าเท้า ขอให้แม่อวยพรให้มันโชคดี
แสนรักเลือกที่จะเดินกลับไปยังสถานที่ทำงาน ไม่มีเงินพอที่จะขึ้นรถเมล์หรอก เงินที่ได้จากการทำงานเก็บไว้ในห้องอย่างดี หวังไว้รวบรวมแล้วนำมาคืนเจ๊แหม่ม กว่าจะถึงก็ปาดเหงื่อไม่รู้รอบที่เท่าไหร่
แสนรักมันเป็นคนมองโลกในแง่ดี คงได้มาจากแม่ปลื้มของมันนั่นเเหละ ถึงจะจน อดมื้อกินมื้อ แต่ก็ไม่เคยนึกโทษโชคชะตาที่ทำให้เกิดมาเป็นเช่นนี้ นึกดีใจเสียอีกที่ไม่พิการ ขาขาดแขนขาด ต้องนอนขอทานตามสะพานลอย
ตอนแม่ปลื้มอยู่ แกก็ร้อยพวงมาลัยให้แสนรักมันไปขายตามสี่แยก บางวันก็ไปช่วยขนผักขนปลาที่ตลาด แม่ค้าใจดีเห็นมันนิสัยดีก็เจือผักปลาที่เหลือมาให้บ้าง ครูไก่ที่อยู่ระแวกนั้นก็สอนมันทำงานประดิษฐ์แล้วเอาไปวางขายตามตลาดนัด บางทีก็รับงานจากโรงงานมาทำ เอายางมัดผมแบ่งใส่เป็นถุงๆ ทำสารพัด ไม่เคยเกี่ยงงาน
ได้เงินไม่มาก แต่ก็มีความสุขดี
เจ๊แหม่มไล่มันให้ไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้แกไปซื้อเสื้อผ้าให้มันที่ห้างใกล้ร้านด้วย หวังจะดันมันให้ขายได้ในคืนนี้ แม้จะสงสารอยู่บ้าง แต่งานก็คืองาน ไว้จะเลือกคนที่ไว้ใจได้ให้มัน ถือเสียว่าสงเคราะห์ ช่วยๆ กันไป
“ให้ผมช่วยทำอย่างอื่นมั้ยครับ” มันอาสาเพราะเห็นว่าร้านยังไม่เปิด
“ไม่ต้องหรอก เด็กในร้านมีเยอะแยะ”
“ครับ”
“ที่ร้านนี้มีสองอย่าง คือค้างที่ร้านกับออกไปค้างกับแขกข้างนอก ค่าตัวแขกจะจ่ายที่นี่ไว้ แต่ถ้าแขกให้ทริปเอ็งก็เก็บไป ไม่ต้องเอามารวม แล้วก็ทุกครั้งที่นอนกับแขกต้องทำความสะอาดร่างกายตัวเองด้วย ป้องกันทุกครั้ง”
เจ๊แหม่มอธิบายรายละเอียดปลีกย่อย แนะนำส่วนต่างๆ ของร้านให้มันฟัง เพื่อจะได้คุ้นเคยกับที่นี่ เดินเข้านอกออกนู่นจะได้ถูกต้อง ชั้นร่างของร้านเป็นผับธรรมดาทั่วไป ชั้นสองเป็นห้องวีไอพี แยกเป็นห้องๆ ส่วนชั้นสามเป็นห้องไว้สำหรับผู้จัดการร้านแล้วก็เด็กๆ ที่ทำงานตำแหน่งเดียวกับแสนรัก ส่วนชั้นสี่เป็นห้องนอน มีประมาณสิบกว่าห้องเห็นจะได้ เปิดเอาไว้ให้แขกที่ค้างคืนที่นี่ ราคาก็จะถูกกว่าอ็อฟไปข้างนอกหน่อย
“อยู่ไม่นานเดี๋ยวเอ็งก็เก็บเงินได้ครบ” เจ๊แหม่มบอก
หวังให้เป็นเช่นนั้น จะพยายามทำงานเก็บเงินแล้วมาใช้คืนเจ๊แหม่มให้ครบ คงเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่แม่ปลื้มหายและกลับมาอยู่บ้านพอดี จะลืมอดีตไว้ที่นี่ แล้วกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม ต่อให้ทำงานจนมือพังมือเปื่อย ก็ยังรู้สึกดีกว่าต้องมาทำงานแบบนี้ แม่ปลื้มไม่ชอบ และสิ่งไหนที่แม่ปลื้มไม่ชอบมันก็เลี่ยงที่จะไม่ทำ ยกเว้นก็แต่ตอนนี้…
…ขอโทษนะครับแม่…
วันนี้เจ๊แหม่มเรียกแขกให้แสนรักเต็มที่ ลูกค้าของแสนวันนี้เป็นนักเที่ยว อายุเกือบสามสิบกว่าปีเห็นจะได้ เขาดูสุภาพ อ่อนโยน หน้าตาดูสะอาดสะอ้าน ถ้าเดินสวนกันที่อื่นคงคิดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่ง ไม่เหมือนกับตาแก่คนนั้น นั่งดื่มที่ร้านกันสักพักก็ประคองกอดแสนรักออกไป
เขาพาแสนรักมายังคอนโดหรูใจกลางเมือง ระหว่างทางก็ชวนคุยนู่นคุยนี่ตามประสา อายุเท่าไหร่ ชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน และทำไมถึงมาทำงานแบบนี้ คำถามอื่นเขาตอบ แต่คำถามสุดท้ายเขาเลี่ยงที่จะตอบ เพียงพูดว่าต้องการเงินใช้
“จะอาบน้ำก่อนมั้ย” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ครับ”
แสนรักใช้เวลาในห้องนอนให้นานที่สุด ยังไม่ชินเสียที…จนคนข้างนอกเคาะเรียก ถึงจะเดินออกมา
“ดื่มอะไรมั้ย” เขาว่าพลางชูขวดเบียร์ขึ้น
“ไม่ครับ”
ชายหนุ่มร่างสูง เจ้าของเรือนหน้าที่แสนรักว่ามันดูสะอาดและสุภาพ หากแท้จริงแล้วทุกอย่างกลับเป็นเพียงภาพลวงตาที่ฉาบทับเอาไว้ กว่าจะแสดงตัวตนออกมามันก็สายสำหรับแสนรักไปแล้ว การกระทำที่ป่าเถื่อน ไม่มีความนุ่มนวล เซ็กซ์ที่ปราศจากการยอมรับในตัวอีกฝ่าย มีเพียงตัณหาราคะที่ต้องการสนอง ไม่สนใจเสียงร้องบอกให้หยุดจากคนใต้ร่าง มันทั้งเจ็บทั้งจุก บอกว่าอย่าเพิ่งขยับแต่เขากลับไม่ฟัง โถมแรงที่มีขยับกายอย่างแรง ฉันรู้สึกเหมือนตรงนั้นฉีกขาดอีกครั้ง ทุกจังหวะมีแต่ความเอาแต่ใจ
ก็เพราะซื้อมาเพื่อสนองตัณหา แล้วยังจะเรียกร้องอะไรอีก…
อยากได้อ้อมกอดเหมือนแม่ปลื้ม…
อยากได้คำพูดหวานหูเหมือนคนที่เป็นแฟนกันเขาทำ…
ไม่มีใครสนใจอีตัวอย่างเขาหรอก…
“คุณ!” แสนรักร้องออกมาอย่างตกใจ
ปากขวดเบียร์ถูกสอดเข้ามายังช่องทางนั้น จากที่เคยคิดว่าสุภาพอ่อนโยน ตอนนี้กลับกลายมีเพียงปีศาจร้ายเท่านั้น แสนรักกอดหมอนร้องไห้ พยายามขัดขืนหากถูกตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดที่ตลบอบอวลอยู่ในโพรงปาก แก้มซ้ายชาวาบ กรีดร้องออกมาอย่างทรมานทุกขณะที่ปากขวดเบียร์ถูกกดลึกลงมา
“อย่าเกร็ง ไม่งั้นมันแตกโดนนะครับ” เขาว่าพลางกดริมฝีปากที่หน้าผาก
“พอแล้ว…มันเจ็บ!!”
“เป็นแค่เด็กขาย มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากลูกค้าหรอ หืม?”
แสนรักหวีดร้องเสียงหลง เลือดสีแดงข้นไหลย้อยออกมายังช่องทางรัก เขากดแช่ขวดไว้เช่นนั้น จนสุดท้ายก็ไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาได้
ภาวนาขอให้พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วพบกับแม่ปลื้ม…
อยู่ภายในห้องเช่าเล็กๆ ที่มีเพียงฟูกเก่าๆ ที่เก็บมาจากเจ้าของที่ทิ้งมันแล้ว กับแม่ปลื้ม สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ฝัน…ที่อยากจะตื่นออกมาเสียที แสนรักสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเกือบสว่างแล้ว เขาถูกจับโยนออกมานอนนอกห้อง บนพื้นพรมเย็นๆ เจ้าสิ่งนั้นยังคงค้างคาอยู่ แสนรักกลั้นใจดึงมันออกมา กัดริมฝีปากเพื่อสะกดกั้นเสียงร้อง ทนไม่ไหว ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอีกรอบ สมเพชตัวเอง นับวันมันยิ่งไร้ค่า ไร้ราคา แม่ปลื้มเคยบอกว่าเขาเปรียบเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่สะอาดบริสุทธิ์ แต่เพราะทำผิดกฎสวรรค์ ก็เลยถูกเนรเทศลงมาให้อยู่กับแม่ปลื้ม ถึงอย่างไรก็ยังเป็นนางฟ้าที่มีปีกสีขาว แต่ตอนนี้นางฟ้าที่น่าภูมิใจของแม่ปลื้มกลับถูกสาดด้วยสีดำ เกลือกกลั้วไปด้วยมลทิน ยากที่จะกลับไปสะอาดบริสุทธิ์ “เจ็บ!” อุทานออกมาเบาๆ กว่าจะรวบรวงแรงเฮือดสุดท้ายใส่เสื้อผ้าก็เล่นเอาแทบหน้ามืด ร่างกายมันไม่ไหวแล้ว เหมือนคนในห้องนอนจะรู้สึกตัวว่าเขาตื่นแล้ว เขาเปิดประตูออกมาแล้วโยนเงินให้มาปึกใหญ่ ก่อนจะปิดประตูกลับเข้าไป แสนรักคลานเข้าไปหยิบนับดู จำนวนเงินเกือบหมื่น ยิ้มเยาะตัวเอง รู้สึกรังเกียจร่างกายเหลือเกิน กำลังขอเศษเงิน เหมือนขอทานไม่มีผิด เขาเปิดประตูห้องคอนโดออกไป เกาะไปตามกำแพงหวังเป็นที่ยึด น้ำตายังคงไหลเป็นสาย ไม่อยากเช็ดมันแล้ว เพราะเช็ดไปมันก็ไหลออกมาเหมือนเดิม “ให้ผมช่วยมั้ยครับ” น้ำเสียงสุภาพเอ่ยขึ้น ปลายเท้าหยุดลงอยู่ตรงหน้าคนที่จะล้มได้ทุกเมื่อ แสนรักเงยหน้ามองคนหวังดี ใช้มือเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้น “ก็นึกว่าใคร มาทำงานที่นี่หรอ หึ” ตวัดเสียงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร “…ผม” “หนักล่ะสิ เล่นเดินไม่เป็นซะอย่างนี้” “ฮึก…” เหมือนโดนตอกย้ำเหยียบย่ำให้จมลงดิน “พ่อแม่รู้หรือเปล่า…ทำตัวแบบนี้น่ะ” อดไม่ได้ที่จะประชดออกมา นับหนึ่งเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องมายืนต่อปากต่อคำกับอีตัวข้างทาง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงตั้งป้อมรังเกียจเด็กผู้ชายผอมแห้งคนนี้เป็นพิเศษ เพียงแค่รับรู้ว่ามันมาทำงานที่นี่ก็รู้สึกแปลก… “ผม…ไม่ได้อยากทำตัวต่ำให้คนอื่นดูถูกแบบนี้หรอกครับ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่มันลอยไปกระทบโสตประสาทนับหนึ่งเต็มๆ “เพราะผมไม่ได้เกิดมามีทุกอย่างเหมือนคุณ…” “ปากดี” “ผมขอตัวนะครับ” คนจ้องหาเรื่องเงียบ เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเองท่ีอยู่ถัดไปอีกสองห้อง วันนี้เขาเหนื่อย…ต้องออกไปสังสรรค์กับลูกค้า กว่าจะถูกปล่อยตัวให้กลับเล่นเอาเกือบสว่าง อยากจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนแสนสบายเสียเต็มประดา ฟุ่บ เสียงของบางอย่างหล่นกระทบลงกับพื้น ชายร่างสูงหันกลับไปดูตามสัญชาตญาณ เป็นร่างของแสนรักที่นอนล้มพับไปกับพื้น ใจหนึ่งสั่งให้ไปดูอาการของมัน หากอีกใจกลับบอกให้ตัดใจแล้วรีบเดินกลับห้องของตัวเองไปซะ นับหนึ่งเดินเข้าไปช้อนร่างเล็กที่นอนนิ่งไม่ได้สติ เขาลอบถอนหายใจตัวเองอีกครั้ง ไม่ได้อยากเป็นคนดี แต่ก็ไม่อยากปล่อยมันไว้ให้นอนอยู่อย่างนั้น ถือเสียว่าโปรดสัตว์ก็แล้วกัน แต่นับหนึ่งไม่มีทางรู้… ว่าทางที่เขาเลือกนั้น…สักวันหนึ่งมันจะกลับมาทำร้ายหัวใจของเขาเอง เหมือนโดนคำสาปจากแม่มด ให้ทนทุกข์ทรมาน…นานแสนนาน…
เเฮ่ มันสั้นไปไหมเนี่ย :( เอาเป็นว่าตอนหน้าจะให้ยาวกว่านี้นะคะ
โค้งงามๆ สักหนึ่งครั้ง เพื่อเป็นการขอโทษคุณผู้อ่าน 555555555
ตอบคอมเม้นท์สักหน่อยดีกว่า
นักอ่านตัวน้อย : นับหนึ่งเป็นพระเอกค่ะ แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่แนวที่แบบว่า นายเอกต้องได้กับเฉพาะพระเอกเท่านั้น ตัวแสนรักมันเลือกที่จะทำอาชีพนี้ และมันก็ไม่ได้โชคดีที่ได้เจอกับพระเอกก่อนน่ะค่ะ
StraWBerry_ImIn : พระเอกมาแล้วค่ะ !!
ความคิดเห็น