คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .:: Introduce ::.
Introduce
‘ทำงานจนมือพัง ก็อย่าหวังว่าจะมีเงินพอไปรักษาแม่มึง’
‘จะรอให้แม่มึงตายก่อนงั้นสิ กับอีแค่นอนอ้าขาให้คนเอามันจะยากอะไรนัก รึห่วงศักดิ์ศรี ถ้าไอ้สองคำนั่นมันทำให้แม่มึงหายก็อย่าสนใจคำพูดของกู’
‘ที่กูพูดก็แค่อยากจะช่วยแม่ปลื้มของมึง ไม่ได้อยากจะฉุดชีวิตมึงให้ตกต่ำไปมากกว่านี้’
หลายวันมานี้อาการของแม่ปลื้มไม่ค่อยดีนัก คุณหมอบอกว่าหากยิ่งผ่าตัดช้า ความเสี่ยงยิ่งมาก แม่ปลื้มก็อายุเยอะแล้ว ไม่รู้จะสามารถทนไหวไหม ถึงในใจของแสนจะอยากให้คุณหมอผ่าตัดให้เร็วที่สุด แต่เพราะเงินที่มีอยู่ไม่เพียงพอนั่นคือปัญหา
แม่ปลื้มคือผู้มีพระคุณที่เก็บแสนรักมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเล็ก เห็นเจ้าแสนมันนอนนิ่งอยู่ข้างพงหญ้า คงจะเป็นแม่มันเอามาทิ้งไว้หวังให้ตาย แต่มันดวงแข็ง พอไปเห็นแม่ปลื้มก็เวทนา แถมยังโดนมดกัดจนตัวเป็นรอยเต็มไปหมด ก็เก็บมันมาเลี้ยง แล้วตั้งชื่อให้ว่า แสนรัก เพราะคงไม่อยากให้มันเกิดน้อยใจที่โดนแม่มันทิ้ง
ตอนแรกแสนมันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นเพียงกาฝากที่แม่ปลื้มคอยเลี้ยงดู แต่เพราะว่าน้ากลางคนข้างห้องที่มันอาศัยชอบด่าว่ากาฝาก แสนก็เลยไปถามแม่ปลื้ม อีกอย่างผิวพรรณของมันก็ขาวหยวกไม่เหมือนแม่ปลื้มที่ค่อนข้างดำ หน้าตาจัดไปทางใต้
ใครดูก็รู้ว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแน่
“น้ากลางครับ”
แสนเคาะประตูห้อง เขาคิดทั้งคืนจนปวดหัว ยิ่งคุณหมอเล่าอาการของแม่ปลื้มให้ฟังอีก เคาะประตูอยู่สักพักน้ากลางก็เปิดประตูออกไป คงจะเพิ่งตื่น หน้าตาแกหงุดหงิดน่าดู
“มีอะไร”
แกถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เจ้าแสนมาเคาะประตูปลุกแต่เช้ามืด ทั้งที่น่าจะรู้ดีว่าเขากลับจากที่ทำงานก็จวนจะสว่างแล้ว นี่ก็เพิ่งจะนอนได้ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ
“ผมอยากทำงานครับ”
“มึงแน่ใจแล้วหรือไอ้แสน” คนฟังอดยิ้มออกมาไม่ได้ แต่ก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจ
“ผมอยากหาเงินมารักษาแม่ปลื้ม”
ใครชอบไม่ชอบยังไงก็ทิ้งข้อความไว้บอกได้นะคะ
ทิ้งกำลังใจไว้ให้ก็ยิ่งดีเลยค่ะ :)
ความคิดเห็น