คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : : Intro
ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ หมอกลงเบาบาง สายลมพัดแผ่วเบา เริ่มทวีความหนาวมากขึ้นเมื่อเกล็ดหิมะสีขาวเริ่มโปรยปรายจากท้องฟ้า ร่างสูงกอดตัวเองให้แน่นขึ้นก่อนจะเดินต่อไป
3 วันแล้วสินะ....ยังไม่ได้หลับเลย...จะทำยังไงได้
...หลับตาลงทีไร...เห็นภาพนั้นทุกที...
ใบหน้าอิดโรยแสดงให้เห็นถึงความอ่อนล้า ขาทั้งสองข้างอ่อนกำลัง แต่ร่างสูงไม่มีวี่แววว่าจะหยุดพัก ยังคงเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย ในหัวมีแต่คำถามมากมาย
แต่หาคำตอบไม่ได้...
...นี่เรากำลังทำอะไรอยู่...หนีเหรอ..หนี..ทั้งที่เราไม่ได้ผิด..หนี..เพราะโดนกล่าวหาว่าสังหารคนที่ตนรัก..ทำไมล่ะ
ดวงตาคมมีแววเศร้าหมองลงอย่างชัดเจน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา..เหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปทั้งชีวิต
...ถึงยังไง..ก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อใช่มั้ย..ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ...ก็จะไม่ขอยอมแพ้เป็นอันขาด
ร่างสูงเดินฝ่าหิมะอันหนาวเหน็บ ความหนาวจับขั้วหัวใจพัดเข้ามาปะทะอย่างไม่หยุด..ร่างกายรู้สึกอ่อนแอ แต่หัวใจกลับรู้สึกเข้มแข็ง สองเท้ายังก้าวไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
แม้ลมพายุจะโหมใส่ก็ตาม
.......................................................................................
เช้าวันที่สี่ ทุกสิ่งถูกปกคลุมด้วยหิมะ พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ส่องแสงสีทองไปทุกบริเวณ แต่ถึงอย่างนั้นความหนาวเย็นก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย คิบอมเริ่มผ่อนฝีเท้าลงเมื่อเดินผ่านแสงแดด ก่อนจะหยุดยืนและพลิกมือไปมาเพื่อไล่ความหนาว
"แกร็ก"
เสียงประตูร้านขนมปังถูกเปิดโดยชายแก่ กลิ่นขนมปังอบใหม่หอมอบอวลไปทั่วบริเวณ ร่างสูงสูดกลิ่นหอมด้วยความหิว ก่อนที่สองเท้าจะก้าวตรงไปร้านขนมปังอย่างต้องมนตร์
"อ้าวพ่อหนุ่ม!! มาแต่เช้าเชียว จะซื้ออะไรล่ะ"
ชายแก่ที่เพิ่งเปิดร้านทักทายลูกค้าคนแรกของวัน ร่างสูงกวาดตาผ่านถาดขนมไปมาอย่างช่างใจไม่ถูก มือหนึ่งล้วงลงกระเป๋าเจอเหรียญ 500 วอนเหรียญนึง กับ แบงค์ 100 วอน 2 ใบ..แค่ 700 วอนเองเหรอเนี่ย
"ว่าไง..เลือกไม่ถูกเหรอ มา..ฉันแนะนำของขึ้นชื่อของร้านให้..นี่..ขนมปังไส้กรอกขนาดใหญ่พิเศษ 1000 วอน แล้วนี่ขนมปังหน้าปูอัด 1200 วอน แล้วก็.."
"ชิ้นที่ราคาไม่เกิน 700 วอน มีมั้ยครับ" ร่างสูงแทรกขึ้น ชายแก่มีท่าทางตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยอย่างใจดี
"ดูท่าทางว่าคงจะหิวมากใช่มั้ย เอาอย่างนี้ ฉันขายพาย 2 ชิ้นนี้แค่ 500 วอนแล้วกัน"
"ม..มันจะดีเหรอครับ"ร่างสูงขัดขึ้นด้วยความเกรงใจ
"เอาน่า ไหน ๆ ก้อเป็นลูกค้าคนแรก ฉันแถมให้แล้วกัน" ชายแก่ยื่นถุงขนมปังที่มีพายหอมกรุ่นสองชิ้นอยู่ข้างในให้ร่างสูง พร้อมกับรับเงินจากคิบอม
“ข..ขอบคุณมากนะครับ” คิบอมโค้งให้ชายแก่อยู่หลายครั้ง ก่อนจะเดินจากมาพร้อมกับหยิบพายขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อย
............................................................................
“อ่า..เก็บไว้ชิ้นนึงก่อนแล้วกัน”ร่างสูงพูดกับตัวเองเบา ๆ และเก็บพายใส่กระเป๋ากางเกงไว้ กินอิ่มแล้วก็ช่วยให้หายเครียดไปบ้าง ไม่รู้สิ...เมื่อกี๊...เหมือนลืมเรื่องทั้งหมดไปเลย หึหึ เรานี่เห็นแก่กินนะเนี่ย ร่างสูงยิ้มน้อย ๆ เมื่อกี๊เหมือนเราฝันอยู่เลย รู้สึกมีความสุขขึ้นมาบ้าง
..........แต่ว่าตอนนี้.......กลับสู่โลกความจริงอีกครั้งแล้วสินะ
คิบอมกวาดตาไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจสถานที่ ที่นี่มันที่ไหนกัน มีแต่ตึกสูง ๆ ประมาณ 10 ชั้นน่าจะได้ ทำไมมันถึงดูเงียบอย่างนี้ ดูเหมือน...ไม่มีคนอยู่เลยนี่นา.... และคำตอบก็อยู่ตรงหน้าร่างสูง ป้ายผ้าใบฝุ่นจับที่เขียนให้เห็นราง ๆ ว่า ‘ถูกยึด’ พูดง่าย ๆ ก็คือตึกร้าง แล้ว..จะไปทางไหนดีล่ะ..ทางนั้นออกถนน หรือทางนี้..ตึกร้าง ร่างสูงเดินช้าลงเมื่อใกล้ถึงทางแยก และแล้วก็ตัดสินใจเลี้ยวไปที่ถนน ผ่านซอยเล็ก ๆ ที่เดินไม่กี่สิบก้าวก็ถึงถนนใหญ่ พ้นเขตมุมตึก แสงแดดแรงกล้าส่องกระทบหน้าชายหนุ่ม จนเขาต้องยกมือขึ้นบังหน้า รถยังวิ่งไม่มาก เนื่องจากยังเช้าอยู่ แถมหิมะตกซะด้วย
ใบหน้าเรียวหันมองซ้ายขวาเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีรถผ่าน เท้าข้างหนึ่งเตรียมก้าวออกเมื่อเห็นว่าถนนโล่ง
แต่อะไรบางอย่าง..ทำให้รู้สึกไม่อยากจะก้าวออกไป ‘กลับไปซะ’ เสียงบางอย่างดังก้องในหัว
...ลางสังหรณ์งั้นเหรอ รึว่า คงจะต้องกลับไปทางนั้นสินะ....รู้สึกแปลก ๆ ...ทำไมถึงรู้สึกแรงอย่างนี้...รู้สึกว่า...จะต้องเกิดเรื่องร้ายขึ้นแน่ ๆ เสียงในหัวยังคงดังอยู่ชั่วขณะ
ร่างสูงชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินหันหลังกลับมา เดินกลับไปยังซอยเล็ก ๆ ที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อครู่ พยายามเดินให้ไวขึ้นเพื่อให้พ้นจากที่นั้น สายตาที่จับจ้องไปข้างหน้า ไม่ทันได้เหลียวดูข้างหลัง รถเก๋งสีดำคันหนึ่งเคลื่อนผ่านซอยไปช้า ๆ ร่างสูงเหลียวมองซอยเล็ก ๆ อย่างไม่ทันตั้งใจ ก่อนจะเบรกอย่างกะทันหัน แล้วค่อยถอยหลังกลับมาที่ซอยอีกครั้ง ชายหนุ่มที่ขับรถมีท่าทีประหลาดใจ ก่อนจะหยิบอาวุธที่เตรียมไว้ออกมา
…
“นี่..ฉันต้องทำมันจริง ๆ งั้นเหรอ”
…
….
…
..
.
[Writer]ขอรบกวนด้วยค่า อยากถามว่ามันเปงไงบ้าง
เพราะเพิ่งจะได้ลง
ยังไงก้อ ช่วยเม้นด้วยนะคะ ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น