Fanfic Harry Potter | My love all mine (tmrxoc)

.

.

.

.

คำทำนายกล่าวเอาไว้ว่า ‘เด็กผู้ชายจากตระกูลพ่อมดเลือดบริสุทธิ์จาก28ตระกูลศักดิ์สิทธิ์ผู้ที่มีผมสีเงินสว่างในตาสีแดงราวกับอัญมณีจะเป็นเครื่องสังเวยชั้นยอดให้แก่จอมมารผู้ยิ่งใหญ่’

.

.

.

.

.

.

.

ไม่มีใครที่ยอมให้ตัวเองเป็นเครื่องสังเวยหรอก จริงไหม 

.

.

.

.

.

19 January 1980

เป็นวันที่เด็กน้อยผู้มีผมสีเงินสว่าง นัยน์ตาสีแดงเป็นประกายราวกับทับทิมได้ลืมตาตื่นขึ้นดูโลกใบนี้เป็นครั้งแรก ในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูล แคร์โรว หนึ่งใน28ตระกูลผู้วิเศษที่เก่าแก่และศักดิ์สิทธิ์แห่งโลกเวทย์มนตร์ มันคงจะเป็นเรื่องน่ายินดี ที่มีบุตรชายได้ถือกำเนิดเพื่อสืบทอดตระกูลอันศักดิ์ต่อ แต่ดันไม่ใช่กับคุณนายและท่านลอร์ดแคร์โรวที่มาสีหน้าเรียบเฉย ยากที่จะอ่านความรู้สึกที่แท้จริง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ภายในห้องแห่งหนึ่งของคฤหาสน์แคร์โรวเป็นที่อาศัยของเด็กชายผู้มีเส้นผมสีเงินสว่างนัยน์ตาสีแดงเป็นประกายราวกับทับทิม นามว่าลูเซียเน่ ชื่อที่มีความหมายถึงแสงสว่าง เป็นชื่อที่คนตั้งหวังว่าให้แสงสว่างนำพาให้รอดพ้นจากอันตรายและภัยความมืดใดๆทั้งปวง

ลูเซียเน่ถูกเลี้ยงดูมาในส่วนลึกของคฤหาสน์แคร์โรวโดยที่เขาไม่เคยได้ย่างกรายออกไปนอกคฤหาสน์แห่งนี้เลย ราวกับเขาถูกจองตำไว้ในคฤหาสน์แห่งนี้ตลอดกาล

หรือจริงๆแล้วเขาแค่ถูกเก็บซ่อนจากภัยอันตรายอะไรบางอย่างกันแน่?

.

.

.

.

.

.

.

.

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า จนตอนนี้ลูเซียเน่พึ่งอายุครบ9ปีค่อยๆเติบโตขึ้นทุกวัน วันนี้เขาได้ทำการเดินสำรวจคฤหาสน์เหมือนทุกวัน ถึงเขาจะเคยเดินสำรวจมาเป็นพันๆรอบแล้วนับตั้งแต่จำความได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกสนุกสนานกับการเดินสำรวจคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลแคร์โรว แต่วันนี้ไม่เหมือนกับทุกที วันนี้เขาตัดสินใจว่าจะไปสำรวจที่ห้องทำงานของลอร์ดแคร์โรว เพราะวันนี้ท่านลอร์ดมีธุระที่ต้องออกไปทำตั้งแต่เช้าพร้อมกับคุณนายแคร์โรว แล้วคิดว่าคงเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้สำรวจห้องแห่งนั้นอย่างละเอียดสักหน่อย ตามปกติแล้วทุกคนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำการรบกวนเวลาทำงานอันยุ่งของท่านลอร์ด

แต่วันนี้เข้าไม่อยู่สักหน่อย ไม่ถือว่าเป็นการรบกวนหรอกจริงไหม ?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

แต่เขาก็ได้เรียนรู้ว่าการที่เข้ามายุ่มย่ามในห้องของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต จะส่งผลลัพธ์ที่ร้ายแรงกับคนที่เข้าไปยุ่ง การแอบอ่านจดหมายของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่รู้ อาจจะไม่ผิด ถ้าเขาจับไม่ได้

แต่ถ้าเนื้อหาในจดหมายนั้นไม่ได้เป็นการถามไถ่สารทุกสุขดิบทั่วไปล่ะ

มันอาจะเป็นข้อความที่คุณไม่สามารถลืมมมันไปได้ตลอดชีวิต

และลูเซียเน่ วาซิส แคร์โรวนั้นก็ได้เรียนรู้แล้วว่าการเข้าไปยุ่งกับของที่ไม่ใช่ของตนเองโดยที่เจ้าของไม่รู้นั้นเป็นเรื่องที่ผิด และเขาจะไม่มีทางลืมบทเรียนที่เขาได้รับในครั้งนี้ไปตลอดชั่วชีวิตของเชาเลย

.

.

.

.

.

.

.

ขอขอบคุณทุกคนที่หลงมาอ่านด้วยนะคะ ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ สัญญาว่าจะพยายามให้เต็มที่ที่สุดเลยยครับผม <3