Love Song... บทเพลงนี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 17 : บทเพลงนี้เพื่อเธอ

ภาพของผมและจีนี่ที่ออกจากคอนโดมาพร้อมกัน และภาพที่ไปเที่ยวกันที่ปูซาน ตอนนี้กระจายไปทั่วอินเตอร์เน็ตและสื่อต่างๆ ผมและจีนี่โดนท่านประธานเรียกเข้าไปพบอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้มีความกังวลใดๆเหมือนครั้งก่อนเลย

"นี่พวกคุณไม่ได้สนใจกฎที่ผมตั้งขึ้นมาเลยใช่ไหม ทำไมยังกลับไปคบกันและมีภาพหลุดออกมาแบบนี้"

ท่านประธานโมโหอย่างหนักและตะโกนใส่พวกเรา

"พวกเรารักกันครับ....ไม่มีอะไรแก้ตัว"

ปกติผมจะเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูดหรือแสดงออกอะไรกับท่านประธาน แต่ตอนนี้ผมต้องการจะพิสูจน์ว่าเรารักกันมันไม่ผิด

"รักกัน....ที่พวกคุณมาอยู่ตรงนี้เพื่อหาความรักงั้นหรอ"

น้ำเสียงของท่านประธานเริ่มเบาลง แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นของคำพูด

"แต่ความรักมันก็บังคับกันไม่ได้นิคะ"

ฉันพูดพร้อมทั้งจับมือพี่จงฮยอนไว้แน่น

"แต่พวกคุณคือไอดอลคือตัวอย่างของสังคม"

ท่านประธานยังคงยืนยันในหน้าที่ของเราตอนนี้ 

"ไอดอลก็คือคนที่มีชีวิตจิตใจมีความรักได้เหมือนกัน และพวกเราก็ไม่ได้จะแหกกฎที่ท่านประธานตั้งเอาไว้ด้วย แค่.....เราอยากขอโอกาสในการคบกันของเรา แต่ถ้าท่านประธานจะไม่เห็นด้วย และยังยืนยันว่าห้ามศิลปินในค่ายคบกัน ฉันก็ขอ......เป็นคนลาออกเองคะ"

ที่ฉันพูดออกไปแบบนั้นพี่จงฮยอนเองก็ไม่รู้มาก่อน เขาตกใจแล้วหันมามองที่ฉันแต่ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไร

"คุณขู่ผมหรอจีนี่....."

ท่านประธานถามกลับด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย และฉันเองก็ทำได้แค่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"ผมคงเถียงอะไรพวกคุณไม่ได้เลยใช่ไหม ถ้าจะไม่ให้คบกันก็คงต้องแอบคบกันอยู่ดี หรือถ้าจะทำโทษจนถึงขั้นไล่ออกมันก็ไม่เกิดประโยชน์ งั้น....ผมจะยอมให้พวกคุณคบกันก็ได้ ไหนๆก็ไม่ฟังกันอยู่แล้วนิ....กฎห้ามพนักงานคบกันถือว่ายกเลิกละกัน แต่......พวกคุณต้องห้ามทำเสียงาน เพราะไม่อย่างนั้นผมอาจจะฟ้องร้องเอาผิดพวกคุณได้"

คำพูดของท่านประธานมันปลดล็อคทุกอย่างในตอนนี้ และพอเราปล่อยข่าวการคบกันของเราออกไป ก็มีทั้งคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย แต่เสียงส่วนใหญ่ก็จะเชียร์คู่ของเรา เพราะสามารถทำให้ท่านประธานยกเลิกกฎของบริษัทได้ แถมพวกเรายังมีงานคู่เข้ามาหลังจากที่ประกาศคบกันอีก จนทำให้ท่านประธานพอใจอย่างมาก

*** งานอีเว้นท์ ***

~ ตั้งแต่ที่เธอไม่มีฉันแล้ว เธอก็คงจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันแล้ว ฉันมันก็แค่ใครคนหนึ่งที่ชอบเธอมากกว่าที่เธอชอบฉัน แม้ว่าความรู้สึกฉันมันจะเจ็บปวด แต่ฉันก็ยินดีถ้าฉันจะได้ยิ้มสักครั้ง ฉันกำลังเก็บรักษามันไว้เพื่อเธอและไม่สามารถที่จะยกให้ใครได้อีก สำหรับฉันแล้ว....เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น หากว่าไม่ใช่เธอ ฉันจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเหมือนกับเมื่อวานนี้ที่นี่ คนที่รออยู่และการรอคอยนั่นก็คือฉัน ~

"Wow....จบไปแล้วนะคะกับ Single เดี่ยวครั้งแรกของคุณจงฮยอนวง Blue ขอเสียงปรบมือให้กับคุณจงฮยอนอีกครั้งด้วยคะ เพลงเพราะเนื้อหาดีมากๆเลยนะคะ ไม่ทราบว่าเพลงที่จบไปชื่อเพลงอะไรคะ"

ทันทีที่ผมเล่นเพลงจบลงเสียงพิธีกรก็ดังขึ้น

"การรอคอยครับ"

ผมตอบกลับด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย เพราะเพลงนี้เป็นเพลงที่มีความหมายกับผมและจีนี่

"แล้วแรงบันดาลใจในการแต่งเพลงนี้ใช่จีนี่หรือเปล่าคะ"

คำพูดของพิธีกรทำให้บรรดาแฟนคลับส่งเสียงกรี๊ดกันดังลั่น

"ก็....ใช่ครับ จีคือแรงบันดาลใจของเพลงนี้ครับ"

คำตอบจองผมทำให้แฟนคลับที่ชื่นชอบคู่เราพอใจกันมาก และยิ่งส่งเสียงเป็นชื่อของเราคู่กันอีกด้วย

"งั้น....ขอเชิญแรงบันดาลใจของคุณจงฮยอนขึ้นมาบนเวทีหน่อยคะ"

เสียงประกาศจากพิธีกรจบลงจีนี่ก็เดินขึ้นมาพร้อมช่อดอกไม้ โดยที่ผมไม่รู้มาก่อนว่าเธอจะมาด้วย

"เป็นคู่ที่น่ารักมากเลยนะคะเนี่ย"

พิธีกรยิ่งชงคู่ของเราแฟนคลับก็พากันกรี๊ดไม่หยุด เราพูดคุยกันเล็กน้อยบนเวทีก่อนที่งานทุกอย่างจะจบลงไปด้วยดี ผมทำหน้าที่มาส่งจีนี่ที่คอนโดเหมือนทุกครั้ง จนตอนนี้ผมแทบจะกลายเป็นผู้จัดการของจีนี่อีกคนไปแล้ว

"ขอบคุณนะคะที่พี่บอกว่าฉันคือแรงบันดาลใจในเพลงนั้น พี่เองก็เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้กล้าเผชิญหน้ากับปัญหาทุกสิ่งเหมือนกัน"

ฉันจับมือของพี่จงฮยอนไว้แน่น ขณะที่เขากำลังโอบกอดฉันจากด้านหลัง และมองดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน

"บทเพลงนี้พี่แต่งมาเพื่อจีนะ จีคือบทเพลงที่ไพเราะและมีความหมายที่สุดในชีวิตของพี่.....พี่รักจี"

ผมจับตัวจีนี่หันกลับมาและประคองใบหน้าของเธอ ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางๆอมชมพู เราจูบกันท่ามกลางแสงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ตอนนี้ปัญหาทุกอย่างได้จบลงไปด้วยดีแล้ว เราสามารถฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆจนได้มายืนอยู่ด้วยกันตรงนี้ และผมจะไม่มีวันปล่อยมือของจีนี่อีก

>>>> ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ ขอฝากนิยายภาคต่อของเรื่องนี้ด้วยนะคะ <<<<