Love Song... บทเพลงนี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 15 : พี่จะไม่ปล่อยมือจากเธอ

ข่าวที่ฉันเป็นลมกลางเวทีกระจายไปทั่วอินเตอร์เน็ต ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนาๆ หลังออกมาจากโรงพยาบาลฉันก็ยังคงพักต่ออีก 2-3 วัน แต่ก็ยังไม่มีการติดต่อจากพี่จงฮยอนเลย หรือว่าพี่เขาแค่ทำตามหน้าที่ ไม่ได้เป็นห่วงฉันจริงๆอย่างที่พี่ชินกูบอก

"เธอควรจะกินอะไรบ้างนะจี"

พี่ชินกูเอาข้าวต้มมาวางให้ฉันที่กำลังนอนอยู่บนเตียง

"ฉันยังไม่หิวคะพี่"

วันๆนึงฉันแทบจะไม่ยอมแตะอาหารเลย ร่างกายของฉันเลยไม่มีเรี่ยวแรง

"ไม่หิวเธอก็ต้องกินเพราะตอนนี้เธอป่วยอยู่ อย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลยนะจี"

พี่ชินกูนั่งลงข้างๆเตียงของฉัน แต่ถึงเขาจะพูดยังไงฉันก็ยังคงนอนโดยที่ไม่สนใจอยู่ดี

"งั้น....พี่กลับแล้วนะ ถ้าเธอหิวก็ลุกขึ้นมากินนะ ส่วนอาหารที่เหลือพี่แช่ไว้ในตู้เย็น เธอเอามาอุ่นกินได้เลย"

พี่ชินกูเดินออกไปจากห้องแต่ฉันก็ยังคงนอนอยู่บนเตียง ฉันไม่ควรจะหวังมากไปกับพี่จงฮยอน แม้แต่ข้อความของพี่เขาก็ยังไม่ส่งมาหาฉันเลย แบบนี้ซินะที่พี่เขาต้องการตั้งแต่แรก เสียงประตูห้องของฉันเปิดออกอีกครั้งพี่ชินกูจะลืมของซินะ

"ลืมอะไรหรอคะพี่"

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงและมองไปที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะเห็นผู้ชายที่ฉันกำลังคิดถึงยืนอยู่ตรงนั้น

"พี่จงฮยอน"

เขาเดินตรงเข้ามาสวมกอดฉันไว้แน่น นี่มันคือความจริงใช่ไหมสิ่งที่ฉันปรารถนามันเป็นจริงแล้วซินะ พี่เขาอยู่ตรงนี้อยู่กับฉันตอนนี้จริงๆ

"จี....พี่ขอโทษนะ"

ผมตั้งใจจะมาหาเธอตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้ว แต่ก็กลัวว่าเธอจะเป็นข่าวและเสียหายอีก จึงแอบเข้ามาในคอนโดของเธอ โดยที่มีพี่ชินกูผู้จัดการของจีนี่ให้ความช่วยเหลือ

"ฉันคิดว่าพี่จะไม่เป็นห่วงฉันซะแล้ว"

น้ำตาของฉันมันไหลออกมาโดยที่ฉันควบคุมมันไม่ได้

"พี่เป็นห่วงเธอมากรู้ไหม พี่เป็นห่วงเธอ....แต่พี่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้"

เพราะผมคือต้นเหตุที่ทำให้จีนี่ต้องเป็นแบบนี้ ที่เธอทรมานตัวเองมันเป็นความผิดของผม และพอรู้ความจริงจากพี่ชินกูผมก็รีบมาหาจีนี่ทันที

"มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกคะ ฉันผิดเองที่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน"

พี่ชินกูเล่าเรื่องที่พี่จงฮยอนโดนพักงานเพราะช่วยฉัน รวมถึงสมาชิกทุกคนในวงก็ติดรางแหไปด้วย

"อย่าร้องไห้เลยนะคนดีของพี่"

ผมเอามือเช็ดน้ำตาของจีนี่ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง

"ฉันคิดถึงพี่มากเลยนะคะพี่จงฮยอน คิดถึงพี่มากจริงๆ"

ฉันยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเมื่อยู่ในอ้อมกอดของพี่จงฮยอน

"พี่เองก็คิดถึงและอยากเจอจีเหมือนกัน แต่เป็นเพราะพี่ที่ไม่เข้มแข็งพอ พี่ขอโทษนะที่ต้องบอกเลิกจีวันนั้น"

ผมจับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของจีนี่เงยขึ้น ก่อนจะบรรจงจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะปกป้องความรักครั้งนี้ไม่ให้หลุดมือไปไหนอีก

"กินอีกคำนะจี"

ผมป้อนข้าวต้มให้กับจีนีาหลังจากที่เราปรับความเข้าใจกันแล้ว

"ฉันอิ่มแล้วจริงๆคะ"

ตอนนี้ฉันมีความสุขอีกครั้งเพราะเราตกลงกลับมาคบกันเหมือน

"งั้นกินผลไม้หน่อยนะ"

ผมพยายามเอาใจจีนี่ทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมาแข็งแรงโดยเร็ว

"ตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลยคะ แค่ได้เห็นหน้าพี่ฉันก็แข็งแรงแล้ว"

ฉันพุ่งตัวเข้าไปกอดพี่จงฮยอน

"ขอแค่พี่อยู่ข้างฉันและไม่ปล่อยมือฉันไปไหนอีก แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้วคะ"

เราทั้งสองกอดกันแน่นราวกับว่าอีกคนกำลังจะหายไป ก่อนที่พี่จงฮยอนจะจูบฉันอีกครั้งและก่อนที่เราจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรและปลดปล่อยให้มันไปตามอารมณ์ เพราะฉันเชื่อว่าพี่จงฮยอนจะไม่ปล่อยมือฉันไปอีกแน่นอน