Love Song... บทเพลงนี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 14 : การกระทำที่สิ้นคิด

หลังจากที่ผมและจีนี่ยุติความสัมพันธ์ลง ข่าวของเราก็เริ่มเงียบและกลับมาอยู่ในสถานการณ์ปกติ แต่ผมก็ไม่ได้เจอหรือติดต่อกับจีนี่อีกเลย คราวนี้ไม่ใช่เพราะเธอหลบหน้าผม แต่เพราะผมเองก็เลี่ยงที่จะเจอกับจีนี่เหมือนกัน และก็เช่นเดียวกับวันนี้เราต้องมาออกรายการเพลงร่วมกัน

*** สตูดิโอแห่งหนึ่ง ห้องพักวง Blue ***

"พี่จะไม่ไปให้กำลังใจจีหน่อยหรอ"

จองชินเดินเข้ามาถามผมที่กำลังหลับตาเพื่อทำสมาธิอยู่ตอนนี้

"เดี๋ยวก็คงได้เจอกันบนเวทีเองแหละ"

ผมตอบจองชินโดยที่ยังคงหลับตาอย่างนั้น

"พี่ใจแข็งมากเลยนะ เลิกกันไปแต่อย่างน้อยก็หน้าจะยังเป็นพี่น้องกันได้"

มินฮยอกเองก็ต่อว่าผม

"พี่เองก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่ถ้าไปเจอแล้วทำให้จีต้องคิดมากพี่ขอไม่เจอเลยดีกว่า"

ผมไม่ต้องการจะเห็นน้ำตาของจีนี่อีก เพราะผมเองก็เจ็บไม่ต่างจากเธอเช่นกัน

"พวกนายเลิกกวนใจจงฮยอนกันได้แล้ว พี่ว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนะต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ถ้าคนที่มันเป็นคู่กันต่อให้ผ่านไปกี่ปี ยังไงก็ต้องได้กลับมาคู่กันอีก"

คำพูดของพี่ยงฮวาทำให้ผมซึ้งจนแทบจะร้องไห้

"จะบอกว่าเหมือนคู่ของตัวเองใช่ไหม ว่าถ้าคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันหรอก"

จองชินพยายามทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นด้วยการเล่นมุกตลก

"คู่ของพี่มันคือตำนานเว้ย"

ใช่...เพราะขนาดพวกเขาจากกันไปตั้ง 10 กว่าปี ยังได้กลับมาเจอกันแถมยังได้รักและแต่งงานกัน ผมเองก็จะปล่อยไปตามชะตากรรมเช่นกัน

*** ห้องพักจีนี่ ***

"เธอโอเคนะจี พักหลังๆนี้เธอกินข้าวน้อยลงไปนะ ถ้าขึ้นแสดงบนเวทีเธอจะไหวไหม"

พี่ชินกูเข้ามาถามฉันด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นอะไรคะพี่....ขอแค่ได้พักซักหน่อย"

ฉันพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน ฉันคิดว่าการทรมานตัวเองจะทำให้พี่เขาสนใจ แต่มันกับใช้ไม่ได้ผลเหมือนครั้งที่ผ่านมา พี่เขาไม่แม้จะติดต่อหรือส่งข้อความมาหาฉันเลย ตอนนี้เขาคงไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ

"ตอนนี้ก็มาถึงนักร้องสาวสุดเซ็กซี่ที่เรารอคอยแล้วนะคะ เพื่อไม่ให้เสียเวลาเชิญพบกับเธอเลยคะ....จีนี่"

เสียงประกาศเปิดตัวฉันของพิธีกรจบลง ฉันเดินขึ้นเวทีเตรียมพร้อมโชว์ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ฉันยังไม่ทันจะได้ร้องเพลงก็เป็นลมล้มลงไป ก่อนจะมาฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาล

"นี่ฉันเป็นอะไรไปคะเนี่ย"

ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาลแล้ว ก่อนจะหันไปเห็นว่าพี่ชินกูนั่งอยู่ภายในห้อง

"ก็เธอเป็นลมกลางเวทีไงล่ะ ดีนะที่จงฮยอน...."

พี่ชินกูหลุดปากพูดบางอย่างที่เกี่ยวกับพี่จงฮยอน

"พี่จงฮยอนพาฉันมาโรงพยาบาลใช่ไหมคะ"

มันก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเป็นพี่จงฮยอน เพราะพี่เขาก็รอคิวขึ้นเวทีต่อจากฉัน 

"ใช่.....จงฮยอนเขาเป็นห่วงเธอมากจนไม่สนใจวง Blue รีบขึ้นไปอุ้มเธอบนเวทีแล้วมาส่งที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง เพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้นี้เอง"

นี่พี่จงฮยอนเขาเป็นห่วงฉันจนทิ้งวง Blue เลยหรอเนี่ย น้ำตาของฉันไหลออกมาแบบที่หยุดไม่อยู่ในตอนนี้ มันทั้งดีใจที่พี่เขาเป็นห่วงและเสียใจที่ว่าตอนนี้เราเลิกกันแล้ว

*** ห้องท่านประธาน ***

"เมื่อวานคุณทำอะไรลงไปจงฮยอน คุณทิ้งวง Blue แล้วพาจีนี่ไปโรงพยาบาลได้ยังไง แทนทีคุณจะอยู่ช่วยแก้สถานการณ์ แต่คุณกลับทำให้บริษัทเราเสียหายถึง 2 วง ผมควรจะทำยังไงกับคุณดีจงฮยอน"

ท่านประธานเรียกตัวผมมาต่อว่าเรื่องเมื่อวาน

"ผมขอโทษครับ"

ผมทำได้เพียงก้มหน้ารับผิดกับเหตุการณ์เมื่อวาน

"ผมเขาใจนะว่าคุณเป็นห่วงจีนี่ แต่ว่าสตาฟหรือชินกูเขาก็ดูแลจีนี่ได้ แต่นี่คุณทิ้งวงก็เหมือนกับคุณละเลยหน้าที่ ผมว่าตอนนี้คุณพักงานไปก่อนดีกว่า รวมทั้งวง Blue ด้วย"

ผมพอจะเข้าใจถึงความผิดของตัวเอง แต่ถ้าต้องให้ทุกคนในวงมารับผิดชอบด้วยผมทำไม่ได้

"ผมขอพักงานแค่คนเดียวนะครับอย่าให้ถึงทั้งวงเลย มันเป็นความผิดผมคนเดียวไม่เกี่ยวกับสมาชิกคนอื่นๆ"

ตอนนี้กลายเป็นว่าผมทำให้ทุกคนในวงต้องเดือดร้อนไปด้วย เพราะการกระทำที่ไม่ทันคิดของผม

"จะพักงานคุณแค่คนเดียวได้ไง พวกคุณเป็นวงดนตรีนะ พักงานมือกีต้าร์แล้วให้คนอื่นแสดงแทนคุณงั้นหรอ"

ผมไม่อาจหาข้ออ้างอะไรได้เพราะเราเป็นวงดนตรี ไม่ใช่ศิลปินเดี่ยวถ้าโดนก็ต้องโดนทั้งวง ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกผิดและผลที่ตามมาแล้ว 

*** ห้องพักวง Blue ***

"ไม่เป็นไรหรอกพี่...ดีซะอีกพวกเราจะได้พักงานพร้อมกัน"

จองชินเป็นคนแรกที่เข้ามาปลอบผม

"ขอโทษทุกคนด้วยนะที่ต้องเดือดร้อนไปด้วย"

ผมนั่งลงที่โซฟาด้วยความสำนึกผิดจริงๆ 

"พี่เข้าใจนายนะจงฮยอนเพราะพี่เองก็เคยคิดที่จะลาออก จนทำให้พวกนายเกือบเดือดร้อนไปด้วย เพราะฉะนั้นนายไม่ต้องโทษว่าเป็นความผิดตัวเองนะ"

คำพูดของพี่ยงฮวาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย แต่จะห้ามไม่ให้ผมคิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะทุกคนต้องมาเดือดร้อนไปกับการกระทำที่สิ้นคิดของผม