Love Song... บทเพลงนี้เพื่อเธอ
ตอนที่ 13 : ตัดใจและปล่อยมือ
ตอนนี้ฉันและพี่จงฮยอนต่างโดนแอนตี้จากแฟนคลับ เรื่องความสัมพันธ์ของเรา ส่วนใหญ่จะไปในทางลบและไม่เห็นด้วย ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคู่จิ้นกันแต่ก็มีบางคนเห็นว่าไม่เหมาะสม
"เธอจะเอายังไงต่อไปจี"
พี่ชินกูถามฉันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แต่ฉันก็ให้คำตอบแค่เพียงว่า....
"ไม่รู้พี่"
ฉันตอบพี่ชินกูแบบเดิมกับคำถามเดิมๆ
"เธอจะตอบพี่แบบนี้ไม่ได้นะ เธอพูดแบบนี้หมายความว่าเธอจะเลือกจงฮยอนใช่ไหม"
พี่ชินกูเริ่มไม่แน่ใจกับท่าทีของฉัน บางทีฉันควรจะลาออกจากวงการแล้วใช้ชีวิตธรรมดา มันอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้
"ฉันไม่รู้คะพี่"
ฉันก็ยังคงยืนยันคำพูดเดิมจนพี่ชินกูเริ่มถอดใจ ระหว่างฉันและพี่ชินกูกำลังท้อใจ โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นเป็นพี่จงฮยอนที่โทรเข้ามา เขานัดเจอฉันที่สวนสาธารณะแห่ง หนึ่ง ฉันเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแต่สุดท้ายก็ไปพบกับเขา
"พี่จงฮยอน"
ฉันโผลเข้ากอดพี่จงฮยอนทันทีโดยมีพี่ชินกูคอยดูต้นทางให้
"จี....พี่ขอโทษ เธอคงลำบากเพราะพี่ใช่ไหม"
ผมกอดจีนี่ไว้แน่นเหมือนกับว่ามันเป็นกอดสุดท้ายของเรา
"ไม่คะ....ฉันไม่ลำบากอะไรเลย พี่ตั้งหากที่ต้องมาลำบากเพราะฉัน"
ฉันเป็นต้นเหตุทำให้พี่เขาต้องโดนแฟนคลับของฉันแอนตี้
"จีคิดหรือยังว่าควรจะทำยังไงต่อไปกับความสัมพันธ์ของเรา"
ผมเริ่มเปิดประเด็นก่อน
"ฉันเชื่อมั่นในความรักของเราคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะไม่มีวันปล่อยมือจากพี่"
ฉันจับมือของพี่จงฮยอนไว้แน่เพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับเขา
"ขอบใจนะจี....แต่พี่.....คงจะเห็นแก่ตัวไม่ได้หรอกนะ เธอยังมีอนาคตที่สดใสรออยู่นะจี พี่ คง....ต้องขอเป็นคนปล่อยมือจากเธอเอง"
ผมพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา
"ทำไมคะ....ฉันพร้อมจะยืนเคืองข้างพี่ โดยที่ไม่สนใจอนาคตของตัวเองเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมพี่เลือกที่จะปล่อยมือจากฉันคะ"
น้ำตาของฉันมันไหลออกมาจนเกินจะห้ามได้ ความเจ็บปวดที่กำลังจะต้องเผชิญต่อจากนี้
"พี่รักและเป็นห่วงจีมากนะ พี่ไม่อยากทำลายอนาคตของเธอ และวง Blue พี่ก็ทำลายไม่ได้เหมือนกัน พี่ว่าเราจบความสัมพันธ์ตรงนี้ดีกว่า จียังจะได้เจอคนดีๆกว่าพี่อีกมากมาย ยังไงเราก็ยังเป็นพี่เป็นน้องกันได้นะจี"
ผมเห็นน้ำตาของเธอแล้วอดสงสารไม่ได้ แต่ถ้าผมไม่ตัดสินใจแบบนี้อนาคตของเราคงต้องจบลง
"แต่ฉันคงกลับไปเป็นแค่พี่น้องไม่ได้หรอกคะ ถ้าพี่จะยืนยันที่จะปล่อยมือฉัน ฉันก็คงจะห้ามอะไรไม่ได้ ลาก่อนนะคะพี่จงฮยอน"
ฉันเดินออกมาโดยที่ไม่มีเยื้อใยและไม่หันกลับไปมองเขาเลยซักนิด ทั้งๆที่ฉันพร้อมจะจับมือและเดินเคืองข้างเขา พร้อมสู้ปัญหาไปกับเขาแต่เขาเลือกที่จะปล่อยมือฉัน และมันคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ
*** ห้องพักวง Blue ***
"นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการแบบนี้"
พี่ยงฮวาถามผมเพื่อยืนยันคำตอบ
"ผมตัดสินใจแล้วครับพี่"
คำพูดของผมทำให้ทุกคนดูเศร้าโดยเฉพาะจองชิน
"ถ้าวันนั้นผมไม่บอกให้พี่ไปที่นั้น มันก็คงไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ ผมขอโทษด้วยนะพี่จงฮยอน"
จองชินเดินเข้ามาขอโทษผมด้วยความสำนึกผิด
"ไม่ใช่ความผิดนายหรอกจองชิน จะช้าหรือเร็วซักวันหนึ่งมันก็คงต้องจบแบบนี้"
ผมตอบกับจองชินและทำเหมือนว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่ข้างในมันเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
"ถ้าพี่อยากจะระบายอะไรก็พูดมาได้เลยนะ พวกเราทุกคนพร้อมรับฟัง"
ผมซึ้งใจกับคำพูดของมินฮยอกและเชื่อว่าทุกคนพร้อมอยู่เคียงข้างผมจริงๆ
"ขอบใจทุกคนมากเลยนะ แต่....ผมไม่เป็นอะไร"
มือของทุกคนที่วางบนบ่าของผมมันช่างอบอุ่นมาก เพราะเราอยู่กันเหมือนครอบครัวใครมีปัญหาก็มาแชร์กัน แต่ผมกับไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงตอนนี้ ทำได้แค่เพียงยิ้มสู้และแสร้งไม่เป็นอะไร
"จงฮยอนท่านประธานเรียกพบ"
ผู้จัดการจางเปิดประตูเข้ามาตามผมไปพบกับท่านประธาน ผมเดินตรงไปที่ห้องของท่านประธานก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
"นั่งลงก่อนซิ"
คำพูดของท่านประธานในวันนี้ดูใจเย็นลงกว่าครั้งก่อน แต่ถึงยังไงผมก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องคุยกับท่านตามลำพัง
"คุณกับจีนี่เลิกกันแล้วจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่ว่าแค่โกหกเพื่อให้เรื่องมันจบ....แล้วก็แอบคบกันอีกนะ"
ที่แท้ท่านประธานก็เรียกมาถามเพื่อความแน่ใจ
"ครับ.....ผมกับจีเราเลิกกันแล้วจริงๆครับ"
ผมตอบออกไปด้วยท่าทีหนักแน่น
"งั้น....ก็ดี คุณก็ทำหน้าที่ของคุณไป ผมไม่อยากให้นักร้องในค่ายมาคบกันจนเสียการเสียงาน คุณก็รู้ว่าปัญหาของยงฮวาครั้งที่แล้วผมต้องเหนื่อยแค่ไหน"
ปัญหาของพี่ยงฮวาในครั้งก่อนก็เกือบยุบวงไปเหมือนกัน แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีกแน่นอน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
