ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เราไม่เคยลืมกัน
"เมื่อืนพี่ 2 น ลับันอนไหนอ่ะ พวผมื่นมาอนเ้าไม่เห็นใรเลย"
มินฮยอถามผมและแฮู เพราะเมื่อืนพวเาเมาันหนัมา นำอะไรไม่ไ้
"พอีว่าพวเราไม่ไ้ื่มันน่ะะ ันเหนื่อย...็เลยให้ยฮวาไปส่ที่อนโ"
แ่ริๆแล้วันนั่อยู่ับยฮวา ที่สวนสาธาระเือบถึเ้า เราแทบไม่ไ้นอนันเลย แถมยั้อมาทำานันแ่เ้าอี
"แล้วพี่ผู้ัาราเป็นยัไบ้า"
ผมถามมินฮยอถึพี่ผู้ัารา
"ป่านนี้ยันอนอยู่ที่ร้านผมอยู่เลยพี่"
่อไปผมมาทำาน้วยวามสุ เพราะะไ้เอแฮูทุรั้ที่มาทำาน
"พี่แฮูสวยนานี้ มีแฟนหรือยัรับ"
ู่ๆอิน็ถามเรื่อนั้นึ้นมา แ่มันไม่ใ่แ่อินที่อยารู้ เพราะผมเอ็รอำอบาปาเธอเหมือนัน
"ไม่มีหรอะ...ัน...ยัไม่ไ้ิถึเรื่อนั้นเลย"
ถึแม้ะมีผู้ายีๆมามายเ้ามาหาัน แ่ัน็ไม่เยสนใใรเลย เพราะันมียฮวาอยู่ในใแ่นเียว
"ทำานันไ้ล่ะ...พวนาย"
ผมแอบอมยิ้มเมื่อไ้ยินำอบาปาเธอ ่อนที่ะหันไปหาเรื่อพวน้อๆสมาิ เพื่อลบเลื่อนรอยยิ้มอัวเอ เสียโทรศัพท์อผมัึ้น และปลายสาย็ือายอน เธอะ้อโทรมาถามทุเที่ย เพื่อะเอาอาหารเ้ามาให้ับพวเรา ผมรีบหยิบโทรศัพท์และเินออไปุย้านนอ
"สสัยายอนโทรมาแน่ๆเลย"
อินพูถึผู้หิที่โทรศัพท์มาหายฮวา ทำไมพวเาพูเหมือนสนิทสนมับผู้หิที่ื่อายอนั
"ายอน...เธอือใรหรอะ"
ันหันไปถามอิน ที่ำลันั่ทำวามสะอาเบสอัวเออยู่
"ายอนเธอือแฟนอพี่ยฮวาน่ะรับ เธอะโทรมาถามพวเราทุเที่ย และทำอาหารมาให้พวเราทาน"
ำอบออินทำให้หัวใอันแสลาย ยฮวาไม่แม้แ่ะรอัน แถมเายัมีนรัอยู่แล้ว้วย ันิถูหรือเปล่าที่ลับมาหาเา อนนี้เาอาะไม่ไ้ิอะไรับันแล้ว็ไ้
[ว่าไ...ายอน]
ผมรีบเินออมารับสายายอน้านนอ เพื่อไม่ให้แฮูรู้...ผมไม่ไ้ั้ใะปิเธอ แ่ะอยหาโอาสอธิบายเรื่อทั้หมให้เธอฟัทีหลั
[พี่ะ...เที่ยนี้อยาทานอะไระ]
ันถามพี่ยฮวาในะที่ำลัเินื้ออในห้าสรรพสิน้า
[อะไร็ไ้๊ะ พอีว่า...เมื่อืนทุนเมามา อเป็นอะไรร้อนๆ็ไ้]
ผมไม่รู้ว่าทำผิ่อายอนหรือเปล่า แ่ผมไม่อยาะปิบัวามรู้สึอัวเออี่อไป เพราะในหัวใอผมมันมีแ่แฮูมาลอ ถึแม้ว่าที่ผ่านมาผมะเยพยายามลืมเธอ เพื่อะมารัับายอน
[ะ...ั้นรอ่อนนะะ ายอนะทำอาหารไปให้ะ]
ันวาสายและเลือื้ออเพื่อทำอาหารให้ับทุน มันอาะไม่มามายอะไร แ่ัน็เ็มใทำให้ับทุน นลายเป็นิวัรประำวันอันไปะแล้ว
"แล้ว...แฮูไปไหนอ่ะ"
ผมลับเ้ามาในห้ออีรั้ แ่ไม่เห็นแฮูอยู่ภายในห้อ
"ไม่รู้เหมือนันพี่ เธอไม่ไ้บออะไรไว้"
ฮยอนเป็นนอบำถามอผม ่อนที่ผมะรีบออไปามหาเธอ ผมรู้สึสัหร์ใยัไไม่รู้ ผมเินออมาามหาเธอ้านนอ และเห็นว่าเธอำลัะเรียรถ Taxi
"เธอำลัะไปไหน"
ผมรเ้าไปว้าแนอเธอ ในะที่เธอำลัะเปิประู
"ันำลัะไปหาไอเียในารออแบบุน่ะ"
วามริแล้วมันเป็นแ่้ออ้า ันไม่อยาที่ะ้อทนเห็น ยฮวาอยู่ับนรัอเา่าหา ึหาเรื่อออมา้านนอ
"ั้นเี๋ยวันพาเธอไปเอ"
ผมรีบพาเธอเินมาึ้นที่รถอัวเอ ่อนะรีบับออไป ลอทาเธอไม่พูอะไรับผมสัำ ผมึับมาอที่อุทยานอไม้แห่หนึ่
"นายำลัยุ่อยู่ไม่ใ่หรอยฮวา"
เาไม่วระมาอยู่ที่นี่ับันรนี้ วามริเาวระรอแฟนเาที่บริษัท ันไม่หน้าปล่อยให้เาออมาับันเลย
"ันไม่ยุ่...ถ้ามันเป็นเรื่ออเธอ"
ผมไม่เยพาายอนมาที่แบบนี้ หรือไปไหน 2 ่อ 2 เพราะลัวะเป็น่าว แ่สำหรับแฮูผมไม่ลัวอะไรทั้นั้น อยาะไปไหนมาไหนับเธอแบบเปิเผยเหมือนนอื่นๆ สายาายอนโทรเ้ามา เธอไม่เห็นผมอยู่ที่นั่นเลยโทราม ผมัสายและปิเรื่อทันที นี่เป็นรั้แรั้แ่บันมาที่ผมัสายใส่เธอ เพราะอนนี้ผมไม่อยาทำให้ผู้หิรหน้ารู้สึไม่ี ถึแม้ว่าะทำให้ผู้หิอีนเสียใ็าม
"นายรีบลับไปเถอะ...ันไม่อยาะให้นายมีปัหาับแฟน"
ันรู้ว่านที่โทรเ้ามาือนรัอเา อนนี้เธออาะำลัรอเาอยู่็ไ้
"เธอำลัเ้าใผิ...แฮู เรื่อนี้ันอธิบายไ้"
ผมับมือเธอที่พยายามะเินหนี
"นายไม่้ออธิบายอะไรหรอ...ันเ้าใ เวลาั้ 12 ปีที่เราไม่ไ้ิ่อันเลย นายไม่ผิที่ะมีใร แ่ันผิเอที่ยัยึิและิลับมาหานาย"
ันสะบัมือออามืออเาและะเินหนี แ่เาับอันไว้า้านหลั ันพยายามะึัวออาอ้อมแนอเา แ่เาับยิ่อันแน่นึ้นว่าเิม
"ันไม่เยลืมเธอไ้เลยนะแฮู ถึแม้ว่าันะบับายอน แ่ัน็ไม่เยลืมเธอไ้เลย ถ้าันพยายามามหาเธอมาว่านี้ ถ้าันไม่ทิ้เธอมาในวันนั้น เรื่อแบบนี้็ไม่เิึ้น ไหนว่าันเป็นโลอเธอไ เธอะทิ้โลอเธอไปั้นหรอแฮู"
เธอหันมาหาผมอย่า้าๆพร้อมทั้น้ำาที่นอหน้า ผม่อยๆเอามือปาน้ำาที่แ้มอเธอ
"ันะเลิับายอน"
อนนี้ผมแน่ใแล้วว่าที่ผ่านมาผมไม่เยลืมแฮู และที่ผมยอมบับายอน็เพราะวามสสาร ายอนพยายามทำเพื่อผมทุอย่า แ่ผมไม่สามารถให้เธอแทนที่แฮูไ้ ่อไปนี้ผมะปป้อและูแลแฮูเอ ถึแม้ผมะทำให้ายอนเสียใ ผม็ไม่อยาเสียแฮูไปอี เพราะผมไม่อยาที่ะโหหัวใัวเอ ผมประทับรอยูบลบนริมฝีปาอเธอ เป็นูบแรอผมและเธอที่มีให้ัน ึ่ผมไม่เยทำแบบนี้ับายอนมา่อน เพื่อแสให้เธอเห็นถึวามริใอผม เราูบันโยที่เธอไม่แม้แ่ะัืน ทุอย่าเียบไปหมนผมไ้ยินแ่เสียเ้นอหัวใเท่านั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น