สาวซ่าตัวดีกับหนุ่งขี้หลีสุดเฮ้ว

ลำดับตอนที่ #2 : มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

“นี่นายฉันถามอะไรหน่อย”

เขามองฉันแล้วเขาก็ทำหน้าไม่สนใจ

                “ว่ามา”

ฉันเตรียมพร้อม สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วฉันก็เริ่มกรอกคำถามที่มันค้างคาในใจฉันมากเหลือเกิน

“ 1.ทำไมนายพูดไทยชัด 2.ทำไมนายถึงบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย 3.นายทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม 4.นายมาโกหกฉันว่าเมาได้ไง 5.นายทำไมถึงรับโทรของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาติ6. ..ทำไมนาย”

                “พอได้แล้ว!!”

เขาตะโกนขึ้นมา อ้าว! ก็เพราะนายไม่ใช่รึไงทำให้ฉันต้องลำบากแบบนี้มันยังมีอีกเยอะ เต็มหัวฉันไปหมดฉันเขม็งตาใส่เขาอย่างดุเดือด

                “ฉันจะตอบเธอแค่5.ข้อเท่านั้นมากกว่านั้นก็ไม่ใช่ หน่อย ละมัน มาก เลยล่ะ”

เขายิ้มมาให้ยังไงตานี่สำหรับฉันก็ขี้เก๊ก อยู่ดี เฮอะ ฉันเดินไปทางตู้เสื้อผ้าเพื่อเอาผ้ามาใส่ก่อน

                “ก็ได้ ถ้างั้น นายต้องตอบมาให้ครบด้วย5ข้อนะ”

ฉันเดินเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ

                “ใช่ ก่อนข้อแรกน่ะฉันกะจะบอกให้เธอไปแต่งเสื้อผ้าซะแล้วก็มาข้อที่1 คำถามว่าไงนะ!!”

=_= ซองฮยอนตะโกนถาม

                “นายจำไม่ได้รึไง”

ฉันตะโกนตอบออกมา เน็ตบอกว่าจะมาที่นี่ป่านนี้คงใกล้ถึงแล้วล่ะทำไงดี ฉันต้องหาที่ซ่อนให้ ซองฮยอนก่อน

                “ว่าไงเธอถามว่าไงนะ”

                “ฉันถามนายว่าทำไมนายพูดไทยชัด

ฉันตะโกนตอบเขา  เขาเงียบไปพักนึง ฉันก็แต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ ออกมาจากห้องน้ำได้สักที  ฉันถึงกับตกใจทีเดียว นายนั่นนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนนึงแล้วมองมาทางฉัน  ตะ ตะ ตายจริง ฉันรีบหันหลังทันที

                “เธออยากรู้เหรอว่าไมฉันพูดไทยชัดน่ะ”

เขาเดินไปทางห้องน้ำ ว้าย! ผ่านหน้าฉันอีกแล้วฉันเลยรีบหันหน้ากลับหันหลังให้เขา

                “ก็ใช่อ่ะดิ่!”

ฉันเดินขึ้นเตียงไป  หยิบหนังสือดารามาดู อืม...ม ว้ายนี่ ชินจุคุง น่ารักจังเลย

                “เธอเป็นอะไรเนี่ยฉันไม่ได้แก้ผ้าสักหน่อย”=_= ^

“นายรีบตอบฉันมาเหอะน่า”-///-

ฉันยังคงเปิดดูหนังสือหน้าต่อไป อุ้ย! นี่ก็น่ารักนั่นก็ด้วย เอ๊ะ! นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นี่นา  ฉันต้องเอานายนั่นไปซ่อนที่ไหนดีนะ ตู้ใช่แล้วตู้เสื้อผ้า

“ฉันพูดไทยชัดก็เพราะว่า....ฉันเป็นลูกครึ่งไง”

ลูกครึ่งงั้นหรอจิงอ่ะ งั้นนายก็พูดไทยได้ตั้งแต่แรกที่เข้ามาน่ะสิ่ โอ๊ย! ย่ที่สุดเลยฉันน่าจะรู้เรื่องนี้ได้นานแล้วนะ  ต่อไปคำถามที่สอง

                “ข้อสอง!...ทำไมนายถึงบอกว่าฉันเป็นแฟนของนาย”

อึ้ง! ล่ะสิ่ พูดออกมาได้ไงตอบมาให้ได้เลยนะ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาแต่งตัวในห้องน้ำแล้วน่ะนะ เขาเอาเสื้อนอนมาจากไหนนะหรือว่าของทางคอนโดที่อยู่ในตู้สงสัยจะใช่

เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ซองฮยอยิ้มก่อนจะเอามือโอบเอวฉันเขาจะทำอะไรน่ะไม่นะ อย่ายื่นหน้ามาใกล้ฉันสิ่ฉันพลักเขาออกเดินหนีมาจนชิดผนัง

“นาย! จะทำบ้าอะไรน่ะ”

ฉันตะคอกใส่เขา ซองฮยอนเอามือเสยผมก่อนจะเดินเข้ามาห่ฉัน เขาล็อกมือฉันไว้ข้างหนึ่ง

“เธออยากรู้ไม่ใช่หรอว่าทำไม”

อย่าบอกนะว่านายนี่ชอบฉันมาตลอดน่ะ  ไม่นะ ไม่เอา T^T ฉันจะร้องไห้แล้วนะ นายจะทำอะไรน่ะ ซองฮยอนดูตกใจมากที่เห็นน้ำตาฉันร่วงแม่ะๆ หน้าซองยอนก็ยังเข้ามาใกล้ๆอยู่ดี นายบ้าไปแล้วหรอไง T_T

                ปัง!

 “เฮ้ย! จะทำอะไร”

 เน็ต! โอ้ว นายมาได้ทันเวลาจริงๆ ซองฮยอนเกือบคลั่งไปแล้ว

                “ก็เห็นๆกันอยู่ จะถามไมวะ”

ซองฮยอนเดิเข้าไปใกล้ๆเน็ตแต่ว่า  เพราะฉันหรอเนี่ยทำให้คนสองคนทะเลาะกันได้^-^ ว้าว!ไม่น่าเชื่อเลย เอ๊ะ! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจนะฉันเลยลิมเอาซองฮยอนไปซ่อนเลยฉันเดินเข้าไปทางซองฮยอน ฉันพลักเขาออกไปให้ไกลกันทั้ง2คน

                “นายมีอะไร มาพูดเกี่ยวกับฉันเสียๆ หายๆแบบนี้น่ะ”

ฉันตะคอกใส่ซองฮยอน ซองฮยอนมองหน้าฉันคืนเขา จับมือฉันแล้วก็บีบมันแรงขึ้นเรื่อยๆ

“เธอไม่เข้าใจจริงๆเหรอ!”

“.........”

“ ฉันถามว่าเธอไม่ใจจริงๆเหรอ!!”

“.................”

“ ก็ได้ ฉันรักเธอ! ฉันรักเธอ! และฉันก็จะไม่ปล่อยเธอให้ไอ้บ้านี่ด้วย”

 ซองฮยอนตะโกนใส่ฉัน ไม่ไหวน้ำตาจะไหลอีกแล้ว ฉันจะร้องไห้เพื่อคนบบนี้ไม่ได้นะ ไม่ได้....แม่ะ! แม่ะ! เน็ตเริ่มกำหมัดแน่นแล้วเน็ตก็สูงพอๆกันกับซองฮยอน  หวายฉันต้องรีบห้ามก่อนจะมีเรื่องเกิดขึ้น ฉันเดินเข้าไปรั้งซองซองฮยอนไว้เขาเกือบออกหมัดไปแล้วซองฉยอนปัดมือฉันออก ที่นี่มันห้องฉันนะนายจะมาทำอะไรกันนักกันหนา

ปั่ก! ว้าย! เน็ตต่อยซองฮยอนอย่างแรกเลยอ่ะ จนหน้าของซองฮยอนมีเลือดย้อยน้อยๆ

“พอ ! พอได้แล้วนายกลับไปเลยถ้าอยู่แล้วมีเรื่องอย่างนี้ ส่วนซองฮยอนกลับบ้านนายไปซะ”

                เน็ตเอามือชี้หน้าซองฮยอนก่อนเดินเข้ามาตบไห่ฉันเบาๆแล้วยิ้มให้ฉันยิ้มตอบเน็ต แล้วเน็ตก็เดินออกไป เขายกมือขึ้นขณะหันหลังเป็นเชิงว่าบายนะ  ฉันยิ้มแล้วก็หันไปทางซองฮยอน  เขาจับหน้าที่มีเลือดย้อย

                “ตู้ยาอยู่ไหนน่ะ”

ซองฮยอนหันมาพูดกับฉัน ฉันชี้มือไปทางลิ้นชักโต๊ะโคมไฟ  ดูเหมือนซองฮยอนจะไม่เคยทำแผลเลยนะเนี่ย เฮ้อ! ฉันเดินไปตีมือเขาให้หยุดทำแผลเองได้แล้วฉันหยิบคัตเติ้ลบัดขึ้นมาซัดเลือดให้เขา

                “อยู่ เฉยๆ สิ่”

ซองฮยอนก็นั่งนิ่งแต่ไม่นานนักเขาก็หลับไปซะแล้ว เรานั่งพิงขอบเตียงข้างล่างทำแผลให้เขาน่ะ

                “นี่....ฮยนอน ..ซองฮยอนตื่นสิ่”

ฉันสะกิดแขนเขาเบาๆหลังจากเก็บเครื่องมืออุปกรณ์ทำแผลไปแล้วดูเหมือนเขาจะเพลียมากเหมือนกัน  นี่มันกี่ทุ่มแล้วล่ะ 1:55นาทีนีหนึ่ง ห้าสิบห้านาทีให้ตายสิ่จะตีสองอยู่แล้ว  เฮ้อนายนะนายฉันรู้น่าว่านายไม่อยากกลับบ้านจริงสิ่ฉันได้ยินมาว่าเขาไม่ค่อยถูกกับพ่อแม่ที่รับดูแลที่นี่สักเท่าไหร่ หาเรื่องจรองๆเลย ฉันจะให้นายอยู่กับฉันที่นี่นานๆไม่ได้หรอกนะ  เพราะว่าฉันก็มีบ้านของฉันที่ต้องกลับไป  แต่เดี๋ยวให้เขาอยู่ที่นี่ก็ได้นี่นาหวังว่าคงไม่พาใครมาห้องฉันหรอกนะ เฮ้อ........อง่วงจัง

                “เอ็น...น”

ตาบ้านี่ฝันอะไรเกี่ยวกับฉันรึเปล่านะ อย่าฝันเสียๆหายๆก็แล้วกันฉันจะนอนแล้วนะ ปล่อยให้นอนอย่างนี้นี่แหละ เชอะ! นอนดีกว่า  เอ....นายนั่นจะหนาวมั้ยนะจะตายมั้ยเนี่ยช่างเถอะไม่ใช่ตัวฉันนี่แต่มันยม่าใจดำไปหน่อยหรอ ฉันชะโงกหัวไปดูซองฮยอนที่หลับพิงข้างเตียงไม่เป็นไรนี่นานายนี่หนังเหนียวอยู่แล้วล่ะน่า  หลับดีกว่า
  (ติดตามตอนต่อไปด้วยน้าค้า ขอบคุณค่ะ)ยังเขียนมะเก่งเรยช่วยติชมด้วยนะ^----^