คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ร่างของหญิงชราใกล้ตาย(3)จบ
เสียเล็ใสอเ็สาวัวเล็ะโนัึ้นมา เรียให้เ็หนุ่มหันไปมอ
"ไม่เอาอ่ะ เมี่ยไปเถอะ" ผมอบปิเสธเพื่อนสาววัยเียวันที่ิไม่ื่อับผม
เธออบทำัวแบบนี้ลอเวลาเราทัู้่อยู่้วยัน อนแรผม็หนัในะแ่อนเนี้ยมันูเหมือนเป็นเรื่อปิที่เธอะมาวนผมน่ะ นับาวันนั้นผม็ไม่ไ้เอับุยายพูลอีเลย ผม่อน้าที่ะเหาเลยล่ะ ถึะมีผู้หินอื่นเ้ามาีสนิทแ่็ไม่มีใรที่ทำให้ผมอยาอยู่ใล้ไ้มาว่าุยายพูลเลย ผมอยาที่ะเอเธออีั
"โหย แบบนี้อีแล้วเราอยาินับอาร์มอ่ะ ไปับเรานะ นะ"
เมี่ยวิ่มาับแนอผมถร้อมับลูบเบาไปพลาส่เสียอ่อนให้ผมใอ่อน เธอเป็นเ็สาวที่น่ารัมาผมย่อมใอ่อนเป็นธรรมาับลูเล่นอเธอ ผมยิ้มออมาบา
มืออผมับมืออเธอออ ผมสัาว่าะไปับเธอให้เธอับบ้านไปเปลี่ยนุ่อนเพราะุที่ใส่มันยัเป็นุนอนอยู่ เธอลพร้อมับวิ่ไปอย่ารวเร็ว
เ้าๆอาาศีแบบนี้ะปวฟันแย่ถ้าิรน้ำใส วามิในหัวผม่าสวนทาับำพูที่บอเมี่ยะมัเลย ผมเม่อมอไปัาหน้าอย่าไรุ้หมายนุแม่้อเินมาับที่ไหล่ผมถึะรู้สึัว
"ิอะไรอยู่หืม ลูนนี้"
มืออุแม่ลูบมาที่หัวอผม ผมิถึเธอัรับ พูล
...
มื้อเ้าเป็นมื้อที่สำัสำหรับารเริ่ม้นในแ่ละวัน ผมทบทวนวามำในหัว ูเหมือนอาหารทีุ่ยายพูลทำอร่อยที่สุะเป็นแเียวหวานไ่นะ เอาล่ะ ผมเปิูู้เย็น้าในนั้นผมเอเ้าับผลไม้ส ึ้มันเป็นไม่ไ้เลยที่ะมีผลไม้สในู้ ั้แ่ออารพยาบาลมาผไม่เยเปิู้เย็นเลย ำถามือผลไม้สมาไ้อย่าไร ำอบมัน่ายมา ลูายอยายพูล็ื้อมาไ
ผมมอลูแอปเปิ้ลอโปรทั้ผมและอย่าพูล้วยสายที่เลียัและเศร้า วามรู้สึมันผสมปนเปันไปหมผมแทบะวบุมให้ัวเอหยุมือที่ะับไปที่ลูแอปเปิ้ลแสนั้น มืออี้าว้าับมืออี้าไว้ภาพที่ปราเหมือนผมำลั่อสู้ับิใบาส่สนที่หลเหลืออยู่ ถ้าเทียบน้อ้นสนแล้วเหมือน้นสนะหมห่วแ่ับยายพูลมันไม่ใ่
สุท้ายผม็แพ้ ผมัินแอปเปิ้ลสีแสอย่าเอร็อร่อย สายาอผมเริ่มที่ะพร่ามัวแ่ผม็ยัินมัน่อไปเหมือนับไม่เยไ้ินอะไรมา่อน
ผม ัมัน ัมัน และ็ ัมัน
ผมันรู้สึถึอเหลวที่ไหลแทรออมาระหว่าฝ่ามือ ผมัลึเ้าไปไม่สนวามเ็บที่่อวนมาเป็นระยะ ผมฝัเี้ยวไว้ที่มือัินนเห็นระูสีาวอ่อน เลาะเนื้อามแนว แล้วผม็เริ่มรู้สึัวอีทีอนที่ไ้ยินเสียร้ออนายพล
....
วันนี้ผมื้ออฝามามายมาให้ับุยาย้วยล่ะ ผมับุยายเราสนิทันมาถึเราะไม่ไ้เอันหรือไ้พบันแ่ผม็ยัไปหาุยายทุวัน ผมื่นเ้นมาที่วันนี้ะพบับุยายอีรั้ ผมื่นแ่เ้าและ็เือบที่ะลืมอฝาเสียแล้วถึมันะเสียเวลาไปบ้าแ่ถ้าเทียบับหลายปีที่ไม่เยพบันผมยัรอไ้ และอนนี้ผม็ถึสถาที่ทีุ่ยายอยู่แล้ว มันเียบสบ แุ่ยาย็ไม่เหา ุยายมีเพื่อนที่อยู่้วยัน เธอหันมายิ้มให้ผมพร้อมับวัมือเรีย หลายปีที่ผมไม่ไ้เอับเธอเป็นเพราะานและรอบรัวรุมเร้า
รอยยิ้มอเธอยัสวยาม เธอเป็นผู้หิที่สวยที่สุในวาทรำอผมแล้ว แม้ว่าอนนี้เธอะเหลือเพียแน้าเียว็าม
"ลูอเธอื่ออะไรหรออาร์ม"
เธอเอ่ยถามประโยับผม ผมมอหน้าเธอพร้อมับโผเ้าอเธอไว้แน่น เธอใ้มืออเธอลูบหลัผมเบาๆ
"เาื่อ--รี๊เลือออไหลเ็ไแหมเลย"
ร่าอเธอไหลลมาอับพื้น ผมไม่สามารถที่ะุมสิไ้เลย เธอาไปแล้วรับ าไปลอาร
่าวามรั+100
่าไร้เหุผล+1,000
่าพลัพรา+50
่าวามสุ+50
่าเสน่ห์+70
...
ผมมอูเ้าเ็น้อยที่โแล้ว นาโแล้ว็ร้อไห้อแเป็นเ็ไปไ้ นายเป็นพ่อแล้วนะ ผมยิ้มำ วามายน่ะมันเรียบ่ายเสมอ ผมลูบหัวอเ้าเ็นี่เบาๆ พร้อมับมือเรียวสวยอผู้หิ้าายผม เธอไม่ไ้พูอะไร เธอทำแ่เพียยิ้มให้ผม พร้อมับลอยึ้นฟ้า แสสว่า้านผม้อหลับล แล้วผม็หายไป
...
'ร่า่อไปำลัาว์นโหล 100%'
.
.
...
มืออผมลูบมืออเธอเบาๆ อเธอเอาไว้แน่นๆ น้ำาหยแล้วหยเล่า็ไม่อาที่ะุบีวิอเธอไ้เลย ผมมอูเธอ่อนที่เธอะถูพาัวไป ผมถูับแยับเธอ เ็ายัวเล็นหนึ่วิ่เ้ามาหาผมพร้อมับอผม ผมมอไป้านหลัอผมพบับใรอีนที่ร้อไห้และอผมเหมือนับเ็าย
ผมอธิบายวามรู้สึอนนี้ไม่ไ้เลย นี่มันอะไรัน ผมไม่ไ้รู้สึีึ้นเลย ผมลับรู้สึแย่ที่ละเลยพวเา ผมมัน
'ลา่อนนะ นายเปฺนพ่อนแล้วนะ'
สายลมที่พัเสียอันแผ่วเบา็ไ้รารึในหัวใผม ใ่ ผมเป็นพ่อนแล้ว ผมะมามัวร้อไห้ไม่ไ้ ผม ผม แ่ผม็ยัเหมือนเิม ผมทำอะไรไม่ไ้เลย
'อยาที่ะเปลี่ยนมั้ยล่ะ ัน่วยนายไ้นะมนุษย์'
'ผมอยาเปลี่ยนรับ'
'หลับาลสิมันเ็บนิเียว'
"ุพ่อรับ?"
ุบ!!
ร่าอายวัยลานล้มพับลไประแทับพื้นศีรษะบุบเ้า้านในเลือสีแ้นไหลทะลั เาไม่หายใอีแล้ว...
บไปับร่าที่สอนะะ ะพยายายามมาอัพให้เร็วๆนะะำผิเยอะแน่เลย หวัว่าะสนุนะะ
ความคิดเห็น