คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Passionate Game EP.03 :: Kill me with your kiss I [100%]
Passionate game episode o3.
“Kill me with your kiss I”
บดขยี้ริมฝีปากฉัน แผดเผาร่างกายฉัน
ฆ่าฉันให้ตายด้วยจูบของคุณสิ
PGS 6 Message 4 :: สวัสดีครับคุณมิกิ นี่คือวันที่สามของการแข่งขันแล้วนะครับ คุณยังไม่สามารถทำให้ เคอิซูมิ เร็น บอกรักคุณได้เลย เหลือเวลาอีกเพียง 1 เดือนเท่านั้นนะครับ จำไว้ได้ดี
ฉันอ่านข้อความในโทรศัพท์เบาๆ เพราะฉันกลัวว่าคนที่อยู่ข้างๆฉันจะตื่นน่ะสิ เห็นขยับตัวแล้วด้วย!
อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่าฉันอยู่ห้องเดียวกับยูไดน่ะ เขาบังคับให้ฉันอยู่ด้วย เพราะเหตุผลที่ว่า…
เธอเป็นผู้หญิงของฉันนะ!
ฉันไม่อยากให้เธออยู่คนเดียวนี่!
และอีกสารพัดที่เขายกมาอ้าง ก็นั่นแหละนะ สุดท้ายฉันก็แพ้เขาอยู่ดี เลยต้องมาตกเป็นทาสอยู่ในห้องของเขาแบบนี้
ในห้องใหญ่ประกอบไปด้วยห้องรับแขก ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว และนอกจากนี้ยังมีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ภายในถูกตกแต่งด้วยสีขาวและสีดำเป็นส่วนใหญ่ ดูจากการตกแต่งห้องแล้วท่าทางเขาจะเป็นผู้ชายที่เย็นชาพอตัวเลยล่ะ
“ทำอะไร?” เสียงเข้มๆของเขาปลุกฉันตื่นจากภวังค์ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความตกใจ มือแกร่งของเขาค่อยๆเลื่อนมาโอบรอบเอวฉันไว้หลวมๆ
ฉวยโอกาสจริงๆเชียว
“อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอ?”
“เปล่าหรอกๆ นายง่วงไม่ใช่เหรอ นอนต่อสิ” ฉันฉีกยิ้มหวานแล้วใช้มือทั้งสองดันแผงอกแกร่งให้นอนราบลงไปเหมือนเดิม
ยิ้มหวานงั้นเหรอ…จะว่าไปก็ไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแล้วนะ
“ไม่เอาแล้ว ขี้เกียจนอน” คนจอมฉวยโอกาสทำเสียงงัวเงียแล้วแกล้งมานอนบนตักฉันเสียดื้อๆ
“ขี้เกียจนอนก็เป็นด้วย?” ฉันหรี่ตามองอย่างจับผิด แต่คนหล่อร้ายดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านอะไร
“อื้อ สู้ตื่นมากอดมิกิแบบนี้ดีกว่าอีก” เขายกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่ม
“บ้า!” ฉันตีแขนเขาแรงๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บเลยน่ะสิ ซ้ำยังยิ้มหน้าระรื่นอีก
“ชอบเรียกแต่ นาย! นาย! นาย! อยู่นั่นแหละ” อยู่ๆเขาก็ทำหน้าเครียดขึ้นมาซะเฉยๆ เล่นเอาฉันตั้งตัวแทบไม่ทัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายรึไงกันเนี่ย?
“ก็จะให้เรียกว่าอะไร?”
“ฉันแก่กว่ามิกิตั้งปีนึง งั้นเรียกพี่ยู หรือไม่ก็ ยูซัง” เขาอมยิ้มกับความคิดตัวเองก่อนฉวยมือฉันไปจับไว้
ยูไดบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ก็ได้ค่ะ พี่ยูๆ” ฉันพูดก่อนจะแอบเบ้ปาก
“อย่างงั้นแหละครับสาวน้อยมิกิ”
“แล้วทำไมต้องเรียกฉันเด็กๆแบบนั้นด้วย? ไม่ใช่สาวน้อยสักหน่อย” ฉันแกล้งทำหน้ามุ่ยใส่ยูไดทันทีที่เขาเรียกฉันว่า “สาวน้อย”
“อืม…จริงด้วย ไม่น้อยเลยนี่เนอะ” ยูไดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สายตาแพรวพราวขึ้นมาในทันที
“บ้า! คิดอะไรน่ะ” ฉันหน้าแดงซ่านเพราะคำพูดของเขา อะไรไม่น้อยเล่า? พูดชัดๆไม่เป็นรึไง?
.”เปล่าสักหน่อย ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ มิกิคิดเองทั้งนั้นครับผม” เขายิ้มจนตาหยี เล่นเอาฉันหน้าแดงเข้าไปใหญ่
นี่ฉันคิดไปถึงไหนเนี่ย?
เราออกมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่จริงฉันไม่ได้อยากมาหรอกนะ คนเจ้ากี้เจ้าการคนเดียวนั่นแหละลากฉันมา
ฉันก็ไม่ได้แม่บ้านแม่เรือนเลือกซื้อผัก ทำอาหารหารคล่อง อะไรเทือกนั้นซะหน่อย ว่าก็ว่านะ ฉันทำไม่เป็นเลยด้วย!
“ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้ ทำอาหารไม่เป็น ฉันทำให้เธอกินได้ทั้งชาติเลย” ยูไดอมยิ้มอย่างรู้ทัน แต่มือของเขาก็ยังคว้าวัตถุดิบในการทำอาหารใส่รถเข็นไม่หยุด
เขารู้ได้ยังไงกันว่าฉันคิดเรื่องนี้? อย่างกับอ่านใจได้อย่างนั้นแหละ
“ไม่ต้องหรอกหน่า ฉันทำได้”
“อย่างมิกิน่ะนะ ไม่มีทางหรอก เมื่อก่อนน่ะ…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีก่อนจะหยุดชะงักลงเสียดื้อๆ เขาหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนส่งยิ้มบางๆให้
“เมื่อก่อนฉันอะไรเหรอ?”
“เราไปทางนั้นกันดีกว่านะ” แต่เขาไม่ฟังคำพูดของฉันเลย ซ้ำยังฉุดแขนฉันให้ตามไปอีกด้วย
ยูได…นายรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันกันแน่!?
ห้อง 1011 คอนโด M
ภายในห้องรับแขกที่ถูกตกแต่งด้วยสีน้ำเงินและสีแดงจัด เฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งถูกจัดวางอย่างลงตัว แม้การตกแต่งจะออกแนวอาร์ตๆไปสักหน่อยแต่ก็แฝงไปด้วยความป่าเถื่อนและดุร้ายเหมือนกับนิสัยของเจ้าของห้องไม่มีผิด
ตึก ตึก…
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆตามด้วยเสียงส้นสูงที่กระทบกับพื้นห้องเป็นระยะ ไม่ได้เรียกความสนใจจากร่างสูงเจ้าของห้องเท่าไหร่นัก เพราะเขารู้ดีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร
“โช” เสียงหวานดังขึ้น ร่างสูงที่นอนราบอยู่บนโซฟาเพียงแค่ลืมตาขึ้นมองเท่านั้น สายตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า…
ไร้เยื่อใย…
“มาทำไม?” เขาถามเสียงเรียบ แล้วหลับตาลงราวกับไม่ต้องการจะมองหน้าคนตรงหน้า
“ฮานะมาไม่ได้เหรอคะ?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหันมาสนใจเธอมากขึ้นเลย
“อืม” เขาว่าพลางยันตัวเองลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆแล้วปรายตามองผู้มาเยือนนิ่งๆ สายตาที่ดุดัน น่ากลัวราวกับสัตว์ป่า…
ผู้มาเยือนได้แต่ยืนมองเขาด้วยความหวั่นวิตก…
ก็เขาน่ากลัวขนาดไหน… ทุกคนย่อมรู้แก่ใจ
“เท่าไหร่?” เสียงเข้มถามขึ้นห้วนๆ เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่าย
“คะ?”
“อยากได้เท่าไหร่?” เขาย้ำอีกครั้งก่อนหยิบบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกตรงหน้าขึ้นมาจุดสูบอย่างไม่แยแส
“เอ่อ…”
“อ้ำอึ้งอยู่ได้ ฉันซื้อเธอแล้วไม่ใช่เหรอ” พูดจบร่างสูงก็คว้าเอวบางของเธอจนเธอล้มมานั่งลงบนตักของเขา
รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นที่มุมปาก…
“เริ่มสิ รออะไร?” เขาว่าพลางกดจูบหนักๆลงบนริมฝีปากบาง แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหากว่าในสมองของเขาตอนนี้ไม่มีภาพของผู้หญิงอีกคนซ้อนทับอยู่…
“มิกิ…”
“นี่ยูได จะซื้อไปขายรึไง?” ฉันจ้องยูไดเขม็งเมื่อเขาเอาแต่ซื้อ ซื้อ ซื้อ ซื้อของเยอะแยะเต็มไปหมด ฉันจะไม่ว่าอะไรสักคำเลยจริงๆถ้าเขาไม่บอกว่า ของพวกนี้น่ะซื้อให้ฉัน
เสื้อผ้าหรูๆ…
รองเท้าเท้าแพงๆ…
กระเป๋าแบรนเนม…
มันแพงแค่ไหนก็น่าจะรู้ และฉันก็ไม่ได้อยากได้มันเลยด้วย!
ฉันยืนกอดอกทำหน้ามุ่ยแสดงความไม่พอใจให้เขาเห็น เขาเพียงแค่หันมามองฉันแว้บหนึ่งก่อนหันไปเลือกชุดเดรสสีดำที่ถูกแขวนเรียงรายอยู่บนราวต่อ
“เอาชุดนี้ไหม เธอใส่แล้วต้องสวยแน่ๆ”
“ไม่เอา ยูได ฉันไม่ได้อยากได้” ฉันยืนกรานหนักแน่น
“บอกว่าให้เรียกว่า พี่ยู ไม่เข้าใจรึไง?” สายตาคมๆตวัดมามองหน้าฉันทันที ฉันได้แต่ก้มหน้างุดเพราะรู้ว่าตัวเองทำพลาดไปเสียแล้ว
“พี่ยู…”
“ดีมาก! เรียกแบบนั้นแหละ เสียงมิกิเรียกแบบนั้นแล้วน่าฟังชะมัด” ยูไดโน้มหน้ามาใกล้ฉันจนปลายจมูกเราชนกัน
ความน่ากลัวในตัวเขาเลือนหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ…
ยูไดที่ฉันเห็นตอนนี้คือผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่ง…
ผู้ชายคนนี้น่ะ…ฉันจะสามารถไว้ใจเขาได้ไหมนะ?
“อย่ากลัวฉันจะได้ไหม? หมดอารมณ์แล้วเนี่ย” เขาหัวเราะในลำคออย่างชอบใจเมื่อเห็นฉันทำตัวไม่ถูก
ก็ฉันน่ะกลัวเขา…
ก็ไม่รู้ว่าเขาจะดีหรือร้าย…
ยูไดน่ะ…เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ?
“ไม่ได้กลัว” ฉันตอบอ้อมแอ้ม ในใจลึกๆก็กลัวจริงๆนั่นแหละ แต่ก็ปากแข็งปฎิเสธไปแบบนั้น
“ก็ดีแล้ว” ยูไดเอื้อมมือมาลูบผมฉันเบาๆ นั่นทำฉันยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว…
“ไปห้องน้ำได้ไหม?” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา เพราะฉันรู้ว่าเขาน่ะไม่มีทางให้ฉันไปคนเดียวแน่ๆ สายตาคมมองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันเลยส่งสายตาวิงวอนแบบสุดๆ
พลั่ว!
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดต่อ หมัดหนักๆพุ่งมากลางอากาศจากทางด้านหลัง ชกเข้าใบหน้าหล่อของยูไดเข้าอย่างจัง เขาถึงกับล้มลงไปกองกับพื้น ฉันได้แต่ยืนมองเหตุการณ์นั้นด้วยความตกใจ
ผู้คนรอบข้างพากันตื่นตระหนก บ้างก็ชี้ให้กันดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บ้างก็จูงมือกันเดินหนี เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังเซ็งแซ่
ฉันหันหลังกลับไปมองบุคคลที่ต่อยยูไดจนล้มลง และนั่นก็ทำให้ฉันได้คำตอบในทันทีว่าเขาคือใคร!
“โช…”
“ใช่ ฉันเอง! ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ ไม่นึกว่าจะหาผู้ชายใหม่ได้เร็วขนาดนี้” คำพูดเหยียดหยามหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าโดยไร้ความสำนึกผิดใดๆ คำพูดทิ่มแทงหัวใจเหล่านั้นยังไม่เจ็บเท่าสายตาที่มองฉันอย่างดูถูกและเย้ยหยัน…
เจ็บ… เจ็บเหลือเกิน…
รู้ไหม… มันเจ็บนะโช
“อย่ามาพูดพล่อยๆแบบนั้นนะโช!” ฉันตวาดใส่เขาสุดเสียง มือทั้งสองข้างของฉันกำแน่น จนรู้สึกได้ว่าตอนนี้ฝ่ามือต้องเต็มไปด้วยรอยเล็บเป็นแน่
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่รู้ไหม ฉันเพิ่งเคยเสียงดังใส่เขาครั้งแรกก็วันนี้!
“เหอะ…คงไม่ต้องให้ฉันเตือนสติเธอหรอกใช่ไหมว่าเธอเป็นของใคร”
“หยุดพูดสกปรกๆแบบนั้นได้แล้ว!” ฉันตวาดใส่เขาทั้งน้ำตา ฉันก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหน ทำไมต้องมาไหลต่อหน้าผู้ชายคนนี้ด้วย!
เขามองหน้าฉันครู่หนึ่งก่อนแค่นหัวเราะออกมา
“หึ…งั้นเรามาลองทบทวนความจำกันดูอีกรอบดีไหม!? ว่าใครเป็นเจ้าของเธอกันแน่!”
Talk with writer :)
อะไรกัน ยูไดรู้อะไร ปมเยอะแยะมาก
ตอนนี้แอบรีไรท์แล้วด้วย
เป็นไงกันมั่งก็ไม่รู้ง่า
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคะ ลุ้นๆๆ จุ๊บๆ
ชอบก็แอด Fav. อ่านแล้วเม้นต์ๆน้า <3
"ไม่เม้นต์มีงอนนะครับ!"
ความคิดเห็น