คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Passionate Game EP.07 :: I'll make you mine [100%]
Passionate game episode o7.
“I’ll make you mine”
เธอไม่รู้รึไงว่ายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งเท่ากับ “ยั่ว”
ถ้าฉันตบะแตกขึ้นมาอย่ามาห้ามก็แล้วกัน!
ฉันนิ่งค้างทันทีกับประโยคของเขาก่อนก้มลงดูสภาพตัวเองอย่างหวั่นใจ… แล้วก็ต้องตกใจจนพูดไม่ออกเมื่อสภาพตัวเองในตอนนี้มันช่าง…ล่อแหลม
เสื้อคลุมของฉันที่มันเสมอเข่าอยู่แล้วเลิกขึ้นมาจนเกือบจะถึงต้นขาเพราะฉันเอี้ยวตัวเพื่อจะแย่งผ้าขนหนูมาจากเขา ไม่เพียงแค่นั้น…ขาข้างหนึ่งของฉันยังทับอยู่บนขาของเขา
“เอ่อ…ขอโทษนะ” ฉันรีบขยับตัวออกห่างเขาในทันที
“ระวังหน่อยก็ดี” เขาพูดยิ้มๆ
“อืม” ฉันพยักหน้าให้สองสามทีอย่างทำตัวไม่ถูก ฉันไม่รู้เลยว่าควรจะมองหน้าเขายังไง ในเมื่อรู้สึกหน้าร้อนผ่าวเสียขนาดนี้
“นายออกไปก่อน ฉันจะแต่งตัว…ว๊าย!” ฉันกำลังจะเดินสวนเขาเพื่อไปยังตู้เสื้อผ้า แต่ทว่า! น้ำที่หยดอยู่ตามพื้นทำให้ฉันลื่นเสียหลักล้มลงบนเตียง แต่โชคร้ายกว่านั้นคือ… ฉันดันดึงเขาล้มลงมาด้วย
สภาพเราตอนนี้มันดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่
เขาคร่อมอยู่บนร่างของฉัน ฉันรู้สึกว่าชายเสื้อคลุมของตัวเองเลิกขึ้นมาสูงจนน่าใจหาย หน้าของเราห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลานั่น
มันเสี่ยงเกินไปแล้วแบบนี้…
“เอ่อ…นายช่วยลุกออกไปได้มั้ย?” ฉันถามอึกอัก รู้สึกลำคอแห้งผาก พูดไม่ออกยังไงก็ไม่รู้
“ไม่” เขาตอบหน้านิ่ง
“ออกไปสิ!” ฉันพยายามดิ้นและใช้สองมือดันแผงอกเขาออก แต่ว่า…มันกลับไม่ทำให้เขาถอยออกไปเลย มิหนำซ้ำยังฉีกยิ้มเล็กๆอีกต่างหาก!
“รู้อะไรไหม…” เขาก้มลงมาใกล้กว่าเดิมก่อนจะกระซิบเบาๆ ฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย!
“ว่ายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งเท่ากับ “ยั่ว” คำพูดของเขาทำให้ฉันสะอึก
“ออก…ไป…” ฉันรวบรวมความกล้าพูดกับเขาอีกครั้ง แต่นั่นทำให้เขาหัวเราะออกมา
“กลัวเหรอ? ตัวสั่นหมดแล้ว”
“ปะ…เปล่า”
“ปากแข็งจริงๆ” เขาหรี่ตามองฉันก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นมากกว่าเดิม
“ออกไปสิ หนัก!” ฉันรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายผลักเขาออกไป และมันก็ได้ผล! เขาล้มลงไปนอนแผ่หลาอยู่ข้างๆฉัน
“เธอทำฉันตบะแตกจริงๆว่ะ” เขาสบถกับตัวเองเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่ฉันจะได้ยิน เมื่อได้ยินดังนั้นฉันก็ก้มลงดูสภาพตัวเองอีกครั้งก่อนรีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย
ขาอ่อนที่โผล่พ้นชายเสื้อแบบนั้น…มันคงทำให้เขายิ่งกว่าตบะแตกแล้วล่ะ!!
“ขอโทษ” ฉันขอโทษเขาอีกครั้งแต่ก็รู้ว่ามันคงไม่ทำให้จิตใจเขาสงบลงเท่าไหร่
“ขอโทษแล้วมันไม่หาย ขอทำแบบนี้แทนแล้วกัน…” พูดจบเขาก็รั้งต้นคอฉันไว้แล้วกดจูบหนักๆลงมาบนริมฝีปาก ฉันทั้งตกใจทั้งพยายามจะผลักเขาออก แต่มันก็ไม่เป็นผลก็ในเมื่อเขารวบมือทั้งสองข้างของฉันไว้เสียแล้ว
จูบของเขาหนักหน่วงและรุนแรงจนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เขาถึงยอมปล่อยริมฝีปากฉันให้เป็นอิสระ
และน้ำตาฉันก็ค่อยๆไหลเช่นเดียวกัน…
วูบ…
“เธอร้องไห้ทำไม? ขอโทษนะขอโทษ” เขาถามก่อนประคองหน้าฉันเอาไว้ เขาจ้องหน้าฉันนิ่งแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“….”
“ทำไมฉันถึงเหมือนเคยเห็นเธอกันนะมิกิ ฉันเหมือนเคยเห็นเธอร้องไห้…”
“….”
“ฉันเหมือนเคยทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงคนนึงเอาไว้ นานแสนนานมาแล้ว…”
“….”
“ทำไมผู้หญิงในความทรงจำของฉันคนนั้นมันช่างเหมือนเธอเหลือเกิน” เขาว่าพลางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา เหมือนเขากำลังนึกถึงภาพผู้หญิงคนที่เขาว่า เหมือนเขากำลังคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้น
แล้วทำไมทุกคนรอบตัวฉันถึงได้รู้จักฉันดีไปเสียหมด… อาจจะรวมถึงเร็นด้วยรึเปล่า?
หรือว่าผู้หญิงในความทรงจำของเขาจะเป็นฉันจริงๆ
---------------------------------[50%]---------------------------------
ร่างบอบบางของฉันถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมแขนแกร่ง ฉันรู้สึกถึงหัวใจของเขาที่เต้นระรัว เขากำลังรู้สึกอะไรอยู่กันนะ…
รู้สึกผิดต่อผู้หญิงคนนั้น?
หรือรู้สึกผิดกับฉัน…
นั่นน่ะสิ..เขาจะรู้สึกผิดกับฉันทำไมกันนะ เพราะสุดท้ายแล้วฉันต่างหากที่ต้องรู้สึกผิด เพราะไม่ว่าอย่างไรฉันก็จำเป็นที่จะทำให้ฉันเองเป็นผู้ชนะ
เห็นแก่ตัวเป็นบ้าเลย คิก…
“มิกิ ไม่รู้ว่าทำไมฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอนัก ถึงแม้ว่าเราเพิ่งจะเจอกัน แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนเราเคยเจอกันเมื่อนานแสนนาน…”
“เธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นเลย คนที่ทำให้ฉันไม่เคยนอนหลับตาลงได้อยู่ทุกคืน…”
เขายังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ฉันได้แต่นิ่งเงียบอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บแปลกๆที่หัวใจขึ้นมา…
เหมือนความรู้สึกนั้นมันถูกส่งมาให้ฉัน ผู้หญิงคนที่เขาพร่ำบอกว่ารู้สึกผิด
มันอะไรกันนะ…
“เร็น… ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอก” ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาคลายกอดแล้วประคองหน้าฉันไว้
“ไม่…ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“แล้วทำไม? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนที่นายว่าหรอก ฉันจำได้ว่าไม่เคยรู้จักนายมาก่อน แล้วแบบนี้เราจะเคยเจอกันได้ยังไง”
“ฉันเชื่อสัญชาตญาณตัวเองมิกิ ฉันเชื่อว่าเธอกับฉันเรามีเรื่องราวบางอย่าง…”
“…”
เงียบ… ความเงียบงันก่อตัวขึ้นระหว่างเรา ได้ยินเพียงเสียงหัวใจของเราสองคนเท่านั้น ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาจนฉันไม่สามารถแยกออกได้เลยว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างไร
สับสน…
“มิกิ ฉันรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป แต่ฉันรู้สึกอยากจะดูแลเธอ…” เขาเกลี่ยผมที่ปิดหน้าฉันออกเบาๆ
“….”
“เป็นผู้หญิงของฉันได้รึเปล่า?”
คำพูดของเขาทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง ควรจะดีใจรึเปล่านะที่มันเป็นไปตามแผนได้เร็วขนาดนี้ ควรจะรู้สึกยังไงกันนะ?
“ให้ฉันดูแลเธอก็ได้”
“อะไรก็ได้ที่ฉันยังอยู่ข้างๆเธอ…”
“เร็น… ถ้านายรู้สึกกับผู้หญิงคนนั้นนายก็ไปหาผู้หญิงคนนั้นสิ ฉันไม่ใช่…” คำพูดของฉันถูกกลืนหายไปเพราะริมฝีปากหนาที่ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว
อีกครั้งที่เขาจูบฉัน…
แต่ความรู้สึกมันช่างต่างกันเหลือเกิน
เขาสัมผัสริมฝีปากฉันอย่างอ่อนโยน ไม่ได้รุกล้ำอะไรไปมากกว่านั้น ฉันรู้สึกได้ว่าในใจของเขานั้นกำลังสับสน…
ความรู้สึกผิด…
ความรู้สึกที่อยากจะทะนุถนอมฉันเอาไว้… ฉันรู้สึกได้แบบนั้น
“เร็น… แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ เชื่อฉันสิ” ฉันพูดออกมาเบาๆเมื่อเขายอมปล่อยริมฝีปากฉันให้เป็นอิสระ
“ช่างมันเถอะ ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ฉันก็รู้สึกอยากจะดูแลเธออยู่ดี”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นจริงๆนะเร็น นายไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วมาดูแลฉันหรอกนะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับจะหายไปในอากาศ เขาค่อยๆใช้มือประคองหน้าฉันให้จ้องสบตาเขา มันสั่นไปทั้งตัวเลย…
เหมือนทั้งโลกถูกสะกดให้หยุดนิ่งด้วยสายตาของเขา…
สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั่น
ทำไมนะเร็น….
บางทีฉันก็รู้สึกว่าฉันเหมือนเคยเห็นแววตาคู่นี้…. จากที่ไหนสักแห่ง?
ที่ๆฉันก็ไม่รู้ว่าที่ไหน….
“มิกิ… ฉันพูดจริงๆนะ” เร็นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉัน ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากแน่นอย่างชั่งใจ
“แต่…”
“ไม่ต้องปฏิเสธอะไรทั้งนั้น เพราะฉันถือว่านับจากวินาทีนี้เธอคือคนที่ฉันจะดูแล เข้าใจรึเปล่า?”
Talk with writer :)
มาตามสัญญาแล้ววว ปมแบบเยอะแยะจัง มิกิกับเร็นนี่ยังไงกันนะ?
ใครอยากรู้เม้นต์ๆโน๊ะ
ถึง 85 เม้นต์เจอกันน้า เปิดเจิมตอนต่อไป ไหวกันรึเปล่า? ><
สปอยให้นิดนึง ... ตอนต่อไปยูไดออกนะเออ ไม่เม้นต์ อดดดเน้!
อีก 2 เม้นต์เท่านั้นนนน เจอหนุ่มยูได
ความคิดเห็น