คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 Kiss! จูบงั้นเหรอ!? [100%]
Chapter 7
Kiss!
จูบงั้นเหรอ!?
@ Japan
“โฮะๆ โอ๊ย! อารมณ์ดี ล๊าลา~~” เสียงพริ๊นเซสดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ ดัชที่ยืนอยู่ข้างๆยกสองมือขึ้นปิดหูด้วยความรำคาญ
“พริ๊น ไปหาแกล้งคนอื่นมาอีกล่ะสิ” ดัชถาม
“ว่าไปนั่นนะดัช แกล้งอะไรเล่า เค้าเรียกว่า ช่วย”
“ช่วยทีไรได้วุ่นวายกันทุกที”
“ดัช!!!” พริ๊นเซสตวาดแหวใส่เขาทันที เขาทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วหายตัวไปอย่างดื้อๆ ทิ้งให้พริ๊นเซสยืนโกรธอยู่คนเดียว
“หึๆ ทีนี้ก็เข้าแผน!!!” พริ๊นเซสฉีกยิ้มร้ายก่อนหายวับไปติดๆ แผนร้ายที่ว่ามันจะร้ายแค่ไหนกันเชียว!?
@ France
“มิยะ อยู่ไหนลูก~?” เสียงคุณป้าดังมาแต่ไกล ถ้าให้ฉันเดา มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“ค่ะป้า” ฉันตะโกนตอบกลับไป
“มิยะ~ ป้ามีเรื่องอยากจะให้มิยะช่วยหน่อย” คุณป้าเดินมาประชิดตัวฉัน แล้วยื่นมือมาจับไหล่ฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
“คะ..?”
“คือแบบนี้….” คุณป้ายื่นหน้ามากระซิบ ฉันได้แต่ฟังแล้วก็พยักหน้า
คุณป้าฉันจะแร๊พรึยังไงกัน พูดเร็วมาก - -^
และเท่าที่ฉันจับใจความสำคัญได้ก็คือ คุณป้าอยากให้ฉันทำอะไรสักอย่างให้พี่ยูสะ เพราะอาทิตย์หน้าก็จะถึงวันเกิดพี่เขาแล้ว ซึ่งฉันไม่เคยรู้เลยว่าวันไหนวันเกิดพี่ยูสะ แต่คุณป้ากลับรู้เป็นอย่างดี ฉันคงทำหน้าที่ “ภรรยา” ได้แย่มากสินะเนี่ย ;(
“อาทิตย์หน้าวันเกิดพี่ยูสะจริงๆเหรอคะ?” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ ก็ทำไมดูเหมือนมีแค่ฉันที่ไม่รู้กันนะ
“ใช่สิจ๊ะ ยูสะไม่ได้บอกเหรอ”
“ไม่นี่คะ”
“อ่า…ยูสะคงไม่อยากบอกล่ะมั้งเนอะ แต่ไม่เป็นไร ยังไงหนูก็เตรียมของขวัญเซอร์ไพรซ์พี่เขาด้วยนะลูกนะ” ว่าแล้วคุณป้าก็เดินออกจากบ้านไปอย่างรีบเร่ง “ค่ะๆ” ฉันรับคำไปแบบง่ายๆ แต่เหมือนฉันจะพูดคนเดียวซะมากกว่า
ในหัวสมองตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามว่า จะทำอะไรให้ดีนะ?
ทำไมมันคิดยากขนาดนี้นะ ฉันไม่รู้จะทำอะไรให้ดี ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ด้วย ฉันนี่มันแย่จริงๆเลย ;(
“มิยะ!” เสียงของพี่ยูสะดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ ฉันเลยขานรับไปด้วยน้ำเสียงงงๆ
“คะ?”
“มัวแต่เหม่ออะไรอยู่?” เขาเดินอ้อมมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆฉันแล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง
“เปล่านี่คะ ไม่ได้เหม่อสักหน่อย” ฉันตอบหน้ามุ่ย
“โอเคๆ ไม่เหม่อก็ไม่เหม่อ ทำหน้าแบบนี้อีกแล้วนะ” เขายื่นมือมายีผมจนหยุ่งเหยิง เห็นฉันเป็นเด็กรึไงกันนะ - -^
“หน้าแบบไหนคะ? นี่มิยะก็ทำหน้าปกตินะเนี่ย”
“ก็แบบนี้ไง” พี่ยูสะยื่นหน้ามาใกล้จนห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกว่าใจฉันเต้นแปลกไป ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน…
ยิ่งมองหน้าหล่อหวานๆอย่างพี่ยูสะนานๆ ฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีบางอย่างผิดปกติ ฉันคงบ้าบอไปเองแน่ๆ!
ฉันค่อยๆเบือนหน้าหนีช้าๆ ถ้ามองนานไปกว่านี้ฉันคงยิ่งรู้สึกแปลกๆ ยิ่งฉันพยายามเบือนหน้าหนีเขากลับยื่นหน้ามาใกล้กว่าเดิม
ใกล้จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอ่อนๆที่รดอยู่ที่ต้นคอของฉัน มันใกล้เกินไปรึเปล่า…
-------------------------[50%]-------------------------
“เอ่อ…พี่ยูสะถอยออกไปหน่อยค่ะ” ฉันพูดติดๆขัดๆเมื่อรู้สึกว่าเราทั้งสองใกล้กันเกินไป (ถึงจะเป็นสามีภรรยากันแล้วก็เถอะ)
“พี่ขอโทษนะ” เขายิ้มเจื่อนๆให้ ฉันเลยพยักหน้ารับเล็กน้อย และบรรยากาศรอบตัวก็ถูกความเงียบปกคลุมอีกครั้ง
“พี่ยูสะ” ฉันกลั้นใจพูดขึ้น
“อื้อ?”
“ทำไมพี่ไม่บอกมิยะล่ะว่าใกล้จะถึงวันเกิดพี่แล้ว”
“พี่ไม่อยากให้มิยะต้องกังวลว่าต้องหาอะไรให้พี่เป็นของขวัญไง พี่เลยไม่บอก” พี่ยูสะพูดยิ้มๆ และเขาก็พูดถูก ฉันกำลังกังวลเรื่องนี้อยู่เลยเนี่ย!
“หรือว่า…เรากังวลเรื่องของขวัญพี่จริงๆ ดูหน้าสิน่ะ” เขาพูดติดตลก มันน่าตลกตรงไหนเล่า??
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” ฉันเบ้ปากใส่เขา ปากก็บอกไม่ใช่ แต่ใจจริงๆกำลังเครียดเลยล่ะ
“ฮ่าๆ อย่าไปคิดมากหน่า พี่ไม่เรื่องมากหรอก จะให้อะไรพี่ก็รับหมดแหละ หรือไม่ให้เลยพี่ก็ไม่ได้ว่านะ”
“งั้นก็ดีเลยค่ะ มิยะจะได้ไม่ต้องคิดมาก ถ้างั้นก็ไม่ต้องเอานะคะของขวัญน่ะ” ฉันแกล้งพูดแล้วมองหน้าเขา สีหน้าเขาถึงกับเหวอ! ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“โอเคๆ ไม่ให้ก็ไม่ให้ พี่อึ้งเลยนะเนี่ย”
“มิยะพูดเล่นค่ะ แต่…หน้าพี่เหมือนลูกหมาเลย” ฉันยื่นมือทั้งสองข้างไปแนบแก้มของเขา
“พี่ควรจะดีใจมั๊ย?”
“แน่นอนสิคะ มิยะชมนะ” ฉันบีบแก้มเขาแรงขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังน่ารักอยู่เลย ฮ่าๆ หน้าเหมือนลูกหมาจริงๆนะเนี่ย!!!
“แกล้งพี่เนี่ยสนุกมั๊ยครับ?”
“ก็….สนุกดีค่ะ”
“ให้มันได้อย่างงี้สิหน่า ดื้อซะไม่มีเลย” เขาใช้มือมายีหัวฉันจนยุ่งเหยิง (เพราะเขาสูงกว่าฉันน่ะสิ TT )
“มิยะไม่ได้ดื้อนะคะ มิยะแค่พูดตามที่เห็น พี่เหมือนลูกหมาเลย เห็นมั๊ย?” ฉันบีบแก้มเขาอีกครั้ง
แกล้งคนอื่นนี่สนุกดีชะมัด ><
“เห็นก็เห็น” เขาพูดแล้วแอบเอามือมาจี้เอวฉันจนฉันสะดุ้งโหยง ร้ายกาจที่สุดเลย!!
“พี่ยูสะ!”
“อะไร??”
“พี่มาจี้เอวมิยะได้ไง!?”
“ก็มือพี่ว่างนี่ พี่ก็จี้ได้สิ นี่แน่ะๆ” พูดจบเขาก็กระหน่ำจี้ฉัน จนฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น หัวเราะจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
คนอะไรเนี่ย! ร้ายกาจชะมัด!
“พี่ยูสะ พอแล้วๆ มิยะเหนื่อยแล้ว” ฉันกระพริบตาอ้อนปริบๆ ฉันจะกลายร่างเป็นไส้เดือนอยู่แล้วเนี่ย จี้ซะตัวขดตัวงอเลย - -
“พอก็พอ” เขาพูดยิ้มๆ แล้วมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ มันดูมีเลศนัยน์!
“ไม่เอานะๆ เลิกจี้นะ เหนื่อยจริงๆ” ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ เขาก็ยิ่งก้าวเข้ามาใกล้ ฉันก็ยิ่งเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนในที่สุดขาฉันก็ชนเข้ากับขอบโซฟาเข้าซะแล้ว
“ไม่ๆๆ” ฉันพยายามดันเขาไว้ เพราะว่าฉันจนมุมแล้วน่ะสิ ถ้าไม่จนมุมก็อย่าหวังว่าฉันจะยอมเลย
“พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งยื่นหน้ามาใกล้ ฉันก็ยิ่งเอี้ยวตัวหนี จนในที่สุดก็เสียหลักล้มลงบนโซฟา ฉันก็ดันดึงเขาลงมาด้วยน่ะสิ
แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ริมฝีปากเขาแตะอยู่บนริมฝีปากของฉัน!!!!!! O_O
Writer Talk~!
กลับมาแล้ววววว รอกันนานมากใช่มั๊ย ไรเตอร์ขอโทษนะคะ (โค้งงามๆ)
อร๊ายยยย หนูมิยะ ซนนักเป็นไงล่ะ 55555
ถ้าไม่เม้นต์ ระวัง!!!!
.
.
.
.
จะเจอแบบนี้~~~
ฮ่าๆๆๆ ขนาดหน้าแบบนี้ยังน่ารัก >///<
ความคิดเห็น