• WANNA BE BAD GIRL •

ลำดับตอนที่ #8 : EPISODE 6 :: FIRST DATE [100%]

EPISODE   6

FIRST DATE

‘ยั่วให้รู้เวลา เกิดฉันทนไม่ไหวขึ้นมาคนแย่คือเธอ: )’

‘ขอโทษนะริวเฮ พอดีเรื่องไร้เดียงสาไม่ค่อยถนัด : )’

 

…ให้ตายเถอะ!!

ตั้งแต่ฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันรู้สึกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก หรือเป็นเพราะอีตาบ้าริวเฮกันนะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!

“โซระ เธอเป็นอะไรไป!!” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสียกับความรู้สึกบ้าๆบอๆนี่ ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองเข้าไป แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์กลางห้อง

อันที่จริงฉันไม่ได้อยู่บ้านหรอก ฉันอยู่คอนโดที่ฉันซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ไม่ใช่ว่าฉันมีปัญหากับครอบครัวหรืออะไรนะ จริงๆฉันแค่อยากมาอยู่ด้วยตัวเองมากกว่า อย่างที่เขาว่ากัน ‘ถ้าคนที่มีพร้อมทุกอย่างจะไม่รู้จักความลำบาก’ เพราะฉะนั้นฉันเลยเลือกออกมา จะได้เรียนรู้ทุกอย่างในชีวิตไปด้วยเลย

ที่นี่เป็นห้องชุดที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์น สีห้องยืนพื้นด้วยสีดำและขาวเป็นหลัก ฉันเป็นคนที่ชอบอะไรเรียบๆแต่ดูดี

ฉันนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน นานๆจะมีเวลาทำอะไรแบบนี้ ปกติหัวถึงหมอนฉันก็หลับเป็นตายเลยล่ะ

ก็แหงสิ ไม่ใช่แค่งานเดินแบบนี่นา มันเป็นงาน ‘สู้รบ’ ต่างหาก

ฉันนอนเล่นสักพักฉันก็รู้สึกว่าเปลือกตาหนักอึ้ง… ฉันว่านะร่างกายฉันคงกำลังประท้วงว่า หมดพลังงานแล้วแน่ๆ …

ตืด… ตืด….ตืด… ตืด…

ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเมื่อรู้สึกเหมือนอะไรสั่นอยู่ข้างๆตัว ฉันรีบควานหาโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะมองสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

หืม…ริวเฮโทรมา?? ตอนนี้เนี่ยนะ!??  6 ทุ่มครึ่ง ตลกล่ะ

“ฮัลโหล” ฉันกดรับด้วยน้ำเสียงงัวเงียหน่อยๆ ปกติเวลาฉันจะรับโทรศัพท์ใครฉันต้องรอให้เสียงตัวเองปกติก่อนน่ะนะ แต่กับหมอนี่คงไม่ต้อง

‘หลับรึยัง?’

“อืม หลับอยู่”

‘ขนาดหลับยังรับโทรศัพท์ได้ เธอนี่เก่งจริง’ น้ำเสียงปลายสายออกแนวกวนหน่อยๆ ฉันล่ะปวดประสาทกับเขาเหลือเกิน

“โทรมากวนก็วางไป ถ้าเมาก็โทรหาสาวคนอื่นนะ จะนอน”

‘ยัยแม่มดใจร้าย’ ปลายสายตอบอย่างตัดพ้อ โหย…ฉันไม่มีเวลาจะมาง้อใครหรอกนะ

“มีอะไรเล่า”

‘เปล่า โทรมาทำหน้าที่แฟนที่ดีไง’

“แฟนที่ดีไม่โทรมาปลุกกันตอนคนกำลังนอนหรอก”

‘พรุ่งนี้ทำตัวให้ว่าง จะพาไปเดท’

“ตลกล่ะ ขอเดทกันแบบนี้เลยเหรอ” ฉันหลุดขำเล็กๆอย่างอดไม่ได้ ผู้ชายบ้าอะไรขอเดทกันตรงๆแบบนี้ เท่าที่เจอมานะ…เขาต้องเตรียมการกันมาอย่างแนบเนียนก่อน แต่นี่อะไร?

‘อะไรให้ยุ่งยากล่ะ นอนได้แล้วไปไหนว่าง่วงกันล่ะ’

“เพราะนายโทรมาปลุกฉันนะ”

‘อืม..นอนได้แล้วครับ ฝันดีนะ’ เขาตัดบทสั้นๆก่อนวางสายไป ริวเฮเป็นคนที่คุยโทรศัพท์ที่ห้วนมากเท่าที่เคยเจอมาเลย แต่ว่า…คำว่า ฝันดีนะ มันยังก้องอยู่ในหัวฉันอยู่เลย…

ตืด.. ตืด…

ฉันหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วขึ้นมาดูอีกครั้ง

1 Message

ฉันกดดูข้อความนั่นก่อนจะระบายยิ้มออกมาเบาๆ

‘พรุ่งนี้ 9 โมงจะรออยู่ข้างล่าง รีบๆด้วย ขี้เกียจรอ’

ฉันว่าผู้ชายอย่างเขาเป็นอะไรที่มีอะไรมาให้แปลกใจได้เสมอเลยน่ะสิ ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะมีมุมน่ารักอะไรแบบนี้เลย แต่เขาก็ทำมันให้ฉันเห็น ก็เลยแอบตกใจอยู่นิดๆ

เรื่องวันพรุ่งนี้น่ะ รอดูได้เลยว่าฉันต้องทำอะไรให้เขาเซอร์ไพรซ์แน่ คิดว่าทำดีแบบนี้แล้วฉันจะใจอ่อนเหรอ…?

แต่เสียใจนะ…นายกับฉันคงต้องสู้กันอีกหลากยก

เพราะฉันน่ะ ‘ไม่ง่าย’ : )

---------------------------------[50%] --------------------------------- 

 7.05 น.

…น่าแปลกที่เช้าวันนี้ฉันตื่นเร็วกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายมันสดชื่นขึ้นแล้วหรือว่าเพราะคำขู่บ้าๆของอิตาริวเฮก็ไม่รู้

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง… หลังจากที่ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงด้วยความไม่รู้จะทำอะไรอยู่เกือบชั่วโมง ฉันก็จัดการลุกขึ้นมาจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ในใจรู้สึกประหม่าแปลกๆเหมือนกันแฮะ

โซระ เธอไม่ใช่เด็กสาววัยแรกแย้มที่เพิ่งเคยออกเดทสักหน่อยนะ !

ฉันจัดการหยิบเดรสสั้นตัวโปรดมาวางเรียงกันบนเตียงนับ 10 ตัว ฉันไม่ได้เว่อร์นะ แต่ฉันทำแบบนั้นจริงๆ ก็ฉันไม่รู้จะใส่ชุดแบบไหนนี่นา ปกติฉันก็แต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันอยู่แล้ว แต่วันนี้เขาชวนฉันไปเดท ฉันควรจะแต่งตัวซอฟท์ๆลงมั้ย?

เอ… หรือว่าจะแต่งตัวชนิดที่เรียกว่าคนต้องเหลียวมองจนคอแทบหักดี?

จะแต่งตัวยังไงดีล่ะ ? ทำไมฉันดูวุ่นวายแบบนี้นะ !!

“งั้นใส่ตัวนี้แล้วกัน” ฉันตัดสินใจละสายตาจากองเสื้อผ้าที่ฉันขนออกมาเมื่อครู่ แล้วหยิบเสื้อไหมพรหมสีเหลืองธรรมดาๆตัวหนึ่งพร้อมกับกางเกงยีนส์ขาสั้นชนิดที่เรียกว่า ‘อวดเรียวขาแบบสุดๆ’ มาทาบกับตัว คงไม่ต้องเลิศเลออะไรมากหรอกมั้ง ก็แค่ ‘เดท’ แค่นี้ก็คงพอ

ฉันหมุนตัวเองอยู่หน้ากระจกเกือบสิบรอบเห็นจะได้ ทำไมฉันดูไม่ค่อยมั่นใจเลยนะ ทั้งที่ปกติความมั่นใจฉันจะสูงมาก

เย็นไว้โซระ… เย็นไว้

ฉันจัดการแต่งหน้าตัวเองแบบบางๆเพื่อไม่ให้สภาพตัวเองดูโทรมจนเกินไป ทุกคนคงตกใจแน่ถ้าเห็นหน้าฉันตอนไม่แต่งหน้าน่ะนะ (หัวเราะ) หลังจากนั้นฉันก็จัดแจงเก็บของใส่กระเป๋าถือใบเล็กสีขาว ซึ่งเป็นหนึ่งในใบโปรดที่ฉันถือประจำ

และอย่างสุดท้ายก็เป็นการเลือกรองเท้าที่วางเรียงกันอยู่บนชั้นอย่างนับไม่ถ้วน อันที่จริง…บางคู่ฉันก็ยังไม่เคยใส่ด้วยซ้ำ ติดเสียแต่ว่าฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเคยใส่คู่ไหนไปแล้วบ้าง

ฉันหยิบส้นสูงสีขาวที่ดูน่าจะเดินสะดวกที่สุดออกมาก่อนสวมมันอย่างช้าๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดูนาฬิกา

อีก 5 นาที…

ฉันเชื่อว่าหมอนี่เป็นคนที่ตรงเวลามาก ทุกคนว่างั้นมั้ย : )

ตืด… ตืด…

“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายอย่างรวดเร็ว คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครใช่มั้ย ริวเฮนั่นเอง พูดยังไม่ทันขาดคำเลยจริงๆนะ

‘เสร็จรึยัง? รออยู่ข้างล่างแล้วนะ’

“อื้ม งั้นเดี๋ยวลงไป” ฉันรับคำก่อนรีบพาตัวเองออกมาจากห้อง ไม่งั้นคงโดนหมอนั่นสวดยับแน่ๆ แต่ว่านะ…ทำไมรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆก็ไม่รู้

“ช้า” ริวเฮเอ่ยทักทันทีที่ฉันก้าวขึ้นรถ BMW สีดำขลับของเขา ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเถียงกลับไป

“1 นาทีเนี่ยนะ นายบ้ารึเปล่าเนี่ย?”

“จะไปไหนดี?” ริวเฮถามแต่เขากลับไม่มองหน้าฉันซะอย่างนั้น ฉันลอบยิ้มออกมากับความที่เขาเป็นเขา

‘ริวเฮ’ ผู้ไม่เคยเตรียมการอะไรล่วงหน้าเกี่ยวกับการเดท

“ไปสวนสนุกกันมั้ย?” ฉันเสนอ

“เธอชอบเหรอ งั้นไปก็ได้”

“แล้วนายไม่ชอบเหรอ?” ฉันถามอย่างสงสัย

“เปล่า… ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ฉันไม่ใช่คนอ่อนโยนอะไรเทือกนั้น ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” เขาตอบแต่สายตายังคงจ้องมองถนนเบื้องหน้า รถทะยานออกมาจากหน้าคอนโดได้สักพักแล้ว

และก็เป็นอีกครั้งที่ฉันยิ้มออกมา หมอนี่มีมุมอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย คำพูดคำจาฟังแล้วประหลาดชะมัด

“มากับฉันแบบนี้ ผู้หญิงทั้งสต๊อกนายไม่ว่าเหรอ?”

“ฉันไม่ได้เป็นของของใครสักหน่อย จะมาว่าได้ไง”

“ตามสบายนายเลย แล้วนายเคยพาริต้ามาเที่ยวแบบนี้มั้ย?” ฉันกลั้นใจถามออกไปด้วยความอยากรู้ แต่จริงๆฉันกลัวเสียฟอร์ม

“ไม่ เธอเป็นผู้หญิงคนแรก”

กึก…

ฉันนิ่งงันกับคำพูดของเขา ไม่เอาหน่า… ฉันจะแสดงท่าทางบ้าๆนี่ให้เขาเห็นไม่ได้

“พูดเป็นเล่น” ฉันพูดกลั้วหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกประหลาดเมื่อครู่

“ฉันพูดจริง…ฉันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนออกเดท เธอคนแรกเลย” เขาพูดโดยที่ไม่หันมาสบตาฉันอีกตามเคย แต่รู้อะไรไหม…ประโยคเดียวที่ฟังดูไม่มีอะไรมากจากปากผู้ชายแบบเขา

กลับทำให้ฉันรู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ริวเฮนายทำอะไรกับฉันกันแน่!?

           ฮาโหลว รีดเดอร์ แคทมาสวัสดีแล้วค่ะ หลังจากห่างหายไปนานมาก T^T ชนิดที่ทุกคนลืมไปแล้ว ฮืออ
วันนี้กลับมาอัพแล้วนะคะ ใครที่รอเรื่องนี้เม้นต์รายงานตัวให้แคทมีกำลังใจหน่อยนะค้าาา
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้อย่างเหนียวแน่นและรอคอยอย่างยาวนานมาก ซึ่งง TT