คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Passionate Game EP.05 :: Sweet victim [100%]
Passionate game episode o5.
“Sweet Victim”
มีคนเคยบอกผมว่า ผมนั้นไว้ใจไม่ได้
คุณเชื่อแบบนั้นรึเปล่าล่ะ?
:: Hot Scene ::
เดินคนเดียวแบบนี้มันไม่ค่อยดีนะ ให้ผมไปส่งดีกว่าไหม…คนสวย J
ฉันค่อยๆเปิดประตูออกมาจากห้องของโช สภาพของฉันไม่ต่างจากคนที่ไร้วิญญาณ ใช่…ฉันแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะเดินออกมาจากห้องนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรจะสนใจไม่ใช่เหรอ เพราะผู้ชายอย่างเขาน่ะ…ดีแต่ทำร้ายฉัน
เขาสร้างความทรงจำเลวร้ายให้ฉันอีกครั้ง…ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทั้งๆที่คิดได้แบบนั้นแต่ฉันก็ไม่เคยเลิกรักเขาได้เลย… ไม่เคยเลย…
ฉันเดินเรียบไปตามฟุตบาทอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้วด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะไปที่ไหน… ฉันควรจะไปหายูไดรึเปล่า? หรือฉันควรจะพาตัวเองกลับบ้าน…
ฉันไว้ใจยูไดขนาดนั้นเลยเหรอ…
ฉันเฝ้าถามตัวเองอย่างนั้น แต่ในสมองของฉันกลับบอกว่าเขาคือคนเดียวที่ฉันพึ่งได้ในตอนนี้
ฉันแทบไม่ต่างอะไรจากคนที่ไร้ค่าเลย…คิก น่าสมเพชจริงๆ
“เฮ้!คนสวย ให้พี่ไปส่งมั๊ยจ้ะ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ๆที่ฉันเพิ่งจะเดินผ่านได้เพียงไม่กี่ก้าว
น่ากลัว…
ฉันปรายตาไปมองกลุ่มนั้น แต่ละคนช่างน่ากลัว ทั้งรอยสัก ทั้งรถมอเตอร์ไซค์คนใหญ่ที่ถูกปรับแต่งและตามร่างกายของพวกเขาก็เต็มไปด้วยห่วงสีดำวงเล็ก ไม่ว่าจะเป็นตามหางคิ้ว จมูก หรือว่าตา
เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงโห่ร้อง!
“เฮ้! ไปเอาตัวเธอมาเซ่!” ผู้ชายท่าทางน่ากลัวคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้น! ฉันรู้สึกถึงสายตานับสิบที่จ้องมายังตัวฉัน
นี่มันอะไรกัน!?
ฉันกวาดสายตามองรอบตัวอย่างหวาดระแวง จะไม่ให้ระแวงได้อย่างไร ก็ในเมื่อผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่ก็มีแค่ฉัน!
“กรี๊ด!”
ฉันกรีดร้องจนสุดเสียงเมื่อแขนของฉันถูกกระชากโดยหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่น! ไม่นะ! ชีวิตฉันยังโชคร้ายไม่พออีกหรือไง!?
ชายคนนั้นแสยะยิ้มเหี้ยมใส่ฉัน บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด ตอนนี้ฉันไม่เหลือทางที่จะหนีแล้ว ผู้หญิงคนเดียวกับผู้ชายนับสิบแบบนี้! จะให้ฉันหนียังไง!?
“ปล่อย!” ฉันพยายามสะบัดแขนตัวเองอย่างแรงเพื่อให้หลุดออกจากการจับกุม แต่มันกลับไม่เป็นผล!
“สวยจริงๆ” ชายร่างใหญ่ หน้าตาน่ากลัว ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยสักยื่นมือมาจับปลายคางฉันไว้ ฉันพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่เขาก็ออกแรงบีบคางฉันแรงขึ้น! จนฉันต้องยอมมองหน้าคนตรงหน้า!
“สวยแบบนี้ให้พี่ไปส่งดีกว่าไหม?” ชายคนนั้นยื่นหน้ามาใกล้ฉัน จนหน้าแทบจะติดกัน ฉันรู้สึกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก มันทั้งรังเกียจ ทั้งขยะแขยงจนไม่อยากจะมองหน้า! ไม่อยากจะหายใจเลยด้วยซ้ำ!
“ปล่อย!” ฉันตะคอกใส่หน้าชายคนนั้นสุดเสียง เขาเพียงแค่แสยะยิ้มเหี้ยมใส่เท่านั้น ความเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นในแววตานั่น!
กลัวเหลือเกิน… ฉันจะหนีไปจากคนเหล่านี้ได้อย่างไรกัน!?
ไวกว่าความคิด ชายคนนั้นซุกหน้าลงมาแถวซอกคอฉันอย่างรวดเร็ว เสียงโห่ร้องดังขึ้นราวกับเป็นเรื่องน่ายินดี แต่สำหรับฉันมันน่าทุเรศสิ้นดี คนน่ารังเกียจพวกนี้กำลังจะย่ำยีฉัน!
พลั่ว!
ชายน่าขยะแขยงคนนั้นถูกกระชากจนตัวปลิวจากผู้ที่เพิ่งมาเยือน สายตานับสิบจ้องนิ่งไปที่เขา!
….ชายร่างสูง หน้าตาคมคายที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้น!
“ปล่อยเธอซะ! ไอ้พวกสวะ!” เขาคำราม สายตาดุดันของเขาทำให้คนที่เผลอสบตาเข้าถึงกับต้องหลุบตาลงต่ำ
รัศมีความน่ากลัวของเขาแผ่กระจายจนฉันรู้สึกได้…
“แกเรียกใครว่า สวะ!?” เมื่อได้ยินดังนั้น ชายคนที่ลวนลามฉันในตอนแรกถึงกับตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของเขาอย่างแรง ดูเหมือนลูกน้องของหมอนั่นจะเริ่มเดือดดาลแล้วด้วย
“ถ้าไม่อยากไปนอนเล่นในคุกก็ปล่อยผู้หญิงคนนั้นมา…” เขาพูดเสียงเรียบแล้วเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแบบกวนๆ สองมือของเขาก็ล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบายๆ
นี่เขาไม่กลัวเลยรึไง? เขาตัวคนเดียวจะสู้กับพวกมันสิบกว่าคนได้ยังไง?
“ไม่ต้องมาพูดมาก!” หนึ่งในพวกนั้นตะโกนแทรกขึ้น
“เหอะ!” เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน
พลั่ว!!
---------------------------------[50%]---------------------------------
หมัดหนักๆกระแทกเข้าใบหน้าคมคายของเขาในทันที นัยน์ตาของเขาแสดงถึงความโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว เขากระแทกหมัดสวนกลับไปด้วยแรงพอๆกัน ทำให้อีกฝ่ายล้มลงไปนอนโอดโอยอยู่กับพื้น!
และดูเหมือนคนที่ลงไปนอนจะเป็นหัวหน้าแก๊งเสียด้วย เพราะเสียงฮือฮาโดยรอบเริ่มแสดงถึงความหวาดกลัว
เขาปาดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากด้วยหลังมือ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา…
“ไสหัวไปซะ! ถ้าไม่อยากให้ฉันโทรหาตำรวจมาลากพวกแกไปนอนเล่นในคุก”
“เฮ้ย! ไปเถอะว่ะ ลูกพี่โดนแล้ว!” เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง เหล่าบรรดาลูกน้องเริ่มถอยห่างออกไปทีละก้าวอย่างไว้เชิง
คนที่ขึ้นชื่อว่าถือไพ่เหนือกว่ายืนหัวเราะในลำคอพร้อมรอยยิ้มน่ากลัว…
“เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาหันมาทางฉันก่อนจะก้าวยาวๆจนมาถึงตัวฉัน ฉันรีบก้มหน้างุดทันทีเพราะความกลัวจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่
“มะ…ไม่” ฉันตอบอึกอัก รู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้…
“เงยหน้าสิ” เขาพูดเสียงเข้มๆ เหมือนกำลังจะดุฉัน แต่ฉันก็ไม่ยอมเงยหน้า จนเขายื่นมือมาจับปลายคางฉันไว้
ฉันสบตาเขาอยู่วูบหนึ่ง…
“เร็น…” ฉันพึมพำออกมาเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าคมคายนั่นใกล้ๆ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากสวยสีแดงธรรมชาติได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่เรียวสวย นัยน์ตาสีดำขลับแสดงถึงความน่าหวั่นเกรง
ใช่! เขาคือเร็น เหยื่อที่ฉันต้องจัดการ…
แต่ตอนนี้เขากลับกลายเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้!
“เธอรู้จักฉันเหรอ?”
“อ๊ะ…เปล่าหรอก” ฉันส่ายหน้าไปมา พยายามหลบสายตาของเขา เพราะฉันรู้ว่าฉันโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย
“อืม…งั้นเหรอ ฉันชื่อ เคอิซูมิ เร็น เรียกฉัน เร็น ก็แล้วกัน” เขาแนะนำตัวพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ประดับบนริมฝีปากสวย
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้” ฉันยิ้มให้บางๆ
“แล้วเธอชื่ออะไร?”
“เรียกฉันว่า มิกิ ก็แล้วกันค่ะ”
“งั้นเหรอ ให้ฉันไปส่งนะ” เขาหันมาสบตาฉันนิ่งๆ ฉันก็ยังรู้สึกไม่อยากจะไว้ใจเขาสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเขาอุตส่าห์ช่วยฉันไว้ถึงขนาดนั้น ฉันก็คงต้องยอมให้เขาไปส่งสินะ
เพราะขืนเดินไปคนเดียวมันก็เสี่ยงพอๆกัน…
“ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอกหน่า มิกิ” เขามองหน้าฉันก่อนระบายยิ้มอ่อนโยน
ไม่น่าเชื่อ…ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าเขาเป็นคนแบบนั้น
“มองอะไรเหรอ? หน้าฉันมีอะไรติดอยู่รึเปล่า?” เพราะด้วยความที่ฉันลืมตัว ฉันจึงเผลอจ้องเขาอยู่นาน จนกระทั่งเสียงทุ้มปลุกฉันตื่นจากภวังค์ ฉันเลยฉีกยิ้มแหยๆให้แก้เก้อ
“งั้นไปกันเถอะ” เขาพูดก่อนจะเดินนำไปที่รถคันหรูของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล ฉันจึงเดินตามเขาไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
เขาขับรถพาฉันมาส่งถึงที่ที่ฉันเรียกมันว่า “บ้าน” บ้านที่ฉันไม่เคยจะคิดว่ามันเป็นบ้านเลยสักครั้ง…
บ้านหลังใหญ่หรูหราที่ถูกประดับตกแต่งด้วยของสวยงามราคาแพง จะเรียกว่า คฤหาสน์ก็เห็นจะไม่ผิด นั่นแหละที่ที่ฉันเรียกมันว่า บ้าน
บ้านที่ฉันอยู่คนเดียวมาตลอด…
บ้านที่ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความรักความอบอุ่น…
“นี่บ้านเธอเหรอ ทำไมเหมือนไม่มีใครอยู่เลยล่ะ” เขาถามในขณะที่ฉันเอาแต่นั่งเงียบ ฉันก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไร ก็มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา…
“ขอโทษนะ ฉันถามเรื่องส่วนตัวไปหน่อย” เขาพูดเสียงอ่อนลง
“ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงฉันอยู่คนเดียวน่ะ”
“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม?” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะหันมาสบตานิ่งๆ ถ้าจะให้ฉันเดา เขาคงนึกสงสารหรือไม่ก็เห็นใจฉันนั่นแหละนะที่ต้องมาอยู่โดดเดี่ยวแบบนี้
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยู่แบบนี้ทุกวัน” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันที เพราะเกรงใจเขาด้วยนั่นแหละ เขาช่วยฉันไว้ก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังจะต้องมาอยู่เป็นเพื่อนอีก มันก็เป็นภาระของเขาอีก
เขานั่งเงียบไปสักพักเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่อยู่ จนในที่สุดเขาก็ยอมปริปากพูดกับฉันว่า…
“งั้นให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะหลับก็ได้...มิกิ”
Talk with writer :)
โอม…จงเม้นต์ๆๆๆ
หลายคนบอกว่า เร็น! มาแล้ว!! แต่รักยูไดไปแล้วอ่ะ นางเอกเราฮ็อตจริงจังเลย ><
เอาล่ะ ใครอยากรู้ปมต่อไป เม้นต์เนาะๆ จุ๊บๆ
แอบบอกว่า เร็นกับมิกิสองคนนี้มีบางอย่างอยู่นะ
ความคิดเห็น