คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EPISODE 5 :: WHAT DA HECK [100%]
EPISODE 5
What da heck
ก็แล้วยังไง? ฉันแรงไม่แคร์ World อยู่แล้วนะ ก็ไม่หนักหัวใครนี่
มีไรข้องใจถามกันตรงๆ อย่าลอบกัดแบบนี้สิคะ : )
แชะ!!
ก่อนที่ริวเฮจะทำอะไรเลยเถิดไปกว่านี้ แสงสว่างวาบของแฟลชก็ขัดจังหวะไว้อย่างพอดิบพอดี ฉันควรจะโล่งใจนะ แต่เปล่าเลย!
“ปล่อยสิ!!” ฉันผลักเขาออกเต็มแรงแล้วหันไปหาต้นเหตุของแสงแฟลชเมื่อครู่ แต่มันก็ว่างเปล่า ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดียังไงก็ไม่รู้
“อะไร?” เขาขมวดคิ้วแน่น สีหน้าแสดงถึงความหงุดหงิดซะเต็มประดา
อย่ามาหงุดหงิดใส่ฉันหน่า ฉันก็หงุดหงิดอยู่ในตัวอยู่แล้วที่มีคนแอบถ่ายไปแบบนั้น!
“มีคนแอบถ่ายรูปเรา” ฉันบอกนิ่งๆ
“ช่างเป็นไร เธอแคร์เหรอ?” เขากอดอกก่อนมองหน้าฉันนิ่งๆ แน่ล่ะฉันไม่แคร์หรอก แต่มันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างว่าจะต้องมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นในชีวิตฉัน!
“น้องโซระอยู่ไหนคะ?? น้องโซระ” เสียงพี่เจสซี่ดังก้องไปทั่ว จนฉันที่ซ่อนตัวอยู่ต้องเผยตัวออกมา เมื่อพี่เจสซี่เห็นฉันเท่านั้นแหละ เธอก็รีบถลาเข้ามาจับไหล่ฉันอย่างลนลาน
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“แย่แล้วค่ะ ริต้าออกมาให้สัมภาษณ์ว่าคุณน้องอ่ะไปทำร้ายเขาจนหน้านี่เยินดูไม่ได้ มิหนำซ้ำยังแย่งแฟนเขาด้วยนะคะ” พี่เจสซี่เล่ารัวๆอย่างร้อนใจ และเมื่อฉันฟังมันจนจบ บอกเลยว่า ‘ของขึ้น’ นะ!!!
ฉันไปทำร้ายเธอตอนไหน ถามหน่อยเถอะ?? เอาหน้าไปถลาถนนมาเองรึเปล่า? : (
แล้วที่ว่าไปแย่งแฟน โอเค…ยอมรับว่าจริง แต่ไม่ได้ไปตบแย่งมา เขาเรียกว่าได้มาแบบ ‘ใสๆมากกว่า’ โอเคมั้ยคะ
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ริวเฮที่เดินตามออกมาทีหลังถามอย่างสุภาพ พี่เจสซี่นี่มองเขาจนตาค้างไปเลยนะ
“เอ่อ…”
“มันไม่เกี่ยวกับนายหรอกหน่า” ฉันรีบพูดแทรกพี่เจสซี่ทันที
“ไม่เกี่ยวยังไง ฉันแฟนเธอนะ” คำพูดของเขาทำให้ฉันนิ่งงัน แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบแล้วเดินหนีเขาออกมา
จุดมุ่งหมายฉันมีอย่างเดียวนั่นก็คือ ยัยเด็กผีริต้า!
ฉันค่อยๆก้าวเข้าไปในงานอีกครั้งในท่วงท่าที่สง่า ดูเหมือนนางพญาที่ไม่สนใจผู้ใด ถ้าเกินอารมณ์ร้อนๆเข้าไปปะทะยัยนั่นมีหวังฉันเนี่ยแหละที่เละ
ทุกสายตาหันกลับมามองฉัน เสียงฮือฮาสงบลง ก็ยังคงมีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นของริต้าที่เรียกความคันไม้คันมือจากฉันได้เป็นอย่างดี ^^
แต่ว่าหน้ายัยนั่นเยินจริงๆ รอยฟกช้ำบนใบหน้าแอ๊บแบ๊วนั่นเต็มไปหมด เธอไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย
“พี่โซระ…”
“ทำอะไรอยู่เหรอ” ฉันถามด้วยรอยยิ้มปริ่มบนใบหน้า แหม…คนเยอะแยะนี่คะ
“เปล่านี่คะ” เธอผละออกจากกลุ่มพี่ๆนักข่าวก่อนเดินตรงมาหาฉัน ฉันได้แต่มองเธออย่างงๆ ก่อนจะถามออกไป
“หน้านี่ไปฟัดกับใครมาล่ะริต้า?”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ”
แหม…ได้ฟังคำตอบแล้วอยากจะสาดน้ำไล่ซะจริงๆ อุบัติเหตุเหรอ เมื่อกี๊นี้ร้องไห้ร้องห่มจะเป็นจะตายว่าฉันไปตบ !
จะว่าไปตบให้สมจริงไปเลยก็น่าจะสนุกดีนะคะ : )
“อ๋อเหรอคะ? นึกว่าจะบอกว่าพี่ไปตบริต้าซะอีก” ฉันยิ้มที่ดูออกว่ายังไงก็เสแสร้ง เสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นระยะตามคำพูดเด็ดๆของฉัน
“อะไรเหรอคะ” ริต้าเอียงคอมองฉันอย่างใสซื่อ บอกตรงๆ ‘หมั่นไส้’
“ดูเหมือนริต้ามีอะไรอยากจะเคลียร์กับแฟนพี่นะ” ฉันหันกลับไปมองริวเฮที่ยืนห่างฉันไปไม่กี่ก้าว หวังว่าเขาจะรู้หน้าที่โดยไม่ต้องให้ฉันบอกหรอกนะ
“เปล่านะคะ ริต้าไม่ได้มีอะไรเลยค่ะพี่โซระ” น้ำเสียงหวานใสแทรกขึ้นพร้อมใบหน้าแสนซื่อชวนหมั่นไส้
แหวะ…
“ริวเฮคะ รู้จักกับริต้ารึเปล่า” ฉันมองสบตาริวเฮนิ่งๆก่อนหันไปมองหน้ายัยริต้า สายตาวิงวอนเต็มที่เลยล่ะ สายตาริต้าน่ะ แต่คงเปล่าประโยชน์ละนะ ริวเฮเขาไม่ช่วยเธอหรอก!
“ผม….”
“พี่ริว.... ริต้าเองไงคะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ…”
“ผม….” และทุกเสียงก็เงียบลงเพื่อฟังคำตอบ แค่ประโยคเดียวจากปากเขาเท่านั้น … !!!
---------------------------------[50%] ---------------------------------
“ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ครับ” ริวเฮพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามประสา ฉันนี่แทบจะปรบมือบราโว่ให้หมอนี่ ฉันเลือกคนมาไม่ผิดจริงๆ
“พี่ริว…ริต้าไง จำริต้าไม่ได้เหรอ?” ริต้ายังคงมอง ‘แฟน’ (ปลอมๆ) ของฉันด้วยสายตาวิงวอนอย่างไม่ลดละความพยายาม
“ริต้า พี่ว่าก็เคลียร์แล้วนะ” ฉันแสร้งพูดท่าทีนางเอกสุดๆ
“อะไรกัน!” เธอเริ่มโวยวายมาเล็กๆอย่างเก็บอาการไม่อยู่
“ของใครก็ของมัน ทีใครก็ทีมัน อย่าลอบกัด โอเค ชัดนะคะ?” ฉันพูดยิ้มๆ เสียงฮือฮาดังตามมาหลังจากที่ฉันพูดจบ
ไม่คิดเลยว่าจะได้เปิดฉากกันวันนี้
นึกว่าจะมีเวลาให้ได้เตรียมตัวเตรียมใจอีกสักหน่อย
“โซระ!” ริต้าตวาด
“คะ? ว่ายังไงเหรอ?” ฉันยิ้มด้วยสีหน้ายียวน น่าตบอย่างถึงที่สุด กล้าตบฉันกลางนักข่าวก็เอาสิ ฉันดับ เธอก็ดับด้วย แฟร์ๆกันดี : D
“พี่ว่ากลับบ้านไปรักษาตัวเถอะนะริต้า” ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเธอก่อนวางมือบนไหล่อย่างปลอบโยน
โอ้ย…อยากจะหัวเราะ มอบโล่ให้ฉันเถอะค่ะทุกคน
“โซระ!” ริต้าสะบัดไหล่ใส่ฉันด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดขีด
“ชู่วว…อย่าโวยวายไป” ฉันกระซิบเบาๆ แต่ปรอทริต้าคงใกล้แตกเต็มทีแล้วล่ะ ริต้าเลยฝืนส่งยิ้มหวานให้กับพี่ๆนักข่าวโดยรอบ
เก่งดีนี่…ไม่ต้องสอนให้ยาก
“น้องริต้าคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ก็ขอตัวนะคะ อ้อ…ทีหลังไปฟัดกับหมามาก็อย่ามาโยนให้คนอื่น มันไม่งาม : )” ฉันพูดก่อนเดินไปดึงแขนริวเฮออกมาจากที่ตรงนั้น เสียงฮือฮาดังตามหลังเป็นระยะฉันก็ไม่ได้สนใจ
การมีข่าวแบบนี้ก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย กลับมามองว่าฉันเป็นคนไม่ดีไปซะอย่างนั้น
จริงอยู่ที่ฉันเป็นคน แรง ตรง ไม่แคร์เวิล์ด เลย แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกหมาลอบกัดที่ไปกัดคนอื่นไปทั่วนี่นา
“ปากร้ายชะมัดเลย” ริวเฮเอ่ยปากแซวเบาๆ
“ธรรมดาแหละ” ฉันยักไหล่
“อย่างงี้สินะ ถึงได้ฉายา ราชินีจอมฉาว มาน่ะ”
“เอ๊ะ! นายนี่” ฉันตวัดสายตาไปมองหน้าเขาครู่หนึ่ง เขายืนยิ้มกริ่มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ใจเย็นหน่า… อย่ามาพาลใส่ฉัน”
“ไม่ได้พาล!”
“พอๆ อารมณ์เดือดขนาดนี้กลับบ้านไปนอนเถอะไป” เขาหรี่ตามองหน้าฉันก็เผยยิ้มออกมา
เป็นบ้าอะไรมองหน้าแล้วก็ยิ้ม
“นายยิ้มอะไร?”
“หน้าหงิกยังสวย ไม่น่าเชื่อ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ แต่คำพูดของเขากลับทำให้ใจฉันเต้นแรงได้อย่างประหลาด
“ของมันแน่อยู่แล้ว เข้าใจมั้ยคะ ริวเฮ…” ฉันหันไปเผชิญหน้ากับเขาก่อนยื่นมาไปลูบใบหน้าหล่อเหลานั่นเบาๆ
“อย่าเล่นแบบนี้สิ ถึงจะแฟนปลอมๆ ฉันก็ทำให้เป็นจริงๆได้นะ”
“ในหัวคิดอยู่เรื่องเดียวจริงๆ” ฉันแขวะเบาๆ
“จะให้คิดอะไรล่ะ??”
“ไม่เถียงด้วยแล้ว! จะคิดอะไรก็คิดไปเลย” ฉันหันหลังเดินหนีเขาออกมาทันที แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาติดๆ
ยังจะวิ่งตามมาอีกเหรอ
“จะไปไหน?” เขาพูดพร้อมกับกระชากข้อมือฉันไว้ ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดนิดหน่อย
“กลับบ้านไง”
“จะไปส่งนี่ไงครับคุณโซระ จะเดินหนีทำไม?” เขาพูดหน้านิ่ง จนฉันแอบหวั่นว่าเขาจะไม่พอใจกับการกระทำของฉันเลย
“ไม่ได้หนี” ฉันตอบอู้อี้ ก็ช่วยไม่ได้นี่ นายมาทำให้ฉันโมโหทำไม!???
“กลับบ้านกันนะครับโซระ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
นี่ใช่ไหมเขาเรียกว่า เสน่ห์ของ Playboy น่ะ !!
ตาย….ตายเกลื่อน…. แคทบอกแล้วนา อิคุณริวน่ะร้ายจะตาย ฮ่าๆๆๆ
รีดเดอร์คิดว่าริวเฮจะทำให้หนูโซระหวั่นไหวได้รึเปล่าคะ เอ…น่าคิดนะเนี่ย
อยากอ่านต่อ งานเม้นต์ต้องมา!! ขอถึง 333 ขาดตัววว
โซระ :: เม้นต์หน่อยนะคะ โซระรออ่านเม้นต์คุณอยู่ พูดกันดีๆอย่าให้ได้เหวี่ยง โอเคจบนะ ?
ไม่เม้นต์มีเคลียร์นะคะ [เริ่มวีน]
ความคิดเห็น