คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EPISODE 4 :: MY BOYFRIEND [120%] UP!!
EPISODE 4
MY BOYFRIEN D
:: Warning ::
เอ…ริต้าคุ้นหน้าแฟนพี่เหรอคะ?
เอ…พี่จำไม่ได้เลยนะว่าแฟนพี่เคยเจอริต้าที่ไหน ใช่มั้ยคะ ริว : )
‘ฉาว! โซระควงหนุ่มปริศนา หน้าตาคล้ายหวานใจของนางแบบรุ่นน้อง!’
‘โซระกับหนุ่มหน้าตาดีจูบกันไม่หวั่นกลางผับดัง!’
ฉันยิ้มกริ่มเมื่อหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งขึ้นมาอ่าน ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกที่ข่าวจะเขียนแบบนั้น ก็ฉันโดนจนชินแล้วล่ะ
หึ…เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย : )
หน้าตาคล้ายหวานใจนางแบบรุ่นน้อง…เหอะ! ไม่ใช่แค่คล้ายนะคะ มันใช่เลยต่างหากล่ะคะ ^^ แล้วแบบนี้จะออกไปแก้ข่าวว่าอะไรดีน้า…?
“อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด ดีมั้ยนะ” ฉันพึมพำ
“หรือว่า เราคบกันมาได้สักพักแล้วล่ะคะ แบบนี้ดี?”
“เบื่อจริง!” ฉันสบถออกมาเบาๆอย่างหงุดหงิด ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงกันล่ะ จะคิดคำพูดยังไงให้ไม่ทำร้ายยัยริต้ามากเกินไป (เปล่า…ฉันไม่ได้จะเป็นแม่พระหรอกนะ) แต่จะให้เธอกลายเป็นมือที่ 3 ความรักอันหวานชื่นของฉันไปโดยปริยายต่างหาก
ทั้งๆที่ฉันนี่แหละแย่งมา : D
“ริวเฮหายไปไหนอีก ติดต่อก็ไม่ได้” ฉันก้มลงมองโทรศัพท์ในมือก่อนเลื่อนนิ้วกดโทรออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไร้วี่แววว่าอีกฝ่ายจะรับสาย
ตอนมีเรื่องล่ะหายไปเลย ไหนบอกไม่ต้องห่วงไงเล่า !!!
“ถ้านายไม่รับภายในสามวิ…ขอให้นายเป็นหมันไปเลย!!!” ฉันจ้องมองโทรศัพท์อย่างหมั่นไส้คนปลายสาย ถึงจะแอบสาปแช่งไปแล้วก็เถอะ
“ว่า??” เมื่อคำแช่งฉันใกล้เป็นจริง เขาก็ดันรับสายซะอย่างนั้น ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ รู้งี้แช่งแต่แรกซะก็ดี
“นายต้องออกงานคู่ฉันเย็นนี้ เข้าใจไหม?” ฉันรีบกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ไปในทันที
“ไม่เข้าใจ ไม่ทำด้วย”
“นายเป็นแฟนฉันนะ!”
“แล้วไงครับ… แฟนปลอมๆหรอก”
“บอกให้มาก็มาดิ อย่าเรื่องมากได้มั้ย!?” ฉันวีนแบบเบาๆไป เพราะไม่อยากทะเลาะกับเขาตอนนี้ ไม่งั้นหน้าฉันคงไม่รับแขกไปทั้งวันแน่ๆ
“รู้แล้วๆ”
“รู้แล้วจะมามั้ย?”
“ถ้าบอกว่าไม่ ได้มั้ยล่ะ?”
“ไม่ได้!!!”
“ก็ตามนั้นแหละ แค่นี้นะกำลังยุ่ง ติ๊ด!”
….ฉันอยากจะกรี๊ด!! ไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนกล้าตัดสายใส่ฉันเลยนะ! ถ้ารู้ว่าหมอนี่ร้ายกาจขนาดนี้ฉันไม่หลวมตัวไปล่อเขามาหรอกจริงๆ : (
ถ้าคืนนี้นายทำฉันขายหน้านะริวเฮ ฉันจะไม่ไว้หน้านายเลย!!!
19.00 น @ Luxury Hall
เจ้าของบอดี้เอสไลน์ที่มีส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรอย่างฉันก้าวเข้ามาในงานพร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่ต้องสงสัย
นอกจากชุดสีแดงสุดเจ็บ รองเท้าส้นสูงชนิดที่เรียกว่าสูงมาก ริมฝีปากสีแดงสดยังตัดกับสีผิวขาวๆของฉันได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ
เห็นไหมล่ะ โซระคู่ควรกับคำว่าเพอร์เฟ็คขนาดไหน: )
สายตาที่จ้องมองอย่างชื่นชม หรือไม่ก็มองจนเหลียวหลังแบบนั้น …ฉันชอบนะ จะว่ายังไงดีล่ะ ถ้าคิดว่าตัวเองเป็น The best มันก็ต้องมั่นใจสิคะ …ถูกมั้ย? : )
พอฉันก้าวเข้ามาในงานได้เพียงไม่นาน รอบตัวฉันก็เต็มไปด้วยบรรดานักข่าวที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด ทั้งแสงแฟลชจากทุกสารทิศ
“ข่าวจูบกับหนุ่มหล่อคนนั้นเป็นเรื่องจริงมั้ยคะน้องโซระ!?” พี่นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้นอย่างตรงประเด็น จริงๆฉันคิดว่าฉันน่าจะหลบออกมาได้ซะอีก แต่ว่าตอนนี้ก็หลบออกมาไม่ได้ซะแล้วล่ะ
“แล้วหนุ่มที่ว่านี่เป็นหวานใจนางแบบรุ่นน้องไม่ใช่เหรอคะ!??”
“ตกลงมันยังไงกันคะเนี่ย!?”
“ข่าวเกาเหลากับรุ่นน้องนี่เรื่องจริงรึเปล่าคะ!?”
แล้วอีกหลายๆคำถามก็รัวต่อๆกันจนฉันฟังไม่ทัน… ฉันล่ะปวดหัวจริงๆเวลาโดนรุมถามคำถามเดิมๆแบบนี้
“พี่ๆคะ โซระจะค่อยๆตอบทีละคำถามแล้วกันนะคะ” ฉันเอ่ยออกมาเบาๆอย่างสุภาพ
“น้องกับหนุ่มคนนั้นอะไรยังไงกันแน่คะ?” พี่คนหนึ่งพูดขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ
“เอ่อ…”
“น้องโซระคะ ช่วยตอบคำถามพี่หน่อยค่ะ”
“โซระกับคนนั้น…” ฉันยังคงนิ่งเงียบก่อนเม้มริมฝีปากแน่นอย่างครุ่นคิด ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันอย่างใจจดใจจ่อ ทุกเสียงเงียบลงอย่างรอฟังคำตอบ
.
.
.
.
“เราเป็นแฟนกันครับ : ) ”
---------------------------------[60%] ---------------------------------
“ริวเฮ…” ฉันพึมพำออกมาเบาๆเมื่อเห็นบุคคลที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เขาก้าวยาวๆมาถึงตัวฉันก่อนเอามือหนาโอบรอบเอวบางของฉันไว้อย่างเบามือ
เขาฉีกยิ้มเล็กๆ เพียงเท่านั้น นักข่าวสาวหลายคนก็แทบจะเขาอ่อนไปตามๆกัน
“อุ๊ย! น้องโซระแอบมีแฟนไม่เห็นบอกพวกพี่เลยนะคะ” พี่นักข่าวคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเสียจนออกนอกหน้า
ฉันก็ได้แต่ปั้นยิ้มไปนั่นแหละ
“ผมขออนุญาตพาแฟนผมไปนะครับ คงจะหมดธุระแล้ว” ริวเฮพูดก่อนกระตุกยิ้มเล็กๆ แค่นี้….ก็ตายเกลื่อน
เขาพาฉันเลี่ยงออกมาหาที่สงบๆข้างนอก ซึ่งก็ดีเหมือนกัน ฉันแสบตาแสงแฟลชไปหมด คำถามรัวๆ พร้อมกับสายตามากมาย บางทีก็เวียนหัวน่ะนะ
“มาทันเวลาดีนะ” ฉันแอบแขวะเขาเบาๆ ก็ไหนว่าจะไม่มานี่นะ
“ฉันระดับไหนแล้ว เธอประเมินฉันต่ำไปรึเปล่า?”
“งั้นเหรอ ไม่เห็นจะรู้??” ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนประสาท
“อย่าลองดีหน่า เธอน่าจะรู้ว่าผู้ชายอย่างฉันเป็นคนยังไง” เขาใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างกวนๆก่อนจ้องหน้าฉันด้วยสายตาแพรวพราว
โรคจิต!!
“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันนะ! แล้วคิดบ้าอะไรให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้น” ฉันถามก่อนหันหลังให้เขาเพราะสายตาโลมเลียของเขานั่นแหละ ใครจะสู้หน้าไหว!
“ไม่ได้คิดไรเลย : )” เขายิ้ม
“แล้วริต้าล่ะ?”
“ใคร?” เขาเลิกคิ้วอย่างงงๆ
“แฟนนายไง? อย่าบอกว่าจำไม่ได้ นี่ข้ามคืนเองนะ”
“เหรอ จำไม่ค่อยได้ ก็ไม่ได้อะไรนี่” เขาตอบหน้าตาเฉย ริวเฮนี่ความจำสั้นรึยังไง จำไม่ได้แม้กระทั่งคนที่ควง ให้ตายเหอะ!
ผู้ชายบ้าอะไร? แล้วฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!?
“ไปบอกว่าเป็นแฟนฉันแบบนั้น สาวๆในสต็อกนายไม่ตรอมใจตายรึไง”
“มีที่ไหน?” เขาพูดอย่างลอยหน้าลอยตา จนฉันนึกหมั่นไส้ อยากจะข่วนใบหน้าหล่อๆเขาให้เป็นรอยเสียจริงเชียว
“แฟนก็อยู่นี่ไง จะมีอีกทำไม?” เขาจ้องฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกตั้งแต่หัวไล่ลงมาหยุดที่ริมฝีปาก
“ตื่นได้ล่ะริวเฮ” ฉันใช้ศอกกระทุ้งท้องเขาเต็มแรงจนเขาร้องโอดโอย
“ไหนค่าจ้างฉันล่ะ เรียกใช้งานก็ต้องมีของตอบแทนบ้างนะ” เขาตอบพลางลูบท้องป้อยๆอย่างน่าสงสาร
เสียใจค่ะ ไม่สงสาร!
“ค่าจ้าง? เงิน?” ฉันทวนคำ
“จะเอาไปทำไม บ้านฉันมีเยอะพอๆจะซื้อกระเป๋ากับรองเท้าแบรนด์เนมให้เธอได้ทั้งห้าง”
น่าหมั่นไส้มั้ยคะทุกคน โซระบอกเลยว่า มาก!!!!!
“แล้วอะไร?”
“….” เขาไม่ตอบแต่กลับลากสายตามาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของฉัน ฉันเม้มริมฝีปากแน่นทันที
“คิดจะทำอะไร” ฉันพูดดักทาง
“ก็น่าจะรู้”
“ไม่! อย่ามาโกงได้มั้ย นายไม่เห็นทำอะไรเลย”
“ฉันช่วยเธอนะโซระ ทรยศผู้มีพระคุณอย่างฉันน่ะ โทษสถานหนักนะ : ) ”
“ไอ้….เลิกเข้าข้างตัวเองสักทีเหอะ” ฉันเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ โอ้ย…อยากจะข่วนหน้าเขาจริงๆ ทำหน้าลอยหน้าลอยตากระตุกเส้นประสาทชะมัด
“ปากเก่งไปเหอะ เสร็จฉันทุกราย”
“Bye~ ฉันคนนึงแหละที่ say no!!” ฉันสาดคำพูดเผ็ดร้อนก่อนหันหลังกำลังจะก้าวออกมาจากตรงนั้น
หมับ!
“พลาดแล้วมั้ง” ริวเฮหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนมองมือที่กำข้อมือข้างหนึ่งของฉันไว้อย่างมีชัย
“ปล่อย!! นายอยากหน้าแหกนักใช่มั้ย!? ส้นสูงฉันก็ไม่กี่นิ้วหรอก ตบหน้านายได้สบายๆ”
“อืม..น่าสน ตบจูบ แต่เธอช้าเกินกว่าจะตบฉันทันน่ะนะ” พูดจบเขาก็กระชากข้อมือฉันจนฉันเซถลาไปหาเขา เขาใช้จังหวะนั้นประคองใบหน้าฉันไว้ก่อนจะกดจูบหนักหน่วงลงมา ไม่เพียงเท่านั้นเขายังสัมผัสลึกซึ้งด้วยการแทรกลิ้นเข้ามาในช่องปาก จนฉันเบิกตาโพลง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคย แต่นี่มันมากเกินไปแล้ว!!!
“อื้อ!” ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักเขาออกไปให้ไกลตัว เขาเช็ดริมฝีปากด้วยหลังมือก่อนจะมองหน้าฉันด้วยสายตาท้าทาย
แล้วเขาก็กระชากตัวฉันไปอีกครั้ง ก่อนกดจูบหนักหน่วงลงมาอีกครั้ง ลิ้นที่รุกล้ำเข้ามาทำฉันนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ มิหนำซ้ำยังเลื่อนมือมาสัมผัสแผ่นหลังฉันอย่างรวดเร็วชนิดที่ฉันตั้งตัวไม่ทัน!
มือซุกซนลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆบนร่างกายของฉันตามอำเภอใจ ฉันพยายามจะอ้าปากห้ามเขา แต่กลายเป็นว่ายิ่งทำแบบนั้น มันยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้เขา!
“คิดจะหยุดคงยากแล้วนะ” ริวเฮผละริมฝีปากออกก่อนเอ่ยเบาๆ แล้วฉันก็รู้สึกตัวอีกทีเมื่อแผ่นหลังชนกับกำแพงเย็นเยียบ!!
โซระมาแล้วนะ รอเค้านานป่าวละ(เสยผมใส่) ดูดิให้เค้าเปลืองเนื้อเปลืองตัว
แล้วเม้นต์ล่ะเม้นต์อ่ะ ค่าตัวโซระก็ไม่ใช่ถูกๆนะคะ ไม่ได้เม้นต์มีเหวี่ยงนะ
ริวเฮร้ายป่ะล่ะ เดี๋ยวปัดจัดด้วยส้นสูง ^^++ (นางแรงงง~)
270 เม้นต์เมื่อไหร่
เปิดเจิมชาร์ปต่อไปนะคะ อยากเจอโซระร็วๆก็เม้นต์ล่ะ โอเค จบนะ?
[ไรเตอร์แคท :: อะไรคือนางแย่งไรเตอร์ทอร์ค - -??? ]
ความคิดเห็น