คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP.04 : ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริงหรือฉันคิดไปเอง [100%]
Episode 04
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริงหรือฉันคิดไปเอง
ทั้งหมดนี้ที่ฉันรู้สึก มันเกิดขึ้นจริง หรือฉันแค่คิดไปเอง…?
เฮียไม่ได้คิดอะไรใช่ไหม เป็นขิงที่คิดไปเองใช่ไหม...
หลายวันผ่านไปแล้ว…ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆถึงแม้จะมีบางอย่างรู้สึกแปลกไปอยู่สักหน่อย แต่ฉันก็พยายามไม่ใส่ใจ และวันนี้ก็เป็นที่ฉันมีความสุขที่สุด นั่นก็คือการได้ไปเข้าค่ายวิชาการที่ทางโรงเรียนจัดให้มีในทุกภาคเรียน แน่นอนว่าไป 1 สัปดาห์เต็ม
อะไรจะมีความสุขกว่าการไม่ได้เรียนเล่าจริงมั้ย!?
ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกับยัยบลายธ์ แหงล่ะว่า พวกเราแหกตาตื่นแต่เช้าตรู่มากๆเพื่อมารอรถและรอเพื่อนๆที่เหลือ ที่ๆจะไปเข้าค่ายก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกนั่งรถประมาณ 2 ชั่วโมงก็น่าจะถึง ระหว่างนั้นฉันก็คงหลับน่ะนะ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อนบางคนกำลังขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตลงจากรถ บางคนกำลังล่ำลากับคุณพ่อคุณแม่ และบางคนก็กำลังมองหน้าฉันอยู่…
“เฮีย…” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆเมื่อสายตาเราประสานกัน
เขาไม่ได้ตอบหรือยิ้มให้ นั่นแหละปกติของเขาล่ะ ฉันส่งยิ้มบางๆให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจก่อนจะหันชวนยัยบลายธ์ที่ยืนอยู่ข้างๆคุย
มันคงไม่ผิดสังเกตหรอกใช่ไหม…
“เฮ้ๆ เช็คชื่อหน่อยครับ” เสียงหัวหน้าของฉันอย่าง ‘บาส’ ดังขึ้น บาสเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างมีสไตล์เป็นของตัวเองสูงมาก หรือเรียกง่ายๆ ว่า อินดี้มากอ่ะนะ
หน้าตาเขาหล่ออย่างกับถูกแกะสลักมาจากพระเจ้าเป็นอย่างดี จมูกโด่งเป็นสัน ตาคู่สวย และริมฝีปากสีชมพูหน่อยๆ แต่ติดอยู่นิดหน่อยว่าเขาไม่ค่อยใส่ใจผู้หญิงเท่าไหร่ แต่!! เขาไม่ได้เป็ยเกย์หรอกนะ! เขาแค่มีความเป็นตัวเองสูงไปสักหน่อย
“มาค่า พี่บาส” ฉันตอบทีเล่นทีจริง ปกติฉันก็เรียกเขาว่าพี่อยู่แล้วเพราะบุคลิกเขาน่ะนะ เขายิ้มให้ตามปกติก่อนเดินผ่านไปเช็คเพื่อนคนอื่นๆ
และฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ยังคงเป็น พีช
ทำไมฉันถึงทำตัวปกติไม่ได้กันล่ะ ทำไมนะ…
“เฮีย ยืนนิ่งทำไมเล่า ตื่นรึยังเนี่ย?” ฉันเขย่าแขนเขาเบาๆก่อนหัวเราะร่า
“ตื่นแล้วหน่า” เขาตอบเสียงเนือยๆ แต่ว่านะ… ฉันก็ยังคงมองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มออกมา ยิ้มที่ออกมาจากใจเลย
ตอนนี้เราถึงที่พักค่ายแล้วล่ะ มาถึงก็บ่ายพอดี เลยได้รับประทานอาหารกลางวันกันที่โรงแรมที่เราพักกันก่อน
อ้อ! แล้วที่สำคัญนะพี่เขาบอกว่าคืนนี้จะจัดกิจกรรมสันทนาการด้วย ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบอะไรแนวนี้เท่าไหร่ แต่ฉันก็ถือว่าดีเลยล่ะ
ฉันล่ะอยากให้ถึงตอนเย็นเร็วๆจัง
“เฮีย ทำไมทำหน้างั้นล่ะ” ฉันถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ หน้าเขาไม่ค่อยจะรับแขกสักเท่าไหร่เลยจริงๆ
“เปล่า” เขาตอบห้วนๆ
“เอ๊ะ…เฮียใส่ริชแบนด์ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉันจับข้อมือเขาขึ้นมาก่อนมองริชแบนด์บนข้อมือของเขา ปกติฉันก็ไม่เห็นนี่นา… หรือว่าฉันจำไม่ได้เองกันแน่เนี่ย
“ตั้งนานแล้ว”
“ขอยืมใส่หน่อยสิ อยากใส่มั่ง ไม่มีใส่เลย” ฉันเบะปากเล็กน้อยเพื่ออ้อนเขา เขามองหน้าฉันครู่หนึ่งเหมือนตัดสินใจก่อนจะถอดริชแบนด์ออกจากข้อมือก่อนที่จะดึงข้อมือฉันไป!
…แล้วค่อยๆสวมมันใส่ให้ฉันอย่างง่ายดาย (แขนฉันเล็กกว่าแขนเขามากเลยทีเดียวล่ะ)
อีกแล้ว…รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว
“อย่าให้หายล่ะ” เขาส่งสายตาดุๆมาใส่ฉัน ฉันเลยฉีกยิ้มกว้างก่อนพยักหน้ารับคำ
“ไม่หายแน่นอน!! เชื่อขิงเถอะหน่าเฮีย”
“แขนเล็กเป็นบ้า” เขาพึมพำเบาๆแต่ก็ดังพอที่ฉันจะได้ยิน แล้วฉันก็เผลออมยิ้มอีกครั้ง
“ไม่หลุดหายหรอกเฮีย ขิงจะดูแลอย่างดีเลย” ฉันยิ้มร่าก่อนวิ่งไปหายัยบลายธ์ที่เดินลิ่วไปยังประตูของโรงแรม พวกเรารับประทานอาหารเสร็จก็พากันมาเดินเล่นรอบๆตัวโรงแรมน่ะ งั้นไม่ต้องแปลกใจไปหรอกว่าทำไมบลายธ์ถึงเดินแบบไม่สนใจฟ้าดินแบบนั้น เพราะเธอน่ะเวลาเจออะไรน่าสนใจไม่ว่าจะอะไรก็ไม่ค่อยสนหรอก
แต่สิ่งที่น่าสนใจสำหรับฉันกลับอยู่ตรงนี้นี่สิ…
อยู่ใกล้แค่นี้เอง…
ขิง! ห้ามเด็ดขาด ห้ามรู้สึกแบบนี้อีกเป็นอันขาด เข้าใจรึเปล่า!
ฉันสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าๆให้ออกไปจากสมองแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลยสักนิด ทำไมฉันยังรู้สึก ทำไมฉันถึงทำตัวเป็นปกติไม่ได้แล้วนะ…
--------------------------------[50%]--------------------------------
ทั้งครึ่งวันนี้ฉันก็ได้แต่เรียนๆๆ แต่ละวิชาก็หนักๆทั้งนั้นเลย ก็นี่มันค่ายวิชาการ จะเรียนหนักๆก็ไม่แปลก ยิ่งเรียนก็ยิ่งเพลีย :’( แต่หลังจากนี้คงจะได้ปลดปล่อยกันแล้วล่ะ เพราะพี่ค่ายเขาแอบมากระซิบบอกกลุ่มฉันว่าคืนนี้มีปาร์ตี้
‘Cowboy Party’
แค่ฟังชื่อก็น่าตื่นเต้นแล้วใช่มั้ยล่ะ!? ใกล้เวลาแล้วด้วย ยิ่งตื่นเต้น อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ฉันก็จะได้ปาร์ตี้ลืมโลก….
“น้องๆครับ 1 ทุ่มตรงเจอพี่ที่ลานตรงนี้นะ” พี่ค่ายเรียกพวกเรามาพร้อมกันก่อนนัดหมายให้มาเจอกันอีกครั้งที่ลานกว้างหน้าโรงแรม ตอนนี้ก็ 6 โมงเย็นแล้ว อีกแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น แบบนี้จะต้องรีบไปจัดการอาบน้ำแต่ตัวให้เร็วที่สุดน่ะสิ
“เฮีย น่าสนุกเนอะ” ฉันหันไปพูดกับบุคคลที่นั่งเงียบมาเป็นเวลานาน จนเกือบจะลืมไปแล้วว่าเขานั่งอยู่ข้างๆ
“…”
“ไม่สนุกเหรอ?” ฉันเอียงคอถามด้วยแววตาสงสัย ทำไมเฮียทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้นล่ะ?
“โอเคๆ ไม่ถามแล้ว”
“น้องๆแยกย้ายกันได้เลยนะครับ ทำเวลาด้วย” พี่ค่ายย้ำอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยทุกคนจะแยกย้ายกัน และตอนนี้ก็เหลือแค่ฉัน บลายธ์ และพีช
“เฮีย แล้วเจอกัน 1 ทุ่ม! อ่ะ เอาริชแบนด์คืนไปก่อน” ฉันส่งริชแบนด์คืนให้พีชก่อนฉุดแขนยัยบลายธ์ที่นั่งอยู่ข้างๆให้ลุกขึ้นด้วยกัน
“อื้ม..” เขาตอบรับแบบเย็นชาตามประสา ฉันก็ชินซะแล้วล่ะ ฉันหันไปยิ้มบางๆให้คนที่เพิ่งจะลุกขึ้น ก่อนจะดึงแขนยัยบลายธ์เพื่อกลับไปที่ห้องพัก (ฉันพักกับบลายธ์น่ะ)
19.00 P.M
ฉันกับบลายธ์มาถึงที่นัดหมายเรียบร้อยแล้ว ฉันกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาคนๆหนึ่ง แต่ทำไมนะ… ฉันถึงหาเขาไม่เห็นเลย
ฉันยังคงชะเง้อคอมองหา แต่ก็พยายามทำตัวให้ ‘เนียน’ ที่สุดเท่าที่จะทำได้
เอ…หายไปไหนกันนะ
“ขิง แกมองหาใคร?” บลายธ์สะกิดแขนฉันเบาๆ ฉันหันมายิ้มๆให้เธอแต่ก็ยังกวาดสายตามองไปรอบๆอยู่ดี
“สนใจฉันหน่อยขิง” บลายธ์พูดเสียงอ่อน ฉันเลยหันมามองหน้าเธอแล้วฉีกยิ้มร่า
“ห๊ะ เปล่า ไม่ได้มองหาใคร”
“มองหาพี่พีชเหรอ? แกนี่ยังไงเนี่ย” ยัยบลายธ์บ่นอุบ ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามนั้นและทำเป็นไม่สนใจไปเสียอย่างนั้น
“ขิง…” เสียหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก ฉันหันไปหาต้นเสียงก่อนจะปรับสีหน้ากลับสู่ปกติให้มากที่สุด
“อ้าว เฮีย” ฉันทักทายอย่างร่าเริงตามปกติ แต่สีหน้าของเขาดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย
“ริชแบนด์หายไปแล้ว…”
“ห๊ะ? หายได้ยังไง”
“มันคงหล่นตอนฉันถือไปถือมามั้ง คงหาไม่เห็นแล้วล่ะ”
“เฮียหาดีๆก่อน” ฉันเริ่มเป็นกังวลไปกับเขาด้วยแล้วสิ เพราะคนที่เอาริชแบนด์เขามาใส่ก็มีแต่ฉันไง เพราะฉะนั้นก็เหมือนฉันเป็นต้นเหตุทำให้เขาถอดมันออกจากข้อมือ
“ไว้ค่อยหาแล้วกัน พี่เขาเรียกแล้วนี่” พีชบอกก่อนเดินไปรวมแถวกับเพื่อนคนอื่นโดยที่ไม่รอฉัน (บลายธ์ก็อยู่ในแถวแล้วด้วย ไม่มีใครรอฉันเลยสักคน)
บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าเขาเป็นคนยังไง
“อีกแล้วนะ รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว…” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนเดินตามเขาไป…
“น้องๆนั่งเป็นวงกลมนะครับ” พี่ค่ายคนที่ถือไมค์สั่งทันทีที่พวกเรามากันพร้อมหน้า พวกเราทุกคนลุกขึ้นก่อนจัดแถวเป็นวงกลม แต่นี่มันบังเอิญไปรึเปล่านะ ทั้งๆที่ฉันกับพีชก็นั่งแยกแถวหญิงชายแล้ว แต่ทำไมพอจัดเป็นวงกลมแล้วถึงได้มานั่งใกล้กันแบบนี้ล่ะ
พระเจ้าแกล้งฉันบ่อยเกินไปแล้ว :’(
“เจอเฮียอีกแล้ว เบื่อแล้วเนี่ย” ฉันแกล้งพูดเล่นก่อนหัวเราะร่า เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเหมือนเช่นเคย ฉันแซวอะไรไปเขาก็มักจะตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ทีนี้น้อง จับมือ เพื่อนข้างๆนะครับ” สิ้นเสียงของพี่คนนั้น ก็ทำเอาหัวใจฉันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ให้ตายเถอะ!!! ทำไมต้องจับมือด้วยนะ
พีชหันมามองหน้าฉันเล็กน้อย ก่อนจะแบมือเป็นนัยว่าให้จับมือตามที่พี่เขาบอก แต่รู้อะไรไหม… ฉันไม่กล้าจับมือเขา
“จับมือ” เขาพูดห้วนๆ พร้อมกับสายตาดุๆ ทำให้ฉันไม่กล้างอแงอะไรเลย ฉันจึงต้องจำใจวางมือบนมือเขา
“มือเย็น” เขาพูดขึ้น ฉันแอบสะดุ้งเล็กๆก่อนจะหันไปตอบเขาให้ปกติที่สุด
“หนาวไงเฮีย” จบคำพูดฉันเขาก็กระชับมือแน่นขึ้น
รู้ไหม… มันอุ่น อุ่นมากเลย… อุ่นจนฉันไม่อยากปล่อยมือนี้ไปเลย…
กลิ่นดราม่าเริ่มจะมาแล้วล่ะนะทุกคน อยากได้เม้นต์ แคทจะเอาเม้นต์ T^T
จะหมดแรงแต่งนะ ถ้าไม่มีคนเม้นต์ง่ะ
ถึง 45 เม้นต์ได้ไหมมมม ทำให้เค้าหายเหนื่อยได้ไหมม คนละเม้นต์สองเม้นต์เอง
ความคิดเห็น