คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP.03 : ความเย็นชาที่ฉันไม่รู้สึก [100%]
Episode 03
ความเย็นชาที่ฉันไม่รู้สึก
วันนี้ฉันมาโรงเรียนด้วยสภาพเหมือนคนไร้วิญญาณเลย ฉันฟุ้งซ่านมากเลยช่วงนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
“ขิง ขอดูวิชาดนตรีหน่อย” เสียงพีชดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งเล็กๆ เดี๋ยวนี้เขากล้าพูดกับฉันมากขึ้นแล้วด้วยล่ะ
มันก็น่าดีใจอยู่นะ
“อ้อ ได้สิ นี่ๆ” ฉันรีบหยิบสมุดวิชาดนตรียื่นให้เขาทันที เขาไม่ได้ยิ้มหรือขอบคุณเพียงแต่รับมันไปเฉยๆ
“ยืมไม้บรรทัดหน่อย”
“ห๊ะ? …ได้” ฉันส่งไม้บรรทัดให้เขาอีกครั้ง รู้สึกแปลกๆที่วันนี้เขาพูดกับฉันมากกว่าเดิมนะ
มันค่อนข้างจะแปลกๆน่ะ
“ยางลบด้วย ปากกาแดงอีก” เขาร่ายมาเป็นชุดจนฉันถึงกับเหวอ
“เฮียเอาอะไรมามั่งมั้ยเนี่ย?”
“ไม่”
“ให้ตายสิ”
“ยืมหน่อยไม่ได้รึไง?” เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ฉันรีบส่ายหน้าทันที ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ
“เฮียพูดเยอะกว่าทุกวันรึเปล่าเนี่ย?” ฉันพูดติดตลก แต่เขาก็ยังนิ่งและก็นิ่ง
“ไม่รู้”
และแล้วคำตอบของเขาก็คือ ไม่รู้ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ตอบ ไม่อย่างนั้นฉันคงเหมือนคนบ้าที่พูดกับตัวเอง
ตอนนี้ก็เรียนมาได้ครึ่งวันแล้วล่ะ คาบนี้เป็นคาบสุขศึกษา ค่อนข้างจะเรียนแบบสบายๆเลย ฉันก็เลยเรียนๆเล่นๆไปด้วย (นิสัยไม่ดีเนอะ)
มันก็เกือบจะดีแล้วล่ะ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าแอร์ในห้องเรียนนี่ก็เย็นซะเหลือเกิน อย่างกับอยู่ขั้วโลก ฉันล่ะหนาวจนมือเย็น ปากสั่นแล้ว
“เฮีย!” ฉันเอามือเย็นๆไปจับแขนเขากะไว้ว่าเขาต้องสะดุ้งแน่ๆ แต่มันกลับ…
“อะไร?” เขาหันมองฉันนิ่งๆก่อนก้มลงมองมาที่มือของฉันที่จับแขนเขาอยู่ แย่ล่ะ! ฉันทำแบบนี้เขาต้องโกรธแน่ๆเลย ไม่น่าเลยขิงเอ๊ย!
“หนาวเหรอ มือเย็นขนาดนี้น่ะ” แต่แล้วก็ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดไว้ มันผิดไปจากที่คิดมากทีเดียว… เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ความเย็นชาเมื่อก่อนหน้านั้นฉันรู้สึกว่ามันน้อยลง…น้อยลงจริงๆ
“มากกก” ฉันลากเสียงยาวก่อนเอาฝ่ามือถูกันไปมาเผื่อมันจะอุ่นขึ้นบ้าง
หมับ!
อยู่ๆเขาก็คว้ามือทั้งสองของฉันไปจับไว้ เขากุมมันไว้แบบนั้นเหมือนกับต้องการจะส่งไออุ่นจากมือเขาถึงมือฉัน
ไม่นะ… นี่ฉันกำลังคิดอะไร
เขาอาจจะแค่หวังดีอยากให้ฉันหายหนาว มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอกหน่า
“อุ่นขึ้นมั้ย?” เขาถามเบาๆ ฉันรู้สึกว่าเหมือนทั้งห้องมีแค่เราสองคน นี่มันอะไรกัน ทำไมฉันเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกนึง โลกที่มีแค่ฉันกับเขา ทำไมนะ…ทำไม
“อื้อ ขอบคุณนะเฮีย” ฉันยิ้ม ทั้งๆที่ความรู้สึกกระอักกระอ่วนมีอยู่เต็มอก ต่างคนต่างเงียบปล่อยให้เขากุมมืออยู่แบบนั้น
ทำไมถึงใจดีกับฉันนักนะพีช ทำไมเหรอ…
“นี่! ขิง!!!” บลายธ์ตะโกนใส่หูฉันเสียงดังจนฉันต้องทำหน้ามุ่ยใส่เธอ เรียกดีๆก็ได้นี่นามาตะโกนทำไมเล่า
“อะไร ตะโกนทำไมเนี่ย”
“เรียกตั้งนานก็มัวแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ”
“เหม่อเหรอ… ขอโทษที” ฉันตอบเสียงอ่อน ฉันรู้สึกว่าสภาพฉันไม่ปกติเอาเสียเลย ร้อนๆหนาวๆ ใจสั่นแปลกๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าขิง ฉันว่าเธอแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
“เปล่านี่ สบายดี” ฉันฉีกยิ้มสดใส ถึงแม้ในใจจะไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นก็ตาม
“เอาตรงๆนะขิง ฉันว่าเธอต้องมีอะไรไม่สบายใจ” บลายธ์พูดแล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง ใช่…ฉันมีอะไรไม่สบายใจ ฉันไม่รู้ว่าจะบอกเธอดีไหม…
วันนี้ที่พีชทำน่ะ ฉันรู้สึก… รู้สึกแปลกๆไปแล้วน่ะสิ...
--------------------------------[50%]--------------------------------
ฉันยอมรับเลยว่าเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ มีแต่ภาพที่พีชดึงมือฉันไปกุมไว้แบบนั้น มันติดอยู่ในสมองของฉันตลอดเวลา…
ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาเป็นแบบนี้กับทุกคนมั้ย เขาใจดีแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า ความเย็นชาที่เขาสร้างขึ้นก็เพื่อไม่อยากให้ใครเข้าใกล้อย่างนั้นเหรอ ฉันไม่เข้าใจเลย…
แล้วไอ้อาการหัวใจเต้นแรงบ้าๆนี่ก็ไม่ยอมหยุดสักที ฉันกลัวว่าฉันจะคุยกับเขาได้ไม่เหมือนเดิม ฉันกลัวจริงๆ
ฉันเดินไปที่โต๊ะเรียนก่อนจะวางกระเป๋าลงเบาๆ เพราะกลัวว่าพีชที่นั่งอยู่ข้างๆจะหันมามองหน้าฉันน่ะสิ เอ่อ…เขากำลังฟังเพลงแล้วก็อ่านหนังสือน่ะ เลยไม่อยากกวน
“มาซะเงียบเลย”
“เอ๊ะ? เฮียรู้ได้ไง?” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ก็ฉันเห็นเธอตั้งแต่เดินเข้าห้องมาแล้วนี่”
ตึกตัก…
เขาสังเกตด้วยเหรอ…
“ฮ่าๆ ตาดีชะมัดเลยนะเฮีย วันนี้ทำการบ้านรึยัง?” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนอาการบ้าๆของตัวเองก่อนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“หืม…การบ้านอะไร ไม่ทำหรอก”
“ให้มันได้อย่างงี้สิหน่าเฮีย นี่เฮียๆ ชีทวิชาฟิสิกส์ที่วางอยู่หน้าห้องเฮียไปเอารึยัง?” ฉันส่ายหัวเบาๆก่อนชี้ไปทางหน้าห้อง
“ยัง” เขาตอบห้วนๆ
“งั้นเดี๋ยวไปเอาให้นะ” ฉันฉีกยิ้มร่าเริงก่อนจะเดินไปเรียงชีทที่ถูกวางไว้บนโต๊ะแถวหน้าสุดของห้อง เมื่อเรียงชีทเสร็จฉันก็ดันเจอปัญหาเข้าให้จนได้!
…คือฉันเย็บชีทไม่ได้ มันหนาเกินไป มันพยายามจะเย็บมันจนมือแดงไปหมด ฉันไม่อยากให้ใครมาช่วยเพราะไม่อย่างนั้นฉันคงดูอ่อนแอเอามากๆ
“เอามา” พีชที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้คว้าชีทสองชุดทั้งของฉันและของเขาไปเย็บอย่างง่ายดาย แต่ดูเหมือนเขาต้องออกแรงอยู่หน่อยๆเหมือนกันแต่มันก็คงน้อยกว่าฉันมั้ง ฉันนี่แทบจะหมดแรงกับการเย็บชีทหนาๆนี่
“ก็บอกแล้วว่าจะเอาชีทให้น่ะเฮีย เดินมาทำไมเนี่ย?”
“เดินมาเย็บชีทไง” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วมันต่างอะไรกับการที่เฮียเดินมาเอาชีทเองล่ะเนี่ย ไม่นะ.. ความหวังดีของขิง” ฉันทำท่าเบะปาก
“ดูสิ หวังดีแล้วเป็นไง มือแดงอีกแล้วเนี่ย” เขาดึงมือฉันขึ้นมาดูก่อนจะมองหน้าฉันด้วยสายตาดุๆ
ทำไมเห็นสายตาของเขาฉันถึงกับต้องเชื่อฟังเขาทุกอย่างด้วยนะ!
“ทีหลังก็เรียงชีทมาให้เฉยๆก็ได้ เดี๋ยวเย็บเอง”
“ลำบากเฮียอีกล่ะ”
“ก็แค่เย็บชีท ลำบากอะไร?”
“งั้นก็ได้ๆ ยอมแพ้ล่ะ” ฉันชูสองมือขึ้นยอมแพ้ ก็เถียงกับเขาทีไรฉันก็แพ้ตลอดสิหน่า เขาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่สะกดฉันไว้อย่างไม่น่าเชื่อ
มันเหมือนฉันโดนควบคุมโดยสายตาคมคู่นั้น
“ทีหลังทำไม่ได้ก็บอก” เขาพูดเสียงเข้ม
“ค่ะๆๆ” ฉันรับคำไปอย่างงั้น ถึงเวลาจริงๆฉันก็ไม่ให้เขาช่วยหรอกหน่า! เรื่องเล็กๆน้อย
“ไปนั่งไป เดี๋ยวถือชีทไปให้” พีชบอกพร้อมส่งสายตาดุๆมาให้ฉัน สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกตัวเล็กลีบหายไปในอากาศธาตุ
ฮือๆ… ทำหน้าดุอีกแล้ว ฉันยังไม่ชินเลยนะเฮีย
“ไปนั่ง” เขาพูดซ้ำอีกครั้ง
“ค่ะ นั่งแล้วๆ” ฉันเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองแล้วตะโกนบอกเขา โอ๊ย…ขิงเอ้ย ทำไมแกโดนบังคับตลอดเลยล่ะเนี่ย
“เอาไป” เขายื่นชีทหนาๆนั่นมาให้ฉัน แค่เห็นชีทก็จะเป็นลมแล้วจริงๆ เอาไปฟาดหัวหมา เอ้ย สุนัข ยังแตกเลยมั้ง นี่พูดเลย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“แค่เห็นชีทก็ไม่อยากทำแล้วเฮีย”
“ฮ่ะๆ ทำๆไป” เขาพูดกลั้วหัวเราะ
“เฮียต้องสอนนะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย มือทั้งสองก็เขย่าแขนเขาไปด้วย เรียกได้ว่า อ้อน สุดชีวิตเลย ก็เพราะเขาน่ะเก่งฟิสิกส์แบบสุดๆ
นี่แหละฟ้าประธานมาให้ฉันแล้ววว!
“ถ้าทำได้ก็จะสอน” เขาส่ายหน้าเบาๆเหมือนเอือมที่ฉันทำตัวเหมือนเด็กๆ
“เฮียพูดแล้วนะ!” ฉันย้ำ
“อื้ม” เขาพยักหน้าก่อนเลื่อนเก้าอี้ข้างๆฉันออกแล้วค่อยๆนั่งลงด้วยท่าทางสบายๆ
เฮียจะรู้ไหมนะ…ความใจดีของเฮียนะมันทำให้ขิงคนนี้เริ่มรู้สึกแปลกๆไป…
หวั่นไหวเหมือนขิงกันรึเปล่าคะรีดเดอร์ แคทกลับมาอัพแล้ววว
ครบ 39 เม้นต์เจอกันนนชาร์ปหน้า เปิดเจิมมม
บอกแล้วว่าเรื่องนี้น่ะจะทำให้คุณทั้งอบอุ่น ทั้งหวั่นไหว ทั้งรู้สึกอิ๊นอิน > <
ความคิดเห็น