คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 Who’re you พี่ชายคือใครคะ? [100%]
Chapter 2
Who’re you
พี่ชายคือใครคะ?
“อยู่คนเดียวอีกสิแล้วเรา” ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วมุ่งหน้าเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างรั้วบ้าน วันนี้อากาศดีจัง ถ้าได้ขึ้นไปนั่งเล่นคงรู้สึกดีแน่ๆ
ฉันชอบปีนขึ้นไปนั่งบนต้นไม้ต้นนั้นเป็นประจำ แต่กว่าจะข้ามไปได้ก็ลำบากพอตัวเลยเพราะต้องปีนรั้วออกไปอีก แต่ดีนะที่รั้วไม่สูงเท่าไหร่แค่ประมาณเอวของฉันเอง
แต่ที่ยากกว่านั้นคือการหลบบรรดาพี่เลี้ยงออกมาน่ะสิ –o-
“คุณหนู~ คุณหนูอยู่ไหนคะ?” เสียงเรียกของบรรดาพี่เลี้ยงตามหลังมาติดๆ ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ไม่อย่างนั้นคงถูกจับได้เป็นแน่
พรึ่บ!
เมื่อถึงที่หมาย ฉันก็รีบปีนขึ้นต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว แค่นี้ก็ไม่มีใครเห็นฉันแล้วล่ะ ;)
ฉันเอนตัวพิงลำต้นของมันแล้วฮัมเพลงอย่างสบายใจ เท่านี้ก็เหมือนหลุดเข้าไปอีกโลกเลยล่ะ โลกที่ไม่มีใครมาคอยกวนให้วุ่นวายใจ
นั่งไปนั่งมาก็เริ่มเมื่อยแล้วสิ ฉันเลยเปลี่ยนท่านั่งดูโดยการนั่งห้อยขาลงมา ใครเห็นฉันก็คงนึกว่าผีเป็นแน่
กร๊อบแกร๊บ~!
เสียงเหมือนใครเดินเหยียบใบไม้อยู่แถวนี้เลย!
ฉันรีบชะโงกหน้าก้มลงมองข้างล่างทันที ก็เห็นผู้ชายผมๆทองๆกำลังด่อมๆมองๆอยู่ข้างล่าง ดูท่าทางแล้วเขาน่าจะแก่กว่าฉันซะด้วย
“พี่ชาย มาทำอะไรน่ะ?” ฉันตะโกนถาม แต่ดูเหมือนชายผู้นั้นจะหาฉันไม่เจอน่ะสิ
“นี่พี่ ข้างบนนี้ๆ”
“อ้าว น้องรู้รึเปล่าบ้านคุณ นามิ ไปทางไหน?” เขาเงยหน้ามองฉันด้วยสีหน้างงๆ
แต่ว่า!
ถามหาบ้านคุณป้าทำไมนะ!!!
“ก็หลังนั้นน่ะ” ฉันชี้มือไปที่ตัวบ้าน แอบสงสัยนิดๆ แต่ว่าเขาคงมีธุระหรือไม่ก็มาสมัครงานนั่นแหละมั้ง
“ขอบใจนะ พี่ว่าน้องลงมาเถอะ เดี๋ยวจะตกลงมานะ” เขาเงยหน้ามายิ้มให้ฉัน ผู้ชายอะไรหน้าตาน่ารักจังเลยนะ ;) แต่รู้ไว้ก่อนนะฉันน่ะไม่ฟังใครหรอก!
“ไม่ ไม่อยากลง!” ฉันตะโกนกลับลงไปก่อนเอนตัวพิงต้นไม้ต่ออย่างสบายอารมณ์
“นี่น้อง พี่กลัวน้องจะตกนะเนี่ย” เขายังพยายามเกลี่ยกล่อมให้ฉันลงจากต้นไม้ แต่ฉันไม่ได้บ้านะที่จะต้องมีคนมาเกลี่ยกล่อม
“ไม่เอา~~~ พี่ชายไปทำธุระเถอะ”
“ถ้าน้องไม่ลงมา พี่ก็ไม่ไปหรอก” เขาวางกระเป๋าลงก่อนทิ้งตัวลงที่โคนต้นไม้ ฉันอยากจะกระโดดลงไปไล่เขาจริงๆ ที่ของฉันเริ่มไม่สงบสุขเพราะเขาเนี่ยแหละ!
“โอเคๆ ลงก็ลง พี่ชายจะได้รีบไป” ฉันพูดแกมประชดก่อนจะค่อยๆปีนต้นไม้ลงมา
แต่ทว่า!
“เฮ้ย! น้องระวัง!”
เพราะฉันมัวแต่โมโหอีตาหัวทองข้างล่างทำให้ฉันก้าวพลาดน่ะสิ กำลังจะเหยียบกิ่งไม้ลงมาแต่มันดันพลาดจนทำให้ฉันหล่นตุ้บลงพื้นทันที
แต่ทำไมรู้สึกพื้นนิ่มๆ?
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าตัวเองกำลังทับผู้ชายหัวทองคนนั้นอยู่ เขาจะเจ็บมั๊ยเนี่ย TT
“พี่ชาย มิยะขอโทษ” ฉันรีบลุกขึ้นทันทีแล้วเอ่ยขอโทษทันที แต่ชายตรงหน้ากลับร้องโอดโอยไม่หยุด
“พี่เป็นไงบ้าง?”
“อื้ม พี่ไม่เป็นไรหรอก” เขาลุกขึ้นนั่งแล้วฝืนยิ้มให้ฉัน นั่นทำให้ฉันรู้สึกผิดเต็มๆเลย
ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้นี่ YoY
------------------------------[50%]------------------------------
“พี่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วนี่มาทำอะไรล่ะ?” ฉันถามก่อนเอนตัวนั่งพิงโคนต้นไม้ พี่ชายคนนั้นก็นั่งอยู่ข้างๆ แต่เขายังเอามือกุมท้องอยู่เลย สงสัยยังไม่หายเจ็บ
“พี่มาแต่งงาน” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
“o_O มาแต่งงาน!?” ฉันเบิกตาโพลงแล้วทวนคำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ มาแต่งงาน”
“สมัยนี้ไม่มีแล้วนะพวกคลุมถุงชนน่ะ” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างสนใจ นายหัวทองคนนี้ดูไม่เหมือนคนอื่นดีนะ (พูดไม่ดูตัวเอง - -^)
“ใครว่าไม่มี…….เอ๊ะ! น้องหน้าเหมือนใครคนนึงที่พี่รู้จักเลย” เขายื่นเข้ามาใกล้ๆจนฉันรู้สึกอึดอัด ฉันเลยเอามือดันหน้าเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้
“พี่ชายใจเย็น ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้น ^^” ฉันยิ้มแหยๆ แล้วมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความสงสัย ฉันไปหน้าเหมือนใครล่ะเนี่ย - -
แต่ว่านะ….หน้าตาเขาทำไมน่ารักอย่างนี้นะ จมูกโด่งเป็นสัน หน้าขาวใส ปากเล็กสีชมพูระเรื่อ แถมเวลาเขายิ้มยังรู้เหมือนถูกมนต์สะกดยังไงยังงั้นเลย ><
“พี่ก็นึกไม่ออกเหมือนกันแหะ งั้นพี่ไปก่อนนะ อย่าเที่ยวปีนต้นไม้จนตกแบบวันนี้อีกล่ะ ;)” เขายิ้มบางๆให้ก่อนก้มลงหยิบกระเป๋าเป้แล้วหันหลังเดินออกไป
ฉันได้แต่มองตามเขาอย่างงงๆ มาแล้วก็ไปอย่างงี้เลยเหรอ?
ว้า~ ไม่มีเพื่อนเลย กลับบ้านดีกว่า –o-
ว่าแล้วฉันก็กระโดดขึ้นปีนรั้วข้ามกลับบ้านทันที ใส่กระโปรงแล้วปีนรั้วนี่ลำบากชะมัดเลย - - (เธอไม่เหลือคราบนางเอกผู้เรียบร้อยอีกต่อไป -*-)
“ยูสะ~~~ คุณนายมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย”
“อ่อ ครับๆ”
เสียงคุณป้าดังแว่วๆมาแต่ไกล เอ๊ะ! ท่านกลับมาแล้วเหรอเนี่ย o_O แล้วเสียงผู้ชายที่คุยกับคุณป้าก็เหมือนเคยได้ยินที่ไหนน้า?
จำไม่ได้ - -^
“คุณหนู! ไปไหนมาคะเนี่ย!!!” เสียงแหบๆของแม่นมดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ ฉันกำลังย่องเข้าบ้านเลยเชียว - -^
“อ่อ เดินเล่นค่ะ ^^” ฉันฉีกยิ้มหวานพร้อมสายตาออดอ้อน
“ค่ะ งั้นไปพบคุณนามิด้วยนะคะคุณหนู” แม่นมบอกเสียงดุพลางตวัดสายตามามองหน้าฉัน ส่วนฉันได้แต่ยืนยิ้มแหยๆให้ ^^;
“เดี๋ยวมิยะตามไปค่ะ” ฉันรับคำไปเบาๆ
คุณป้าจะเรียกทำไมนะ!?
แล้วเสียงผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน??
ฉันเดินเข้าคฤหาสน์อย่างเก้ๆกังๆ พอเดินเข้ามาก็เจอคุณป้าส่งยิ้มหวานทันที ฉันยังไม่ทันได้เตรียมใจเลย T^T
“นั่งสิลูก ^^”
“ค่ะ” ฉันกำลังจะเดินไปนั่งเก้าอี้อีกตัวข้างๆคุณป้า
แต่ทว่า!
หมอนั่น! พี่ชายผมทองมานั่งตรงนั้นได้ยังไง~!!!
“พะ..พี่ชาย!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ สีหน้าเขาก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
“รู้จักกันแล้วเหรอเนี่ย?” คุณป้าพูดพร้อมกับตาที่เป็นประกาย โอ้! ไม่นะ -_-+++
“ยังค่ะ/ครับ!” ฉันกำลังจะพูดแต่มีอีกเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาด้วย ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ พูดพร้อมกันกับฉันเลยนะ - -^
“อ่อ งั้นเหรอ งั้นก็รู้จักกันไว้สิจ๊ะ ^^” คุณป้าฉีกยิ้มหวานจนน่าสงสัย
ทำไมต้องรู้จักกันไว้ด้วย!?
“แล้วทำไมต้องรู้จักกันด้วยล่ะคะ ^^??” ฉันถามด้วยสีหน้าใสซื่อ
“อ้าว~ นี่ป้ายังไม่ได้บอกเราสองคนอีกเหรอเนี่ย แย่จริงๆเลย ป้าขี้ลืมจัง ><” คุณป้ายิ้มเขินๆจนตาหยี ป้าฉันแอ๊บแบ๊วจัง O_O
ฉันมองหน้าคุณป้าสลับกับพี่ชายผมทองอย่างครุ่นคิด
มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ!!!!!
“รู้จักกันไว้นะลูก พรุ่งนี้ก็จะแต่งงานกันแล้ว” คุณป้ายิ้มหวานก่อนดึงกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาซับน้ำตา
“แต่งงาน!!!???? =[]=” ฉันกับพี่ชายผมทองร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ ฉันหันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้นก่อนจะพึมพำเบาๆว่า
“เหอะ! รับรองงานแต่งสนุกแน่”
Writer Talk ;)
วะฮะฮ่า! มิยะแสบ 5555
เม้นต์นะค้า~ และกดโหวตที่หนูมิยะด้วยนะคะ
(ได้โปรดให้เต็ม 10 คะแนนหรือ 5 ดาวนะคะ TT)
เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์คนนี้~
ความคิดเห็น