คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PUNISH GAME EPISODE 02. [100%+จงเม้นต์ๆ]
I CAN PRETEND
ทุกเรื่องราวในอดีตเปรียบเสมือนกระจกเงาที่สะท้อนความเป็นตัวฉัน
อย่างไม่อาจเสแสร้ง…
My outer self looks happy as can be
A perfect dream love as clear as all can see
But just like that, real, has hit me suddenly
My outer is a liar
[HANAKO’S PART]
เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วที่ฉันยังอยู่ที่นี่ XX CLUB คลับที่ถูกกล่าวขานกันอย่างทั่วถึงในหมู่นักเที่ยวกลางคืน ลูกค้าที่มาเที่ยวที่นี่มาแต่กระเป๋าหนักๆกันทั้งนั้น เรียกได้ว่า ไม่รวยจริงคงไม่ได้มาเที่ยวที่นี่เป็นแน่เป็น
คงจะแปลกใจล่ะสิว่าทำไมฉันอยู่ที่นี่… อย่าเพิ่งแปลกใจเลย ฉันมาทำงานน่ะ ฉันไม่ได้มีชีวิตสุขสบายอะไรแบบนั้น ที่ผ่านมาฉันอาศัยว่าได้โชช่วยดูแลมาตลอด แต่ตอนนี้ฉันก็กลายเป็นนางมารร้ายในสายตาเขาไปแล้ว ฉันคงไม่กล้าซมซานกลับไปหาเขาในเวลาแบบนี้หรอก…
อ้อ…ถ้าจะพูดถึงผู้ชายคนนั้น ‘ยูได’ เขารู้ว่าฉันต้องทำงานในที่แบบนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำ แหงสิ…ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา
‘ไม่ว่าฉันจะกอดเธอ จูบเธอ เธอห้ามรู้สึกกับฉัน เธอห้ามรักฉัน เข้าใจไหม ฮานาโกะ’
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันกับเขาถึงดูมีความสัมพันธ์มากกว่าคนที่รู้จักกันทั่วไป เราไม่ใช่คนรักของกันและกัน และเราก็ต่างมีคนของตัวเองแล้วทั้งคู่ และเกมบ้าๆนี่ก็ผูกเราไว้
เขาอยากได้ตัวเธอกลับมาทั้งๆที่เจ็บปวดจนกลายเป็นคนเย็นชาแบบนั้น…
ส่วนฉันอยากได้ตัวเขากลับมาแม้ต้องยอมหันหลังให้คนทั้งโลกฉันก็จะทำ…
เราต่างเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เพราะเราก็คงไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่… ฉันน่ะ แอบชอบโชมาตั้งแต่ก่อนเขาจะมาคบกับมิกิเสียอีก แต่น่าเสียใจนะที่ตอนนั้นฉันยังถูกเรียกว่า ‘ยัยอัปลักษณ์’ อยู่เลย แล้วคิดว่าหน้าตาแบบนั้นจะไปกล้าชอบคนระดับโชตะงั้นเหรอ ฝันไปรึเปล่า…
ฉันพยายามทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองสวยขึ้น ฉันไม่ได้เกิดมาพร้อมทุกอย่างเหมือนมิกิ จะว่า อิจฉา ก็เห็นจะไม่ผิด : )
ดอกไม้ที่อ่อนหวาน…ตอนนี้มันคงไม่เป็นไปตามชื่อของฉันแล้วสิ ดอกไม้ดอกนี้อาบยาพิษเสียแล้ว คงมีเพียงไม่กี่คนหรอกที่จะรอดจากยาพิษนั้น … ไม่เว้นแม้กระทั่ง ‘เขา’
เร็น…ฉันขอโทษที่ทำให้นายต้องเจ็บปวด
สำหรับฉัน… เร็นเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่งเลยนะ ฉันรู้สึกดีกับเขามากเลยทีเดียว แต่น่าเสียดายที่ฉัน ไม่ได้รัก เขา เพราะแบบนี้ฉันจึงจำเป็นต้องผลักเขาออกให้ห่าง แล้วฉันก็ทำให้มือเขาเปื้อนเลือด ดูไม่ค่อยยุติธรรมเลยนะว่าไหม…
แล้วเกมบ้าๆนี่ก็เกิดขึ้น เมื่อฉันพบกับยูได น่าขำนะที่เป็นฉันเองนี่แหละที่ทำให้ยูไดเขาตาสว่างน่ะ จะว่าทำไปเพราะ เกลียดมิกิ ก็คงจะได้
ถ้าเมื่อหลายปีก่อน ฉันไม่ยื่นมือไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา ก็คงจะไม่มีวันนี้เกิดขึ้น ฉันเป็นคนสั่งฆ่ามิกิเองนั่นแหละ เพราะอะไรน่ะเหรอ… ถ้าเธอตายไปซะ ทุกอย่างก็จะเป็นของฉันยังไงล่ะ แต่ว่าโชคดันเข้าข้างเธอ เธอไม่ตายแต่กลับความจำเสื่อม
ฉันติดตามความเคลื่อนไหวของมิกิอยู่ตลอด แน่นอนว่าฉันก็เป็นหนึ่งในผู้เล่นเกมนี้ ฉันผ่านรอบแรกมาได้เพราะเร็น และในตอนนั้นฉันรู้แค่เพียงว่า ยูได เขาคือคนที่ควบคุมทุกอย่างในเกมนี้ เพื่อที่ว่าฉันจะได้ไม่ต้องตกเป็นรองเขา ฉันจึงสืบเรื่องราวของยูไดซะ
น่าแปลกใจนะ….ที่มันเกี่ยวข้องกันไปหมด
มิหนำซ้ำ เขายังรักผู้หญิงที่ฉันเกลียดแสนเกลียด…
ในตอนนั้นเอง ฉันสั่งให้เร็นลงมือ ‘เก็บ’ เธอเสีย โดยที่ยูไดไม่รู้เรื่องนี้เลยจนกระทั่งเกิดเรื่อง : )
ยูไดเองเขาก็คงแค้นฉันแทบกระอักเลือดที่ทำผู้หญิงของเขาขนาดนั้น ในคืนวันที่มิกิถูกส่งเข้าโรงพยาบาล เธอยังคงเป็นเจ้าหญิงนิทรา ยูไดบุกมาหาฉันถึงห้อง พร้อมกับเอากระบอกปืนเย็นๆมาจ่อหัวฉันแล้วครั้งหนึ่ง
“ใครสั่งให้เธอทำแบบนี้!?”
‘เปล่านี่…ฉันก็แค่หาอะไรเล่นสนุกๆไปด้วย’
“เธอจงใจฆ่ามิกิ!!” เขาเอื้อมมือมาบีบคางฉันแน่น
‘เหรอ…ก็ไม่เห็นจะตายนี่ เราอย่ามาเถียงกันดีกว่า ฉันมีข้อเสนอดีๆให้นาย’
“ฉันไม่รับข้อเสนอจากงูพิษอย่างเธอ!”
‘ก็ตามใจนะ.. ถ้าไม่อยากได้เธอคืน ก็ตามใจ’ ฉันฉีกยิ้ม
“…”
‘ทำไมนายไม่ใช้เวลาช่วงที่เธอความจำเสื่อมดึงเธอกลับมากันล่ะ’
“…”
‘ฉันพูดถูกล่ะสิ: )’ ฉันยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขานิ่งไป
“เหอะ..ฉันยอมรับว่ามันเป็นความคิดที่ดี” เขาส่งสายตาคมกริบมาจ้องหน้าฉัน
‘แลกกับการที่ฉันชนะเกมนี้แล้วกันนะ แล้วฉันจะช่วยนาย’ ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาที่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น นิ้วมือของฉันไล้ไปบนใบหน้าหล่อนั่นเบาๆ
“ไม่ขี้โกงไปหน่อยเหรอ ต่อรองกับเจ้าของเกมแบบนี้?” เขาเลิกคิ้วก่อนจะจับมือฉันเอาไว้ไม่ให้ซุกซนไปกว่านี้
‘ก็ไม่นี่… ทั้งเงิน ทั้งคนที่ฉันต้องการ มันก็เป็นสิ่งที่ฉันควรจะได้ไม่ใช่เหรอ..?’
“ไม่นึกเลยว่า ฉันจะลากยัยอัปลักษณ์อย่างเธอมาถูกเวลา” เขาแสยะยิ้ม
‘ยูได!!’
“ฉันก็รู้เบื้องหลังเธอพอๆกับที่เธอรู้เกี่ยวกับฉันนั้นแหละ! ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์ที่แอบชอบไอ้โชตะมาตลอด จนตอนนี้เธอเองก็ยกตัวเองจน…สวย” เขาพูดเสียงเนิบนาบก่อนจะเน้นหนักตรงคำว่า ‘สวย’ ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
‘…!!!’ ฉันจุกกับทุกคำพูดของเขา ฉันไม่ปฏิเสธหรอกว่า ฉันมันอัปลักษณ์ ฉันหายไปหนึ่งปีเต็มเพื่อ ‘ชุบตัวเอง’ แน่นอนว่าฉันพึ่งมีดหมอเกือบทั้งตัว
“สวยซะจนไอ้เร็นมันจำเธอไม่ได้ น่าสมเพชจริงๆ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ แต่ประโยคเมื่อครู่ทำให้ฉันตกใจไม่น้อย
หมายความว่ายังไง เร็นจำฉันไม่ได้!!?
“ทำหน้าแบบนี้ไม่สมเป็นเธอเลยฮานาโกะ” เขาทักก่อนดึงฉันเข้ามาจนประชิดตัวเขา
‘นายหมายความว่ายังไง?’ ฉันนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะกลั้นใจถามออกไป ฉันทำร้ายเร็นไปแล้ว ฉันทำร้ายหัวใจเขาไปแล้ว! ทั้งๆที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ฉันยอมรับว่าฉันก็รู้สึกผิด แต่มันก็แค่ชั่ววูบที่ฉันรู้สึกก็เท่านั้นแหละ ทุกอย่างสอนให้ฉันเห็นแก่ตัวเพื่อการอยู่รอด ทุกอย่างมันก็จอมปลอมไปหมด ทุกคนที่อยู่รอบตัวล้วนเสแสร้ง ฉันเองก็ภายนอกก็เป็นคนโกหกและหลอกลวงเหมือนพวกเขา ไม่มีใครรู้สึกถึงความรู้สึกข้างในของฉันหรอก… ไม่มี…
“ฮานาโกะ เหม่ออะไรอยู่ แขกโต๊ะนั้นเรียกเธอนะ!!!” เสียงแหลมใสปลุกฉันตื่นจากภวังค์ ฉันสะบัดหน้าเบาๆก่อนหันไปยิ้มให้เธอ เธอทำงานแบบเดียวกับฉันนั่นแหละ คือคอยเอาอกเอาใจแขก คอยเสิร์ฟ คอยปรนนิบัติ แต่ไม่ได้หมายความว่า ฉันขายตัวนะ! ฉันทำงานแค่นั้นจริงๆ ฉันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆนี่ ตอนที่ฉันอยู่กับโช ฉันก็ยังทำอยู่นะ จะว่าโชซื้อตัวฉันก็ไม่ผิด มันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ
“ฉันไปล่ะ” ฉันหันไปบอกผู้หญิงคนเมื่อครู่ ก่อนเดินไปหาแขกโต๊ะที่เธอชี้มือ
“นาย??” ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อเห็นบุคคลตรงหน้า
…ยูได
เขามาทำไมกันนะ!!
“ไง ตกใจอะไรขนาดนั้น ทำเหมือนว่าฉันไม่เคยมา” เขาหัวเราะเล็กๆก่อนจะตบโซฟาข้างๆเขาเป็นเชิงให้ฉันไปนั่ง
“ฉันทำงานอยู่นะ จะมาทำไม?”
“นั่งก่อนสิ” เขาผายมือ ฉันจ้องหน้าเขาก่อนจะทำหน้าเซ็งโลกใส่ แต่ก็เดินไปนั่งลงข้างๆเขาอยู่ดี
“อะไร มีอะไร?” ฉันถามอย่างเปิดประเด็น
“ไม่มีนี่มาไม่ได้เหรอ?” ยูไดยกแก้วบนโต๊ะตรงหน้าขึ้นมาจิบ พลางปรายตามองฉัน
“คิดถึงฉันรึไง…เหอะ” ฉันกรอกตาอย่างเซ็งๆ
“ใช่ คิดถึง”
“คิดถึงก็ต่อเมื่อฉันมีประโยชน์ พูดให้จบสิ” ฉันแสยะยิ้ม
“เก่งเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ”
“ว่ามา ฉันจะได้ไปทำงานต่อ” ฉันปรายตาก่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง
“อยากจะให้ช่วยหน่อย” ยูไดพูดเสียงเรียบ สีหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“อยากจะให้ทำอะไรอีกล่ะ ฉันขัดอะไรนายได้ด้วยเหรอ?”
“เรื่องของเธอ กับ โชตะ” เขายกแก้วขึ้นจิบอีกครั้งอย่างสบายๆ แต่คำพูดของเขากลับก่อกวนใจฉันขึ้นมาทีละนิด
“ทำไม? ฉันดูเลวไปแล้วนี่นะ” ฉันแค่นหัวเราะ
“ช่วยไม่ได้ เธอทำอะไรไม่คิดเอง”
“เหอะ…ฉันยอมให้นายเอาปืนมาจ่อหัวฉันต่อหน้าเขา ฉันก็ไม่กล้าสู้หน้าเขาแล้วยูได” ฉันหัวเราะออกมาอย่างสมเพชในชะตาชีวิตของตัวเอง รู้อะไรไหม…ฉันพยายามทำทุกอย่างให้โชเขาหันมามองฉันบ้าง แต่เปล่าเลย…ในใจเขามีแต่ มิกิ
การที่ฉันจะยิงเธอตายๆไปซะในวันนั้น ฉันตั้งใจเลยล่ะ ไม่ใช่ว่าทำอะไรไม่คิด แต่ฉันก็ลืมไปว่า ยูไดทั้งรัก ทั้งทะนุถนอมมิกิอย่างกับอะไรดี ปากบอกว่าเกลียดเธอขนาดนั้น ก็ยังเฝ้าดูเธอตลอด ไม่เคยปล่อยให้คลาดสายตาเลย
…ถ้าถามว่าฉันรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ฉันก็ทำแบบเขานั่นแหละ แต่ฉันทำเพราะฉันเกลียดน่ะ ฉันเห็นใครๆก็รุมรักเธอ ทั้งโช ทั้งยูได หรือแม้กระทั่งเร็น ผู้ชายที่เคยหลงรักฉันแบบหัวปักหัวปำ
ผู้ชายพวกนั้นไปเฝ้าดูแลผู้หญิงคนเดียว !
“ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย…” เขาเอนตัวมากระซิบข้างๆหูฉันเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะได้ยินมันชัดทุกคำ
“!!!!”
Talk with me
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ ไรท์หายไปนานมากกกจริงๆ
งานยุ่งท่วมหัวเอาตัวไม่รอด แง้ TT แคทมาอัพแล้วน้าา
เรื่องนี้ยังเข้มข้นปมเยอะ เดายากเหมือนเดิมค่ะ
ไหนรีดเดอร์มาลองเดากันเล่นๆดีกว่าว่า... คิดว่าฮานาโกะ เธอดีหรือเธอร้ายกันแน่?
ช่วยเม้นต์กันหน่อยน๊าาาา จุ๊บ <3
ความคิดเห็น