คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP. 02 รอยยิ้มและความอ่อนโยน [100%]
Episode 02
รอยยิ้มและความอ่อนโยน
วันนี้ฉันมาโรงเรียนด้วยอารมณ์ร่าเริงแบบสุดๆ และฉันก็เห็นเพื่อนที่แสนจะหน้าโหดของอย่างพีชนั่งอยู่ที่โต๊ะก่อนฉันเสียแล้ว วันนี้หมอนั่นมาเช้าชะมัดเลย
“สวัสดีพีช” ฉันฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรให้พีชก่อนเลื่อนเก้าอี้ที่นั่งของตัวเองออก แน่นอนว่าฉันไม่ได้รอยยิ้มหรือคำทักทายกลับมาหรอก พีชเพียงแค่ปรายตามามองฉันก็เท่านั้น
คนอะไรเย็นชาเป็นบ้าเลย!
“เมื่อวานนายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ” ฉันหันไปมองหน้าเขาสักพักก่อนจะนึกถึงคำถามที่ฉันถามเขาไปเมื่อวานนี้ที่ไม่ได้คำตอบ ก็เพราะว่าเขาเดินหนีไปเสียดื้อๆน่ะสิ ฉันเลยยืนเก้ออยู่ตรงนั้น
“หืม? อะไร?”
“ขอเรียกนายว่า เฮีย ได้มั้ย?” ฉันทวนคำถามนั้นซ้ำอีกครั้ง เขาหันมาสนใจคำถามฉันครู่หนึ่งก่อนก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อ
ช่วยสนใจกว่านี้จะได้ไหมเนี่ย?
“แล้วแต่เธอสิ คนอื่นเขาก็เรียกฉันแบบนั้น เขายังไม่เห็นถามฉันสักคำเลย” เขาตอบฉันโดยที่ไม่หันมามองหน้าฉันสักนิด ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่ได้คุยกับเขาเลยน่ะสิ เหมือนฉันพูดคนเดียวและเขาก็คุยกับหนังสือ
“งั้นฉันเรียกนายว่าเฮียเลยก็แล้วกันนะ” ฉันยิ้มให้พีชอีกครั้งแต่เขาก็ไม่ได้หันมามองเลยสักนิด
รอยยิ้มมิตรภาพของฉัน…. ยิ้มเก้ออีกแล้ว
“เฮ้ย!ไอ้พีชจะขยันไปไหนวะ!” เสียงทุ้มๆของเพื่อนผู้ชายในห้องคนหนึ่งดังขึ้น เขาเดินเข้ามาตบไหล่พีชสองสามทีก่อนฉีกยิ้มยียวน
ใบหน้าเขาจัดว่าหล่อเลยทีเดียว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากเล็กๆได้เป็นอย่างดี จะว่าหล่อน่ารักก็ไม่ใช่ จะว่าหล่อเข้มๆก็ไม่เชิง เพราะคิ้วของเขาเข้มหนามันเลยทำให้ใบหน้าเขาดูเข้มอย่างบอกไม่ถูก
“ไอ้บ้าเอ้ย! จะมากวนทำไม” เขาหันไปมองหน้าเพื่อนคนนั้นก่อนวางหนังสือในมือลงแล้วลุกขึ้นจัดเสื้อตัวเอง
“โหย…แค่นี้ถึงกับจัดเสื้อจะต่อยเหรอวะ?” เพื่อนคนนั้นยักคิ้วท้าทาย
“เปล่า แกมากวนฉันเองนะไอ้นิว”
“แล้วจะทำอะไรวะ”
“ทำแบบนี้แหละ” พีชล็อกคอผู้ชายคนที่ชื่อนิวจากทางด้านหลังก่อนยิ้มออกมา รอยยิ้มร่าเริงแบบนั้นฉันก็เพิ่งเคยเห็นแฮะ
“ปล่อยเว้ย พอแล้วหายใจไม่ออกแล้วไอ้พีช”
“เออ ทีหลังก็จำไว้อย่ามากวนตอนอ่านหนังสือสิวะ” เขายอมปล่อยมือออกจากคอของคนที่ชื่อนิวก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ
ฉันนั่งดูพวกเขาเล่นกันอยู่สักพักก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นได้ว่า ฉันคงจ้องเขามากไปแล้วน่ะสิเพราะฉันแอบเห็นสายตาคมๆของเขาตวัดมามองหน้าฉัน
“มองอะไร?” เขาดันหลังนิวให้เดินออกไป ก่อนหันขวับมามองฉัน
“เปล๊า” ฉันตอบเสียงสูงลิ่ว
“มองแล้วก็หัวเราะเนี่ยนะ ยังจะบอกว่าไม่ได้มอง?” เขาเลิกคิ้วถามฉันอีกครั้ง
“ก็ฉันไม่เคยเห็นเฮียยิ้มนี่ก็เลยแปลกใจ”
“ยิ้ม?” พีชทวนคำ
“ใช่ เวลาเฮียยิ้มเฮียดูน่ารักออก ทำไมไม่ยิ้มเยอะๆล่ะ” ฉันยิ้มบางๆให้เขา แต่เขากลับไม่พูดอะไรสักคำแล้วนั่งลงตรงที่นั่งของตัวเอง
ฉัน…ยิ้มเก้ออีกแล้ว
จะมีสักวันไหมที่ฉันไม่ต้องยิ้มเก้อให้เขาแบบนี้น่ะ ฉันอุตส่าห์หวังดีอยากจะเป็นเพื่อนกับเขาแท้ๆ แต่เขาก็ดันไม่สนใจจะรับไมตรีจิตจากฉันเลย น่าเศร้าชะมัด : (
แกร๊ก!
วันนี้ฉันยังคงยืนรอบลายธ์อยู่ที่หน้าโรงเรียนเช่นเดิม และในมือก็ยังถือกระป๋องน้ำอัดลมอยู่เหมือนเดิมด้วย เมื่อไหร่ฉันจะเปิดมันได้สักทีนะ
“เปิดไม่ได้ก็ยังจะซื้อมาอีกเหรอ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เลย….นอกจากพีช
ฉันหันไปยิ้มหันพีชที่เดินมาทางด้านหลังก่อนก้มหน้าก้มตาที่จะเปิดกระป๋องน้ำอัดลมต่อ
“ก็อยากเปิดให้ได้นี่ คราวนี้เฮียไม่ต้องช่วยนะ”
“แน่ใจนะ?”
“ที่สุดเลยล่ะ รับรองเปิดได้แน่!” ฉันฉีกยิ้มยียวนแล้วยักคิ้วใส่เขาด้วยความมั่นอกมั่นใจ
แต่ถ้าเปิดไม่ได้ขึ้นมาฉันต้องอายเขาจนเอาหัวมุดดินแน่ๆ :’(
--------------------------------[50%]--------------------------------
กร๊อกแกร๊ก!
ฉันพยายามเปิดแล้วเปิดอีก แต่แล้วก็เปิดไม่ได้ มือของฉันแดงไปหมดเลยด้วย พีชที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไหนว่าเปิดได้ไง?”
“ต้องได้สิ เฮียหัวเราะทำไมเล่า” ฉันจ้องกระป๋องในมือก่อนหันไปทำหน้ายู่ใส่เขา
“เอามานี่มา” แล้วก็อีกครั้งที่เขาแย่งไปเปิด ฉันเหมือนเด็กเลยเมื่ออยู่กับเขา อาจจะเป็นเพราะเขานิ่งๆโหดๆไม่ค่อยพูดกับใครด้วยรึเปล่านะ
แกร๊ก!
เขาเปิดมันได้อย่างง่ายดาย ฉันได้แต่มองด้วยความทึ่งแล้วก้มลงดูมือตัวเองที่แดงไปหมดทั้งสองข้าง
“เปิดยังไงมือแดงหมดแล้วเนี่ย” เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนดึงมือฉันไปดู เขาลูบตรงรอยแดงที่มือเบาๆ สีหน้านิ่งๆไม่สนใจใครของเขากับท่าทางที่ดูอบอุ่นแบบนี้มันไม่เข้ากันเลยสักนิด
ฉันเองเผลอมองหน้าเขาไปนานเหมือนกัน…
“เดี๋ยวก็หาย”
“อะ…อื้ม” ฉันพยักหน้าให้เขาก่อนรีบดึงมือกลับเพราะรู้ตัวว่าเผลอมองเขานานเกินไปแล้ว
“นี่เฮีย… ทำไมเฮียไม่ยิ้มมั่งเลยล่ะ” ฉันถามออกไปตรงๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันก่อนพูดออกมาเบาๆว่า
“ฉันไม่ชอบยิ้ม”
“ทำไมล่ะ?” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ”
“เฮียยิ้มเยอะๆนะ” ฉันพูดก่อนฉีกยิ้มกว้างให้เขา
“….”
และฉันก็ได้ความเงียบกลับมาเหมือนอย่างเคย สงสัยจะไม่ชอบยิ้มจริงๆสินะ ไม่ยอมยิ้มเลย ไม่ยิ้มให้ใครเห็นเลยแบบนี้… เห็นแล้วฉันก็อยากทำให้เขายิ้มเยอะๆจัง
ฉันคงหวังมากไปล่ะมั้งแบบนี้
“แล้วแบบนี้จะมีผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เฮียได้มั้ยเนี่ย ทำหน้าโหดอยู่แบบนี้” ฉันพูดติดตลก แต่มันคงไม่ตลกน่ะสิ เพราะเขาไม่แสดงอาการอะไรเลยนอกจากส่งสายตานิ่งๆมามองฉัน
“…ฉันมีแฟนแล้ว”
“ว้าว! เฮียมีแฟนแล้วก็ไม่บอก เห็นเงียบๆแบบนี้นะเนี่ย” ฉันเบิกตาโพลงกับสิ่งที่พีชบอก มันน่าตกใจนะเนี่ย!
แต่มันก็รู้สึกหวิวๆในใจยังไงก็ไม่รู้… บอกไม่ถูกเลย
“กลับบ้านได้แล้วไป เพื่อนเธอเดินมานู่นแล้ว” พีชพูดพลางปรายตาไปมองบลายธ์ที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ไม่ไกล
“อะ..อื้ม ไว้เจอกันนะเฮีย” ฉันยิ้มให้ก่อนหันหลังวิ่งออกมา
…แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงรู้สึกแปลกๆขึ้นมากันนะ
“อะไรนะ! พี่พีชมีแฟนแล้ว!” เสียงของบลายธ์ตะโกนลั่นร้านกาแฟเล็กๆ ถึงแม้คนในร้านจะไม่เยอะเท่าไหร่แต่ก็เสียงของบลายธ์ก็ดึงความสนใจของทุกคนในร้านมาที่โต๊ะเรา
ให้มันได้อย่างงี้สิ!
“ชู่…เงียบๆหน่อยสิ” ฉันรีบเอามือปิดปากบลายธ์ไว้ทันที
“มันน่าตกใจนี่หว่า อย่างพี่พีชอ่ะน่ะจะมีแฟนแล้ว โหดซะขนาดนั้น”
“เขาพูดออกมาเองนี่”
“งั้นแกก็เลิกทำตัวแสนดีเป็นมิตรกับเขาได้แล้วมั้ง เขาก็มีแฟนอยู่ทั้งคน แกไม่กลัวแฟนเขาจะหึงเหรอ” บลายธ์พูดก่อนหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี
จะอารมณ์ดีอะไรเนี่ยบลายธ์ ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอเลย
“ทำไมต้องหึงเล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“แน่ใจนะ?” บลายธ์หรี่ตามองฉัน สีหน้าของเธอมันบ่งบอกชัดๆว่ากำลังจับผิดฉันอยู่น่ะ
“แน่สิ”
“แล้วที่จับไม้จับมือกันเมื่อเย็นคือะไรจ้ะเพื่อนเลิฟ” บลายธ์ลากเสียงยาวกวนประสาท พอมาคิดๆดูอีกทีถ้าจังหวะนั้นแฟนพีชมาเห็นเข้า ฉันคงเละแน่ๆเลย
“ไม่มีอะไรก็เพื่อนกัน”
“อย่าเผลอไปคิดอะไรเชียวล่ะ เข้าใจไหมขิง” บลายธ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนฉันยังแอบตกใจ
แต่ที่ฉันรู้สึกหวิวๆในใจตอนนี้มันคืออะไรกันล่ะ…
ฉันคงไม่ได้หวั่นไหวหรอกใช่ไหม…
--------------------------------[100%]--------------------------------
TALK WITH KAT
ขนมขิงเริ่มหวั่นไหวรึเปล่าน้า? ก็เฮียพีชอ่อนโยนซะขนาดนี้
แคทแอบหลังรักเฮียไปแล้วกับฉากจับมือ > < ฮ่าๆๆ
ขอเม้นต์ให้ถึง 27 เม้นต์ได้ไหมจะเปิดเจิมชาร์ปต่อไป สปอยว่า ยังไร้ดราม่าค่าาา
ความคิดเห็น