คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 Lucky guy ชายผู้โชคดี [100%]
Chapter 1
Lucky guy
ชายผู้โชคดี
“มิยะจัง อยู่กับพี่มิซูกินะลูก เดี๋ยวป้าไปทำธุระที่ญี่ปุ่นซัก 2-3วัน แล้วป้าจะกลับมา”
คุณป้าพูดด้วยสีหน้าระรื่น ฉันนี่สิต้องนั่งเศร้าเหงาหงอยแน่ๆ อยู่ฝรั่งเศสคนเดียวแบบนี้มันเหงาจะตาย พี่มิซูกิก็อยู่กับแฟนเขา ไม่กล้ากวนหรอก เฮ้อ~
“ค่ะ คุณป้ารีบๆกลับมานะ มิยะคิดถึง TT” ฉันพูดน้ำเสียงสั่นเครือ จะร้องไห้จริงๆนะเนี่ย กว่าคุณป้าจะกลับก็คงอีก 1 อาทิตย์แน่ๆ ไหนจะแวะช็อปปิ้งอีกนาน
“จ้า เดี๋ยวป้าหอบเซอร์ไพรซ์กลับมาฝาก”
เอ๊ะ! ตงิดใจหน่อยๆ ว่าสิ่งนั้นคงเป็นลางร้าย!!!!
“อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิลูก ป้าไม่ได้ไปนานอะไรมากมาย” คุณป้ายื่นมือมาลูบแก้มฉันเบาๆ ฉันมองฉันด้วยแววตาสุดห่วงหาอาลัย
คุณป้าไม่ได้ไปนานเลยค่ะ แต่ไปโคตรนาน = =;
“ป้าไปแล้วนะลูกนะ ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าเหงาก็ไม่เล่นกับพี่มิซูกิกับพี่ริวนะลูก” คุณป้าพูดทั้งน้ำตา แต่หนูไม่ใช่เด็ก 3 ขวบนะคะป้าที่จะไปเล่นกับพี่ 2 คนนั้นน่ะ พี่เขาคงอยากอยู่กันตามลำพังบ้าง
“ป้าไปแล้วนะ……….โอ๊ย!”
เพราะคุณป้ามัวแต่ร่ำลาฉันเลยไม่ทันได้ดูกระเป๋าที่วางอยู่ข้างๆ ท่านเลยชนมันเข้าเต็มๆ
“คุณป้า!”
ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาท่านอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นท่านยิ้มให้ ฉันก็สบายใจว่าท่านคงไม่เป็นไรมาก
ท่านค่อยๆลุกขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ฉันพร้อมโบกมือร่ำลา
“ไปจริงๆแล้วนะลูก”
และนี่ก็เป็นครั้งที่ 3 กับการร่ำลากันที่หน้าประตู ถ้าฉันพูดออกไปอีกสักประโยคท่านอาจจะไม่ไปวันนี้ แต่ไปพรุ่งนี้แทนแน่ๆ
“ค่ะป้า”
คุณป้าหันหลังเดินออกไปพร้อมด้วยบรรดาคนใช้ประมาณ 4-5 คนได้ที่จะต้องขนของใส่หลังรถเบนซ์คันงาม คุณป้าบอกว่าไปแค่ 2-3 วันนะเนี่ย ของจัดเต็มอย่างกับไปเป็นปี!
ฉันเดินคอตกเข้าบ้านด้วยความเศร้า ฉันอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอเนี่ย? แล้วจะทำอะไรดีเนี่ย? เวลาว่างก็เยอะแยะ
คิดออกแล้ว! ทำเค้กดีกว่า ><
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าฉันทำเค้กเป็นรึเปล่า แน่ล่ะ ฉันทำเป็นเกือบทุกอย่างที่กุลสตรีควรจะทำ ไม่ว่าจะเป็น ทำเค้ก ทำอาหาร เล่นเปียโน เย็บปักถักร้อย และอีกเยอะแยะ แต่จริงๆฉันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ทรมานสุดๆ ;(
ฉันเดินสำรวจวัตถุดิบต่างๆในห้องครัวขนาดมหึมา นี่ไม่ใช่บ้านแต่เป็นคฤหาสน์ต่างหากล่ะ ที่นี่ถูกตกแต่งตามความชอบของคุณป้าล้วนๆ มันเลยดูเหมือนมีทุกสไตล์ในหลังเดียว คุณป้าท่านชอบก็ปล่อยท่านทำไป ;)
โอ้! วัตถุดิบครบ ไม่ว่าจะเป็นแป้ง ไข่ไก่ เนย หรือแม้แต่ผลสตรอเบอร์รี่สดๆที่ดูน่ากินเป็นที่สุด ><”
คุณป้าท่านเตรียมให้ฉันไว้ทำแหงๆ แน่ล่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำอย่าหวังว่าฉันจะนั่งสงบเสงี่ยมอยู่บ้านเลย
แถวนี้มีต้นไม้สูงใหญ่อยู่ต้นหนึ่งซึ่งฉันปีนเล่นประจำเวลาคุณป้าเผลอน่ะนะ ขึ้นไปนั่งเล่นบนนั้นอากาศดีมากเลยนะ >< ว่าแล้วก็อยากไปปีน!
ว้า~ แต่ต้องทำเค้กก่อนซะแล้ว
ฉันรีบก้มหน้าก้มตาจัดเตรียมอุปกรณ์และเริ่มลงมือทำเค้กอย่างชำนาญ เมื่อทำไปสักพักเหงื่อก็เริ่มไหลแล้วสิ ฉันเลยใช้หลังมือที่เปื้อนแป้งนิดหน่อยปาดเหงื่อไปพลางๆ
มิยะไม่ห่วงสวยค่ะ!
-----------------------------[50%]-----------------------------
ติ่งต่อง! ติ่งต่อง!
“ใครมาวะ?” เสียงคนขี้โวยวายดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวเดินโงนเงนไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านเพราะความง่วง
“สวัสดีจ้า เคียวเฮ ><” เสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เขารีบขยี้ตาทันที
ป้าแก่ๆที่ไหนมายืนอีกฟะ = =;
“ป้ามาขายของเหรอ ผมไม่ซื้อหรอกนะ” เคียวเฮพูดพลางกำลังจะปิดประตูรั้ว
พลั่ว!
หมัดหนักๆของคนที่เขาเรียกว่าป้าถูกซัดเข้าหน้าหล่ออย่างจัง ตามด้วยเสียงวีนที่ดูเหมือนจะเริ่มด่าซะมากกว่า
“หยาบคาย!! ไอ้เด็กบ้า!!”
“โห ป้า อายุมากแล้วไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนเนี่ย” เคียวเฮบ่นอุบก่อนจะขยี้ตาตัวเองอีกครั้ง
โอ๊ะ!
“อ้าว! คุณนายนี่เอง ^^ สวัสดีคร้าบบบ” เคียวเฮรีบโค้งให้อย่างนอบน้อมราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อกี๊
“ย่ะ! ยูสะอยู่มั๊ย?” คุณป้ายังสาวขยับหมวกเล็กน้อยก่อนจิกตาใส่เคียวเฮด้วยความโมโห
“อยู่ครับ เชิญทางนี้ครับ” เคียวเฮผายมือแล้วรีบหลีกทางให้ทันที ไม่อย่างนั้นคงโดนคุณป้ายังสาวรายนี้กระทืบเป็นแน่!
“สวัสดีค่าทุกคน >o<” คุณนาย “นามิ” เดินกรีดกรายเข้าไปในคฤหาสน์อย่างอารมณ์ดี ใครเห็นก็คงคิดว่าเธอไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ [แต่เรื่องนี้มีใครปกติบ้าง = =]
“อ้าว ป้าเข้ามาได้ไง?” ทาเครุเอ่ยขึ้นด้วยวาจาที่แสนจะทำร้ายจิตใจ เล่นเอาคนถูกทักหน้าหงิกกันเลยทีเดียว
“ป้าบ้านเธอสิยะ! ชั้นคุณนายเอง”
“หายไปนานผมก็จำไม่ได้นี่ = =;” ทาเครุแก้ตัวน้ำขุ่นๆ คุณนายคนสวยตวัดสายตาคมไปมองเขาก่อนกรีดกรายพร้อมร้องเรียกชื่อ “ยูสะ”
“ยูสะจ๋า เธออยู่หนใด ฉันอยากคุยกับเธอจัง”
“เอ่อ… คุณนายครับ เดี๋ยวผมไปตามให้ง่ายกว่ามั๊ย” เคียวเฮเสนอ เพราะคงทนเสียงเรียกของคุณนายไม่ไหวน่ะสิ
เคียวเฮหายขึ้นไปชั้นบนสักพัก ก่อนกลับลงมาพร้อมด้วยยูสะที่เดินตามมาติดๆ เล่นเอาคุณนาย นามิ ยิ้มน่าบานเลยเชียว
“ยูสะ~”
“อ่าครับ” ยูสะยิ้มแหยๆ เขาคงตกใจไม่น้อยเลยทีเดียวที่อยู่ๆมีผู้หญิงอายุราวๆป้ามาตะโกนเรียกชื่อแบบนี้น่ะ
“คือว่า…” นามิกำลังจะเข้ามากระซิบแต่ยูสะเอี้ยวตัวหลบไว้ได้ทัน นามิแอบเหวอเล็กๆแต่ก็ปั้นสีหน้าปกติได้ทันท่วงที
“ฉันจะบอกว่าเธอคือ “ชายผู้โชคดี” ”
“ชายผู้โชคดี?” ยูสะทวนคำ สีหน้าเขาดูงุนงงกับคำพูดของนามิเป็นอย่างมาก แน่ล่ะ ใครจะไม่งง อยู่ๆมาบอกว่าเป็นชายผู้โชคดี = =
“ใช่แล้ว คือแบบนี้นะ ….” นามิขยับเข้ามาใกล้ยูสะและกำลังจะกระซิบบอกเรื่องราวทั้งหมด แต่ยูสะแอบขยับตัวออกห่างอย่างตกใจ แต่เมื่อหันไปเห็นสายตาดุของนามิ เขาถึงกับขยับกลับมายืนที่เดิมทันที
“-[]-”
เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เขาถึงกับอ้าปากเหวอ เขาคือผู้โชคดีหรือผู้โชคร้ายกันแน่!?
ถ้าต้องการที่จะอยู่คฤหาสน์แบบนี้แบบฟรีๆตลอดระยะเวลา 3 ปีจะต้องยอมแต่งงานกับน้องสาวมิซูกิและดูแลเธอให้ดีที่สุด และถ้าเธอพอใจนามิจะยกคฤหาสน์นี้ให้พวกเขาฟรีๆ แต่ถ้าทำไม่ได้เตรียมจ่ายเงินค่าเช่าบ้านสุดโหดได้เลย
ย้ำ! ว่ามันเกือบแสน!!!!!
“เอ่อ….ผมโชคดีหรือโชคร้ายกันครับเนี่ย”
Writer Talk!
ครบ 100% เย้ๆๆ แอบสงสารยูสะเนอะ 5555
เม้นต์เยอะๆนะ ไรเตอร์จะได้มีแรงอัพต่อ
ถ้าไม่รบกวน ช่วยไปอ่าน+เม้นต์เรื่อง Be my destiny ด้วยนะคะ
[โฆษณามากเรื่องนี้ 555]
ใครยังไม่ได้โหวตและแอด Fav. เชิญคลิ๊กที่รูปค่ะ
YamaKat
ความคิดเห็น