คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP.01 : เมื่อฟ้าทำให้เราได้เจอกัน [100%]
Episode 01.
เมื่อฟ้าทำให้เราได้เจอกัน
เมื่อฟ้าทำให้ฉันได้เจอกับเธอ เธอเชื่อรึเปล่าว่าคนบนฟ้าเขาเขียนเอาไว้ : )
AT INTERNATIONAL HIGH SCHOOL
INTERNATIONAL HIGH SCHOOL ที่นี่คือโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งที่ใครๆก็อยากให้ลูกหลานได้เข้าเรียนที่นี่ ฉันไม่แปลกใจเลยที่จะเห็นเด็กนักเรียนที่นี่ถือกระเป๋าแบนเนมด์ รถหรูๆจอดเทียบหน้าโรงเรียนนับสิบคัน
และตัวฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ฉันไม่ได้คุณหนูแบบนั้นหรอกนะบอกไว้ก่อนเลย
“เฮ้! ขิง ทำไมยังไม่ขึ้นเรียนอีก” เสียงหวานใสดังขึ้นข้างๆหู ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์หลังจากที่คิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยก่อนก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพบว่าตัวเองกำลังจะเข้าเรียนสาย!
“ขิง รีบๆขึ้นเรียนนะ ฉันไปล่ะ” บลายธ์…เพื่อนสนิทของฉันบอกก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปโดยที่ไม่รอฉันเลย
มันช่างน่าเบื่อจริง! การเริ่มชีวิตมัธยมนี่มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลยรึไงนะ…
ฉันก้มลงมองนาฬิกาอีกครั้งพลางรีบยัดของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากโต๊ะหินอ่อนที่เคยนั่งทันที
พลั่ก!
แต่ด้วยความไม่ระวังในขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาเดินไปเรียนอยู่นั้น ร่างทั้งร่างของฉันก็ถูกกระแทกอย่างแรงจนเซล้มพับลงกับพื้น ฉันใช้มือปัดตามเนื้อตัวเล็กน้อยโดยที่ยังนั่งกองอยู่แบบนั้น
เจ็บชะมัดเลย…
“ขอโทษนะ..เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเข้มๆเอ่ยขึ้น ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่ทำให้ฉันต้องล้มพับอยู่แบบนี้
ผู้ชายตรงหน้าฉันทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง… จมูกโด่งเป็นสันรับกับปากสีแดงธรรมชาติได้เป็นอย่างดี หน้านิ่งไร้อารมณ์ พร้อมกับสายตาคมๆที่จ้องหน้าฉันอยู่ทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้องเสียเลย
“ไม่หรอกๆ” ฉันส่ายหน้าก่อนรีบหยัดตัวยืนขึ้นแล้วปัดตามเนื้อตัวเดินผ่านเขาออกมาอย่างไม่ใส่ใจ
เกิดเรื่องอีกแล้ว แบบนี้ฉันจะเข้าเรียนทันได้ยังไงกันล่ะเนี่ย!?
ตึกตักๆ
เสียงฝีท้าวของฉันดังไปทั่วอาคารเพราะดูเหมือนทุกคนจะเข้าเรียนหมดแล้ว
แย่แล้วสิเรา!
ฉันรีบตรงไปยังห้องเรียนประจำของตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูทางด้านหลังห้องเข้าไปอย่างเงียบเชียบที่สุด ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างฉันเสียเลย เพราะที่นั่งข้างๆบลายธ์เพื่อนสนิทของฉันมีคนนั่งไปแล้วน่ะสิ แล้วแบบนี้ฉันควรจะไปนั่งตรงไหนกันเล่า?
ฉันใช้เวลาสักครู่ในการกวาดสายตามองรอบๆห้อง และก็เห็นที่นั่งว่างข้างๆผู้ชายคนหนึ่งที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาเสียเหลือเกิน
แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน…
“นั่งด้วยได้ไหม?” ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังเขาก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา เขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ปรายตามามองเท่านั้น ฉันก็เลยถือวิสาสะนั่งที่ว่างข้างๆเขาเสียเลย ก็เขาไม่ตอบฉันเองนะ!
“นี่ๆ…นายชื่ออะไร?” ฉันหันไปสะกิดเขาเบาๆก่อนส่งยิ้มมิตรภาพไปให้
“…”
แต่ว่าฉันก็ต้องยิ้มเก้อเสียแล้ว เพราะเขาไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าฉันด้วยซ้ำ โอเค…เข้าใจแล้วว่าไม่อยากคุยกับฉัน งั้นฉันไม่คุยก็ได้: (
“…พีช” เขาพูดออกมาเบาๆหลังจากเงียบไปสักพัก ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ ในเมื่อไม่อยากพูดแล้วจะบอกทำไมล่ะ? ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ฉัน…ขนมขิง นะ”
“….”
“เราเคยเจอกันใช่ไหม?”
“…”
“นายพูดอะไรสักอย่างสิ มันเหมือนฉันพูดคนเดียวน่ะ”
“…”
“โอเคๆ นายคงตั้งใจเรียนอยู่ งั้นฉันไม่กวนแล้วก็ได้”
สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นฝ่ายถอยทัพ ก็ในเมื่อฉันถามอะไรไปก็ได้แต่ความเงียบตอบกลับมาแบบนี้ ใครจะกล้าไปเซ้าซี้เขากันล่ะ เกิดเขาอารมณ์ไม่ดีใส่ฉันล่ะก็แย่เลย
ไม่นานก็ถึงเวลาเลิกเรียน บลายธ์เพื่อนจอมแสบของฉันก็หายไปเสียดื้อๆทิ้งให้ฉันต้องนั่งรอเธออยู่หน้าโรงเรียน
ฉันก็เริ่มหิวน้ำแล้วสิ
เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันเลยเดินไปยังร้านค้าของโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลแล้วซื้อน้ำอัดลมกระป๋องมากระป๋องหนึ่งด้วยความกระหาย
ก๊อกแก๊กๆ
แต่…มันติดอยู่ตรงที่ว่าฉันไม่เคยเปิดน้ำอัดลมกระป๋องได้เลยน่ะสิ ปกติก็จะมีบลายธ์ดึงไปเปิดให้ตลอดนี่นา
แล้วฉันจะกินยังไงล่ะเนี่ย?
หมับ!
อยู่ๆกระป๋องน้ำอัดลมในมือของฉันถูกคว้าไปโดยมือปริศนา! ฉันเบิกตาโพลงแล้วหันไปตามมือปริศนานั่นทันที
“อ่ะ..เปิดให้แล้ว”
“พะ…พีช” ฉันรับกระป๋องน้ำอัดลมมาด้วยความงุนงง เขามาที่นี่ได้ยังไงกัน? ก็ในเมื่อตอนนั้นก็มีแต่ฉันนี่นา…
“เปิดไม่ได้แล้วจะได้กินมั้ย?” พีชพูดออกมาเบาๆโดยที่ไม่ได้มองมาทางฉัน เขายังคงทอดสายตามองไปรอบๆ
“ขะ…ขอบคุณนะ” ฉันขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน อยู่ๆก็พูดไม่ชัดขึ้นมาซะอย่างนั้น บ้าจริงๆ
“ช่างเถอะ”
“ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” ฉันบอกก่อนรีบวิ่งออกมา แต่ถ้าฉันไม่ได้หูฝาดไป ฉันได้ยินเขาพูดว่า…
“ขืนเจอเธอทุกวันฉันคงเป็นบ้ากันพอดี”
หลังจากที่วันแรกของการเริ่มต้นชีวิตมัธยมผ่านไปด้วยดี ฉันคิดว่าวันนี้คงต้องเจออะไรดีๆเหมือนเมื่อวานสิหน่า
“เฮ้! พีช” ฉันตะโกนทักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นแผ่นหลังของพีชอยู่ไม่ไกล
“…” เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแต่ชะงักฝีเท้าแล้วหยุดเดินอยู่ตรงนั้น ฉันจึงรีบวิ่งไปยืนอยู่ข้างๆเขา
“มาแต่เช้าจังนะ”
“ปกติ”
“แล้วนี่มากับใคร? หรือว่ามาคนเดียว?” ฉันพยายามจะชวนเขาคุยเพื่อไม่ให้มันเงียบจนเกินไป แต่เมื่อไหร่ที่ฉันชวนคุยก็มักจะได้ความเงียบกลับมาทุกที
“ก็เห็นอยู่ว่าเดินคนเดียวนี่”
“นี่!!! เฮียพีช! เฮียมาเดินกับยัยขิงได้ไงเนี่ย?” บลายธ์เพื่อนรักของฉันเดินมากอดคอฉันก่อนหันไปส่งยิ้มให้พีช
“…”
“นี่ๆ บลายธ์ทำไมต้องเรียกว่า เฮีย ด้วยอ่ะ? มันเหมือนผู้มีอิทธิพลเลยนะ” ฉันหันไปสะกิดบลายธ์แล้วกระซิบถามเบาๆ
“ก็เพราะพีชเขาไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรนะสิ เขาว่ากันว่าพีชน่ะโหดนะ แค่หน้ายังโหดเลย ทุกคนเลยเรียก เฮียพีช หรือไม่ก็พี่พีชน่ะทั้งๆที่อายุเท่ากัน” บลายธ์ดึงฉันออกมาให้ห่างจากเขาก่อนจะตอบปัญหาคาใจของฉัน
ซึ่งจะว่าไปฉันก็เห็นด้วยอยู่นะที่ว่าเขาหน้าโหดน่ะ คนอะไรก็ไม่รู้หน้านิ่งตลอดเวลาเลย พูดด้วยก็ไม่พูด
“บลายธ์เธอรู้จักกับเขามาก่อนเหรอ?”
“รู้สิ ฉันเรียนห้องเดียวกับเขามาก่อนตอนมัธยมต้นน่ะ เขาเป็นคนแบบนี้แหละ เธอต้องทำใจแล้วล่ะที่จะคุยกับเขา”
“ฉันก็คิดแบบนั้น…”
และแล้ววันทั้งวันก็ผ่านไปโดยที่ฉันก็ไม่เคยได้รับคำตอบจากพีชอีกตามเคย ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเขานะ เพราะดูท่าทางเขาคงไม่ค่อยมีเพื่อนแน่ๆ
หน้าโหดๆแถมยังท่าทางนิ่งๆไม่คุยกับใครอีก เขาดูน่าสงสารออกนะ
ก๊อกแก๊กๆ
ในมือฉันก็ยังคงฝึกเปิดกระป๋องน้ำอัดลมไม่หยุด ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเปิดไม่ได้ ทั้งๆที่คนอื่นเขาเปิดกันได้ง่ายดายนัก บลายธ์ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็มองอย่างเอาใจช่วย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
นี่ฉันต้องมานั่งเปิดกระป๋องน้ำอัดลมทุกเย็นหลังเลิกเรียนเลยรึไงกันนะ?
“มานี่ ฉันเปิดให้” และแล้วกระป๋องน้ำอัดลมฉันก็ถูกแย่งไปอีกครั้งโดยพีช ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ขอบคุณนะ ฉันสงสัยตัวเองจังว่าทำไมเปิดไม่ได้” ฉันรับกระป๋องมาพิจารณาอีกครั้ง พีชกับบลายธ์ก็เปิดได้ง่ายดายแต่ทำไม…ฉันเปิดไม่ได้ล่ะ
“ลองหัดเปิดซะ ไว้วันหลังเดี๋ยวสอนให้” พีชพูดทิ้งท้ายก่อนเดินนำพวกฉันไป
“เดี๋ยว!!” ฉันวิ่งตึกตักพร้อมกับตะโกนเรียกเขาไว้ มีบางอย่างที่ฉันจะต้องถาม ไม่งั้นมันต้องคาใจแน่ๆ
“หืม?” เขาชะงักฝีท้าวเล็กน้อยจนฉันสามารถวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆเขา เขาปรายตามองฉันที่หยุดยืนหายใจอย่างเหนื่อยหอบก่อนหัวเราะในลำคอเบาๆ
ฉันพยายามรวบรวมแรงอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป…
“พีช…ฉันขอเรียกนายว่า เฮีย ด้วยจะได้มั้ย?”
--------------------------------[100%]--------------------------------
TALK WITH KAT
ชาร์ปนี้แคทอยากให้บรรยากาศหวานๆ รักแรกแย้มอะไรแนวๆนี้
ถ้าฟังเพลงประกอบไปด้วยจะรู้สึกอบอุ่นประหลาดๆกับนิสัยหนุ่มพีช รึเปล่า?
ชาร์ปนี้ไร้ดราม่าจริงๆเห็นมั้ย ^^ ชาร์ปต่อไปอยากดราม่าหรือหวานแบบนี้ดี?
ความคิดเห็น