คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PUNISH GAME EPISODE 00. [100%]
PUNISH GAME EPISODE 00.
เพราะทุกการแข่งขัน มักมีหนึ่งคนที่สูญเสีย : )
BEGIN FROM THE END OF PASSIONATE GAME I
http://writer.dek-d.com/Mim_Katty/story/viewlongc.php?id=887649&chapter=18
ตึก!
ร่างกายของฉันถูกกระชากด้วยมือปริศนาจนตัวปลิวไปกระแทกกับกำแพงห้อง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงวัตถุเย็นๆที่แตะอยู่ที่หัว… ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีการเคลื่อนไหว…
“ถ้าเธอตายไปตั้งแต่แรกทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้คงไม่ต้องเจ็บปวดหรอก” เสียงหวานใสดังของคนตรงหน้าขึ้นก่อนจะเหยียดยิ้มใส่ฉัน
“เธอ!”
แกร๊ก…
.
.
.
.
.
ปัง!!!...
ไวกว่าความคิด ฉันหลับตาลงอย่างรู้ชะตากรรม แต่เมื่อเสียงปืนเงียบลง ฉันกลับไม่รู้เจ็บเลย… ไม่รู้สึกสักนิด นี่ฉันตายไปแล้วงั้นเหรอ…?
.
.
.
.
ฉันค่อยๆลืมตามาอย่างช้าๆเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นที่โอบอยู่รอบตัว
“โช…” ฉันครางชื่อเขาออกมาเบาๆ ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากต้นแขนขวาของเขา
โช…นายปกป้องฉันทำไม? ฉันมันสมควรตาย นายมารับมันแทนฉันทำไม
“ฮึก…”
ยิ่งทุกอย่างเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองเป็นพันเท่า ร่างทั้งร่างของฉันสั่นระริก น้ำตาเริ่มทำให้ฉันมองทุกอย่างพร่าเลือน
“โช!!!!” ผู้หญิงคนนั้น…คนที่ตั้งใจจะฆ่าฉันกรีดร้องออกมา มือข้างที่ถือปืนสั่นรัว และเธอก็กำลังร้องไห้
“บอกฉันทีสิ ฮานาโกะ ฉันโง่มานานแค่ไหนแล้ว…” โชยังคงกอดฉันไว้ ก่อนจะหันกลับไปมอง ‘ฮานาโกะ’
สายตาที่เยือกเย็นทำให้คนถูกจ้องถึงกับนิ่งงัน น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด และรอยยิ้มเย้ยยันที่มุมปาก
“.. คุณจะเข้ามาปกป้องมันทำไม เพราะมันไม่ใช่เหรอ!! เพราะมัน!” ฮานาโกะปล่อยปืนในมือให้ร่วงลงพื้น ทุกสายตาจับจ้องไปที่เธอ
ยูไดจ้องมองเธอนิ่งๆเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
เร็น…เขามองเธอด้วยแววตาเจ็บปวด
โชเขาไม่ได้แสดงอาการใดๆนอกจากจ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ท่ามกลางความเงียบงัน…ยูไดกลับปรบมือขึ้นก่อนจะเหยียดยิ้มเล็กๆ
“ขอบคุณมากที่แสดงละครฉากใหญ่ให้ดู” สายตาของเขาจ้องไปที่ฮานาโกะ เธอไม่ได้แสดงอาการใดๆนอกเสียจากจ้องเขากลับด้วยสายตานิ่งๆ
“นี่ถ้าพลาดไปนิดเดียวนี่ก็คง…ปัง!” ยูไดชี้มือไปทางฮานาโกะก่อนจะสะบัดปลายข้อมือขึ้นเหมือนคนกำลังยิงปืนพร้อมกับรอยยิ้มเคลือบยาพิษนั่น
“เธอว่าไง…ถ้าไอ้นี่จะลองแตะหัวเธอดูบ้าง?” ยูไดหยิบปืนที่หล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาก่อนจะจ่อมันไปที่หัวของฮานาโกะ
ฉันนิ่งเงียบ..ฉันกำลังสับสนว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?
ฮานาโกะกับยูได มันมีอะไรมากกว่าที่ฉันกำลังเห็นรึเปล่า
แล้วเร็นกับฮานาโกะล่ะ… ทำไมเขาต้องมองหน้าเธอด้วยสายตาแบบนั้น สายตาที่ทั้งเกลียดและรักในเวลาเดียวกัน
“…”
“ว่าไงล่ะ อยากลองดูมั้ย”
“แกจะทำอะไรฮานาโกะ!” เร็นแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เขาจ้องหน้ายูไดสลับกับฮานาโกะ
“อ้อ…ลืมไป คนรักเก่านี่นะ”
“วางปืนลงซะ ฮานาโกะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” เร็นยังคงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แต่มันกลับไม่ทำให้ยูไดสะทกสะท้านเลยสักนิด เขากลับหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องน่าขัน
“งั้นเหรอ…”
“วางปืน!” เร็นสั่งอีกครั้ง
“ก็ไม่ได้จะทำอะไรคนรักเก่าแกนี่ แค่อยากให้รู้สึกถึงอะไรเย็นๆเวลามันจ่ออยู่ที่หัวก็แค่นั้นเอง…”
----------------- 50% -----------------
“นะ…นาย” ฮานาโกะขยับริมฝีปากเบาๆ รอยยิ้มเหยียดจากยูไดมันทำให้เธอถึงกับต้องปิดปากเงียบอีกครั้ง
สายตาดูถูก และ เหยียดหยาม …
“โช แกอยากให้ฉันทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้?” ยูไดหันมามองหน้าโชนิ่งๆ ฉันได้แต่มองพวกเขาทั้งสี่คนอย่างไม่เข้าใจ ทุกอย่างมันดูเกี่ยวข้องกันไปหมด เพียงแต่ว่าฉันไม่สามารถรับรู้เรื่องราวทั้งหมดได้ ซ้ำแล้วฉันยังจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้อีก…
“…แกน่าจะรู้สิ่งนั้นมากที่สุดนะยูได” โชยิ้มเล็กๆ ฉันไม่เข้าใจการกระทำของพวกเขาเลย นี่มันอะไรกันนะ?
“มะ..ไม่นะโช” ฮานาโกะจ้องมองหน้าเขาด้วยสายตาวิงวอน แต่ก็เพียงแค่ครู่หนึ่งเท่านั้น ก่อนที่ยูไดจะบีบคางของเธอไว้แล้วบังคับให้เธอหันกลับไปมองหน้าเขา
“ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้!?” ฮานาโกะตวาดลั่น จ้องหน้ายูไดด้วยความกรุ่นโกรธ
“มันไม่ได้มีบอกไว้ใน ‘กติกา’ ไม่ใช่เหรอสาวน้อย…” ยูไดกระตุกยิ้มแล้วพูดในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจก่อนที่ทุกคนจะตกอยู่ในความเงียบ…
[END MIKI’S PART]
[HANOKO’S PART]
ฉันได้แต่จ้องหน้าผู้ชายที่เรียกตัวเองว่า พระเจ้า อย่างเจ็บแค้น ทำไมเขาถึงหักหลังฉันแบบนี้ก็ในเมื่อ…
เป็นเขาเองที่กำหนดทุกอย่าง
แล้วฉันจะบอกอะไรพวกคุณไว้สักอย่าง ฉันเองก็เป็นหนึ่งในผู้เล่น PSG เช่นเดียวกันกับมิกิ และแน่นอนว่าฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ในเกมนี้ด้วยจนกระทั่ง… เธอเข้าใกล้เร็น ผู้ชายที่ทำให้ฉันผ่านเข้ารอบแรกมาอย่างง่ายดาย
เกมนี้น่ะ ไม่มีกติกาในการเล่น ไม่สามารถรู้ผู้ร่วมเล่น ไม่สามารถรู้ข้อมูลอื่นๆได้นอกเหนือจากข้อมูลของเหยื่อตัวเอง เมื่อผ่านเข้ารอบแรกไปแล้วคุณจะได้รับภารกิจไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเหลือผู้เล่นคนสุดท้าย ซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น
มันขึ้นอยู่กับตัวเองทั้งนั้นแหละนะ ผู้ที่จะเล่นใน PSG ต้องค่อนข้างเลือดเย็นพอสมควร ฉันได้เรียนรู้มันมาจากการผ่านเข้ารอบที่แล้วมา
และผู้ที่รู้และกำหนดทุกๆอย่างกำลังยืนเหยียดยิ้มอยู่ตรงหน้าฉันนี่ไง!
“ว่าไง…หรือมันไม่จริง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“…”
“แพ้แล้วล่ะเธอน่ะ”
“ไม่!!” ฉันยืนยันเสียงแข็ง ฉันจะแพ้ได้ยังไงก็ในเมื่อฉันยังไม่ได้ถูกกำหนดตัวให้เล่นในรอบนี้เลย!!
รอบของมิกิ ฉันยังเดาไม่ได้ว่ามีใครกำลังอยู่ในเกมบ้าง แต่ฉันก็จับตาทุกความเคลื่อนไหวของเธอ จริงๆฉันรอวันล้มเธอให้พินาศต่างหากล่ะ
เกมนี้มันมีผู้เล่นอยู่ทุกหนแห่ง อาจจะใกล้คุณแค่ปลายนิ้ว หรืออยู่ห่างกันสุดฟ้า คุณไม่มีทางรู้ได้หรอก หากคุณได้รับการคัดเลือกให้เล่นในรอบต่อไป จะมีคนติดต่อคุณมาพร้อมกับภารกิจที่คุณจะต้องทำ แต่นี่…ฉันยังไม่ได้รับมันสักนิด
“ว่าไงนะ..” ยูไดยื่นหน้ามาใกล้ๆฉันจนห่างกันเพียงไม่เท่าไหร่ ฉันรับรู้ถึงกลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของเขาได้อย่างไม่ยากเย็น ก็เพราะความเฉพาะตัวของเขานั่นแหละที่ทำให้ฉันหวาดกลัวไปถึงขั้วหัวใจ!
“ปล่อยฮานาโกะซะ!” ท่ามกลางความเงียบ… เร็นพุ่งมากระชากยูไดออกจากตัวฉัน ให้ฉันเดาเขาคงรู้สึกแค้นแทบบ้าแล้วล่ะ
“แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยจริงๆ..”
“หยุดเกมบ้าๆนี่สักที!” เขาจ้องหน้ายูไดนิ่ง แต่น่าแปลกที่ยูไดกลับหัวเราะขึ้นมาเสียเฉยๆ
“หืม? อย่างนั้นเหรอ?”
“อยากให้ฉันหยุดจริงๆเหรอ…ฮานาโกะ” ยูไดเหลือบมองเร็นครู่หนึ่งก่อนลากสายตากลับมามองหน้าฉันก่อนกระตุกยิ้ม น้ำเสียงเยือกเย็นแบบนั้นแทบทำเอาฉันหยุดหายใจ…
“ฉันต้องการคำตอบนะ ไม่ใช่ให้เธอเงียบ..”
“…”
“เพราะทุกการแข่งขันย่อมมีหนึ่งคนที่สูญเสีย… แล้วเธออยากให้ใครเป็นคนสูญเสียดีล่ะ ว่ายังไงล่ะ ฮานาโกะ… : ) ”
----------------- To be continued -----------------
โหดมั้ยรีดเดอร์? เอาล่ะเราจะมาเข้าสู่ความเข้มข้นของ PSG แล้ว
แคทรอเม้นต์อยู่น๊าาา ใครอยากอ่านทิ้งเม้นต์ให้ชื่นใจหน่อย
ปมอีกเยอะ ไม่ต้องห่วงว่ามันจะจบแค่นี้ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก แคทขอเตือน : D
ขอแรงหน่อยยย <3
ความคิดเห็น