คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Passionate Game EP.15 :: Finally I'm a loser [100] เม้นต์รัวๆ
Passionate game episode 15.
“Finally I’m a loser”
LAST WARNING SHOT
มันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีแม้แต่คำเตือนล่วงหน้า
จากนั้น ทุกสิ่งก็ถูกพรากไปจากเราทั้งคู่
น้ำตาแห่งความเศร้าจากฉันก็ไหลพร่างพรู
เวลาได้หยุดเธอไว้ให้อยู่เบื้องหลัง
ด้วยเหตุผลที่ฉันไม่รู้ว่าทำไม
แล้วจะให้ฉันยอมรับ
ในสิ่งที่แม้แต่ฉันเองไม่เข้าใจได้อย่างไร…
.
.
.
โครม!!
ตุ้บ!!
เจ็บราวไปทั้งตัว….
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่รอบตัวจนไม่อาจหลีกหนีได้…
ขยับไปไหนไม่ได้…
ฉันเหมือนคนกำลังจะตาย !! ช่วยด้วย…ฉันหายใจไม่ออก…
.
.
.
ฉันสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยสภาพเหนื่อยหอบ ทำไมถึงเหมือนจริงขนาดนั้น นี่ฉันแค่ฝันไปอย่างนั้นเหรอ…
ภาพที่ฉันเห็นคือตัวฉันที่กระแทกกับรถจนลอยขึ้นในอากาศก่อนตกลงมากระแทกกับพื้นถนนด้านล่าง
เจ็บร้าวไปทั้งตัวจนไม่สามารถขยับได้เลย…
วินาทีนั้นเหมือนฉันกำลังจะตายไปแล้วด้วยซ้ำ…
นี่จะใช่ต้นเหตุที่ฉันความจำเสื่อมรึเปล่านะ… ฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองฝันนั้นมันจะใช่อย่างที่คิดรึเปล่า ไม่มีใครบอกฉันเรื่องนี้ ครั้งสุดท้ายที่จำได้ก็คือ ฉันตื่นขึ้นมาที่โรงพยาบาล และฉันก็หันไปเห็นโช ฉันจำได้แค่นั้น…
ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง นี่ก็ตี 2 แล้ว ทุกอย่างมันทำให้ฉันสับสน ฉันไม่เข้าใจว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ดูเข็มนาฬิกานั่นสิมันยังรู้หน้าที่ว่ามันต้องเดินไปเรื่อยๆ แต่ตัวฉันล่ะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันต้องทำอะไร…
ฉันควรจะไปถามหาความจริงจากปากโช…
หรือฉันควรจะกลับไปขอโทษยูไดแล้วชดใช้ควาผิดทั้งหมดที่ทำกับเขา…
ฉันควรจะทำอะไรนะ…ไม่เข้าใจ จำอะไรไม่ได้ จำไม่ได้เลย…
ตืด.. ตืด…
เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงทำให้ฉันสะดุ้งเล็กๆ ฉันคว้ามันมาดูก่อนจะถอนหายใจออกมา
PSG6 :: พรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของภารกิจแล้วนะครับ หากคุณทำไม่สำเร็จ คุณจะถูกปรับแพ้นะครับ ผู้ชนะมีเพียงหนึ่งเดียว และผมหวังว่าจะเป็นคุณ : )
ฉันอ่านทวนประโยคสุดท้ายของข้อความซ้ำๆ ความสงสัยหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิด ผู้ชนะมีเพียงหนึ่งเดียวนั่นก็แสดงว่าผู้เล่นเกมนี้ก็ไม่ได้มีแค่ฉันน่ะสิ…
แล้วใครกันล่ะ ใครที่กำลังเล่นเกมนี้อยู่โดยที่ฉันไม่รู้…
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ผมฝันเห็นภาพที่มิกิถูกรถชน นั่นมันฝันร้ายที่ผมไม่อยากจะนึกถึงด้วยซ้ำ มันเหมือนเป็นความผิดของผม เพราะผม… จะเรียกว่า ชู้ อย่างผมทำให้เธอเป็นแบบนี้
ตอนที่ผมได้ยินไอ้ยูไดมันทะเลาะกับมิกิตอนนั้น ผมยอมรับว่ามิกิพูดถูกว่าเธอเหนื่อย เพราะยูไดก็ไม่ได้มีเธอแค่คนเดียวเหมือนกัน มันไม่ค่อยจริงจังกับอะไรและผู้หญิงคนไหน คือมันให้เกียรติมิกิในฐานะแฟนอยู่บ้าง คือให้ความสำคัญมากกว่าผู้หญิงพวกนั้น แต่การที่ผมเห็นมิกิมานั่งร้องไห้แทบทุกวัน ผมก็เข้าใจว่าเธอคงไม่ยินดีกับความสำคัญที่ไอ้ยูมันมอบให้แน่ๆ
ตอนนี้ผมอยากจะเจอหน้ามิกิเหลือเกิน อยากจะกอดเธอไว้แน่นๆแล้วบอกกับเธอว่าเธอจะไม่เป็นอะไรตราบใดที่เธอยังมีผมอยู่ แต่ผมกลับทำไม่ได้ เหมือนคนขี้แพ้ชะมัด!
ผมไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ขนาดนี้มาก่อนเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยืนมองสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับมิกิโดยที่ตัวเองไม่สามารถช่วยได้เลย
“โช…เป็นอะไรไป” เสียงหวานๆข้างๆตัวทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่าผมยังมีอีกคนอยู่ข้างๆ ‘ฮานาโกะ’ เธอคอยดูแลผมตลอดเวลาที่มิกิหายไป นั่นมันก็เพราะผมอยากผลักไสให้เธอไป
ฮานาโกะไม่เคยงอแงหรือทำตัวงี่เง่าใส่ผมหรอก เธอเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆโดยที่ผมไม่ต้องพูด เธอฉลาดพอที่จะรู้ว่าผู้ชายอย่างผมต้องการอะไร
วันนั้น…ผมซื้อตัวเธอมาเพราะผมแค่สงสาร ผมเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเธอขณะที่ตัวเธอกำลังถูกประมูลกันอย่างดุเดือด และผมก็ดึงเธอเข้ามาให้มิกิตัดใจจากผม
ผมก็แค่กลัว… กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นตามในจดหมายนั่น ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงต้องเสียใจไปจนวันตายแน่ๆที่ผมเป็นต้นเหตุทั้งหมด
แล้วความคิดของผมก็หยุดลงเมื่อผมหันไปเห็นฮานาโกะที่นอนอยู่ข้างๆ เธอยิ้มบางๆให้ผม แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยทำให้ผมสบายใจขึ้นเลย ผมตัดสินใจลุกออกจากเตียงก่อนหยิบเสื้อและกางเกงที่หล่นอยู่กับพื้นมาใส่อย่างรีบร้อน
ผมตัดสินใจแล้ว! ผมจะไปหามิกิ ผมจะไม่ปล่อยเธอให้เผชิญอันตรายคนเดียวอีกแล้วผมจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกแล้ว!!
“โช จะไปไหน!?” เสียงของฮานาโกะดังขึ้น แต่ผมก็ไม่ใส่ใจที่จะตอบ ผมเดินไปคว้ากุญแจรถที่ถูกวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงก่อนเดินออกจากห้องนั้นมาโดยที่ไม่สนใจอีกเสียงที่ดังไล่หลัง
ถึงจะมองว่าผมเลวยังไง แต่ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่า… สำคัญสำหรับผมมากจริงๆ
กว่าผมจะคิดได้ว่าไม่ควรผลักไสเธอไปแบบนั้น มันก็เกือบจะสายไปเสียแล้ว
“มิกิ รอฉันก่อนนะ…”
---------------------------------[50%]---------------------------------
ในที่สุดรถผมก็แล่นมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของมิกิ ในใจผมกลับรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก
ผมดับเครื่องรถก่อนก้าวลงมากดออดที่หน้าประตูบ้านของเธอ แต่ป่านนี้เธอคงนอนแล้วล่ะมั้ง นี่มันกลางดึกนี่ครับ
หลายนาทีผ่านไป…ประตูบ้านยังคงถูกปิดอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครเดินออกมาเปิดมัน จนผมเริ่มรู้สึกหวั่นๆในใจ ผมกดออดรัวอีกครั้ง ถ้ามิกิอยู่ที่นี่จริงๆเธอต้องได้ยินบ้างสิหน่า
….แต่แล้วผมก็ได้พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่งั้นเหรอ
รู้ไหมในใจผมมันกลับคิดอะไรไม่ดีอยู่เต็มไปหมด ผมกลัวว่ามิกิจะไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมกลัวว่ายูไดมันจะเอาตัวเธอไป ผมกลัว…
ทำไมถึงไม่ออกมาเปิดประตูล่ะมิกิ…
ฉันมาหาเธอแล้วนี่ไง ทำไมไม่ออกมาเจอฉัน
ผมได้แต่คิดในใจไปอย่างเหม่อลอย ผมมาหาเธอแล้วแต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน อยู่ที่ไหนกัน!?
ครืด…
ผมเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆเมื่อได้ยืนเสียงเมื่อสักครู่ นั่นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี้คือผมอยากจะเจอที่สุด
“มิกิ…”
“โช นายมาทำไม?” ร่างบางเอ่ยปากถามผมด้วยน้ำเสียงสั่นระริก ช่วงนี้เธอดูโทรมไปนะ เธอจะยังร้องไห้อยู่รึเปล่า เธอเป็นยังไงบ้าง ผมอยากจะถามเธออกไปแต่ผมกลับเงียบไว้ ผมดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดต่อ
“ฉันอยู่นี่แล้ว ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนแล้วมิกิ”
“ฮึก…” ผมรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดตัวสั่นระริก เธอกำลังร้องไห้ ผมกระชับกอดเธอให้แน่นขึ้น ผมอยากกอดเธอให้แน่นกว่านี้ อยากกอดไว้แบบนี้…ไม่ต้องให้เธอไปไหนอีกเลย
“อย่าร้องไห้”
“อย่ามาใกล้ผู้หญิงอย่างฉันเลยโช” มิกิสบตาผมนิ่งๆ ขอบตาเธอยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ทำไม…”
“ฉันมันไม่ดี ฉันเป็นผู้หญิงสารเลว นายทิ้งฉันไปแบบนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว”
“ไม่!”
“ฉันมันสมควรโดนทิ้ง มันจะได้ชดใช้ความผิดทั้งหมดไงโช นายมีชีวิตใหม่ที่ดีฉันก็ดีใจแล้วนะ”
“เลิกพูดจาไร้สาระแล้วฟังฉัน!” ผมบีบไหล่ทั้งสองของร่างบางด้วยความไม่พอใจ ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องพูดเรื่องงี่เง่าอะไรแบบนั้น
“ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว ไม่มีวัน!” ผมประกาศกร้าว ผมไม่สนใจว่ามิกิจะรู้สึกยังไง ผมรู้ว่าผมต้องการเธอ ผมไม่อยากทิ้งเธอไว้แบบนั้นอีก
ผมทำเรื่องเลวร้ายมาพอแล้ว…
ผมแย่งแฟนเพื่อน… แต่ผมกลับทิ้งเธอให้เสียใจ และเผชิญกับสิ่งต่างๆด้วยตัวคนเดียว ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนั้นอดทนมาจนถึงตอนนี้ เธอเยี่ยมมากเลยล่ะครับ
ต่อให้ใครจะมาขู่จะฆ่าเธอ ผมก็จะไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว ผมจะไม่งี่เง่าเล่นไปตามคำขู่นั่นอีกแล้ว เพราะผมจะปกป้องเธอเอง เธอต้องไม่เป็นไร ในอ้อมแขนของผมนี้เธอจะไม่เป็นอะไร…
ภาพของทั้งสองกำลังอยู่ในสายตาของคนที่หลบอยู่ในมุมมืด… ผู้ที่รู้เห็นในทุกอย่าง…
‘พรุ่งนี้แล้ว PSG จะจบลง… จะได้รู้กันสักทีว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ใครจะได้รับ Mission ต่อไป’ เสียงพึมพำดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน….
แสงอรุณสาดส่องเข้ามาในห้องนอน ร่างบางที่นอนซุกอยู่ในแผงอกแกร่งขยับตัวเล็กน้อยๆ เธอค่อยๆลืมตาช้าๆก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ
“นายยังอยู่จริงๆด้วยโช…” เธอพึมพำก่อนจะสัมผัสที่แก้มของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา
ราวกับฝันไป… เขาไม่ได้หนีเธอไป ไม่ได้ผลักไสเธอ แต่เขายังอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง
“ตื่นแต่เช้าจังนะ” โชลืมตาขึ้นมองหน้ามิกินิ่งก่อนจะฉีกยิ้มออกมา รอยยิ้มที่สดใสเจิดจ้าราวกับแสงของพระอาทิตย์ เธอไม่ได้เห็นมันมานานมากแล้ว นานมากจริงๆ…
“อื้อ..” มิกิพยักหน้า ก่อนซุกหน้ากับแผงอกของเขาอีกครั้ง เธอไม่อยากไปไหนอีกแล้ว รอเวลานี้มานานแค่ไหนแล้วนะ… เวลาที่เขากลับมาแบบนี้ ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้
อยากให้ทุกอย่างหยุดไว้เท่านี้ ให้มีแค่เธอกับเขา แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก
ร่างบางคิดเงียบๆคนเดียว วันนี้แล้วสิวันสุดท้ายของ PSG และเธอก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า เธอต้องทำยังไง
“คิดอะไรอยู่ เงียบจัง ยังไม่หลับใช่ไหม” เสียงทุ้มของโชถามขึ้นเบาๆ มิกิเงยหน้าขึ้นมาก่อนส่ายหน้าเบาๆโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
“โช ฉันรักนายนะ” มิกิเอ่ยออกมาเบาๆก่อนใช้สองมือกอดเขาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป อย่าหายไปไหนนะโช อย่าไปไหนอีกเลย…
---------------------------------[100%]---------------------------------
Talk with writer
บอกข่าวดีๆๆๆๆ :: ชาร์ปนี้อาจจะยาวถึง 200 % เลยก็ได้ แต่ดูอีกทีก่อนนะ
เอ... แคทปล่อยฉากฟินหวานๆเศร้าๆแบบนี้มา จะมีคนระแวงมั้ยนะ...
ฮ่าๆๆ ใครที่เชื่อใจแคทอยู่ก็ระวังไว้ล่ะ
แคทเตือนทุกคนแล้ว อย่าเลือกที่จะเชื่อ อย่าเลือกที่จะไว้ใจ : )
เม้นต์เดี๋ยวนี้น๊าาาาา ไม่งั้นงอน!! งอแงไม่อัพ หนีเลย :3
ถึง 410 เม้นต์เจอกันนนนน > < ไหวป่าวววว ปั่นๆๆ
ถ้าครบเจอกันคืนนี้ ฮึดดดด!!!
ความคิดเห็น