คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 Princess VS Oscar เมื่อเธอมาเจอกับเขา! [50%] [Comeback]
Chapter 14
Princess VS Oscar
เมื่อเธอมาเจอกับเขา!
ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงสายๆของวัน ฉันรู้สึกเพลียๆเหมือนคนที่นอนหลับไปนานมากอย่างงั้นแหละ - -;
แล้วฉันจะไปนอนหลับอะไรนานล่ะ จริงมั๊ย?
“อ้าว! มิยะตื่นแล้วเหรอ” พี่ยูสะที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทักขึ้น ฉันเลยพยักหน้าให้อย่างงงๆ
“รู้ตัวรึเปล่า เราหลับไปตั้ง 3 วัน”
“ห๊ะ!? 3 วัน o_O” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ ฉันเนี่ยนะหลับไปตั้ง 3 วัน!! นั่นฉันหลับหรือตายเนี่ย~
“ใช่ พี่นั่งเฝ้ามิยะมา 3 วันแล้ว พี่กลัวมิยะจะไม่ตื่น…” เขาพูดก่อนที่เสียงจะอ่อนลงในประโยคหลัง เขารีบก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาฉัน แต่ฉันก็แอบเห็นสายตาที่เหมือนจะเป็นห่วงนั่น
สายตาแบบนั้นหมายความว่ายังไงนะ?
“พี่ยูสะคะ มิยะหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“แล้วทำไมพี่ยูสะไม่ปลุกมิยะล่ะ?” ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ถ้าฉันไม่ตื่นพี่เขาก็น่าจะปลุกฉันหน่อยนี่นา
“พี่ปลุกจนไม่รู้จะปลุกยังไงแล้วครับ” พี่ยูสะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“แล้วมิยะเป็นอะไรไปเหรอคะ ทำไมมิยะถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก็ในเมื่อฉันหลับไปนานขนาดนั้น ฉันก็น่าจะเป็นอะไรที่มีเหตุให้ได้หลับนั่นแหละนะ
หรือว่า!!! ฉันโดนวางยานอนหลับ
บ้าหน่าๆๆ!!
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่างเหอะ หิวข้าวรึยังมิยะ ไม่กินข้าวตั้ง 3 วันแล้วเนี่ย” พี่ยูสะยิ้มก่อนยื่นมือมาโยกหัวฉันไปมา
“หิวมากกกก” ฉันลากเสียงยาวแข่งกับเสียงท้องร้อง พร้อมใจกันส่งเสียงจริงๆนะ
“พี่ซื้อข้าวต้มมาน่ะ อยู่ข้างล่างเดินไปไหวรึเปล่า?”
“ไหวสิ แค่นี้เอง” ฉันรีบเด้งตัวลุกจากที่นอน แต่ทว่า… ขาทั้งสองกลับอ่อนแรงไปซะอย่างนั้น แค่ไม่ได้เดินมา 3 วัน นี่ฉันเป็นง่อยแล้วเรอะ!? –[]-
“ไหวรึเปล่าเนี่ย เซขนาดนี้น่ะ” พี่ยูสะรีบเข้ามาพยุงฉันทันที ฉันว่าฉันเป็นง่อยแล้วมั้งเนี่ย เดินก็เดินไม่ได้ บ้าบอชะมัด
“แฮะๆ มิยะว่าพี่ยูสะช่วยพามิยะไปหน่อยก็ดีนะคะ” ฉันยิ้มแห้งๆเมื่อรู้สภาพตัวเองว่าเดินไปเองก็คงไม่ถึง
“ครับ” พี่ยูสะยิ้มก่อนช้อนตัวฉันไว้ในอ้อมแขน ฉันถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ฉันให้เขาพยุงไม่ใช่ให้เขาอุ้มแบบนี้!!!! -///-
“พี่ไม่หนักเหรอ มิยะตัวหนักนะ”
“หนักแค่ไหนพี่ก็อุ้มหน่าถ้าเป็นมิยะ” พี่ยูสะยิ้มพร้อมกับกระพริบตาให้ฉันทีหนึ่ง
ตึกตักๆ
หัวใจบ้าๆนี่ก็เต้นโครมครามอย่างกับจะหลุดออกมาอย่างนั้นแหละ มิยะเอ้ย! เธอเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย!!
“อ้าปากครับ พี่จะป้อน” เมื่อเขาพาฉันลงมาที่ห้องครัวได้แล้ว ฉันก็จำเป็นต้องนั่งนิ่งทำตามคำสั่งเขาทุกอย่างแม้กระทั่ง…การตักข้าวเข้าปาก - -
“มิยะกินเองได้หน่า แขนมิยะไม่ได้เป็นง่อยนะ” ฉันเบะปาก
“ไม่เอา เดี๋ยวมิยะไม่ยอมกิน”
“พี่ยูสะค้า~ มิยะโตแล้วนะ”
“ครับ…เด็กน้อย ^^”
“ไม่ใช่เด็กแล้ว” ฉันทำหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยินคำว่าเด็กน้อย ก็ฉันไม่ได้เป็นเด็กซักหน่อย
“ไม่เถียงแล้วๆ กินข้าวครับ อ้าปากๆ” พี่ยูสะยื่นช้อนข้าวต้มมาหยุดอยู่ที่ปากรอให้ฉันอ้าปากอ้ำข้าวน่ะสิ
ฮือ…ก็บอกแล้วไม่ได้ง่อย กินเองได้ ยังจะป้อนทำม๊ายย~
“อ้ำ” ฉันอ้าปากงับข้าวในช้อนอย่างจำยอม ไม่งั้นฉันคงโดนสายตากดดันของพี่ยูสะไปทั้งวันแหงๆ
แง้! มิยะโดนบังคับทุกอย่างเลย TT
พี่ยูสะ มิยะแค่ไม่มีแรงเดินค่ะ ไม่ได้เป็นง่อยหรือพิการนะ T^T…
-----------------------------------[50%]-----------------------------------
พี่ยูสะน่ารักซ้าาาา ดูแลซะหนูมิยะถึงกลับบ่นอุบ
ใครคิดถึงเค้ามั่งงง หายไปนานมากๆๆๆ เค้ากลับมาแล้วเน้ออ
กำลังใจอยู่ไหนกันนะ เม้นต์ๆๆ เม้นต์เท่านั้นคือกำลังใจของเค้า TT
ความคิดเห็น