คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12 When I fall in love ถ้านี่เรียกว่า รัก [100%]
Chapter 12
When I fall in love
ถ้านี่เรียกว่า รัก
(Yusa’s part)
“พี่ยูสะ มิยะหิวอ่ะ” เสียงเล็กๆดังเข้ามาในโสตประสาท ผมกำลังฝันรึเปล่าเนี่ย? ผมจำได้ว่าก่อนผมจะนอนมันก็เกือบเที่ยงคืนแล้วนะ
“พี่ยูสะ~” ผมรู้สึกถึงมือนิ่มๆกำลังดึงแขนผมอยู่
แต่ผมคิดว่า…ผมคงจะฝันไปน่ะนะ
“พี่ยูสะอ่ะ มิยะกลัว”
หรือผมจะไม่ได้ฝัน? ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆด้วยความสะลึมสะลือ และผมก็เห็นมิยะยืนหน้างออยู่ข้างๆ
“อ้าว! มิยะ?”
“ค่ะ มิยะเอง”
“มิยะจริงๆรึเปล่าเนี่ย?”
“แล้วจะใครล่ะคะ”
“พี่นึกว่า…” ผมเลือกที่จะเงียบ ไม่พูดต่อ เพราะถ้านี่คือมิยะจริงๆ พูดไปก็คงไม่เข้าใจหรอก
“มิยะหิวอ่ะ” เธอยืนหน้างอ เอานิ้วชี้ชนกัน จนบางทีผมก็สงสัย…
“เดี๋ยวนะ! มิยะจริงๆใช่มั๊ย?” ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ผมชักจะตงิดๆใจแล้วสิ
“อื้อ” มิยะพยักหน้า แต่ผมว่านี่ไม่ใช่มิยะ
ถึงจะเรียกผมว่า พี่ยูสะ แล้วก็จริง แต่ท่าทางมันไม่ใช่!
“พริ๊นเซส…” ผมลองเรียกออกไปเบาๆ
“รู้อีกล่ะ! เซ็งอ่ะ!!!” มิยะทำเบ้ปากใส่ผมทันที ไม่สิ! ต้องเรียกว่า พริ๊นเซส ถึงจะถูก
“เมื่อไหร่จะออกไปสักทีเนี่ย!” ผมสบถอย่างหัวเสีย ผมว่าผมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนนะ แต่ทำไม… เป็นแบบนี้ทุกทีเลย!
“โหย~ พูดกับมิยะอย่างนี้ได้ยังไงคะ” มิยะบีบน้ำตาหยดแหมะๆ ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องเป็นมิยะด้วย!
“อย่าร้องนะ พี่ขอโทษ” ผมใจอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ ผมก้าวเข้าไปประชิดตัวเธอ ก่อนใช้นิ้วเช็ดน้ำตาออกไปเบาๆ
เพราะคนที่ผมเห็นตรงหน้าคือ มิยะ
ผมดึงเธอเข้ามากอดไว้ ทั้งที่รู้ว่าจริงๆก็ไม่ใช่มิยะที่ผมรู้จักอยู่ดี
“พี่ยูสะ…”
“อะไร? ตกลงเธอเป็นใครกันแน่” ผมพูดทั้งๆที่สองมือก็ยังกอดร่างบางอยู่
“มิยะก็เป็นมิยะ”
“จะปั่นหัวกันไปถึงไหน พี่จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“มิยะทำอะไร?”
“ก็ที่ทำอยู่ตอนนี้”
“ยังไง?...อุ๊บ!” ผมปิดริมฝีปากบางไว้ด้วยริมฝีปากผม นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้ลิ้มรสหวานจากริมฝีปากของเธอ
แต่ไม่รู้ว่าผมทำให้เธอตกใจรึเปล่านะ…
เพราะอยู่ๆร่างในอ้อมแขนก็อ่อนแรงไปซะดื้อๆ จนในที่สุดก็สลบไปเลย
(End Yusa’s part)
“พริ๊นจะทำยังไงดี ทำไงๆๆ” พริ๊นเซสเดินง่วนไปมารอบบ้าน เธอออกมาจากร่างของมิยะได้สักพักแล้วหลังจากถูกถอนคำสาปได้
ก็คือว่า…ถ้าพริ๊นเข้าสิงร่างใคร วิธีถอนคำสาปนี้ได้ก็คือ ต้องจูบโดยชายที่เจ้าของร่างรักน่ะนะ
แล้วมันก็สำเร็จแล้วด้วย พริ๊นกลับเข้าร่างไปไม่ได้!
“โอ๊ย…มิยะแอบรักยูสะเหรอเนี่ย พริ๊นพลาดเองจริงจริ๊งงง” พริ๊นเซสกรีดร้องอย่างโหยหวน
ก็สมควรแล้วล่ะนะ…
-----------------------------------[50%]-----------------------------------
(Miya’s part)
ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบรุ่งเช้า ไม่รู้ว่าฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมรู้สึกปวดหัวตุ้บๆก็ไม่รู้
นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที…
“ทำไมปวดหัวอย่างนี้นะ!” ฉันทึ้งหัวตัวเองแรงๆเผื่อว่ามันจะหาย แต่มันก็เป็นวิธีที่งี่เง่าสุดๆน่ะนะ
“เฮ้ย! มิยะทำอะไร?”
สองแขนฉันถูกรวบไว้ด้วยมือของพี่ยูสะ พี่เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
“ห๊ะ?” ฉันมองหน้าพี่ยูสะด้วยความงงแบบสุดๆ
“ทำร้ายตัวเองทำไม?”
“ทำร้าย?” ฉันทวนคำอีกครั้ง มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว! ใครจะบ้าทำร้ายตัวเองเนี่ย - -;
“แล้วเมื่อกี๊นั่นคืออะไร?” พี่ยูสะขมวดคิ้ว สองมือเขายังคงรวบข้อมือฉันไว้อยู่
“มิยะเปล่า แค่รู้สึกปวดหัวค่ะ”
“นี่มิยะจริงๆใช่ไหมเนี่ย” พี่ยูสะยื่นหน้ามาใกล้ๆจนฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
ใกล้เกินไปแล้วว~
“ค่ะ มิยะเอง” ฉันฉีกยิ้มให้พี่ยูสะ จะผลักเขาให้ออกห่างก็ทำไม่ได้เพราะมือฉันถูกเขารวบอยู่น่ะสิ T^T
“จริงๆนะ?”
“คะ…ค่ะ”
“มิยะ…” พี่ยูสะพูดเบาๆชวนให้ฉันใจสั่นยังไงก็ไม่รู้ -///-
“คะ?”
“พี่ว่าพี่รู้สึกแปลกๆ…”
“แปลกยังไงคะ?” ฉันหรี่ตามองหน้าพี่ยูสะ ไม่รู้จะเขินหรืออะไรก่อนดี ใกล้ซะขนาดนี้ฉันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“แบบ…” พี่ยูสะยื่นหน้าเข้ามาอีกจนจมูกโด่งๆของเขาเฉียดแก้มฉันไปเพียงนิดเดียว
“พี่รู้สึกว่า…” ไม่ทันที่พี่ยูสะจะได้พูดต่อฉันใช้พลังเฮือกสุดท้ายสะบัดข้อมือออกจากพันธนาการของพี่ยูสะแล้วเอี้ยวตัวไปอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว
เฉียดแก้มไปนิดเดียวอีกแล้ว…
“แฮะๆ มิยะหิวน้ำจัง” ฉันหันหน้ากลับมายิ้มแก้เก้อ พี่ยูสะดูตกใจนิดหน่อยน่ะนะ
ฮือ…ฉันไม่อยากถูก…แบบวันนั้นนี่ ><
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้กินนะ” พี่ยูสะยิ้มบางๆให้ฉัน แต่ทำไมนะ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกหน้าร้อนผ่าวแบบนี้!
ฉันเป็นอะไร!? เป็นอะไร!?
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก พี่ยูสะเลยรีบเดินออกจากห้องไปทันที ไม่รู้เพราะเห็นฉันหน้าซีด เหงื่อตก ตัวสั่น หรือเป็นเพราะเขารีบจริงๆ –[]-
ตึกตักๆ ตึกตักๆ
เหตุใดเล่าหัวใจฉันถึงเต้นแรงขนาดนี้!
ฉันทาบมือลงบนอกข้างซ้ายของตัวเอง หัวใจทั้งเต้นแรงและเร็วมากกก!! (ก.ไก่ ล้านตัว)
ก๊อกๆ
“พี่เข้าไปนะ” เสียงพี่ยูสะดังขึ้นปลุกฉันตื่นจากภวังค์ โอ้พระเจ้า! ทำไมเร็วแบบนี้ มิยะยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยนะคะ T^T
“คะ…ค่ะ”
“นี่น้ำ” พี่ยูสะเดินมาข้างๆเตียงก่อนส่งแก้วให้ฉัน ฉันรับมันมาดื่มอย่างรีบร้อนจนมันหกเลอะเทอะเต็มเสื้อฉัน พี่ยูสะรีบคว้าผ้ามาเช็ดให้ฉันทันที แต่เพราะฉันรู้สึกแปลกๆกับเขา ฉันเลยจะแย่งผ้ามาเช็ดเอง แต่ว่า…
พอมือฉันโดนมือพี่ยูสะมันก็เหมือนกับไฟช็อต ฉันนิ่งค้างไปเลย พี่ยูสะเงยหน้ามองฉันช้าๆ ใจฉันเต้นระรัวด้วยความรู้สึกหลากหลาย
พระเจ้าขา! ช่วยมิยะที >O<
พี่ยูสะโน้มหน้ามาใกล้ๆฉันจนริมฝีปากเราแทบจะแตะกัน ฉันเอนตัวหลบแต่ทว่าสิ่งที่ฉันทำกลับเข้าทางเขาอย่างพอดิบพอดี เขาดันตัวฉันจนไปนอนราบกับเตียง
ให้ตายเถอะ!
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเลย >///<
“พี่ยูสะ…อย่านะ” ฉันพูดติดๆขัดๆ อย่าว่าแต่พูดเลย แค่หายใจฉันยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ
“ครับ พี่รู้แล้ว” ปากที่บอกว่ารู้แล้วๆแต่ตัวกลับไม่ทำตาม เขาประทับริมฝีปากลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ พยายามดันเขาออกแต่เพราะแรงฉันคงน้อยไปเขาเลยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“พี่ขอพิสูจน์อะไรหน่อยนะ”
“ห๊ะ!...อุ๊บ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ พี่ยูสะก็กดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ฉันไม่เข้าใจคำพูดเขาเลย แต่ตอนนี้รู้สึกสติเริ่มไม่อยู่กับตัวแล้ว มันรู้สึกหวิวๆ ตัวเบาๆ มืดๆ แล้วทุกอย่างก็ดับไปเลย….
ฮ่าๆๆ ฮาหนูมิยะจริงๆ กี่ครั้งๆก็เป็นลมสิหน่า
อิจฉาตาลุกเป็นไฟกันมั๊ยรีดเดอร์ ผู้ชายน่ารักอย่างยูสะขโมยหัวใจรีดเดอร์ไปหรือยัง?
อ่านแล้วเม้นต์นะค้า ไรเตอร์ก็เหนื่อยน้า เม้นต์สักนิดให้ไรเตอร์ชื่นใจหน่อยนะ
ความคิดเห็น