Lovely Doll ❤ แผนรักมัดใจยัยตุ๊กตา

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 She’s back! พริ๊นกลับมาแล้ว! [ 100%]

Chapter 11

She’s back!

พริ๊นกลับมาแล้ว

At Japan

“จูบกันไปได้ยังง๊ายยย เจ้าชายของพริ๊น >[]<!!” เสียงแหลมชวนปวดประสาทของพริ๊นเซสดังกังวานไปทั่วคฤหาสน์

แน่ล่ะคนที่ได้ยินก็จะมี ดัช เคียวเฮ แล้วก็ทาเครุน่ะนะ แต่ละคนเอามือปิดหูกันแทบไม่ทัน

“ขืนทนฟังพริ๊นเซสโวยวาย หูคงพังกันไปข้างล่ะว่ะ” (เคียวเฮคิดในใจ)

“เมื่อไหร่ยัยบ้านี่จะรู้สักทีว่าโคตรก่อความวุ่นวาย - - ” (ทาเครุคิดในใจ)

“อย่ามองหน้าพริ๊นแบบนั้นเซ่!” พริ๊นเซสหันมาตวาดแหวใส่สองหนุ่ม พวกเขายิ้มเจื่อนๆก่อนก้มหน้าก้มตาหยิบหนังสือมาอ่าน (ทั้งๆที่ไม่ได้อยากอ่านเลยสักนิด - -^ )

“นี่พริ๊นเซส จะโวยวายทำไมเล่า ยังไงมันก็ต้องเกิดเรื่องแบบนี้อยู่แล้วนี่” ดัชว่าพลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านด้วยมาดนิ่งๆ (พวกเขาจับต้องสิ่งของได้หมดน่ะนะ)

“ดัชไม่เข้าใจอ่ะ ไม่เอา ไม่ย๊อม >[]<” พริ๊นเซสกระทืบเท้ารัวๆเหมือนเด็กสามขวบ - -

“ครับๆ ผมมันไม่เข้าใจพริ๊นเองล่ะคร้าบบบ” ดัชลากเสียงยาวก่อนเดินไปนั่งแหมะลงข้างๆเคียวเฮกับทาเครุ

“อย่างงี้มันเร็วไป เจ้าชายยูสะจะต้องเจอบททดสอบก่อน!!” พริ๊นเซสประกาศกร้าว (ให้ใครฟัง?)

เพราะทุกคนลุกหนีพริ๊นเซสไปตั้งนานแล้ว = =;

“อะ…อ้าว ไปไหนกันอ่ะ ไม่ฟังพริ๊นบรรยายสรรพคุณก่อนเหรอ?” พริ๊นเซสทำหน้างงๆ ก่อนจะกรีดกรายไปรอบบ้าน _ _;

งานเข้าแน่ๆจ๊ะหนุ่มยูสะ - -^

(Miya’s part)

“เอ่อ…สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าฉันทักใครน่ะ YoY

คนที่จูจุ๊บฉันเมื่อวานไง -////-

แค่มองหน้ายังไม่กล้ามองเลยอ่ะ!!! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!!??

“ตื่นแล้วเหรอ?” พี่ยูสะยิ้มบางๆ ก่อนเดินเข้ามาใกล้ฉัน

อย่าเพิ่งมองฉันแบบนั้นดิ  - - ยังๆๆ ยังไม่ได้มีอะไรกันนะ! ห้ามคิดไปไกล ห้าม! ห้าม! ห้าม!

ก็เมื่อวานหลังจากที่ถูก….เอ่อ ช่างมัน ฉันก็นั่งเงียบทั้งวันเลย ใครจะไปทำตัวถูกเล่า ส่วนเจ้าตัวการน่ะเหรอ เห็นนั่งคุยกับไฮด์และฮิกกี้กันถูกคอเชียวล่ะ(ได้ข่าวว่าก่อนหน้านั้นเล่นสงครามประสาทกันไม่ใช่เรอะ)

โอ๊ย…เขิน ฉันเขินอะไรนักหนาเนี่ย บอกไม่ถูก พูดไม่ออก >///<

“มิยะหน้าแดงจัง เป็นไรรึเปล่าเนี่ย?” พี่ยูสะเอื้อมมือมากำลังจะแตะโดนหน้าผากฉัน แต่ฉันก็เอี้ยวตัวหลบได้ทันท่วงที

ถ้าถูกตัวฉันอีกที มีหวังเป็นลมล้มพับแน่ๆล่ะ

“มะ…ไม่ค่ะ” ฉันตอบก่อนก้มหน้างุด

เฮ้ย! อย่ายื่นหน้ามาใกล้แบบนั้นสิคะ มิยะหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว พระเจ้าช่วยมิยะที!

“งั้นไปกินข้าวกันดีกว่านะ!”

หมับ!

พี่ยูสะคว้ามือฉันไปจับก่อนออกแรงดึงเบาๆให้ฉันเดินตาม แล้วอย่างงี้ฉันจะไปทำอะไรได้เล่า T^T

ขอเป็นลมสักรอบก่อนกินข้าวได้มั๊ยนะ…. ZZz

(Yusa’s part)

        “เฮ้ย!”

          อยู่ๆมิยะก็ล้มลงไปดื้อๆ ดีที่ผมรับร่างอันแสนบอบบางของเธอไว้ทัน ถ้าช้าไปอีกนิดเดียวมีหวังมิยะคงลงไปนอนกับพื้นแน่ๆล่ะครับ

          “ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก” ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจ้องใบหน้าที่น่ารักราวกับตุ๊กตานั่นอีกครั้ง

          มันน่าโมโหนะครับที่มิยะชอบปากแข็งใส่ผมอ่ะ =[]=

ผมค่อยๆช้อนร่างบอบบางของมิยะไว้ในอ้อมแขน ก่อนยกเธอขึ้นเบาๆ

 เธอบอบบางซะจนผมกลัวว่าผมจะพลั้งมือทำเธอเจ็บด้วยซ้ำ

“โหยๆ อะไรกันน้า จูบยังไม่พอ ต้องอุ้มอีกล่ะ เซ็งอ่ะ –w-” 

-----------------------------------[50%]-----------------------------------

และแล้วเสียงแขกที่ผมไม่ได้รับเชิญและโคตรไม่อยากเชิญก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของผม ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าผม เซ็งกว่าพริ๊นแค่ไหนน่ะ

“ฝีมือเธออีกรึเปล่าเนี่ย?” ผมขมวดคิ้วเล็กๆ

“เปล๊า~” พริ๊นลากเสียงยาวเป็นหางว่าว แหม! เชื่อตายล่ะครับ - -

“ง่า…ยูสะหงิดหงิดใส่พริ๊นด้วยอ่า =[]=!!! ” เธอโวยวายแล้วยกนิ้วชี้ชนกันเหมือนเด็กๆ

“เฮ้อ!” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆก่อนตัดสินใจอุ้มมิยะขึ้นแล้วตรงไปที่โซฟา ผมค่อยๆวางเธอลงอย่างเบามือ

ผมกลัวเธอตื่นมาตอนนี้น่ะ

“ไม่ต้องทะนุถนอมขนาดนั้นก็ได้” เสียงแหลมๆของพริ๊นเซสเหน็บมาเบาๆ

“มีอะไรล่ะ?” ผมถามไปด้วยความเบื่อหน่ายเบาๆ เมื่อก่อนผมไม่ค่อยหงุดหงิดให้ใครเห็นหรอกนะ แต่สำหรับเรื่องของมิยะน่ะ ผมหงุดหงิดทุกทีเลยที่คิดว่าพริ๊นเซสจะทำอะไรแผลงๆใส่

“ก็แบบว่า…” พริ๊นก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองแล้วเบ้ปากออกมาเล็กน้อย ดูน่ารัก น่าชัง(มากกว่า)นะครับ

“ว่า?” ผมทวนคำ

“แบบว่า…”

“ขอยืมร่างหน่อยนะมิยะจัง”

วิ๊ง!

พูดจบร่างของพริ๊นเซสก็หายไปทันที ผมได้แต่มองด้วยความตกตะลึง อย่าบอกนะว่า…. พริ๊นเซสเข้าร่างมิยะไปแล้วอ่ะ!!!

ไม่นะ…ไม่เอาแบบนี้ T^T

“อื้อ…”  ร่างบอบบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาขยับตัวเล็กน้อย ผมรีบก้าวเข้าไปหาทันที แต่ว่า….

“โซฟานิ่มดีจังแฮะ ท่าทางจะแพง ฮู้! ไม่ได้อยู่แบบนี้มานานแล้วเนี่ย ><” มิยะกลับทำสีหน้าลั้นลาสุดๆ ดูไม่เหมือนคนเพิ่งจะเป็นลมเลยด้วยซ้ำ

นี่มันไม่ใช่แล้ว…

“วะ…ว่าไงนะ” ผมถามด้วยน้ำเสียงงงๆ

“โซฟานิ่มดี ยูสะนั่งดิ นิ๊มนิ่ม”

“ =[]=!?”  

ชัดเจนแล้วครับ… นี่มันคือพริ๊นเซสไม่ใช่มิยะ เพราะมิยะจะเรียกผมว่า พี่ น่ะนะ แต่นี่เรียกยูสะเฉยๆ แบบนี้มันก็มีอยู่คนเดียว

พริ๊นเซส!!!

“มิยะเหรอ?” ผมกลั้นใจถามอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ใช่

“อื้อ ถามทำไมอ่ะ?” มิยะทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่ผมด้วย

“หะ…หา ก็ถามไปงั้นแหละ”

“ห้องนอนไปทางไหนอ่ะ?” แอ๊บแบ๊วอีกแล้ว…

“ข้างบนริมสุดไง จำไม่ได้เหรอ?”

“อ้อ! ขอบคุณนะ ยูสะน่ารักที่สุดเลย >_< ” มิยะลุกพรวดมาหอมแก้มผม แล้วเธอก็วิ่งขึ้นบันไดไปทันที

 ณ วินาทีนั้น ผมค้างไปแล้วล่ะครับ…

ถึงจะรู้ว่าข้างในจริงๆจะเป็นพริ๊นเซส แต่ภาพที่ผมเห็นคือ มิยะหอมแก้มผม!

ในอีกมิติหนึ่งที่มนุษย์ไม่สามารถมองเห็น ผีหนุ่มสุดหล่อเข้มนามว่า ดัช กำลังส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

“ว่าแล้วไง ต้องงัดแผนนี้มาใช้” เขาพึมพำกับตัวเอง เพราะรู้ดีว่าคนที่เขารักทำเรื่องแผลงๆอีกแล้ว

ถึงจะอยู่กันมากี่ร้อยปี แต่ก็ไม่เคยพูดว่า รัก ไปตรงๆเลยสักครั้ง เพราะเขารู้ว่าพริ๊นเซสไม่สนใจจะฟังเขาหรอก แต่ละวันก็นั่งง่วนอยู่กับการตามหาเจ้าชายในฝันของตัวเอง ทั้งๆที่ปากก็บ่นน้อยใจว่าเขาไม่สนใจ

“ความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอกครับไม่ว่าคนหรือผี”  ดัชคิดในใจเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆหายไป

 

ฮือๆ ยังมีใครอ่านนิยายเค้าอยู่มั๊ย?

T^T อ่านแล้วเม้นต์ด้วยนะค้า

Oo Wah