คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Passionate Game EP.09 :: Forbidden Kiss [100%]
Passionate game episode o9.
“Forbidden Kiss”
อย่าจูบฉัน… นายอย่าทำอย่างนี้เลย
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนายอีกต่อไปแล้ว!
HOT SCENE
ที่ฉันจูบเธอ…เพราะเธอจะได้ไม่ลืมว่าเธอเป็นของใคร
ที่ฉันทำทั้งหมดฉันมีเหตุผล แค่มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะรู้!
“อื้อ…” ฉันลืมตาขึ้นมาในช่วงสายๆของวัน แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านม่านเข้ามามันทำให้ฉันนอนต่อไม่ได้ ฉันกวาดสายตามองรอบๆห้องก่อนจะต้องแปลกใจ ที่นี่มันไม่ใช่ห้องนอนฉันนี่ ห้องนอนฉันคงไม่เล่นสียืนพื้นขาวดำแบบนี้หรอก
เอ๊ะ! ที่นี่มันที่ไหน?
“ตื่นแล้วเหรอ: )” ยูไดระบายยิ้มอ่อนโยนให้ฉัน ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้เลย
รอยยิ้มแบบนี้ทำให้ทุกอย่างดูสดใสขึ้นตั้งเยอะ ทำไมเขาถึงไม่ยอมยิ้มเลยนะ…
“นี่ห้องนอนนายเหรอ?” ฉันถามเสียงอ่อน
“ก็ใช่น่ะสิ หายไปไม่เท่าไหร่เธอลืมห้องฉันแล้วเหรอ” ยูไดพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ เขาเดินมานั่งลงข้างๆเตียงข้างๆฉัน
“งั้นฉันไปอาบน้ำนะ” ฉันบอกก่อนจะพาตัวเองออกจาผ้าห่ม แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้นฉันก็รู้สึกว่าโลกทั้งโลกหมุนเคว้งจนไม่สามารถทรงตัวได้
หมับ!
“เธอไม่สบายอยู่จะลุกทำไม?” เขารับร่างของฉันไว้ได้พอดิบพอดี ไม่อย่างนั้นฉันคงได้นอนนิ่งกองอยู่ที่พื้นแน่ๆ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่”
“ไข้เธอสูงมากนะ และยังดื้อไม่ยอมกินยาด้วย” เขาเอ็ดฉันเสียงดุ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่โดนผู้ใหญ่ว่าเลย
“ฉันเลยต้องป้อนยาเธอด้วยวิธีของฉัน”
“…???”
“ไม่ต้องทำหน้างงหรอก ฉันไม่บอกหรอกว่าป้อนเธอแบบไหนน่ะ” ยูไดกระตุกยิ้มเล็กๆก่อนจะช้อนร่างฉันวางลงบนเตียงเหมือนเดิม
“นั่งนิ่งๆ รอทานข้าวเช้า” เขาพูดอมยิ้มก่อนหันหลังเดินหายออกไป
“อะไรของเขาเนี่ย…” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่านะ เวลาอยู่กับเขามันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ เหมือนฉันเคยมีเวลานี้มาก่อน เหมือนเขาเคยทำแบบนี้ให้ฉันมาก่อน
“มาแล้ว หอมมั้ยล่ะ?” เขายกถาดอาหารเช้ามาวางไว้ที่โต๊ะเล็กหัวเตียง มันคือ ข้าวต้มกุ้ง ดูท่าทางน่าทานทีเดียวล่ะ
“นายไปซื้อมาเหรอ?” ฉันถามพลางทำจมูกฟุดฟิดกับกลิ่นหอมชวนหิว
“ดูถูกกันไปแล้วมั้ง ฉันทำเองนะเนี่ย เมื่อก่อนฉันทำให้เธอบ่อยไป… เอ่อ ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฉันทำเอง” เขาพูดไปสักพัก สีหน้าเขาก็นิ่งไปเสียอย่างนั้น ฉันไม่เคยเข้าใจที่เขาพูดเลย เขาพูดเหมือนกับว่าเขารู้จักฉันดีกว่าใครๆ
มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นี่นะ…
“ทานซะสิ เดี๋ยวฉันป้อนเธอเอง” เขายิ้มก่อนตักข้าวต้มในถ้วยมาเป่าแล้วยื่นช้อนมาทางฉัน
“อ้าปากสิ อ้ำ…”
ห้อง 1011 คอนโด M
ร่างสูงเจ้าของห้องอย่าง “โช” ยืนอยู่ที่ระเบียงพร้อมกับบุหรี่ในมือ เขายกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้งและอีกครั้ง เขาค่อนข้างจะหงุดหงิดกับปัญหาที่เขายังเคลียร์ไม่จบ ปัญหาที่มันเนิ่นนานจนเขาไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนี้แล้ว
“คิดอะไรอยู่คะโช” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหวานสวยแต่แอบร้าย เธอเดินเข้ามาใกล้ๆเขาก่อนแย่งบุหรี่ในมือเขาไปสูบต่อ
“ไม่เอาหน่า ฮานาโกะ เธอก็รู้ฉันไม่ชอบให้ใครแย่งบุหรี่ไปจากมือ”
“ทำไมฮานะจะไม่รู้ล่ะ แต่ฮานะแค่ไม่อยากให้โชสูบมันนี่” เธอเรียกแทนตัวเองสั้นๆว่า “ฮานะ” ก่อนจ้องหน้าเขานิ่ง
“ฉันไม่น่าซื้อตัวเธอมาเลยจริงๆ” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เขาตัดสินใจซื้อตัวฮานาโกะมา แววตาเธอในตอนนั้นน่าสงสารนะ.. เธอต้องตกอยู่ในสถานที่อโคจรแบบนั้นทั้งที่ยังดูใสซื่อบริสุทธิ์อยู่แท้ๆ เพียงแค่มองหน้าเธอแค่แว้บเดียว เขาก็ตัดสินใจเลือกเธอมาอยู่ข้างกาย
“ถ้าโชไม่ซื้อฉันมาชีวิตฉันคงแย่กว่านี้อีกนะ”
“อืม… ไปแต่งตัวได้แล้วไป” โชพูดก่อนเดินสวนเธอเข้ามาข้างในห้อง หญิงสาวได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆ
“กว่าฉันจะได้คุณมา ฉันจะไม่ยอมให้ใครได้คุณไปแน่นอน!”
---------------------------------[50%]---------------------------------
“รีบกลับได้แล้วไป” เขาบอกฮานาโกะขณะที่เขากำลังสวมเสื้อเชิ้ตไปด้วย เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเดินตรงมาหาเขา เธอค่อยๆบรรจงติดกระดุมเสื้อให้เขาทีละเม็ดและเขาก็ไม่ได้ผลักไสเธอออกไป
“ทำไมวันนี้อยู่นานไม่ได้ล่ะ?” เธอถามเสียงอ่อน
“ฉันจะออกไปทำธุระนิดหน่อย เธอกลับไปก่อนไป”
“โอเค เข้าใจแล้วๆ ฮานะจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธอบอกก่อนจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย และในขณะที่เธอหันหลังจะเดินออกไป โชกลับดึงตัวเธอกลับมาประจันหน้ากับเขาพร้อมกับกดจูบหนักๆลงริมฝีปากของเธอ
แบบนี้ประจำสิหน่า… โชน่ะ
“มิกิ…” โชพึมพำออกมาเบาๆแต่ริมฝีปากของเขาก็ยังทำหน้าที่ต่อไป หญิงสาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย
ทำไมเขาถึงไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นเลย ทั้งๆที่เขาเลือกเธอแล้วแท้ๆ
“พอเถอะโช โชรีบไม่ใช่เหรอ?”
“อืม…” เขาบอกก่อนละริมฝีปากออก ฮานาโกะหันมายิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูห้องเดินออกไป
เมื่อประตูปิดลง น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ อีกครั้งแล้วที่เขาเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าเธอ แล้วมันจะต้องเป็นอย่างนี้อีกกี่ครั้งกัน!? ถ้าวันนั้นผู้หญิงคนนั้นหายจากโลกนี้ไปซะ เธอก็คงไม่ต้องมาทนช้ำใจจนถึงทุกวันนี้!
รถคันหรูแล่นมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เขากวาดสายตามองดูรอบๆตัวบ้านเมื่อพบว่าไม่มีคนอยู่จึงจะสบถออกมาเบาๆ
“ไปไหนวะ เธอไปอยู่ไหนกันมิกิ!”
เขาทุบพวงมาลัยอย่างอารมณ์เสีย คนที่เขาอยากเจอที่สุดในตอนนี้กลับหายตัวไป ทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นไปได้แท้ๆ เพราะเขารู้จักเธอดีกว่าใครๆ เธอจะไปไหนได้…
นอกเสียจาก… อยู่กับ “มัน” ผู้ชายที่เขาเกลียดขี้หน้านักหนาถึงขนาดไปต่อยหน้ามาแล้วด้วยซ้ำ
ตั้งแต่เหตุการณ์ในอดีตมันก็ทำให้เขาเกลียด… ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น….เป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ
“เวรเอ้ย! มันจะทำอะไรเธอรึเปล่าวะ!” เขาสบถก่อนขับรถพุ่งทะยานออกไปพอๆกับอารมณ์เดือดในใจเขา
เขาขับรถไปได้ไม่ไกลก็ต้องเหยียบเบรกกะทันหันเพราะหางตาของเขาเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเรียบอยู่บนทางเท้า
นั่นมัน…
มิกิ!
“บ้าเอ้ย! เดินคนเดียวแบบนั้นได้ยังไงกัน!” โชพลุนพลันเปิดประตูลงจากรถทันที อารมณ์เดือดในใจเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่ลดละ ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุใด…เพียงแค่เห็นร่างบางเดินข้างถนนอยู่คนเดียว สีหน้าซีดเซียว ในใจมันก็ร้อนเป็นไฟเสียแล้ว
พรึ่บ!
“ว้าย!” ร่างบางถูกอุ้มจนตัวลอย เธอร้องออกมาอย่างตกใจก่อนเงยหน้ามองคนที่ฉวยโอกาสช้อนตัวเธอไว้ในอ้อมแขน
เนิ่นนานที่เธอนิ่งเงียบไป…
เพียงแค่มองหน้าน้ำตามันก็ไหลเสียแล้ว…
“โช! นายมาทำไมอีก!?”
“เงียบเหอะหน่า แค่รู้ว่ามันไม่ได้เอาตัวเธอไปก็ดีแล้ว” เขาตวัดสายตาดุๆมามองหน้าเธอ แล้วอุ้มเธอเดินมาเรื่อยๆจนถึงรถคันหรู
“มัน? นายหมายถึงใคร”
“ช่างมันเถอะ” เขาตัดบทก่อนอุ้มเธอมาวางลงบนเบาะข้างคนขับ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ขัดขืน แต่เพราะกำลังเขามากกว่าเธอจนเธอไม่สามารถสู้แรงได้ต่างหากล่ะ เธอถึงยอมนั่งนิ่งๆสงบปากสงบคำ
เขาจึงเดินไปประจำฝั่งคนขับ หวังจะพาร่างบางกลับไปที่ห้องกับเขา และทันทีที่เขาปิดประตูร่างบางก็พูดบางประโยคขึ้น
“มันที่นายว่า คือยูไดเหรอ…” ร่างบางเอ่ยเสียงค่อย
“จะพูดถึงมันอีกทำไม ฉันไม่ได้ใจดีมานั่งตอบคำถามเธอหรอกนะ”
“แล้วมันจริงรึเปล่าล่ะ?”
“อื้อ~” เขาไม่รอให้ร่างบางได้พูดต่อ เขาฉกฉวยครอบครองริมฝีปากบางไว้ทันที จูบที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและหนักหน่วงแทบจะทำให้ร่างบางขาดอากาศหายใจ แต่เขาก็ไม่ได้โหดร้ายจนเกินไป เขายอมละริมฝีปากจากเธอ แต่เมื่อเธอกำลังจะอ้าปากต่อว่าเขา เขาก็ประกบริมฝีปากลงอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
จากที่ขัดขืน…
จากที่รุนแรง…
กลับกลายเป็นความโหยหาและอ่อนหวาน…
“ที่ฉันจูบเธอ…เพราะเธอจะได้ไม่ลืมว่าเธอเป็นของใคร ที่ฉันทำทั้งหมดฉันมีเหตุผล แค่มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะรู้!” เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูร่างบางอย่างแผ่วเบา
Talk with writer :)
มาแล้ว เค้ากลับมาแล้ววว แอบอัพเร็วนิดนึง (รึเปล่า?)
โอ๊ะ! มันขาดตอนแฮะๆ ฮ่าๆ ยังฟินไม่สุดล่ะสิท่า เพิ่ม Part 2 ดีมั้ย ฮ่าๆๆ
เปิดโหวต เม้นต์ข้อที่คุณต้องการรร ฮ่าๆๆ
อยากให้โชทำอะไรกับมิกิ?
กด 1 จัดหนัก รอฟิน
กด 2 แค่นี้พอสงสารมิกิแล้ว
เม้นต์ค่าเม้นต์ *O*
ครบ 165 เม้นต์เจอกันค่าที่รัก แง่มๆ -,.- ไหวกันรึเปล่า?
ใครเม้นต์เค้าให้หนุ่มโชไปนอนกอดสักคืน ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น