คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 Big Surprise ของขวัญจากใจ [100%]
Chapter 9
Big Surprise
ของขวัญจากใจ
เปรี๊ยะ!
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไร มันคือเสียงการก่อสงครามประสาทขนาดย่อมด้วยสายตานั่นเอง
นี่ขนาดฉันลากพี่ยูสะออกมาจากจุดอันตรายแล้วนะ ยังส่งกระแสมาถึงนี่ได้ เหลือเชื่อจริงๆ =[]=
“พี่ยูสะ มิยะขอโทษนะคะที่พวกเขามาวุ่นวาย”
“หืม? ไม่เห็นวุ่นวายเลย นั่นก็เพื่อนมิยะนี่ มากันหลายๆคนก็ดีออก” เขาหันมามองหน้าฉันแล้วคลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“มิยะขอโทษนะคะ” ฉันก้มหน้าลงไม่กล้าสบสายตาอ่อนโยนคู่นั้น มันทำให้ฉันรู้สึกผิด…
“อะไรกัน อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
“ก็มิยะรู้สึกผิดนี่คะ วันเกิดพี่ยูสะต้องวุ่นวายเพราะมิยะแน่ๆเลย” ฉันบอกเสียงอ่อน ก็คนมันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนี่นา
อยู่ๆฉันก็พาเพื่อนมาวุ่นวายในบ้าน ฉันนี่มันแย่จริงๆเลย :’(
“จะคิดมากทำไมล่ะครับ หน้ามุ่ยแบบนี้พรุ่งนี้จะมีอารมณ์ยิ้มให้พี่ตามที่พูดไว้รึเปล่าเนี่ย” พี่ยูสะพูดติดตลก พร้อมกับแววตาอ่อนโยนคู่นั้นที่จ้องหน้าฉันอยู่
ทำไม….ใจเต้นตึกตักๆ เหมือนจะทะลุออกแบบมานี้นะ!
ไม่ๆๆ ฉันต้องเป็นไข้ ตัวร้อน ไม่สบายแน่ๆ! ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย!??
“ได้สิคะ แค่ยิ้มเอง สบ๊ายสบาย” ฉันค่อยๆถอยหลังไปนิดหน่อยแล้วฉีกยิ้มกว้าง เพราะรู้สึกว่าหน้าพี่ยูสะจะใกล้กับหน้าฉันมากเกินไปแล้ว
“พี่ก็เชื่ออย่างนั้นหน่า”
“ให้มันจริงเถอะค่ะ” ฉันพูดยิ้มๆ จนพี่ยูสะต้องเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ
เหมือนเด็กไม่มีผิดเลยฉัน - -;
“ไปๆ ไปหาเพื่อนเถอะ พี่คงไม่ออกไปด้วยนะ บรรยากาศมันค่อนข้างอึดอัดน่ะ” พี่ยูสะจับไหล่ฉันแล้วหมุนตัวฉันให้หันหลังก่อนจะค่อยๆออกแรงดันเบาๆให้ฉันเดินไปข้างหน้า
แต่ฉันไม่อยากเดินไปหาพ่อตัวยุ่งสองคนนั้นเลยน่ะสิ
“พี่ยูสะ…”
“หืม?” เขาหยุดดันแล้วจับไหล่ฉันไว้นิ่งๆ
“ถ้าพรุ่งนี้มิยะไม่ได้อยู่ในงานวันเกิด พี่จะโกรธมิยะมั๊ย”
“ไม่หรอกมั้ง” เขาพูดกลั้วหัวเราะให้บรรยากาศมันดีขึ้น แต่ฉันว่าเขาต้องรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆแน่เลย
“ให้มันจริงเถอะค่ะ”
“จริงสิ”
“ถ้ามิยะหายไปพี่จะตามหามิยะมั๊ย?” ฉันถามออกไปเบาๆ
“แน่นอน พี่จะหามิยะจนกว่าจะเจอ” พี่ยูสะพลิกตัวฉันกลับมาประจันหน้ากับเขา เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฉันด้วยแววตาที่อ่อนโยนเช่นทุกครั้ง
แต่ทำไม…ครั้งนี้ฉันถึงได้รู้สึกอบอุ่นนักนะ
“พูดเองนะ งั้นมิยะไปล่ะ” ฉันขยิบตาให้อย่างมีเลศนัยน์ก่อนวิ่งหนีออกมา
ฉันรู้แล้วล่ะ ของขวัญวันเกิดของพี่ยูสะคืออะไร :)
“ไฮด์กับฮิกกี้ พรุ่งนี้ช่วยอะไรมิยะหน่อยได้มั๊ย?” ฉันพยายามพูดเสียงหวานพร้อมกับกระพริบตาปริบๆเพื่ออ้อนวอนให้พวกเขาช่วย
แต่มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ ในเมื่อพวกเขาปั้นหน้ายักษ์ใส่ฉันซะขนาดนี้
“อืม…อะไรล่ะ?” ไฮด์ หนุ่มหล่ออ่อนโยนเป็นคนเปิดปากพูดหลังจากเงียบกันอยู่นาน
“วันพรุ่งนี้ช่วยกันพี่ยูสะออกห่างมิยะหน่อยได้มั๊ย?”
“เรื่องแค่นี๊???” ไฮด์เลิกคิ้ว
“อืม…” ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆ เพราะไม่อยากเล่ารายละเอียดอะไรให้ฟังมากนัก ก็เลยตัดปัญหาด้วยการเออออตามพวกเขาไป
“ว่าแต่มิยะมีอะไรรึเปล่า ถึงให้พวกเราช่วยแบบนี้” ฮิกกี้เอ่ยปากขึ้น หลังจากนั่งหน้ามุ่ยอยู่นาน
“เปล่าหรอก แค่อยากทำอะไร ‘บางอย่าง’ ”
“งั้นเหรอ… มิยะคงไม่ได้คิดอะไรกับไอ้พี่ชายคนนั้นใช่มั๊ย” ฮิกกี้พูดแล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง
“คิดอะไรเหรอ…? มิยะไม่รู้หรอก” ฉันตอบอย่างเลื่อนลอย
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ คิดอะไรอยู่ เพราะฉันคิดออกอยู่อย่างเดียวว่า “บางอย่าง” ที่ฉันจะทำมันคืออะไร :)
------------------------------------[50%]------------------------------------
วันนี้แล้วสิวันเกิดพี่ยูสะ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลย >< เชื่อสิว่าอย่างมิยะคนนี้ เซอร์ไพรซ์ต้องเป็นเซอร์ไพรซ์ และก็อย่าคิดว่ามันจะเป็นเซอร์ไพรซ์เล็กๆด้วย
ฮ่ะฮ่า!!!
ฉันเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วยังไงล่ะ! งานปาร์ตี้วันนี้สนุกแน่!
“มิยะ!” เสียงเหมือนพี่ยูสะเลย ดูเหมือนจะกำลังหาฉันอยู่แน่ๆ แต่ก็นะ ฉันไม่ยอมออกไปแน่ๆ
เพราะฉันกำลังเตรียมการเซอร์ไพรซ์อยู่น่ะสิ
“มิยะ! มิยะอยู่ไหนกันน่ะ!” เสียงของเขาดูกระวนกระวายและร้อนรนขึ้น
ให้ตายเถอะ ฉันมาหลบแอบมองเขาแบบนี้ก็รู้สึกสงสารเหมือนกันนะ T^T
“คุณสองคนเห็นมิยะมั๊ยครับ?” พี่ยูสะตรงเข้าไปถามไฮด์กับฮิกกี้ทันทีที่เห็นพวกเขาเดินเข้ามาในงาน
“ไม่รู้หรอก มิยะน่าจะอยู่กับคุณไม่ใช่เหรอ?” ไฮด์ถามนิ่งๆ
“ผมหามิยะไม่เห็น…” เขาพูดเสียงอ่อนลง สีหน้าเขาเหมือนจะสลดลงด้วย
เห็นแล้วฉันก็เริ่มใจอ่อนแล้วนะเนี่ย แต่!!! นี่มันคือหนึ่งในแผน!
“คุณมาที่นี่เพื่อดูแลมิยะไม่ใช่เหรอ แล้วคุณปล่อยให้มิยะหายไปได้ยังไงกัน!” ฮิกกี้พุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของเขาอย่างเดือดดาล ฮิกกี้เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนเสมอ ถึงแม้ใบหน้านั่นจะแย้มยิ้มสดใสตลอดเวลาก็ตาม
“ผมจะหามิยะให้เจอ!” เขาปัดมือของฮิกกี้ออกก่อนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฮิกกี้ด้วยแววตาแน่วแน่
“ถ้าคุณหามิยะไม่เจอ ก็ปล่อยมิยะให้ผมดูแลจะดีกว่า” ฮิกกี้ตบไหล่ยูสะก่อนเดินผ่านเขาไป ฉันที่แอบมองดูจากข้างนอกก็แอบเหงื่อตก เพราะมันชักจะยังไงยังไงแล้วน่ะสิ!
“มิยะ! มิยะอยู่ไหน!?” เสียงตะโกนของพี่ยูสะ ทำให้ฉันสะดุ้ง เมื่อได้สติฉันจึงก้มลงหลบทันที
“จะหลบที่ไหนดี…” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนวิ่งออกไปอย่างไร้จุดหมาย และที่เดียวที่ฉันคิดขึ้นมาได้ก็คือ ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ฉันชอบไปนั่งเล่น ที่ๆฉันเจอพี่ชายผมทองคนนั้นเป็นครั้งแรก
พรึ่บ!
ฉันดึงกระโปรงตัวเองขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้สะดวกแก่การปีน ฉันค่อยๆก้าวปีนขึ้นไปอย่างช้าๆ แต่เพราะเจ้ากระโปรงงี่เง่านี่แหละที่เที่ยวไปกับเกี่ยวกิ่งไม้จนทำให้ฉันต้องหันกลับมาดึงมันออกหลายครั้ง น่าหงุดหงิดจริงๆ ;(
“มิยะอยู่นี่รึเปล่า!” เสียงของพี่ยูสะใกล้เข้ามาเรื่อยๆจึงทำให้ฉันต้องรีบเร่งปีนให้เร็วกว่าเดิม
“ทำไมมาถึงนี่เร็วจังนะ” ฉันพูดเบาๆก่อนที่จะยกตัวเองขึ้นไปนั่งบนกิ่งไม้ที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มาก และก็น่าจะรองรับน้ำหนักฉันได้น่ะนะ
“มิยะ อยู่นี่รึเปล่า!?” เสียงของเขาใกล้ขึ้น จนฉันต้องก้มลงไปดูที่ใต้ต้นไม้ และก็ต้องเบิกตาโพลง เพราะเขายืนอยู่ใต้ต้นไม้แล้วน่ะสิ o_O
“อย่าเล่นแบบนี้นะมิยะ พี่ไม่สนุกด้วยหรอก” เขาพูดไปพลางกวาดสายตามองหาฉันไป
“งั้นเหรอ…” ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะดึงเชือกที่ฉันแอบมาผูกไว้เบาๆ นั่นก็ทำให้ แผ่นไม้อัดบางๆ(ที่ฉันหาแทบตาย)ตกลงห่างจากตัวเขาไปสองสามก้าว
“สัญญาแล้วนะว่าจะหามิยะให้เจอ” เขาอ่านข้อความที่ฉันเขียนไว้ในแผ่นไม้นั่นเบาๆ ใช่แล้วล่ะ ฉันตั้งใจเขียนมันไว้เอง
“มิยะต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ!” พี่ยูสะรีบหมุนตัวไปรอบๆทันทีที่อ่านข้อความเสร็จ แน่ล่ะว่าฉันไม่ให้เขาเจอฉันง่ายนักหรอก
“อย่างนี้ก็ต้องแผนต่อไปแล้วสิ” ฉันพูดก่อนดึงเชือกอีกเส้นที่โยงมาข้างๆฉัน
ตุ้บ!
“อะไรน่ะ?” เขาพูดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆกล่องของขวัญที่ฉันเพิ่งกระตุกเชือกปล่อยมันลงมา
เขาค่อยๆเปิดกล่องออกช้าๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นตุ๊กตาหมีที่คล้ายกับตุ๊กตาหมีที่เขาชอบกอดอยู่เป็นประจำ แต่ติดตรงที่ว่าตุ๊กตาหมีตัวนี้ฉันตั้งใจให้เป็นผู้หญิงน่ะสิ :) (ฉันเลยหาโบว์ Polka dot สีแดงมาผูกไว้ที่หูของเจ้าหมีน่ะสิ)
“กอดฉันดูสิ”
เขาอ่านข้อความที่ติดอยู่ตรงอกของเจ้าหมี ก่อนจะกอดมันไว้แน่น…
“พี่ยูสะ Happy Birthday นะ มิยะไม่รู้หรอกว่าพี่จะชอบสิ่งที่มิยะทำให้รึเปล่า แต่ก็นะ….พี่ต้องหามิยะให้เจอล่ะ ….มิยะรอพี่อยู่”
เสียงของฉันที่ถูกอัดไว้ในเจ้าตุ๊กตาหมีดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ฉันไม่รู้ว่าฉันตาฝาดไปรึเปล่านะ ฉันเห็นเขาแอบเช็ดน้ำตาด้วยน่ะสิ
ผู้ชายอะไรจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ คงจะมีแต่พี่ยูสะคนเดียวซะล่ะมั้งที่ฉันแกล้งจนร้องไห้ได้ :P
พี่ยูสะก็ถูกหนูมิยะแกล้งซะเยอะเลย ฮ่าๆ
แสบซนไม่มีใครเกินจริงๆ
ใครรออยู่ช่วยส่งเม้นต์มาแสดงตัวให้ไรเตอร์ชื่นใจหน่อยน้า ^__^
ความคิดเห็น