คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 Repeated เหตุการณ์เดิมที่เกิดขึ้นใหม่ [100%]
Chapter 6
Repeated
เหตุการณ์เดิมที่เกิดขึ้นใหม่
[Yusa Talk]
ผมวิ่งไปรับร่างของมิยะไว้ได้ทัน ผมแอบมีลางสังหรณ์ว่า เหมือนเหตุการณ์นี้จะเคยเกิดขึ้นไปแล้ว แต่ตอนนั้นเกิดขึ้นกับมิซูกิ และตอนนั้นก็จะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาด้วย
นั่นก็คือ….
“พริ๊นเซส!?” ผมร้องเสียงหลงเห็นเมื่อเห็นหญิงรุ่นราวคราวป้าพร้อมกับกระโปรงยาวลากพื้นตามแบบฉบับเจ้าหญิงมายืนอยู่ตรงหน้า
มันจะเป็นใครไปไม่ได้!! นอกจาก พริ๊นเซส!!
“ยูสะ~~~~ ไม่เจอตั้งนาน คิดถึงจังเลย” พริ๊นเซสกรีดกรายมาหาผมพร้อมกับอ้าแขนกำลังจะกอด ผมเลยรีบถอยหลังหลบทันที
“อุตส่าห์ตามมาถึงฝรั่งเศส ไม่ให้กอดหน่อยเลยเหรอ *O*” พริ๊นเซสกระพริบตาปริบๆอย่างออดอ้อน แต่จะทำยังไงผมก็ไม่ให้กอดเด็ดขาด!
“แล้วนี่ทำอะไรกับมิยะ?” ผมถามไปห้วนๆ ก็พอพริ๊นเซสมาทีไรเรื่องวุ่นวายก็เกิดขึ้นทุกทีสิหน่า
“เปล๊า~ ไม่ได้ทำอะไรเล๊ย~” เธอตอบเสียงสูงลิ่ว ผมเคยได้ยินมาว่า ผู้หญิงที่ตอบเสียงสูงแสดงว่า โกหก นะ - -^
“ขอความจริงครับ” ผมมองหน้าเธออีกครั้ง แต่ดูเหมือนเธอไม่อยากจะตอบเท่าไหร่
“ก็แบบว่า… มาเล่นเกมกันมั๊ย?”
“เกม? เกมอะไร?” ผมทวนคำอย่างงงๆ ถ้าพริ๊นเซสพูดแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ
“สนใจไขรหัสเจ้าหญิงกันมั๊ย? ครั้งที่แล้วเป็นเจ้าชายไปแล้ว” พริ๊นเซสกระพริบตาอ้อนปริบๆ
ให้ตายเหอะ! นี่มันยิ่งกว่าฝันร้าย!!!
“ทำไมต้องทำด้วยล่ะ?”
“ก็ยูสะคือเจ้าชายของพริ๊นไง แต่ในเมื่อยูสะไม่รักพริ๊น พริ๊นก็จะหาคนที่เหมาะสมให้ยังไงล่ะ”
ผมควรซาบซึ้งกับคำพูดของเธอมั๊ย? ผมไม่ได้อยากเล่นเกมอะไรทั้งนั้นแหละ ผมน่ะกลัวว่ามิยะจะเป็นอะไรไปซะมากกว่า
“ตกลงจะเล่นมั๊ย?” พริ๊นเซสพูดซ้ำอีกครั้ง
“ไม่”
“งั้นแม่สาวน้อยคนนี้ก็คงต้องหลับยาวน่ะสิ น่าสงสารจังนะ :)” พริ๊นเซสฉีกยิ้มร้าย
“จะทำอะไร!?” ผมร้องถามออกไปอย่างตกใจ พลางก้มมองคนในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง
“เปล๊า~ งั้นยูสะก็ตกลงก่อนสิ”
“ถ้าตอบตกลงแล้ว มิยะจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“แน่นอน ^^”
“โอเค งั้นตกลงเล่น!” ผมกลั้นใจตอบออกไป ฝืนใจอย่างถึงที่สุด!
“งั้นเริ่มเลยแล้วกัน! ผู้หญิงของยูสะน่ะ จะมีปานรูปหัวใจอยู่ตรงหัวไหล่ แต่ไม่ใช่เป็นหัวใจเต็มดวงหรอก เป็นรูปครึ่งหัวใจ ซึ่งยูสะเองก็มีอีกครึ่งหนึ่งเหมือนกัน”
ผมฟังพริ๊นเซสอย่างอึ้งๆ ซึ่งนั่นมันก็คือความจริงๆ ผมมีปานรูปครึ่งหัวใจอยู่ที่หัวไหล่ขวา!
ผู้หญิงของผมจะมีปานรูปหัวใจอีกครึ่งหนึ่งอย่างงั้นเหรอ? แล้วผมจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าใคร?
“บางเรื่องมันต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองนะ พริ๊นไปดีกว่า เดี๋ยวว่างๆแวะมาใหม่ ดูแลแม่หนูนั่นดีๆล่ะ ท่าทางเธอดูอ่อนแอจริงๆ” พริ๊นเซสพูดทิ้งทายก่อนหายวับไป มาทีไรก็มีเรื่องมาให้ปวดหัวทุกทีสิหน่า!
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ผมจะหาเธอเจอมั๊ยนะ?
ผมก้มลงมองดูคนในอ้อมกอดที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ผมกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปเพราะพริ๊นเซสน่ะสิ
“มิยะ” ผมเรียกพลางเขย่าตัวเธอเบาๆ และดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ด้วย เธอเลยครางออกมาเบาๆ
“อื้อ…”
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะ มิยะเป็นอะไรไปเหรอ?” เธอถามด้วยสีหน้างงๆ ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบเบาๆ เพราะพูดไปเธอก็คงไม่เชื่ออยู่ดี
เพราะนี่มันยิ่งกว่าเรื่องเกินจริง!
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ?” เธอถามอีกครั้ง ผมก็เลี่ยงที่จะตอบเช่นเคย ถ้าเกิดเล่าไปมิยะต้องหาว่าผมบ้าแน่นอน!
ถ้าบอกไปว่ามีผีบ้านผีเรือนปรากฏตัวออกมา ใครเขาจะเชื่อล่ะจริงมั๊ย?
ผมว่า มิยะต้องถูกพริ๊นเซสทำอะไรบางอย่างแน่ๆ ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจพริ๊นเซสสักเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าผลสุดท้ายจะลงที่มิยะ เธอดูอ่อนแอและบอบบางยิ่งกว่าตุ๊กตาซะอีก
อ๊ะๆ! อย่าเพิ่งคิดว่าผมหลงรักมิยะล่ะ ผมก็เป็นห่วงทุกคนนั่นแหละครับ
“พี่ยูสะ มิยะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?” คนในอ้อมกอดก็ยังงอแงจะให้ผมบอกความจริงเสียให้ได้
ผมก็ลำบากใจเหมือนกันนะที่ต้องปิดมันไว้เป็นความลับน่ะ
“อย่ารู้เลยจะดีที่สุด” ผมยิ้มบางๆให้พลางประคองเธอให้ลุกขึ้นแล้วพาไปนั่งบนเก้าอี้ เพราะดูเหมือนเธอจะยังมึนๆอยู่
“พี่ยูสะ…”
“หืม? อะไร?”
“มิยะอยากรู้ว่าที่เราแต่งงานกันนั้นเป็นเพราะอะไร?” มิยะถามด้วยสีหน้าใสซื่อ ผมก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง ผมยังไม่รู้เลยว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร และเพื่ออะไร
“คุณป้าบอกมิยะว่ายังไงก็คงจะอย่างงั้นนะ :)” ผมตอบเลี่ยงๆพร้อมส่งยิ้มให้บางๆ
ผมมองมิยะแล้วหัวเราะออกมาเบาๆก่อนยื่นมือไปยีหัวเธอจนยุ่งเหยิง ก็ผมอดไม่ได้ที่จะแกล้งนี่นา หน้าตาขี้สงสัยแบบนั้นมันน่าแกล้งชะมัด
“หัวยุ่งหมดแล้ว!” มิยะเงยหหน้ามองผมด้วยสีหน้าเหวี่ยงๆ ปากเล็กๆเบ้ใส่ผมอย่างไม่พอใจ ผมชะงักเล็กน้อยก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ
“โกรธบ่อยไม่ดีนะ”
“ทำไมคะ? ก็ใครล่ะทำให้โกรธ” มิยะพูดแกมประชด ผมหัวเราะออกมาอีกครั้ง มิยะเหมือนเด็กไม่มีผิด
“มิยะจะบอกว่าพี่ทำงั้นเหรอ? พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ยังจะมาปฏิเสธอีก พี่ยูสะนั่นแหละแกล้งยีผมมิยะจนเป็นแบบนี้เนี่ย!” มิยะลุกพรวดขึ้นทันที ผมเลยถอยหลังไปเล็กน้อย
“พี่เปล่า~” ผมลากเสียงยาวพลางค่อยๆถอยหลังไปทีละน้อย เพราะว่าเจ้าตัวเขาเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว
“ก็พี่ยูสะนั่นแหละทำ”
“พี่ทำอะไร~”
“ทำให้มิยะโกรธไง!” ยิ่งพูดก็ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ จนหลังผมชนกับขอบโต๊ะเข้าเต็มๆ
และมันก็หมดทางหนีจนได้!
“พี่ไม่ได้ทำให้มิยะโกรธ พี่ก็แค่เล่นด้วยเฉยๆ”
“แล้วไหนบอกไม่ได้ทำ~” มิยะดึงคอเสื้อผมไว้ทำให้ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ มิยะโหดเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย!
“โอเคๆ ยอมแพ้” ผมชูสองมือขึ้นยอมแพ้ แต่พอมิยะปล่อยคอเสื้อออก ผมก็รีบพลิกตัวให้ตัวมิยะมาติดโต๊ะแทนทันที
“พี่ยูสะจะทำอะไร?”
“เปล่า ไม่ได้จะทำอะไร”
“ถอยไปเลยค่ะ!” มิยะผลักผมสุดแรงจนผมเซไปเล็กน้อย แต่ดูเหมือนมิยะจะทรงตัวไม่อยู่ ผมเลยรีบวิ่งไปรับเธอไว้พอดิบพอดีก่อนที่เธอจะล้มลงไป
เราสองคนสบตากันนิ่ง ความเงียบเริ่มทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ทำไมผมถึงรู้สึกชอบมองแววตาคู่นั้นจัง แววตาที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์และแฝงไปด้วยความดื้อรันนั่น เธอมันเหมือนตุ๊กตาดีๆนี่เอง ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ท่าทางหรือแม้แต่ผิวนุ่มที่ผมสัมผัสอยู่...
Writer Talk :)
ครบแล้วว!!!! อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ๆๆๆๆ
เดี๋ยวไรเตอร์หมดกำลังใจนะถ้าไม่เม้นต์กันน่ะ ToT
ช่วงนี้ดูซบเซากันไป
อยากอ่านฉากที่มันต้องใจเต้นตึกตักกันรึเปล่า?
ไว้เจอกันตอนหน้า
เห็นคะแนนโหวตยังเป็น 80% แอบท้อเบาๆ
ช่วยกันโหวตด้วยนะคะ ขอคะแนนเต็มเน้อ (คลิ๊กที่หนูมิยะโลด)
Oo Wah
ความคิดเห็น