คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 Dinner มื้อค่ำอันแสนวุ่น [100%]
Chapter 5
Dinner
มื้อค่ำอันแสนวุ่น
“ดัช ชั้นว่านะช่วงนี้บ้านมันเงียบเกินไป” พริ๊นเซสพูดก่อนนั่งลงบนโซฟา ไม่มีใครสามารถเห็นเธอได้หรอก เพราะเธอเป็นผีบ้านผีเรือนที่น่ารักที่สุดในโลก~ = =^
“อย่าคิดบ้าๆเชียวนะ” ดัชพูดดักคออย่างรู้ทันก่อนเดินไปนั่งแหมะลงข้างๆพริ๊นเซส
“บ้าอะไร~ แค่คิดว่า คิดถึงยูสะจัง ><”
“นั่นแหละ บ้ามาก! = =; ” ดัชกระแทกเสียงก่อนลุกขึ้นยืนหันหลังให้พริ๊นเซสอย่างงอนๆ มีอย่างที่ไหนมาบอกคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง
“ไปฝรั่งเศสกัน!”
“-*- ไม่คิดจะสนใจกันเลยใช่มั๊ย?” ดัชเบ้ปาก
“สนทำไม อยู่ด้วยกันมาเป็น 100 ปีแล้ว เบื่อน้ำหน้า~” พริ๊นเซสพูดก่อนกรีดกรายร่ายคาถาหายตัวไปทันที
“เธอก็อย่างนี้ทุกทีสิพริ๊น” ดัชพึมพำออกมาเบาๆ ยังไงเขาก็คงต้องตามใจพริ๊นเซสอยู่ดีสิหน่า
ถึงจะอยู่กันมาเป็น 100 ปี แต่ความรักระหว่างพวกเขากับกระท่อนกระแท่นเหลือเกิน…
“มิยะจ๋า เป็นไงบ้างลูก เพลียมั๊ย?” คุณป้านามิเดินกรีดกรายมาหาฉันทันที ฉันมองหน้าคุณป้าอย่างงงๆ มาถึงก็ถามอะไรก็ไม่รู้
“=[]= ทำไมต้องเพลียด้วยคะ”
“แต่งงานแล้วไงจ๊ะลูก เพลียมั๊ย?”
“เอ่อ…ไม่ค่ะ _ _” ฉันก้มหน้าลงทำอย่างงงๆ ถามอะไรเนี่ยคุณป้าขา~ หนูสบายดี ไม่เพลียอะไรทั้งนั้นแหละ
“มิยะดูแลพี่ยูสะดีๆนะลูก” คุณป้าพูดพลางดึงแขนฉันให้นั่งลงบนโซฟา ท่าทางงานนี้จะยาว!
“ค่ะ”
“ทำอาหารอร่อยๆให้พี่เค้าด้วยนะลูก”
“ค่ะ”
“อย่าลืมห่มผ้าให้พี่เค้านะลูก”
“ค่ะ”
บลาๆๆ แล้วคุณป้าก็พูดรัว ฉันก็ได้แต่พยักหน้าและตอบคำเดียวว่า “ค่ะ” จะให้ฉันดูแลอะไรขนาดนั้น พี่เขาก็ดูแลตัวเองได้อยู่นี่นา
“และที่สำคัญ มีหลานให้ป้าอุ้มไวๆนะลูก”
“ค่ะ เอ๊ย! อะไรนะคะ!? O_O” ฉันเกือบจะหลุดปากรับคำไปซะแล้ว ดีที่ไหวตัวทัน ยั้งปากไว้ได้ทันท่วงที คุณป้านี่ชอบเล่นทีเผลอ –o-
“มีลูกจ๊ะมีลูก” คุณป้ายิ้มหน้าระรื่นแล้วพูดเน้นทุกคำว่า “ลูก”
รอให้โลกแตกก่อนเถอะ ฉันถึงจะมีลูกกับเขาน่ะ!
“อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิลูก อ๊ะ! พี่ยูสะมานู่นแล้ว” น้ำเสียงของคุณป้าดูกระดี๊กระด๊าซะเหลือเกิน จนฉันยังแอบคิดในใจว่า ป้าฉันอยากแต่งงานกับพี่ยูสะรึเปล่าเนี่ย!?
“ยูสะจ๊ะ เหนื่อยมั๊ย?” คุณป้าพูดแล้วรีบลุกขึ้นไปลากแขนพี่ยูสะมานั่งข้างๆฉันทันที
คุณป้าแอบเนียน~
“ไม่ครับ ^^”
“น้องดื้อมั๊ยลูก?”
“ไม่ครับ ^^”
“น้องดูแลดีมั๊ย?”
“ครับ ^^”
ฉันชักสงสัยว่าพี่เขาพูดเป็นแต่คำว่า ครับ แล้วก็ทำหน้ายิ้มรึยังไงกัน อะไรก็ครับๆๆ - -
“รักน้องก็ดูแลน้องดีๆนะลูก”
“ครับ ^^”
โอเค ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะว่าพี่เขาพูดได้แต่คำว่า ครับ กับหน้ายิ้มๆ อย่างเดียว ไม่คิดจะพูดคำอื่นเลยใช่มั๊ย??? –[]-
------------------------[50%]------------------------
หลังจากที่คุณป้าคุยกับพี่ยูสะอย่างถูกคออยู่นานโข ท่านก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวว่าอยู่นี่นานเกินไปเลยบอกลาฉันอย่างดิบดีก่อนกลับ อย่าให้สารภาพเลยว่าคุณป้าบอกลายังไงบ้าง T^T
“ไปแล้วนะลูก อุ้มหลานๆ~~~ ”
“คุณป้า~”
“มิยะจูเนียร์หรือยูสะจูเนียร์ดีน้า~?”
“ป้าคะพอได้แล้ว TT”
“อยากอุ้มหลานๆๆ (สีหน้ากระดี๊กระด๊าสุดๆ)”
และนั่นคือการล่ำลาแบบเบสิก ฉันแค่ไม่อยากจะเล่าต่อแค่นั้นเอง ถ้าเล่าต่อก็คงยาวมากและหนีไม่พ้นเรื่อง อุ้มหลาน ToT
ฉันยังไม่อยากมีลูก~~~!!
“คุณป้าอยากให้มีลูกขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” พี่ยูสะพึมพำเบาก่อนนั่งแหมะลงบนโซฟาข้างๆฉัน
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะรีบมีลูกไปทำไม ถ้าอยากได้หลานขนาดนั้นต้องไปบอกพี่ริวซากิกับพี่มิซูกินู่น ไม่ใช่ฉัน –[]-
“นั่นสิ”
“สนใจทำตามความต้องการของคุณป้ามั๊ย?” พี่ยูสะหันมาถามหน้าทะเล้น ยังมีหน้ามาเล่นอีกนะ - -^
“ทะลึ่งแล้วค่ะ”
“พี่ล้อเล่นหน่า ก็ไม่อยากให้เครียดไง มิยะไม่ค่อยยิ้มเลยรู้รึเปล่า?” เขาพูดกลั้วหัวเราะก่อนขยับตัวเข้ามาใกล้ๆฉัน
“มิยะก็ยิ้มอยู่นะ นี่ไง” ฉันฉีกยิ้มกว้างเป็นหลักฐานว่าฉันก็ยิ้มเป็น เขาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนยื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ
“ยิ้มแบบธรรมชาติสิ ไม่ใช่ฝืนแบบนี้”
“แบบนี้เหรอ?” ฉันฉีกยิ้มอีกครั้ง แต่ผลที่ได้กลับมาคือเขาส่ายหน้าเบาๆแล้วอมยิ้มกับการกระทำของฉัน
“งั้นก็แบบนี้”
“ไม่ใช่”
“แล้วแบบไหนล่ะ?” ฉันฉีกยิ้มให้เขาดูทุกรูปแบบ แต่เขาก็ยังคงส่ายหน้าและส่ายหน้า ฉันก็ยิ้มเป็นแบบนี้อยู่แล้วจะให้ยิ้มแบบไหนเล่า -*-
“รอยยิ้มของเด็กซนๆที่พี่เจอวันแรกไง” พี่ยูสะพูดติดตลกพร้อมโยกหัวฉันไปมา ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!
“มิยะไม่ใช่เด็กสักหน่อย –o-”
“เหรอ งั้นพี่คงเข้าใจผิดไปเอง”
“พี่ยูสะก็…” ฉันเบ้ปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้ ว่าแต่ฉันเป็นเด็ก ทีพี่เขายังนอนกอดตุ๊กตาเลย
“ยิ้มๆๆ หน้าบึ้งแบบนี้เดี๋ยวแก่เร็วนะ” เขายื่นมือมาหยิกแก้มฉันเบาๆ
“ยิ้ม~” ฉันฉีกยิ้มอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม ก็ยิ้มแล้วนี่จะให้ทำไงเล่า
“ดูนะ ยิ้มแบบนี้” เขายิ้มให้ฉันดู เวลาเขายิ้มดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ….
เย็นนั้น
วันนี้ฉันวุ่นวายมากกับการเข้าครัวเพราะคุณป้าสั่งมาน่ะสิ มิหนำซ้ำยังส่งคนมาดูการทำอาหารให้ฉันอีกด้วย YoY ให้ตายเหอะ!
“ไง เหนื่อยมั๊ย?” พี่ยูสะเดินเข้ามาทักในขณะที่ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการทอดไข่ –o- เหงื่อเริ่มไหลซึมลงมาบนใบหน้าของฉันเล็กน้อย
“ไม่ค่ะ สบายๆ” พูดจบฉันก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย? และแล้วทุกอย่างก็ค่อยๆมืดลง ฉันได้ยินแต่เสียงของเขาและเสียงร้องแหลมๆเหมือนเสียงผู้หญิงดังก้องไปหมด จนในที่สุดไม่รู้สึกอะไรอีกเลย…
และคนที่มี ID ได้โปรดกดโหวตที่หนูมิยะด้วยนะคะ
Writer talk :)
โอ๊ะโอ! อาการของมิยะแบบนี้มันคุ้นนะเหมือนเคยเจอในเรื่องอะไรน้า~
ฮ่าๆ ใครอ่านประจำก็คงจะรู้ว่าเจ๊พริ๊นสุดที่รัก She กำลังจะมา
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ๆๆ ใครรอไม่ไหวก็เม้นต์ทวงได้ไม่ว่ากัน 555
(ขอแบบคะแนนเต็มหรือ 5 ดาวนะคะสำหรับโหวต)
เพื่อจะได้เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
ความคิดเห็น