คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 First Night คืนแรก [100%]
Chapter 4
First Night
คืนแรก
“มิยะ ถึงเวลาเข้าหอแล้วลูก ^^” คุณป้ายิ้มร่าตรงเข้ามากอดฉันแน่นทันที ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆให้ท่าน
ใครจะไปเชื่อนี่ถึงเวลาเข้าหอแล้ว ทำไมเวลามันเดินเร็วอย่างนี้นะ เมื่อกลางวันยังวุ่นวายกับงานแต่งอยู่เลย และไม่อยากจะบอกเลยว่ามันวุ่นวายมากถึงมากที่สุด!
เริ่มจากการสาบานเป็นสามีภรรยา พี่ยูสะก็พูดๆไป แต่พอถึงคราวที่ฉันต้องพูด ฉันกลับไม่ยอมพูด ทุกคนเลยงงเป็นไก่ตาแตก = =^
ซ้ำร้ายกว่านั้นคือขั้นตอนการสวมแหวน ฉันก็ดันทำแหวนหลุดมือ มันก็กลิ้งๆๆหายไปเลย กว่าจะหาเจอเจ้าบ่าวฉันก็เหงื่อท่วมตัวซะแล้ว - -
และซ้ำร้ายไปกว่านั้นอีก พิธีกรดันบอกให้ฉันหอมแก้มเจ้าบ่าว แต่ฉันก็ยืนนิ่งและนิ่ง แขกที่นั่งลุ้นอยู่ข้างล่างพากันทำหน้า –[]- แบบนี้กันหมด
เสียงตะโกนว่า หอมเลย! หอมเลย! ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมหอม จนในที่สุดพิธีกรคงทนไม่ไหวเปลี่ยนเรื่องพูดในทันที ฉันเลยรอดตัว –o-
เห็นมั๊ยล่ะว่า งานแต่งงานฉัน Perfect แค่ไหน? (ประชด)
“มิยะลูก เข้าห้องได้แล้ว” เสียงหวานของคุณป้าทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ฉันเลยหันมายิ้มให้คุณป้าเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปในห้อง(หอ)
ให้ตายเหอะ! ฉันกำลังเข้าหอ!~~
“มิยะ…” เสียงนุ่มเอ่ยเรียกชื่อฉันเบาๆ ฉันหันขวับไปหาต้นเสียงทันที นั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เจ้าบ่าวฉันเองนี่แหละ ก็ในห้องมีกันอยู่สองคนนี่นา –o-
“อะไรคะ?”
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้เราลำบากใจ” ใบหน้าหล่อก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง
“พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก มันความผิดพี่ที่ไหนล่ะ” ฉันเบ้ปากเล็กน้อยก่อนนั่งลงบนเตียงอีกฝั่ง
ไม่ต้องสงสัยหรอกทำไมถึงจัดงานแต่งเร็วสายฟ้าแลบ แถมยังมีเรือนหอให้พร้อมซะด้วย คุณป้านามิทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ไม่มีอะไรที่คุณป้าทำไม่ได้!
“งั้นมิยะขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ฉันว่าพลางหาเสื้อผ้าในตู้ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป ดีที่คุณป้ายังหาชุดดีๆไว้ให้ฉันใส่ได้มั่ง - -
พอได้เข้ามาอยู่เงียบๆในห้องน้ำคนเดียวแบบนี้ รู้สึกไม่อยากออกไปเลย ถึงพี่ยูสะเขาจะดูแสนดีขนาดนั้น แต่ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ที่จะต้องมาอยู่ร่วมห้องกันแบบนี้
เมื่อจัดการตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ค่อยๆแง้มประตูออกช้าๆ ก่อนจะชะโงกหน้าออมากวาดสายตาดูรอบๆห้องว่าเขาอยู่รึเปล่า?
และฉันก็เห็นเขาก็นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเหมือนคนหมดแรง ก็แหงล่ะ! งานแต่งวุ่นวายขนาดนั้น ;(
ฉันค่อยๆก้าวออกมาจากห้องน้ำช้าๆแล้วเดินตรงเข้าไปหาเขา เขาคงหลับไปแล้วสินะ ตอนเขาหลับดูน่ารักจังเนอะ ตาคู่สวยหลับตาพริ้มราวกับกำลังหลับฝันดี
“พี่ยูสะ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ” ฉันตัดสินใจที่จะสะกิดแขนเขาเบาๆ พี่เขาก็คงเหนื่อยมาทั้งวันแล้วล่ะ ไปอาบน้ำอาบท่าคงจะดีขึ้นกว่านี้
“ครับๆ” เขางัวเงียลุกขึ้นนั่งก่อนเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำไป
เห็นแล้วก็รู้สึกผิด…ที่ก่อเรื่องวุ่นวายไปทั่วแบบนั้น - -^
ฉันล้มตัวนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนจนจวนจะเคลิ้มหลับ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพอดิบพอดีทำให้ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ
เขาเดินออกมาในชุดนอนสีเทาเรียบๆพร้อมกับท่าเช็ดผมเปียกๆนั่น ยิ่งทำให้เขาดูน่ารักขึ้นถนัดตา ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้ามองฉันเล็กน้อยด้วยแววตางุนงง ฉันส่ายหน้าหงึกหงักว่าฉันไม่ได้มอง แต่เขาก็คงไม่เชื่อแล้วล่ะเพราะตอนนี้ฉันเผลอจ้องเขาเข้าเต็มๆ
“นอนได้แล้ว” เขาพูดพลางกำลังจะทิ้งตัวลงบนเตียง แต่ฉันรีบพูดดักเขาไว้ทันที
“พี่ยูสะนอนตรงนี้ไม่ได้นะ!”
“ทำไมล่ะ?” เขามองหน้าฉันอย่างงุนงง
“มิยะไม่ชินค่ะ _ _” ฉันตอบเขาอ้อมแอ้มก่อนก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลบสายตาของเขา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปนอนโซฟาที่ห้องรับรองก็ได้ ^^” เขาพูดยิ้มๆก่อนหอบหมอนของตัวเองเดินออกไปจากห้องทันที
ทำไมเขาสุภาพบุรุษขนาดนี้...
----------------------------[50%]----------------------------
เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน ฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาซะเฉยๆ พอกวาดสายตามองดูรอบๆก็พลันนึกห่วงคนที่นอนอยู่นอกห้องขึ้นมา
เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ…
ฉันค่อยๆเปิดประตูออกอย่างเบามือแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆโซฟาตัวนั้น ฉันเห็นเขากำลังหลับตาพริ้มพลางกอดตุ๊กตาหมีไว้หลวมๆ
เขากอดตุ๊กตาด้วย!?
ฉันเดินอ้อมโซฟาไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนก้มหน้าลงมาดูเขาใกล้ๆ
ทั้งคนทั้งตุ๊กตาเหมือนกันจริงๆ !
ฉันจ้องมองดูเขาได้สักพักก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาอาจจะหนาวก็ได้ ผ้าห่มก็ไม่ได้ห่มแบบนั้น เลยตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งก่อนหอบผ้าห่มผืนใหญ่มาห่มให้เขาอย่างเบามือ เขาส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเล็กน้อย ฉันเลยค่อยๆย่องออกมาจากตรงนั้นทันที
ฉันหันหลังมามองเขาอีกครั้งแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! ฉันจะยิ้มคนเดียวทำไม?
เอกอีเอ้กเอก~!!
เสียงไก่ขันยามเช้าทำให้ฉันตื่นจากการหลับไหลแล้วรีบตรงดิ่งไปเปิดม่านเพื่อรับแสงวันใหม่
ว่าแต่…แถวนี้มีไก่ตั้งแต่เมื่อไหร่? –[]-
“เมื่อคืนหลับไปตอนไหนเนี่ย” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางสะบัดหน้าไปมาให้หายง่วง
หลังจากที่ฉันแอบย่องเข้าห้องมาเมื่อคืนนี้ ฉันจำได้ว่าตัวเองนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอยู่เลย แล้วฉันหลับไปตอนไหนล่ะเนี่ย?
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยใบหน้าหล่อๆของเขาที่โผล่เข้ามา เขาเดินเข้ามาในห้องก่อนยิ้มบางๆแล้วนั่งลงข้างๆเตียง นั่นทำให้ฉันรีบเขยิบถอยห่างจากเขาทันที
“ตื่นแล้วเหรอ?” เขาถามฉันยิ้มๆ ฉันรีบพยักหน้าหงึกหงักพลางขยี้ตาหลายๆครั้ง
“หิวรึยัง?” เขาถามอีกครั้งแล้วหรี่ตามองฉัน ฉันได้แต่ก้มหน้างุดแล้วส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ และนั่นก็ทำให้เขาอมยิ้มออกมา
“พี่ยูสะไปทานก่อนเลยก็ได้ค่ะ” ฉันพูดอ้อมแอ้ม เขามองฉันแล้วยิ้มออกมาก่อนพูดเบาๆว่า
“งั้นพี่ลงไปรอข้างล่างนะ อย่าคิดว่าจะไม่กินข้าวล่ะ”
เขาลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาโยกหัวฉันไปมาด้วยความเอ็นดูก่อนหันหลังเดินออกไป
เขารู้ทันฉันอีกแล้ว =[]=
ในเมื่อเขารู้ทันแผนการที่ฉันคิดอย่างฉับไวว่าจะไม่กินข้าวซะแล้ว ยังไงก็คงต้องลงไปสิเนี่ย ไม่อยากกินร่วมโต๊ะกับพี่เขาเลย รู้สึกไม่ชินอย่างแรง!!~~
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนเดินลงบันไดมาชั้นล่าง และฉันก็เห็นเขานั่งรออยู่ในห้องรับประทานอาหารแล้วเรียบร้อย ดูเหมือนเขายังไม่ได้แตะอาหารเลยสักนิดเดียว คงจะรอฉันอย่างที่พูดไว้สินะเนี่ย
“มาแล้วเหรอ นั่งสิ” เขาพูดแล้วส่งยิ้มบางๆให้ ฉันเลยเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา
ทำไมในบ้านมันเงียบขนาดนี้~
“มิยะไม่สบายรึเปล่าครับ ทำไมหน้าซีดจัง” เขาหันมาถามทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปยิ้มแหยๆให้เขา
ไม่ใช่ไม่สบายแต่แค่รู้สึกเกร็งๆ อยู่ๆก็อยู่ร่วมบ้านกับคนที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้น ใครมันจะไปทำใจได้ Y^Y
“พี่ไปเอายาให้มั๊ย?” เขาพูดพลางลุกขึ้นยืนและกำลังจะหันหลังเดินออกไปแต่ก็โดนฉันก็ดึงแขนไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไรค่ะ มิยะไม่ได้เป็นอะไร” ฉันส่ายหน้าเบาๆ ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะจ้องหน้าฉันด้วยสายตาไม่เชื่อสักเท่าไหร่
“ถ้าไม่เป็นไรก็เงยหน้ามองพี่ดีๆ” เขาพูดพลางเชยคางฉันขึ้นเล็กน้อย ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย แววตาคู่นั้นเจือปนไปด้วยความเป็นห่วงที่ฉันสัมผัสได้...
เม้นต์ค่ะเม้นต์~ [เยอะๆ 555]
แต่งไปก็แอบเขินกับคู่นี้เบาๆ ><
(เริ่มสงสัยทำไมช่วงนี้ตัวเองแต่งแต่บทหวานๆแบบนี้~)
พี่ยูสะกับน้องมิยะ กรี๊ดดด~
และคนที่มี ID ได้โปรดกดโหวตที่หนูมิยะด้วยนะคะ
(ขอแบบคะแนนเต็มหรือ 5 ดาวนะคะสำหรับโหวต)
เพื่อจะได้เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
ความคิดเห็น