คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Baby, why me? EP.02 : You said but i don't care [50%]
Baby, why me? EP.02
You said but I don’t care
ใบหน้าคุณวนเวียนอยู่ในความคิดผมซ้ำไปซ้ำมา
ต่อให้คุณจะไล่ผมยังไงผมก็ไม่ไปหรอกครับ : )
พลั่ว!!!!
ร่างสูงของพายัพถลาถอยหลังไปเล็กน้อยเนื่องจากแรงหมัดของอีกฝ่าย เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพวกนั้นด้วยสายตานิ่งๆ
ดูเหมือนเขาจะเริ่มโกรธแล้วจริงๆ
“ยิ่งไม่อยากออกแรงก็มีเรื่องวอนให้ออกแรงตลอดสิหน่า” เขาพึมพำก่อนใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก
“ทำเป็นพูดดี ไสหัวไปไกลๆไป!!!” หนึ่งในพวกนั้นประกาศกร้าวอย่างกล้าหาญ เขาคงไม่รู้สินะว่านี่ทำให้พายัพโกรธขึ้นเรื่อยๆ พายัพยืนนิ่งฟังคำพวกนั้นก่อนแสยะยิ้มออกมา
“ถ้าจะไปผู้หญิงคนนี้ต้องไปกับฉันด้วย!” พายัพยิ้ม
“มันเกี่ยวอะไรกับผู้หญิงคนนี้วะไอ้หน้าอ่อน!”
“คงจะไม่เกี่ยวหรอก ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ เมีย ฉันน่ะ” เขาฉีกยิ้มเล็กๆสายตากรุ้มกริ่มและดูมีเลศนัยน์
“พูดสิคนสวยว่าไอ้หน้าอ่อนนี่มันโกหก”
“….” ฉันถึงกับนิ่งค้างเมื่อทุกสายตาจดจ้องมาที่ฉัน จะให้ยอมรับมันก็ไม่ใช่ จะให้ปฏิเสธฉันก็คงถูกไอ้พวกหื่นนี่ลากไปแน่ๆ
ทำยังไงดีล่ะเกล! คิดซิคิด!
“เอ่อ…”
“อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ แสดงว่าไอ้นี่มันโกหกแน่!” ผู้ชายคนที่พยายามจะลวนลามในตอนแรกตะโกนขึ้น
“ไม่ใช่! ฉัน…เอ่อ…เป็นเมียเขานั่นแหละ!!!” ฉันกลั้นใจตะโกนออกไป หน้าทั้งสองร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าเพราะอายที่พูดออกไปหรือเพราะกลัวไอ้พวกหื่นนี่กันแน่
“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม ทีนี้ก็ถอยไปได้แล้วไป แกคงไม่อยากมีเรื่องหรอกนะ” พายัพกระตุกยิ้ม ดูเหมือนเขาจะพอใจกับคำตอบฉันมากทีเดียวล่ะ สายตาเขาถึงมองฉันไม่หยุดแบบนี้
“เออ! เอาเมียแกไป หมดสนุกเลยว่ะ!” ชายคนที่ล็อกตัวฉันอยู่ผลักฉันไปหาพายัพ ฉันถลาไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาพอดิบพอดี
ดูเหมือนไอ้พวกนี่ก็ไม่ค่อยอยากจะมีเรื่องเท่าไหร่ มันดูเหมือนพวกที่แค่ลวนลามผู้หญิงไปวันๆแต่ก็ไม่อยากมีเรื่องวอนให้ไปนอนคุกอะไรแนวๆนั้น
“ไปเถอะที่รัก” พายัพหันมายิ้มให้ฉันก่อนดึงฉันออกมาจากที่ตรงนั้น ไม่อยากจะเชื่อ… เขาช่วยชีวิตฉันไว้!
“ขอบคุณที่ช่วยไว้นะ” ฉันยิ้มบางๆ
“เมียทั้งคนนี่นา” เขายิ้มกริ่ม จนฉันต้องตีแขนเขาไปแรงๆให้เขาเลิกพูดเพ้อเจ้อ
“ใครเมียนายกันห๊ะ!!!”
“ใครก็ไม่รู้ที่ยอมรับออกมาเมื่อกี๊ไง”
“นั่นมันจนปัญญาแล้วต่างหากถึงได้พูดน่ะ อย่าคิดเองเออเองได้มั้ย” ฉันเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
“ครับๆ คุณยังไม่ตอบผมเลยนะว่าคุณชื่ออะไร”
“อยากรู้อะไรขนาดนั้นคะ?” ฉันแสร้งทำท่าสงสัย
“อยากรู้สิ อยากรู้จัก” เขายิ้มทะเล้นจนฉันแอบหัวเราะเบาๆแต่ก็ไม่ให้เขารู้หรอกนะว่าฉันหัวเราะเขาน่ะ
“ฉันชื่อ มิเกล”
“เกล เหรอ? ชื่อเพราะดีนะ”
“มิเกล เรียกเต็มๆได้มั้ย นายสนิทกับฉันแล้วรึไงเรียกสั้นๆแบบนี้น่ะ!” ฉันโวยวายไปเบาๆ เขาถึงกับชูสองมือขึ้นยอมแพ้
“ยอมแล้วครับมิเกล”
“ขอบคุณมากแล้วกันวันนี้ ฉันกลับล่ะ” ฉันหันหลังออกมาทันทีที่พูดจบ ฉันว่าจะเรียกแท็กซี่แถวนี้สักคัน เพราะฉันไม่ได้เอารถมาน่ะสิ แย่จริงๆ
“เฮ้! ให้ผมไปส่งได้มั้ย?” เขาตะโกนมาจากด้านหลังทำให้ฉันชะงักเล็กน้อย
“ไม่ดีกว่า ลำบากนายเปล่าๆ”
“ไม่หรอก ผมเป็นห่วงคุณมากกว่าอีกนะ” เขาตะโกนซ้ำอีกครั้ง แล้วประโยคนี้ก็ทำให้ฉันถึงกับหันกลับไปมองหน้าเขา
“ให้ผมไปส่งคุณนะ มิเกล” เขายังคงยืนยิ้มอยู่ตรงที่เดิม แต่ฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกแปลกๆนิดๆกับคำพูดเขาน่ะสิ
---------------------------------[50%]---------------------------------
เม้นต์ๆๆๆ แคทว่าผู้ชายอย่างคุณพายัพเนี่ยอันตรายต่อหัวใจผู้หญิงเนอะ ><
เอ้าาา เม้นต์ ถึง 40 เม้นต์เจอกัน คุณพายัพรุกต่อนะ 55555
ความคิดเห็น