คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Passionate Game EP.02 :: I'm Yudai [100%]
Passionate game episode o2.
“I’m Yudai”
ชื่อของผมนั้นแปลว่า “เทพบุตร” ทุกคนมักขนานนามผมว่า “พระเจ้า”
แล้วคุณล่ะคิดว่าผมเป็นใครระหว่าง พระเจ้า หรือ ซาตาน?
ผมมองดูร่างบอบบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงของผม รูปหน้าสวยหวานชวนให้หลงใหลหลับตาพริ้ม ไม่ว่าจะมองทีไรก็ชวนให้หัวใจผมเต้นแรงไปเสียทุกครั้ง
นี่ผมทำรุนแรงกับเธอเกินไปรึเปล่านะ?
ฮ่ะๆ อย่าเพิ่งคิดไปไกลสิครับ J ผมยังไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก…
เราคงต้องมีเรื่องให้ได้คุยกันอีกยาว…
ผมขยับเข้าไปใกล้เธออีก… ยิ่งใกล้ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าหลงใหลเสียจริงๆ จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อได้เป็นอย่างดี ใบหน้าขาวจนออกซีดปรากฏสีแดงจางๆที่แก้มทั้งสอง
น่ารัก….ผมว่าคำนี้เหมาะกับเธอที่สุดแล้วล่ะ
“อื้อ” ร่างบางขยับตัวพร้อมกับส่งเสียงครางอู้อี้ ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆ ผมจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเธอ
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ผมฉีกยิ้มหวานทักทาย
รู้สึกเหมือนรอยยิ้มของผมจะเคลือบยาพิษน่ะนะ
“คุณเป็นใคร!?” ร่างบางเบิกตาโพลงอย่างตกใจก่อนกระถดตัวถอยหนีผม ผมยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะครับ ผมก็แค่…
โน้มหน้าไปใกล้ๆเธอก็แค่นั้น
ผมรู้สึกกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเธอ หวาน… กลิ่นมันหวานเหมือนขนม
อา…ผมก็รู้สึกอยากจะชิมขนมชิ้นนี้แล้วสิครับ J
“อย่า…อย่าเข้ามา” เธอขยับตัวถอยจนติดหัวเตียง ผมเข้าใกล้เธอมากขึ้น มากขึ้นอีก จนในที่สุดผมก็สามารถตรึงแขนทั้งสองเธอไว้ได้
จนมุมแล้วนะสาวน้อย J
“จะทำอะไร! อย่านะ!” ร่างบางดิ้นขลุกขลัก แต่ฝันไปเถอะครับว่าพระเจ้าอย่างผมจะปราณี
“อื้อ” ผมประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ผมบดขยี้ริมฝีปากบางนั่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งเกลียด…ทั้งเสน่หา…
ริมฝีปากของผมไล้ลามไปตามร่างกายของเธออย่างรู้งาน ร่างบางสั่นระริก ผมรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัว
เธอกลัวผม…
เหอะ…แต่ความกลัวของมนุษย์ทำให้พระเจ้าอย่างผมมีความสุข จริงไหมครับ?
“อย่า…” เธอร้องห้ามทันทีที่ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อตัวบางที่เธอสวมอยู่ ผมลูบแผ่นหลังนวลเนียนอย่าเบามือ
น่าทะนุถนอมเสียจริง!
แต่ว่าคงไม่ใช่สำหรับคนอย่างผม!
แควก!
ผมกระชากเสื้อของเธออย่างไร้ความปราณี รู้ไหม…ผมเกลียดผู้หญิงคนนี้แค่ไหน ผมเกลียดที่เธอรักมัน เธอห่วงมัน เธอหวงมัน!
และเธอเป็นผู้หญิงของมัน!
“อย่าพูดมาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ฉันไม่ทำเธอเจ็บหรอก” ผมกระซิบที่ข้างหูเบา เธอพยายามเบือนหน้าหนีผม แต่ผมก็จับปลายคางเธอให้มองหน้าผมตรงๆ
“ทำแบบนี้ทำไม” ริมฝีปากบางสั่นระริก
“ฉันก็จะทำให้เธอเป็นผู้หญิงของฉันไงสาวน้อย”
“เราไม่เคยรู้จักกัน อย่าทำแบบนี้เลยนะ” ร่างบางจับมือผมไว้พร้อมส่งสายตาวิงวอน ผมหยุดระรานร่างกายเธอแล้วหันมาสบตาเธอนิ่งๆ
“รู้อะไรไหม… ฉันรอมานานมากแล้วที่จะได้เจอเธอวันนี้”
“อย่าปฏิเสธฉัน นี่คือคำสั่ง เข้าใจใช่ไหมสาวน้อย” ผมฉีกยิ้มหวาน ก่อนก้มลงซุกไซร้ซอกคอของร่างบาง น้ำใสๆหยดกระทบลงบนใบหน้าของผม
ผมเงยหน้ามองเธอก่อนจะหยุดการกระทำต่างๆ
เธอร้องไห้…
“เรียกชื่อฉัน “ยูได” แล้วเชื่อใจฉันซะ ในฐานะผู้หญิงของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเสียใจอีก”
ผมพูดแล้วใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าสวย ก่อนค่อยๆดันตัวเธอให้นอนราบไปกับเตียง
ผมบอกแล้วไง ในฐานะผู้หญิงของผม ผมจะดูแลเธอเอง!
---------------------------------[50%]---------------------------------
ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ! ฉันคิดกับตัวเองก่อนกวาดสายตามองดูรอบๆ ตัว
ผู้ชายคนนั้น!
….ยูได
เขาบอกให้ฉันเรียกอย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น แต่ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นตามร่างกายฉันคงจะเป็นสิ่งยืนยันได้เป็นอย่างดี
ฉันนี่มันผู้หญิงแพศยาอย่างที่เขาบอกจริงๆนั่นแหละ
มีอะไรกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก…
ชีวิตของฉันคงไม่มีอะไรน่าสมเพชไปกว่านี้แล้วล่ะ น่าสมเพช น่ารังเกียจ น่าขยะแขยง!
ตุ้บ!
ฉับทุบตีไปตามร่างกายของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาเอ่อคลอดวงตาทั้งสองข้าง รอยแดงๆพวกนี้ฉันจะลบยังไงให้มันหายไป
สารเลว…
ผู้ชายสารเลวที่ชื่อยูได ทำลายชีวิตฉันจนป่นปี้แล้ว
หมับ!
แขนทั้งสองของฉันถูกรวบไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว เขาตื่นสินะ คิก… น่าสมเพช
ฉันหัวเราะทั้งน้ำตาให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง อยากจะหัวเราะจนเป็นบ้าเลยล่ะ คิก…
“ทำร้ายตัวเองทำไม” สายตาคมจ้องหน้าฉันนิ่งๆ สายตาของเขาแสดงถึงความดุดัน จนฉันได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าจะสบตา
“….”
“เงียบทำไมล่ะ? ตอบมาสิ”
“เปล่า”
“ทำไมนะ…. ทำไมเธอไม่เคยมีความสุขเลย” นัยน์ตาดำขลับจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉัน
คำพูดของเขาคืออะไรกันเหรอ?
ทำไมฉันจะไม่มีความสุขล่ะ?
คิก….
ฉันหัวเราะทุกวันเลยนะ…. และฉันก็ร้องไห้ไปพร้อมๆกับหัวเราะทุกวันเลย J
พรึ่บ!
ยูไดดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้หลวมๆ เขาไม่ได้ล่วงเกินอะไรฉันไปมากกว่านั้น อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ
อุ่นเหลือเกิน…
ยูไดช่างเหมือนใครอีกคน….
เขาเหมือนนายจังเลย…โช
“อย่าร้องไห้ให้ฉันเห็นอีก เข้าใจรึเปล่า?” ยูไดใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา ผู้ชายคนนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายรึไงกัน
“นายทำแบบนี้ทำไมเหรอ? ได้ตัวฉันไปแล้วมันทำให้นายมีความสุขงั้นเหรอ คิก… ฉันน่ะไร้ค่าจะตาย” ฉันพูดยิ้มๆ ไม่ได้ยิ้มเพราะดีใจหรือเสียใจ แต่ยิ้มเพราะสมเพชตัวเองต่างหากล่ะ
“เธอจะไม่มีวันไร้ค่า…มิกิ”
“รู้ชื่อฉันด้วย?” ฉันเลิกคิ้วอย่างสนใจ
“รู้สิ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอเลยล่ะ” เขาเงียบไปสักพักก่อนพูดต่อ เขากุมมือฉันไว้แล้วค่อยๆหลับตาลง
“…เธอน่ะชอบกระต่าย ชอบกินช็อกโกแลต ชอบดอกกุหลาบสีแดง ชอบกอดตุ๊กตา ชอบยืนอยู่คนเดียวในทุ่งหญ้ากว้างๆ ชอบ..”
ฉันยื่นมือไปปิดปากเขาไว้เบาๆ ที่เขาพูดมาน่ะ มันใช่ทั้งหมดเลย!
เขาลืมตามองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันได้แต่ก้มหน้าลงให้น้ำตาหยดกระทบหลังมือของตัวเอง และเขาก็รู้ด้วยว่าฉันกำลังร้องไห้
“ทำไมเขาไม่เห็นสนใจฉันเหมือนนายเลย…” ฉันพึมพำออกมาอย่างเลื่อนลอย
“มิกิ…”
“ยู… ฉันเรียกนายแบบนั้นได้มั๊ย?” ฉันฝืนยิ้มทั้งๆที่ตัวเองยังคงร้องไห้อยู่
“ได้สิ มิกิ…ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?” ยูไดสบตาฉันนิ่งๆ สีหน้าของเขาแสดงออกว่าประโยคที่จะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงจัง ฉันก็ได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆและรอฟังเขาอย่างตั้งใจ
“เธอช่วยอยู่กับฉันไปจนกว่า “วันนั้น” จะมาถึงได้รึเปล่า…”
Talk with writer :)
ครบ 100% แล้ว! เย้! เป็นไงมั่งคะรีดเดอร์
จะว่าไปก็สงสารนางเอก เอ๊ะ! หรือสงสารยูไดดี
เบื้องลึกเบื้องหลังมีอีกเยอะเลย (ยิ้ม)
ไม่เม้นต์ = ไรเตอร์งอน = งอแงไม่ยอมอัพ T^T
ความคิดเห็น