คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Passionate Game EP.01 :: Back to the beginning [100%]
Passionate game episode o1.
“Back to the beginning”
ความรักของเราตอนนั้นมันตายไปแล้ว…
และฉันคนเดิมก็ได้ตายไปแล้วเช่นกัน…
“เธอชื่ออะไร?”
“ฉันชื่อ มิกิ ”
“ผู้หญิงน่ารำคาญเสมอเลยสิหน่า…”
ประโยคสนทนาห้วนๆที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ฉันก็ยังจำมันได้ขึ้นใจ… คำพูดเหล่านั้นเขาพูดกับฉันเป็นครั้งแรก ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันกลัวจนตัวสั่นเลยล่ะ สายตาคมๆของเขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มือหนึ่งก็คีบบุหรี่ไว้ ดูไม่ใช่คนดีเลยเนอะ
เหตุการณ์ในวันนั้น… ฉันอยู่มัธยมปลายปีสุดท้าย ฉันเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับเขา เขาฮ็อตมากๆในหมู่สาวๆ
แน่ล่ะ! ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่หลงเสน่ห์เขา ฉันตัดสินใจสารภาพรักกับเขาในวันวาเลนไทน์ มันเป็นความบ้าของฉันเองนั่นแหละ
ดูบ้ามากใช่ไหมล่ะ…
“ฉันให้นาย…”
“อะไร?”
“ช็อกโกแลตไง”
“เธอชื่ออะไร?”
“ฉันชื่อ มิกิ ”
“ผู้หญิงน่ารำคาญเสมอเลยสิหน่า…”
ตอนนั้นเขาทำหน้าเซ็งแบบสุดๆใส่ฉัน ถึงเขาจะบอกว่าน่ารำคาญแต่เขาก็คว้ากล่องช็อกโกแลตในมือฉันไป รู้ไหมตอนนั้นฉันดีใจแค่ไหน…
เขาถามชื่อฉันด้วย! ฉันทั้งดีใจทั้งตื่นเต้นทั้งหวาดกลัว
ในตอนนั้นเองเขาก็พูดประโยคไม่คาดฝันกับฉัน! ฉันช็อคจนเป็นลมล้มพับไปเลย น่าอายชะมัด
“คบกันมั๊ย?”
ประโยคนั้นดังก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย เงอะงะ ซุ่มซ่ามจนเขาหัวเราะออกมา
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาหัวเราะ…
แต่ความรักแบบเด็กๆแบบนั้นน่ะ… มันหายไปแล้วล่ะ
ฉันหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวภายในห้องที่มืดมิด ย้อนความหลังแบบนี้รู้สึกมีความสุขดีชะมัด ทำไมถึงชอบคิดถึงผู้ชายเลวๆคนนั้นด้วย
เขาทำร้ายฉันตั้งเท่าไหร่ ฉันก็ไม่เคยจำ… ยิ่งเขาเลวมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรักมากเท่านั้น… ฉันนี่มันเป็นผู้หญิงที่ “โง่เง่า” มากเลยสินะ
ตืด~ ตืด~
PGS 6 Message 2 :: สวัสดีครับคุณซากุระดะ มิกิ ทางเราได้ส่งเงินจำนวน 100 ล้านเยนเข้าบัญชีคุณเรียบร้อยแล้วครับ จงรักษาเงินนั่นไว้ให้ดี แต่จำไว้นะครับว่า คุณไม่สามารถถอนตัวได้แล้ว หากคิดจะถอนตัวทางเราจะยึดเงินจำนวน 100 ล้านคืนทันที และคุณจะต้องจ่ายค่าปรับจำนวน 100 ล้านเช่นกัน
PGS 6 Message 3 :: ภารกิจแรกของคุณคือ ทำให้ผู้ชายคนที่ชื่อ เคอิซูมิ เร็น บอกรักคุณให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม เข้าใจนะครับ…
ข้อความถูกส่งต่อกันมาติดๆ ฉันคว้าโทรศัพท์มาเปิดอ่านทีละข้อความอย่างใจเย็น ภารกิจแรกสำหรับฉันดูเหมือนจะไม่ยากอะไร แค่ทำให้บอกรักให้ได้แค่นั้นใช่ไหม… ฉันไม่จำเป็นจะต้องแคร์ความรู้สึกผู้ชายคนนั้นนี่นา
มันจะไปยากอะไรล่ะมิกิ… ในใจเธออยากจะเข้ารอบไม่ใช่เหรอ… อยากจะเป็นผู้ที่สามารถเลือกคนที่ต้องการหักอกได้ไม่ใช่หรือ…
ถ้าเป็นอย่างนั้นยังจะต้องลังเลอะไรอีกเล่า…
เพียงแค่ฉันผ่านรอบนี้ไปได้ ฉันก็จะได้ไปเจอกับเขา…
เขาคนนั้น…ที่ทำให้ฉันต้องเลือกทางเดินนี้
“ฮานาซาวะ โชตะ…”
---------------------------------[50%]---------------------------------
ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ฉันจะได้เจอกับ “เขา” เหยื่อรายแรกของฉันไงคะ… J
“เร็นงั้นเหรอ… เด็กกว่าฉันรึเปล่าเนี่ย?” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ฉันค่อนข้างตื่นเต้นกับภารกินแรกนะเพราะวันนี้เป็นวันที่ฉันออกมาเจอโลกภายนอกเป็นครั้งแรก…
หลังจากที่ไม่ได้ออกมานานทีเดียว…
เกือบๆอาทิตย์เลยรึเปล่านะ…
ร้องไห้แบบนั้นอยู่เป็นอาทิตย์เลยรึเปล่านะ…
“คิก…คิดมากทำไมนะ” ฉันหัวเราะให้กับความคิดบ้าๆของตัวเอง ไร้สาระชะมัดเลยเนอะว่าไหม?
ฉันลอบสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ พร้อมกับกวาดสายตามองหาเหยื่อรายแรก… แต่น่าแปลกใจ ที่ฉันมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็น
หรือว่าเขาจะไม่ใช่นักเรียนนะ?
ฉันก้มลงมองดูรูปถ่ายของเขาอีกครั้ง รูปนี้ถูกส่งมาพร้อมกับสถานที่และรายละเอียดทั้งหมดที่จะเจอตัวเขาได้
เยี่ยมเลยใช่ไหมล่ะ!
เกมนี้มันสามารถเนรมิตทุกอย่างให้ฉันได้จริงๆ J
“ผู้ชายคนนั้น!” ฉันอุทานออกมาเบาๆเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งซึ่งหน้าตาคล้ายคลึงกับเหยื่อของฉันมากทีเดียว เขาคงไม่ใช่นักเรียนจริงๆสินะ
ฉันว่า… ผู้ชายคนนี้แหละเหยื่อของฉัน
ฉันลอบมองเขาเงียบๆ อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมาที่โรงเรียนมัธยมทำไม ในเมื่อเขาก็น่าจะอายุใกล้ๆกับฉัน
และสิ่งที่ฉันสงสัยอยู่ก็ถูกเฉลยในทันที เมื่อเด็กสาวในชุดนักเรียนคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เด็กคนนั้น…
พี่น้อง?
หรือว่าแฟนกันแน่นะ?
ฉันแสร้งเดินใกล้เข้าไปอีก แต่เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตจนเกินไปฉันเลยทำท่าชะเง้อเหมือนกำลังรอใครสักคน
เหอะ…จะให้ฉันจะรอใครล่ะที่โรงเรียนมัธยมแบบนี้
“เร็น…ฉันอยากกินกาแฟร้อนๆ“ หญิงสาวคนนั้นทำหน้างอพลางเบ้ปากเล็กน้อยเรียกความสงสารจากเขา เธอก็ดูน่ารักดีนะ…
ฉันคิดว่างั้นน่ะ J
“ไปสิ” เขาตอบนิ่งๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
แต่ผู้ชายแบบนี้น่ะ ปากร้ายใจดีจะตาย ฉันรู้ดีเลยล่ะ! เพราะ “เขา” คนนั้นก็เป็นแบบนี้…
นี่ฉันเผลอคิดถึงเขาอีกแล้วสินะ! บ้าจริงๆ
ทำไมไม่ยอมลืมสักที… คนแบบนั้นน่ะ
“ใจดีจังเลยนะที่รัก” เธอเอื้อมมือไปหยิกแก้มเขาเบาๆ แต่เขากลับยื่นมือมาตรงหน้าเธอแล้วมองหน้าเธอนิ่งๆ
“อะไรเหรอ?” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย
“จับมือไง ไม่อยากจับเหรอ?” เร็นตอบนิ่งๆ แต่ฉันก็สังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเขาน่ะนะ
ท่าทางจะรักแฟนมากทีเดียว
วูบ…
“อะไร? ยื่นมือมาทำไมเหรอ?”
“จับมือไง ไม่รู้จักเหรอ?”
“เห๋!?”
“ส่งมือมาเถอะหน่า”
ภาพระหว่างโชตะกับฉันฉายชัดในความคิดของฉันอีกครั้ง เพียงแค่วูบเดียวเท่านั้นที่ฉันคิดถึงสัมผัสของเขาขึ้นมา
ก็ตอนนั้น… ฉันเพิ่งคบกับเขาได้ไม่ถึงวันเลย อยู่ๆจะมาให้จับมือ ใครจะไปรู้ล่ะจริงไหม?
และตอนนั้นเขาก็ร้ายมากเลยนะ คว้ามือฉันไปจับไว้เสียดื้อๆ คนทั้งโรงเรียนน่ะมองกันใหญ่เลย J
ก็เขาน่ะฮ็อตสุดๆ ส่วนฉันน่ะมีแต่คนไม่ชอบหน้านี่นา…
“มองอะไรอยู่เหรอครับสาวน้อย…” ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังอยู่ข้างๆหู
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หันไปเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น ผ้าผืนหนาก็ถูกกดลงมาปิดปากปิดจมูกของฉันเสียแล้ว
สติของฉันค่อยๆพร่าเลือน… และฉันไม่รับรู้อะไรอีกเลย!…
“เจอกันจนได้นะครับสาวน้อยของผม ”
Talk with writer :)
อ๊ะๆ ลุ้นกันสิท่า! อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อก็เม้นต์นะคะๆ
ตัว J ที่เห็นเวลาอ่านคือ หน้ายิ้ม :) แบบนี้นะ
ลงแล้วมันกลายเป็นตัว J อ่ะ T^T
ส่วนใครที่รอและอยากติชม เม้นต์บอกได้เลยค่ะ (ยิ้ม)
ความคิดเห็น