(นิยายแปล) หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ - 一剑独尊

ตอนที่ 20 : บทที่ 20 ตัดสินเป็นตายในครั้งเดียว 2

บทที่ 20 ตัดสินเป็นตายในครั้งเดียว 2

นับว่าตระกูลเย่ลงทุนลงแรงให้กับเย่หลางลงไปไม่น้อย แต่กระนั้นพวกเขาก็คิดว่ามันคุ้มค่า

ผู้เต่าตระกูลเย่แสดงความเคารพต่อป้ายวิญญาณ "ขอพระเจ้าอวยพร วิญญาณบรรพชนทั้งหลายของตระกูลเย่โปรดเฝ้ามองผู้ที่ถูกเลือกคนนี้ นับจากนี้เป็นต้นไป ครอบครัวตระกูลเย่ของพวกเราจะกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้งเฉกเช่นในอดีตที่ผ่านมา"

ทุกคนในตระกูลเย่ต่างก็แสดงความยินดีอย่างสุดซึ้งออกมา

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีแล้ว ผู้เฒ่าตระกูลเย่ก็หันหน้าไปหาหลานชาย "เย่หลาง นี่เป็นการปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนครั้งแรกของเจ้า กับคนอย่างเย่ฉวนแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องปราณี."

เมื่อได้ยินดังนี้ เหล่าผู้อาวุโสที่อยู่ข้าง ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย "เย่ฉวนผู้นี้ หากปล่อยไว้ก็รังแต่จะเป็นอุปสรรคของพวกเราเสียเปล่า ๆ ไม่สู้เจ้าชิงฆ่ามันทิ้งเสียตั้งแต่วันนี้เลยเป็นไร"

เย่หลางระบายยิ้มอ่อน "แน่นอน ข้าทำแน่!"

ผู้เฒ่าตระกูลเย่พยักหน้า "ข้าได้ยินมาว่ามีคนจากเมืองหยานและเมืองหลัวกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ ข้าเดาว่าเจ้าพวกนั้นจะต้องเป็นคนที่กองกำลังของแต่ละเมืองส่งมาให้จับตาดูการประลองของเจ้าในวันนี้แน่ ดังนั้นเมื่อเจ้าเอาชนะเย่ฉวนและฆ่ามันได้แล้ว เกรงว่าคงไม่พ้นตระกูลอื่น ๆจะต้องเข้าหาเพราะต้องการจะผูกมิตรกับเราเพื่อยกระดับตัวเองแน่นอน เมื่อนั้นเจ้าจะได้รับความสนใจมากมายจากคนชั้นสูง หรือแม้กระทั่งสถานศึกษาฉางมู่ก็ตาม!"

เย่หลางพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า "ข้าเข้าใจแล้ว"

ผู้เฒ่าตระกูลเย่เดินไปที่ด้านหน้าเย่หลางและตบไหล่หลานชายเบา ๆ "ผู้ถูกเลือกจะมีความทรงจำในชาติก่อนหลงเหลืออยู่ แต่ไม่ว่าเจ้าจะเคยเป็นใครมาก่อน ตอนนี้เจ้าก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับตระกูลเย่แล้ว เจ้าไม่ได้รังเกียจใช่ไหม?"

เย่หลางยิ้มก่อนจะกล่าวว่า "เลือดเนื้อและจิตวิญญาณของข้าล้วนเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเย่แน่นอน" อย่างไรก็ดี เขายิ้มอย่างประชดประชันที่มุมปาก หากเจ้าคนอย่างเย่ฉวนเปรียบได้กับก้อนหินให้เขาเหยียบย่ำแล้ว นับประสาอะไรกับตระกูลเย่ที่ไม่ต่างจากสะพานให้เขาข้ามฝั่งจากนั้นแล้วก็จบกัน!

ผู้เฒ่าตระกูลเย่ยิ้มกว้างเต็มใบหน้า "นั่นก็ดีแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!"

ในไม่ช้า ผู้เฒ่าตระกูลเย่ก็เดินนำบรรดาผู้อาวุโสคนอื่น ๆ พร้อมกันกับเย่หลางมาที่เวทีประลองที่ถูกสร้างขึ้นใหม่อยู่ข้างนอกจวน

ผู้คนต่างตื่นเต้นทันทีที่ได้เห็นเย่หลาง

"เขามาแล้ว!"

"อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกมาได้ ไม่มีผู้ใดในเมืองชิงเคยพบเห็นมาก่อน"

เย่หลางมองไปยังฝูงชนที่อยู่ด้านล่าง เขามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก "ในอดีตนั้นข้าเองก็เป็นคนหนึ่งที่เคยนั่งด้านล่างและได้แต่มองดูผู้คนบนเวทีประลองกัน แต่มาในชาตินี้พระเจ้ามีเมตตาต่อข้านัก จึงให้ข้าดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกได้"

"ในชาตินี้ ข้าถูกกำหนดมาให้เป็นหนึ่งในผู้มีพรสวรรค์อันน่าทึ่งในโลกแห่งนี้!"

"ข้าจะเป็นหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของตำนานในโลกใบนี้!"

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้รอยยิ้มบนหน้าของเย่หลางก็ค่อย ๆ กว้างขึ้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มองไปทางจวนตระกูลเย่ "เย่ฉวน จงออกมาเตรียมตัวตายซะ!"

เสียงคำรามของเย่หลางเหมือนฟ้าร้องที่ดังก้องไปทั่วบริเวณนั้น

"เย่ฉวน!"

ณ เวทีลานประลอง สายตานับไม่ถ้วนจับจ้องไปที่จวนตระกูลเย่

"เย่ฉวนอยู่ไหน?"

แต่เย่ฉวนก็ไม่ได้ออกมาจากประตูตามเสียงเรียกร้อง

"เขากลัวหรือเปล่า?"

"ไม่มีทาง เย่ฉวนคนนี้เคยถูกเรียกว่าคนเหี้ยมตระกูลเย่ เขาคงไม่ใช่คนประเภทที่จะกลัวความตายหรอกน่ะ"

"คนเหี้ยมตระกูลเย่งั้นหรือ? นี่เจ้าไม่เห็นหรือไรว่าคู่ต่อสู้คนปัจจุบันของเขาเป็นใคร? เย่หลางน่ะเป็นถึงผู้ถูกเลือกที่ดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกมาเชียวนะ"

"เงียบแล้วก็รอดูไปเถอน่ะ ยังไงเสียตระกูลเย่ก็ต้องมีคำอธิบายให้เราแน่!"

ห่างออกไปไม่ไกล บนเวทีลานประลองผู้เฒ่าตระกูลเย่ก็ได้ทอดสายตาไปยังจวน คิ้วพลันขมวดยับย่น

"เจ้านั่นมัวทำบ้าอะไรอยู่? ไปดูซิ"

เมื่อได้ยินคำสั่งเย่คูจึงพยักหน้ารับและหมุนตัวจากไป

ข้างในจวนตระกูลเย่

ภายในห้อง เย่ฉวนถือชามสมุนไพรจากนั้นก็เริ่มป้อนยาให้กับเย่หลิงทีละคำ

เขาออกมาตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนหน้านั้นแล้ว

"พี่ชาย วันนี้คือวันนัดท้าประลองตัดสินเป็นตายของท่านกับเย่หลางนะ" เย่หลิงพูดเสียงเบา

เย่ฉวนยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า "เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล! มาดื่มยานี่มา อ้าปาก ใช่แล้ว อย่างนั้นแหละ..."

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเย่ฉวนก็ลุกขึ้นยืน "ข้าต้องไปแล้ว"

เย่หลิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เย่ฉวนโน้มตัวลงไปจุมพิตบนหน้าผากของเย่หลิงอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงหมุนตัวและเดินจากมา ทันทีที่เย่ฉวนไปถึงหน้าประตู เสียงของเย่หลิงก็ดังขึ้นไล่หลัง "พี่ชาย ท่านจะกลับมาใช่หรือไม่?"

เย่ฉวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น "แน่นอน"

หลังจากนั้นเขาก็ผลักประตูและเดินออกไป

บนเตียงนั้น เย่หลิงค่อย ๆ หลับตาลง มือขวาของนางเอื้อมไปใต้ผ้าปูที่นอนซึ่งมีมีดซ่อนอยู่ นานมาแล้ว นางเคยคิดอยากจะตายเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้กับเย่ฉวน อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าพี่ชาย นางก็จะไม่รู้สึกอยากตายอีกต่อไป

ความตายนั้นนางไม่กลัว นางหวั่นแต่เพียงว่าถ้าหากนางตายแล้ว เย่ฉวนจะต้องอยู่ตัวคนเดียว

เย่หลิงหยิบมีดออกมาและกำมันแน่น

ถ้าหากเย่ฉวนต้องตายในวันนี้ นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

ชั่วชีวิตนี้ นางมีแต่พี่ชาย เพราะงั้นต่อให้เป็นความตายก็ไม่อาจพรากนางกับพี่ให้แยกจากกันได้ นางยินดีที่จะตายตามพี่ชายไปด้วยกัน!