คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : วิชาการต่อสู้
|
ยามเช้าในเกรทไลฟ์อากาศสดชื่นและโปร่งสบายทีเดียว น้ำค้างสะท้อนกับแสงแดดเป็นประกาย หญ้าที่เพิ่งตัดใหม่ส่งกลิ่นเอียนๆคละคลุ้มไปทั่ว แต่นั่นก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย “วิชาการต่อสู้ แค่ชื่อก็โหดร้ายจนไม่อยากเข้าเรียนแล้ว” บุรุษผู้มีในตาเดียวหันไปพยักเพยิดกับแองเจลล่าที่เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยไปแล้วหลังจากผ่านการคุยกันแบบมาราทอนมาเมื่อวาน นั่นก็ยังรวมมิคาเอลกับปีเตอร์ไปด้วย “เออๆ ฟังแล้วเสียวเจ็บตัว แค่ทดสอบก็โหดแล้ว เรียนไปเรียนมาคงตายคาโรงเรียนแหง” ปีเตอร์กล่าวเสริม “เฮ้ย!! โทโมะ อย่าเดินรั้งท้ายดิ เดี๋ยวก็หลงทางกับเพื่อนหรอก” มิคาเอลกัดโทโมฮิสะที่ทำตัวเป็นหมาป่าเดียวดายอย่างที่ปีเตอร์เคยพูดไม่มีผิด “แต่ยามเช้าได้ออกกำลังหน่อยก็ดีไม่ใช่เหรอ หรือพวกนายคิดว่าไง” โทโมฮิสะ ขอความเห็นจากเพื่อนๆ “ก็....ดีมั้ง” ปีเตอร์กล่าวตอบ ก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า รออาจารย์มาสอน คนอื่นๆก็ต่างพยักเพยิดเห็นด้วย “แองเจลล่า เก็บแรงไว้เรียนเหรอ ไม่เห็นพูดเลย” ซึบาสะหันไปชวนหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่ม เมื่อเพิร์ลกับพอลยังโอ้เอ้ในโรงอาหารให้พวกเขาออกมาก่อน “ก็...ไม่รู้จะพูดอะไร ฟังซึบาสะพูดก็หูชาแล้ว” แองเจลล่ากล่าวขำๆ ดวงตาสีเทาที่มีอยู่ข้างเดียวมองแองเจลล่าอย่างเอ็นดู “แกมันบ้าบอ พูดจาเรื่อยเปื่อย ผู้หญิงเค้าเลยเบื่อ” มิคาเอลกล่าวขำๆ “อย่างแองเจลล่าต้องให้ฉันจีบ รับรองไม่รอด รู้ไส้รู้พุงกันหมด” “สงสัยงานนี้ต้องปรึกษามิคาเอลยกใหญ่” ปีเตอร์ทำสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เหมาะกับบุคลิกของตัวเองซักเท่าไหร่ ส่วนโทโมฮิสะนั้นเพียงแค่นั่งดูเพื่อนๆ
“นักเรียนปีหนึ่งเอ มารวมกันทางนี้” เสียงอาจารย์ท่านหนึ่งดังขึ้นทำให้พวกเด็กนักเรียนปีหนึ่งในบริเวณนั้นมายืนรวมกันอยู่ตรงหน้าอาจารย์
“ฉันรู้อาจารย์คนนี้ชื่อ ริชาร์ด หลิน ดูความสูงสิ 2เมตรกว่าๆนะนั่นน่ะ” ซึบาสะซุบซิบกับเพื่อนๆ ซึ่งรวมทั้งเพิร์ลกับพอลที่เพิ่งตามมาสมทบ “เชี่ยวชาญการต่อสู้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะใช้อาวุธหรือเวทมนต์ เป็นคนที่กษัตริย์อเล็กซานเดอร์ไว้ใจมาก แล้วก็ฉลาดเป็นกรด เรียนกับริชาร์ดไปเรื่อยๆแล้วจะรู้” ทุกคนต่างทำหน้าตะลึง ไม่ใช่ตะลึงเรื่องอาจารย์ แต่ตะลึงความรอบรู้ของเพื่อนคนนี้ต่างหาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงได้คะแนนเป็นที่หนึ่ง ผิดกับอีกคนที่ไม่ยอมให้เพื่อนๆเห็นคมได้เลย “เอาล่ะ ฉันชื่อ ริชาร์ด คงไม่ต้องแนะนำตัวกันมาก อยู่ๆกันไปก็คงรู้เอง” นั่นล่ะ ผิดจากที่ซึบาสะพูดซะเมื่อไหร่ “วันนี้ฉันจะยังไม่สอนอะไรพวกเธอ แต่ฉันอยากจะเห็นความสามารถของพวกเธอแต่ละคน เริ่มจากเธอ ใช่เธอแหละ พาเมล่า เมลลิสออกมา” อาจารย์ริชาร์ดเป็นคนพูดเร็ว ทำเร็ว เค้าเรียกให้เด็กสาวคนหนึ่งออกไป รูปร่างของเธอเหมาะจะเป็นสาวน้อย แต่ผมสีแดงเพลิงเหมือนๆกับดวงตาของเธอ เธอเดินออกมาพร้อมกับอาวุธประจำกายที่เหมือนกับเคียวตัดวิญญาณของยมทูต ทำเอาเด็กนักเรียนหลายคนขนลุกไปตามๆกัน ริชาร์ดพึมพำร่ายมนต์ของพวกพ่อมดแม่มด อักขระคาถาโบราณ ทำให้ยากนักที่จะฟังเข้าใจ ซักพักก็ปรากฎร่างของมังกรไฟท่าทางดุร้ายตรงหน้าของพาเมลล่า เมลลิส “ฉันว่านายพูดถูก เราคงได้ตายคาโรงเรียนกันในเร็ววัน” มิคาเอลกระซิบ “เราว่าบางทีอาจเป็นวันนี้” ปีเตอร์กลืนน้ำลายเอื้อกๆ “จัดการกับเจ้าตัวนี้ให้ฉันดูหน่อย” ริชาร์ดพูดกับเด็กสาวสีเพลิงคนนั้นอย่างสบายๆ พลางยืนมองอยู่ห่างๆ “เค้าจะให้ตายกันไปเลยรึไงเนี่ย” เพิร์ลอุทาน “ไม่หรอก” ซึบาสะเริ่มต้นพูด ซึ่งเพื่อนๆก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี “มันถูกเสกขึ้นมา ทำร้ายเราไม่ได้น่ะ แต่ไม่ตายง่ายๆ เหมือนกับมังกรจริงๆนั่นแหละ คิดว่านะ” “แล้วงี้พวกใช้เวทไฟไม่แย่เหรอ” แองเจลล่ากล่าวถาม “อันนี้คงต้องใช้ความสามารถส่วนตัวแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ใช้เวทนี่” ซึบาสะกล่าวอย่างจนปัญญา มังกรไฟตัวนั้นร้องคำรามอย่างน่ากลัว แต่ไม่ทันที่มันจะร้องเสร็จ เคียวตัดวิญญาณของพาเมล่า เมลลิส ก็ดูท่าจะตัดวิญญาณเจ้ามังกรตัวนั้นในพริบตา เลือดพุ่งกระจายออกมาจากมังกรตัวนั้นพอเป็นพิธี ก่อนที่ร่างของมันจะหายวับไป “ก็ใช้อาวุธวิเศษนี่หว่ามังกรตัวนั้นก็เดี้ยงง่ายๆอะดิ” เพิร์ลซุบซิบกับเพื่อนๆ “ไม่หรอกมังกรจริงๆไม่ตายง่ายขนาดนี้” ปีเตอร์กล่าวขัด “บางที่เธออาจจะโดนมันเผา แล้วเพิ่งมารู้ตัวว่า ยังไม่ทันได้ลงดาบ” มิคาเอลเสริม ปีเตอร์มองตามเด็กสาวผมแดงเพลิงคนนั้นกลับไปนั่งที่ แล้วสายตาก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง “โทโมะ ไอ้วาเลนไทนน์นั่นก็อยู่ห้องเดียวกับเราด้วย” ปีเตอร์สะกิดเพื่อนซี้ ทั้งหกคนมองไปตามที่ปีเตอร์ชี้ วาเลนไทน์ เดลฟ์ทเด็กหนุ่มอวดดีที่มีดีให้อวด “เธอ คนนั้นน่ะ ปีเตอร์ วอร์แฟร์” ริชาร์ดเรียกด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ “ค...ครับ” ปีเตอร์ตอบรับ “ออกมา...” ซวยแย่แน่แท้เลย ปีเตอร์คิดในใจ เค้าลุกขึ้น ในมือปราศจากอาวุธหรือคทา หรือแม้แต่ไม้กายสิทธิ์ เพื่อนยกเว้นโทโมฮิสะมองตามด้วยความฉงน ริชาร์ดร่ายมนต์บทเดิมมังกรไฟปรากฏขึ้นมาอีกครั้งตรงหน้าเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ทำเอาแองเจลล่ากับเพิร์ลนั่งบีบมือกันอย่างลุ้นระทึกจนเป็นรอยแดง เจ้ามังกรตัวนี้ดูจะร้ายกว่าตอนที่ต่อสู้กับพาเมลล่า เมลลิสอยู่เอาการ เพราะตอนนี้ มันกำลังพ่นไฟใส่ปีเตอร์ซึ่งใช้เพียงสองมือต้านพลังนั่นไว้ มิคาเอลทำท่าจะลุกขึ้นไปช่วยแต่โดนซึบาสะห้ามไว้ “ปีเตอร์มันไม่มีอาวุธนะเว่ย” มิคาเอลกล่าวกับซึบาสะ “แต่มันไม่ได้ทำอันตรายนี่ เรามานั่งดูดีกว่าว่าปีเตอร์จะงัดอะไรมาใช้ ตอนประลองเมื่อวานชั้นไม่ได้ดู นายได้ดูรึเปล่า” ซึบาสะกล่าวอย่างใจเย็นก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ไม่เคยเหมือนกัน เรื่องนี้ต้องถามโทโมะ” มิคาเอลหันไปทางโทโมฮิสะเป็นเชิงถาม เจ้าของนัยน์ตาดำขลับเพียงแต่สายหัวยิ้มๆ “ดูเอาสิ” เป็นคำตอบสั้นๆ นักเรียนทุกคนจับจ้องไปยังลูกไฟขนาดย่อมๆที่ลอยอยู่เหนือของปีเตอร์ ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางไม่เกิน5นิ้ว “เฮ้ย!! มันใช้เวทไฟเหรอ?!” คราวนี้กลายเป็นซึบาสะที่ทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนโทโมฮิสะปรามไว้ “ปีเตอร์มันจัดการของมันได้” เด็กหนุ่มนัยน์ตาดำขลับกล่าวอย่างสงบ ขณะที่คนอื่นๆต่างมองอย่างแปลกใจ ลูกไฟในมือปีเตอร์เพิ่มอุณหภูมิในบริเวณรอบๆ ทำเอาหลายคนร้อนจนต้องหาอะไรมาพัด หญ้าตรงบริเวณปีเตอร์เหยียบอยู่แห้งตายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ตูม!! ลูกไฟลูกนั้นถูกซัดเข้าใส่มังกรตัวนั้นเต็มๆ จนเกิดระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ฝุ่นควันลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ จนหมอกควันหายไปแล้วทุกคนจึงพบว่ามังกรตัวนั้นโดนกำจัดไปแล้ว ราวกับนัดไว้ล่วงหน้า ทั้งห้องถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขออนุญาตครับอาจารย์” เด็กหนุ่มเจ้าของลูกไฟนั่นพูดกับอาจารย์ ริชาร์ดพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงอนุญาต ปีเตอร์จึงเดินเร็วๆ ไปยังแม่น้ำหลังโรงเรียน “ขออนุญาตครับ” โทโมฮิสะพูดเร็วๆ อย่างไม่รอคำตอบ แล้ววิ่งตามปีเตอร์ไปทันที ทั้งมิคาเอล แองเจลล่า ซึบาสะ เพิร์ลและพอลพร้อมใจกันลุกขึ้นพลางเอ่ยปาก “ไม่ต้องขออนุญาตแล้ว ชั้นกำลังจะปล่อยก่อนเวลาอยู่พอดี” ริชาร์ดพยักหน้าให้ห้าคนวิ่งตามปีเตอร์และโทโมฮิสะไป
จ๋อม!! จ๋อม!! ก้อนหินเล็กๆ ก้อนแล้วก้อนเล่าลูกปาลงธารน้ำเย็นฉ่ำ ราวกับกำลังพยายามถมให้มันเต็ม มือข้างหนึ่งจุ่มลงไปในน้ำใสนั้นอย่างอ่อนแรง ความร้อนระเหยขึ้นมาจากธารน้ำที่เคยเย็นฉ่ำนั้น บัดนี้น้ำในแม่น้ำกำลังเดือดด้วยฝีมือของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ปีเตอร์รีบดึงมือขึ้นจากแม่น้ำ ด้วยแววตาที่ดูเจ็บปวด เพื่อนๆที่วิ่งตามมามองเด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาอ่อนโยนคนนี้อย่างตื่นตะลึง แต่นั่นไม่รวมโทโมฮิสะ “กลัวเรามั้ย” เป็นคำถามสั้นๆที่ตอบได้ยากเย็นแสนเข็นเหลือเกิน การรอคำตอบของเพื่อนๆที่เงียบราวกับไม่มีตัวตนนั้น ดูเหมือนจะยาวนานจนเกินไป จ๋อม!! “ไม่กลัวหรอก นี่ไง” แองเจลล่ากล่าวก่อนจะกอดหมับจากด้านหลัง “เฮ้ย!! ถอยไปเดี๋ยวก็พองหรอก” ปีเตอร์ผละออกมาทันที ก่อนจะหันไปมองหน้าแองเจลล่า นัยน์ตาสีไพลินไม่มีความหวาดกลัวอย่างที่เจ้าตัวว่า แต่กลับมีหยาดน้ำใสๆไหลลงมาแทน “นี่...ร้องไห้ทำไม” ปีเตอร์กล่าวถาม ตัวเขาเองไม่ใช่เหรอ ที่ควรร้องไห้ “แขนเป็นรอยไหม้รึเปล่า” เค้าถามอย่างห่วงใย แค่ไม่กล้าแตะแขนของเด็กสาว “แองเจลล่าไม่เป็นอะไรหรอก ร่างกายมีเกราะคุ้มกันความร้อนอย่างดี เธอเป็นผู้ใช้เวทน่ะ แล้วก็ถนัดใช้น้ำแข็งขั้วโลกใต้” มิคาเอลไขข้อข้องใจ ก่อนจะปล่อยมุขตบท้าย “จับดูสิ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ” แองเจลล่ากล่าวพลางยื่นแขนให้ปีเตอร์จับ เด็กหนุ่มสันผัสกับแขนข้างนั้นเบาๆ อย่างที่กลัวมันจะแตกสลาย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ แขนของแองเจลล่ายังคงขาวละเอียดเหมือนเดิม ไม่มีรอยไหม้ หรือแม้แต่พุพอง ปีเตอร์เลื่อนมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้กับแองเจลล่าช้าๆ แต่กลายเป็นว่าน้ำตาของตัวเองไหลลงมาแทน “ปีเตอร์เป็นคนดี เป็นคนอ่อนโยน เป็นเพื่อนฉัน เป็นเพื่อนมิคาเอล เป็นเพื่อนของเราทุกคน แล้วฉันจะกลัวปีเตอร์ไปทำไม” เป็นคำพูดของแองเจลล่าที่กระซิบบอกอย่างอ่อนโยน พังเขื่อนกั้นน้ำตาของปีเตอร์จนหมดสิ้น “บ้าบอ คิดได้ไง ว่าใครเค้าจะกลัวนาย” เพิร์ลกล่าว เดินมานั่งลงข้างๆ “นี่ถ้าเจอดาบฉันซักหน่อย นายกลัวจนตัวเย็นแน่” ซึบาสะกล่าวสมทบ เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาไว้เป็นอย่างดี “ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะครับ” พอลกล่าว “เฮ้ย!! อย่าจับเว้ย ถึงจะไม่กลัว แต่ไม่ใช่แองเจลล่าที่จะจับได้ตามใจชอบ” มิคาเอลกล่าเตือน เมื่อปีเตอร์ทำท่าจะมาจับ “นายอนุญาตให้จับได้ตามใจชอบแล้วใช่ไหม” เจ้าของรอยยิ้มที่เปื้อนไปกับคราบน้ำตานั้น น่าซัดให้หน้าหงายจริงๆ “ถ้าจับผิดที่ ผิดเวลาก็ตายได้โว้ย” มิคาเอลทำหน้าดุใส่ “ขอบใจนะโทโมะ” ปีเตอร์หันไปกล่าวกับเพื่อนซี้ “ขอบใจทำไม ฉันทำไรให้ แค่ตามมาดู” โทโมฮิสะทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “ขอบใจที่เป็นเพื่อนกัน” ปีเตอร์ยิ้มกว้างจนตาปิดแบบที่ถนัด “จะขอบใจไปทำไม ฉันไม่ได้ทำเพื่อนาย มันเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำ และฉันก็จะทำตลอดไป” แล้วเสือยิ้มยากอย่างโทโมฮิสะ ก็ยิ้มออกมาพลางขยี้ศีรษะปีเตอร์อย่างไม่กลัวจะไหม้จะพองเลยซักนิด “เฮ้ย!! ปล่อยๆ” ปีเตอร์ว่าพลางถอยห่างจากเจ้าเพื่อนซี้ใจกล้าคนนี้ “เห็มไหม พองเลย” ปีเตอร์ทำตาปริบๆ มองมือของโทโมฮิสะ “ก็มันไหม้ประจำอยู่แล้วตั้งแต่ไหนแต่ไร ไหม้อีกวันมันไม่ตายหรอก” ว่าพลางก็มองมันอย่างไม่ใส่ใจ “มาๆ เดี๋ยวจัดการให้” แองเจลล่าว่าพลางคว้ามือของโทโมฮิสะมา นิ้วชี้และนิ้วกลางแตะบนเนื้อตรงที่พอง ไม่นานความปวดแสบปวดร้อยก็หายไป โทโมฮิสะดึงมือตัวเองกลับมาดูอย่างแปลกใจ ไม่เหลือร่องรอยเลยซักนิดเดียว “เจ๋งใช่ไหมล่ะ” มิคาเอลพูดอย่างอวดๆ “เจ๋งสิ แต่ก็แองเจลล่า ไม่ใช่นาย” ปีเตอร์กล่าวทับ ทำเอาหัวเราะไปตามๆกัน “ไอ้นี่ ไปร้องไห้ต่อเลยไป”
วิชาที่สองเป็นวิชาประวัติศาสตร์เพียวแพลนเน็ต ไม่รู้ว่าไอ้เพียวแพลนเน็ตใบนี้มีอะไรมาให้เรียนได้มากมายขนาดนี้ สงครามกับประเทศฝั่งตะวันตก จะข้ามน้ำข้ามทะเลมารบอะไรกันนักกันหนา
เพียวแพลนเน็ต ที่พวกเราอาศัยอยู่นี้ เป็นดาวเคราะห์ที่มีลักษณะคล้ายกับดาวโลกในกาแล๊กซี่ทางช้างเผือกซึ่งค้นพบมากว่าสามร้อยปีแล้ว ทั้งผู้คน ภูมิประเทศ ภูมิอากาศ สภาพความเป็นอยู่แม้กระทั่งเครื่องอุปโภคบริโภค ต่างมีลักษณะคล้ายคลึงกัน….
ซึบาสะอ่านได้บรรทัด สองบรรทัดก็ขอเสนอตัวเป็นผู้กล้า ฟุบโต๊ะไปเป็นรายแรก ตามด้วยเพื่อนนักเรียนในชั้นอีกหลายๆคนรวมทั้งมิคาเอล โทโมฮิสะ ปีเตอร์ และแม้แต่เพิร์ลเองก็ยังเอาไม่อยู่ แองเจลล่านี่ก็ร่อแร่เต็มที คงจะยังมีแต่พอลนี่แหละที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังอาจารย์ ซาร่าห์หน้าหวานเสียงยานคางได้อย่างไม่มีง่วงไม่มีหาว ที่เหลืออยู่จนหมดชั่วโมงก็โงนเงนกันจนต้องเอาไม้ค้ำ ซึ่งนั่นก็ต้องไม่รวมพอล “ถ้าจะสอบช่วยติวให้ด้วยนะพอล” ปีเตอร์ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังหนุ่มน้อยที่หน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมที่สุดในกลุ่ม “เอ่อ....ก็ได้ครับ แต่ผมไม่มั่นใจ...” พอลกล่าวพลางลูบจมูกอย่างเขินๆ “ไม่เป็นไรๆ เอาเป็นว่าตกลง ฉันจะได้นอนอย่างสบายใจ” ซึบาสะรวบรัดตัดความ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
|
ความคิดเห็น