คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : เพื่อนใหม่
"สวัสดี เราชื่อปีเตอร์ วอร์แฟร์ ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตาสีน้ำตาลเอ่ยทักทันทีที่มิคาเอลกับแองเจลล่าออกมาจากกระโจม พร้อมกับยิ้มกว้างให้
"มิคาเอล อาร์ทีมิส กับ แองเจลล่า อาร์ทีมิส" มิคาเอลกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"เจ้านี่ก็โทโมฮิสะ เรย์อาร์ เรียกว่าโทโมะก็ได้" ปีเตอร์ วอร์แฟร์ ขยี้ๆผมดำๆของคนที่อยู่ข้างๆอย่างสนิทสนม พลางยิ้มขำๆ กับคนไม่มีมนุษยสัมพันธ์นี่ ปีศาจร้ายผู้เยือกเย็นในสนามประลองเมื่อเช้า เพียงแค่ทำหน้ายุ่งปรายสายตามองคนข้างๆอย่างดุๆ "ถ้าสนิทกับมันหน่อย มันจะพูดมากขึ้นเอง มันเป็นหมาป่าเดียวดายน่ะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคน" แองเจลล่ากล่าวบ้าง พลางสังเกตุชุดประหลาดๆที่เด็กหนุ่มผมดำใส่อยู่
"ไม่เคยเห็นยูกาตะเหรอ" โทโมฮิสะ เรย์อาร์กล่าวพลางก้มลงมองดูชุดผ้าชิ้นเดียวที่เหมือนจะเป็นกระโปรง มีผ้าคาดไว้ตรงที่เอวไม่ให้หลุดจากกัน แองเจลล่าส่ายศีรษะน้อยๆ ก่อนจะมองดาบซามูไรที่แผลงฤทธิ์เมื่อเช้า
"ชุดที่ฉันใส่เนี่ย อาณาจักรที่ฉันอยู่เค้าเรียกว่ายูกาตะ และดาบเนี่ยก็ผลิตในอาณาจักรที่ฉันอยู่ที่เดียว" เขากล่าวอธิบาย
"แล้วมันไกลมากไหม" มิคาเอลชวนคุยต่อ ในขณะที่ทั้งสี่เดินไปหอพัก
"ไม่ไกลหรอก ติดกับชายแดนด้านตะวันออกของเกรทิอัลน่า" ปีเตอร์เล่าบ้าง
"หืม... นายหมายถึงอาณาจักรอรุณรุ่งเหรอ" มิคาเอลร้องถาม
"อืม..นั่นแหละ แต่คนในอาณาจักรจะเรียกว่ายามาโตะ" โทโมฮิสะเล่าต่อ "ในสิบประเทศ อาณาจักรเราแตกต่างจากที่อื่น อย่างพวกวัฒนธรรม ประเพณีก็ไม่เหมือน"
"แล้วสองคนเป็นเพื่อนกันนานแล้วเหรอ" แองเจลล่าถามพลางเกาะแขนมิคาเอล
"ก็ตั้งแต่จำความได้แหละนะ อ๊ะ!!...ถึงแล้ว ตึกซ้าย ตึกสี่ฤดู" ปีเตอร์กล่าวพลางเดินนำขึ้นไปบนตึก "โหดจังน้า.....ชั้น 5 เชียว" เขาร้องพลางหมุนกุญแจห้องในมือ
ตึงๆๆๆๆๆ!!
โครม!!
โอ้ย!!
แองเจลล่าร้องลั่น ก็เธอเดินขึ้นบันไดอยู่ดีๆ ใครที่ไหนไม่รู้วิ่งลงบันไดมาชนซะกระเด็นตกบันได
"แองเจลล่า!!" มิคาเอลรีบลงไปดูแฝดน้องของตัวเอง หน้าผากแตกเลือดไหลซิบๆ "เป็นไรรึเปล่า" ปีเตอร์ตะโกนถาม
"นิดหน่อย" มิคาเอลตอบกลับไปพลางมองไปยังเด็กสาวตัวปัญหาที่นั่งลูบแขนร้องโอดโอยอยู่ไม่ขาดปาก
"เธอน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า" นัยตาสีไพลินมองเด็กสาวอย่างตำหนิน้อยๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย
"เพิร์ลบอกแล้วไงว่าอย่าวิ่ง" เด็กหนุ่มท่าทางเรียบร้อยๆ ตาสีเขียว ผมสีเทาต่างจากคนทั่วไปทำให้สะดุดตาไม่น้อย ตะโกนลงมาจากระเบียงชั้นสอง
"ขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้เดือนร้อน"เจ้าของนัยน์ตาสีมรกตลงมาจากบันไดพร้อมกับปีเตอร์และโทโมฮิสะ ก่อนจะกล่าวขอโทษอย่างลุกลี้ลุกลน
"ยุ่งน่าพอล..." เธอบ่นออกมาเบาๆ "ขอโทษแล้วกันนะ เอ๊ะ!!นาย…." เธอกล่าวขอโทษก่อนจะมองหน้ามิคาเอลเหมือนนึกอะไรออก
"อ๋อ...แบล็ค เพิร์ล" มิคาเอลทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก
"เฮ้ยไอ้บ้า แบล็ก เพิร์ลมันชื่อดาบ ฉันชื่อเพิร์ลเฉยๆ" เด็กสาวนัยน์ตาสีเขียวเริ่มวีนทันที
"อย่าวีนสิ ทำน้องฉันเจ็บ ฉันยังไม่ว่าอะไรเธอซักคำ" มิคาเอลเถียง
"น้อง??" เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีมรกตพูดเป็นเชิงถามพลางมองมิคาเอลทีแองเจลล่าที "ฝาแฝด??" เขากล่าวอีกครั้ง
"ใช่ฝาแฝด" แองเจลล่าตอบ
"ล้อเล่นน่า ฉันกับพอลก็เป็นฝาแฝดกัน" เพิร์ลกล่าว พลางมองพอลน้องชายฝาแฝดคล้ายกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน "แต่เราไม่เหมือนกันซักนิด ทั้งหน้าตาและนิสัย"
"มิคาเอลกับแองเจลล่าเหมือนกันยังกับเป็นคนๆเดียวกัน" ปีเตอร์เสริม
"เฟรเดอร์ลิเซีย พวกเธอเกิดวันที่เท่าไหร่เหรอ" แองเจลล่าเอ่ยถาม
"23 เดือนกุมภาพันธ์น่ะ" เพิร์ลตอบ
"พูดเป็นเล่น" มิคาเอลอุทาน ส่วนแองเจลล่าถึงกับค้าง
"ทำไมเหรอ" พอลทำหน้างง
"วันเดียวกันน่ะสิ เป็นไปได้" ประโยคหลังลากเสียงยานคางพลางกลอกตาไปมา ก่อนจะพูดค่อ "เกิดวันเดียวกับ แบล็ค เพิร์ล"
"เอ๊ะ!!......บอกว่าชื่อเพิร์ลเฉยๆ ได้ฟังบ้างรึเปล่าเนี่ย"
"บ้าบอที่สุด ห้องอยู่ห่างกันแค่ห้องทอมกับปีเตอร์กั้นกลาง"เพิร์ลบ่นเมื่อพบว่าถัดจากห้องของเธอ2ห้องคือห้องของมิคาเอลและแองเจลล่า พลางจัดการย่อชื่อโทโมฮิสะที่ออกเสียงยากๆจนเหลือแค่ "ทอม"แทนที่จะเป็น "โทโมะ"อย่างที่ปีเตอร์แนะนำ
"ใครมันจะไปรู้ล่ะ ว่าขึ้นมาแล้วจะต้องมาอยู่ใกล้กันขนาดนี้" มิคาเอลบ่นบ้าง
"ตัวกลายเป็นคนปากจัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" แองเจลล่าแซวแฝดผู้พี่พลางหัวเราะ
"แองเจลล่าน่ะ เงียบไปเลย ดูสิ เข้าทดสอบซะจนหมดแรง ยังจะโดนชนล้มหัวแตกอีก ซวยแท้ๆยังมาหัวเราะคนอื่น" มิคาเอลดุพลางพยุงให้แองเจลล่านอนบนเตียง ขณะที่เธอกำลังแตะแผลบนหน้าผากของตัวเอง ไม่นานแผลก็หายวับไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
"ดุซะด้วย" เธอกล่าวกลั้นหัวเราะๆ
"นอนพักเหอะๆพรุ่งนี้จะได้มีแรง" มิคาเอลกล่าวก่อนจะจุมพิตหน้าผากของแฝดผู้น้องเบาๆ
"เจ้าค่ะ ท่านพ่อ" แองเจลล่ากล่าวล้อเลียน
"พูดมากน่า..."
"ยินดีต้อนรับนักเรียนปีหนึ่งทุกคนเข้าสู่เกรทไลฟ์อย่างเป็นทางการ สถานที่ๆเราใช้ประชุมวันนี้คือหอพารากอน ซึ่งเป็นหอศักดิ์สิทธ์ช่วยอยู่ในความสงบด้วย จากจำนวนนักเรียนทั้งหมด76คน ที่สอบผ่านเมื่อวาน ผู้ได้คะแนนสูงสุดสองคนคือ โทโมฮิสะ เรย์อาร์ และ ซึบาสะ อิโนะอุเอะ มาจากอาณาจักรยามาโตะทั้งคู่ เธอสองคนเป็นหัวหน้าปีหนึ่ง และเป็นคณะกรรมการนักเรียนโดยอัตโนมัติ ทุกๆวันเสาร์เรามีประชุม การเรียนการสอนจะเริ่มขึ้นวันพรุ่งนี้ และอย่าเข้าห้องสายเด็ดขาด ชุดนักเรียนไว้ใส่เวลามีประชุมหรือพิธีการสำคัญๆ โรงอาหารอยู่ระหว่างหอพัก4ฤดู กับหอพักทิวาราตรี พวกเธอคงเห็นกันแล้ว หลังห้าทุ่มห้ามออกมาเพ่นพ่านข้างนอกห้อง กฎของโรงเรียนแต่ละปีเขียนขึ้นโดยประธานนักเรียนสองคนของปีนั้นๆ ถ้าหากว่าอยากรู้กฎเพิ่มเติม ที่หน้าห้องคณะกรรมการเรามีติดเอาไว้" เจมส์ วันเดอร์เรอร์ พูดจาอย่างคล่องแคล่วราวกับเค้าเป็นประธานนักเรียนมาสี่ซ้าห้าปีแล้ว
นักเรียนทั้งหอประชุมเงียบกริบ และยังคงยืนอย่างสงบ วันนี้นักเรียนทุกคนใส่เครื่องแบบนักเรียนอย่างเรียบร้อย ทุกคนอยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาว ผูกเน็คไทท์สีแดง ผู้ชายใส่กางเกงขายาวลายสก๊อต ผู้หญิงก็เช่นกันแต่เป็นกระโปรงสั้นแค่เข่า มีผ้าคลุมมิดชิดยาวกรอมเท้า สีขาวสำหรับเด็กที่พักตึกสี่ฤดู และสีดำสำหรับเด็กที่พักตึกทิวาราตรี
"อีกอย่างเราจะแบ่งนักเรียนออกเป็นสองส่วนเวลาเรียนคือกลุ่มละ38คนซึ่งจะแยกกันเรียน ใน38คนจะมีทั้ง วอร์ริเออร์ ไนท์ คิลเลอร์ เมจิกเชียน และวิซาร์ด-วิชท์ ซึ่งก็จะหมายความว่ามีนักเรียนของทั้งสองหอคละกัน ขอให้พวกเธออยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มีบทลงโทษอย่างหนักสำหรับผู้ที่ไม่เชื่อฟัง อย่าลืมซะล่ะ กฎสำคัญสำหรับทุกคน มีใครสงสัยอะไรรึเปล่า" เด็กหนุ่มกล่าวถามก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆหอ นักเรียนทุกคนยังอยู่ในอาการสงบเช่นเดิม
"งั้นก็เลิกประชุม พักผ่อนได้ตามอัธยาศัย วันนี้หอหนังสือเปิดให้นักเรียนเข้าไปใช้ได้แล้ว ขอบคุณที่ตั้งใจฟัง" เจมส์กล่าวอย่างเรียบๆ ขยับแว่นเล็กน้อย รุ่นพี่ปีสี่ที่มาควบคุมรุ่นน้องค่อยๆทยอยออกจาหอประชุม เมื่อรุ่นพี่ออกไปหมด นักเรียนปีหนึ่งจึงค่อยๆทยอยออกไป
"เรย์อาร์!!" เสียงๆหนึ่งเรียกให้เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีดำขลับต้องหันไปมอง เด็กหนุ่มร่างสูง ผมสีเทากับตาสีเทาข้างขวาที่ดูสงบ ส่วนตาข้างซ้ายมีผ้าคาดปิดไว้
"ท่านคงเป็น อิโนะอุเอะ ซึบาสะ" โทโมฮิสะกล่าวก่อนจะโค้งให้คู่สนทนา
"เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกับสายเลือดแห่งยามาโตะ เป็นนักเรียนรุ่นเดียวกันคำว่าท่านคงไม่จำเป็น" เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเทากล่าวก่อนที่จะโค้งกลับ ความฉงนฉายในแววตาของโทโมฮิสะแวบเดียวอย่างที่ไม่มีใครทันได้สังเกต
"โทโมะ เร็วๆ ซึบาสะ จะมาด้วยกันไหม เรากำลังจะไปห้องสมุดกันน่ะ" แองเจลล่ากล่าวเร่งโทโมฮิสะ พลางชวนซึบาสะ อิโนะอุเอะไปด้วย
"ด้วยความยินดี แองเจลล่า อาร์ทิมิส"
"ซึบาสะ...นายนี่รู้ไปหมดทุกเรื่องเลยนะ แม้แต่ชื่อของพวกเราทุกคนในนี้" ปีเตอร์คุยกับเพื่อนใหม่อย่างออกรส ทุกๆคนต่างมุ่งความสนใจมาที่ซึบาสะมากกว่าหนังสือในห้องสมุดซะอีก เพราะซึบาสะเป็นเหมือนห้องสมุดเคลื่อนที่ขนาดย่อมๆเลยทีเดียว
"ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านล่ะสิท่า" เพิร์ลแหวใส่
"ก็ไม่เชิงหรอกน่า ฉันรู้ในเรื่องที่สำคัญสำหรับชีวิตประจำวัน เรื่องที่ไม่ค่อยจำเป็นก็ไม่รู้หรอก" ซึบาสะอธิบาย
"แต่อย่างเรื่องอาณาจักรยามาโตะก็น่าสนใจนะครับ ผมกะว่าจะไปศึกษาซักหน่อย เห็นทีคงต้องรบกวนคุณซึบาสะ"พอลกล่าวอย่างสุภาพ
"ได้เลยตามสบาย ถ้าตอบได้ก็จะตอบให้" ซึบาสะกล่าวยิ้มๆ
"ฉันก็อยากรู้นะ อย่างดาบของ โทโมะ กับ ซึบาสะ ทรงแปลก สวยดี" แองเจลล่ากล่าวพลางมองดาบคู่ของชายผู้มีตาข้างเดียวที่มีลักษณเหมือนกับดาบของโทโมฮิสะ
"มันเป็นดาบของนักรบยามาโตะน่ะ เราเรียกนักรบพวกนี้ว่าซามูไร พ่อฉันเป็นนักตีดาบ รับรองว่าชั้นหนึ่ง ดาบนี้เรียกว่าทาจิ คมขนาดที่ตัดหัวเธอขาดได้เลยล่ะ" ซึบาสะเล่า พลางทำมือเหมือนจะเชือดคอแองเจลล่า ทำเอาเพื่อนๆที่จินตนาการภาพตามพากันขนลุก
"แสดงว่าฝีมือดาบนายคงเยี่ยมน่าดู" ปีเตอร์ตาเป็นประกายขณะที่พูด
"กว่าฉันจะได้หัดดาบฉันต้องตีดาบเอง กว่าจะตีดาบดีๆได้ ฝีมือก็ต้องพัฒนากันบ้าง"
"แล้วระหว่างทาจิกับดาบที่ประเทศอื่นๆเค้าใช้กันอย่างไหนจะดีกว่า" มิคาเอลถาม
"สำหรับพวกนาย ทาจิคงไม่เหมาะ" ซึบาสะกล่าวยิ้มๆ
"จะใช้ทาจิ มันต้องว่องไว ปราดเปรียว ต้องเรียนรู้กฎของซามูไร และต้องฝึกฝนเพื่อให้ดาบเป็นหนึ่งเดียวกับเรา" โทโมฮิสะที่นั่งอยู่บนต้นไม้ช่วยผสมโรง พลางสายตาจับร้องอยู่ที่ดาบในมือของตัวเองซึ่งกำลังกวัดแกว่งอย่างสวยงามตัดใบไม้ที่ร่วงลงมาตามลม
"เหมือนดาบกำลังเต้นระบำ" เพิร์ลพูดออกมาลอยๆ
"มันเป็นจิตวิญญาณของดาบ" ซึบาสะอธิบายต่อทันที
"แต่ดาบสวย ถึงใช้ไม่เป็นก็ยังอยากได้" แองเจลล่าว่าพลางมองดาบในมือของโทโมฮิสะ
"ผู้หญิงไม่เหมาะกับทาจิหรอก ถ้าเป็นไอคุจิ ก็เข้าท่า" โทโมฮิสะกล่าวยังคงสนุกอยู่กับใบไม้ร่วงพวกนั้น
"คืออะไร ไอคุจิเหรอครับ" พอลถาม
"ไม่มีที่กั้นมือ คล้ายๆมีดน่ะ" ซึบาสะบอก
"แต่ฉันว่าดาบยาวดูดีกว่า" มิคาเอลออกความเห็น
"งั้นก็คงต้องเป็นคาตานะ เหมือนๆกับทาจิ แต่จะสั้นกว่า ใช้ง่ายกว่า อย่างอันของโทโมฮิสะจะใช้ยากหน่อย ยิ่งคมดาบยาวก็ยิ่งใช้ยาก ต้องใช้ความชำนาญ" เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเทายังคงเล่าต่ออย่างออกรส
"โทโมะมันเก่งทุกงาน" ปีเตอร์ว่าพลางหัวเราะ
"เค้าคงมีครูดี" ซึบาสะเหลือบตาขึ้นไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งเล่นอยู่บนต้นไม้
"คนเก่งก็งี้แหละ ประสาท นั่งเล่นอยู่คนเดียว" เพิร์ลแขวะ
"หน้าตาก็ดี ทำไมปากถึงเป็นงั้นล่ะ" โทโมฮิสะพูดอย่างไม่ใส่ใจ ทำเอามิคาเอลหัวเราะร่า
"แหม....ก็เพิ่งรู้ว่าผู้ชายเดียวนี้ก็ปากจัดกับผู้หญิง" เพิร์ลเริ่มเลือดขึ้นหน้า
"ก็พอลพูดเพราะกับเธอเกินนะสิ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้" มิคาเอลซ้ำ
"เออสิ ก็ชั้นมันไม่ดี" เพิร์ลเริ่มกล่าวอย่างงอนๆ
"ยังไม่พูดซักคำเลยว่าเธอไม่ดี อย่าคิดไปเองเป็นตุเป็นตะสิ" โทโมฮิสะพูดพลางเก็บดาบเข้าฝัก "หิวแล้วไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวคนเยอะต้องรอคิวนาน" พูดจนก็กระโดดลงจากต้นไม้ ไม่สนใจใครเดินนำลิ่วๆไปยังหอพักซะแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อะแฮ่มๆ มาต่อแว้ววว ขอบคุณสำหรับเมนท์ แระก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้า.....
ตอนนี้ก็ไม่ค่อยซีเรียสอ่า ก็ครือไร้สาระอาแหละ เหอๆ
อ่านแล้วชอบไม่ชอบตอนไหนก็บอกกันได้น้า
ตอนนี้เรากะลังคลั่งท่านประธานนักเรียก เอิ้กๆ
รักคนอ่านคนเมนท์น้า.....
ชะวิ้ง!!!!!!!!
ความคิดเห็น