|
Kim Jae Joong's Love the Series
Fourth Love รักครั้งที่ 4
Stage 1
หิมะร่วงหล่นลงสัมผัสผืนดิน เกล็ดแล้วเกล็ดเล่า ซ้ำๆอย่างนั้น อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย คล้ายๆกับเขา ที่พึงใจจะให้หยดหยาดน้ำตา ไหลลงมาเรื่อยๆ ไร้จุดหมาย
ถึงแม้วันเวลาจะล่วงเลยผ่านไปเกือบปีแล้วก็ตาม เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆผ่านยังเลขตัวเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่
ความรู้สึกไม่เคยบอกเค้าแบบนั้น มันเหมือนเพิ่งจะผ่านมาเมื่อวาน ณ ท้องทะเลที่กว้างใหญ่แห่งนี้ ที่ๆมองเห็นผืนน้ำบรรจบกับท้องฟ้า ที่ๆเห็นภาพท้องฟ้าทอดเงาสะท้อนลงในผืนน้ำ สถานที่ที่เค้ารักตลอดมา ที่ๆเต็มไปด้วยความสุขปะปนไปกับความเศร้า
………ความเศร้า............
"คุณนั่งรอใครเหรอครับ ตั้งนานแล้ว" เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเย็นยะเยือก เสียงนุ่มๆชวนฟังติดจะร่าเริงอยู่มากทีเดียว ร่างบางเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะรีบปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
"เปล่าหรอกครับ...." คำตอบมีเพียงแค่นั้น ดวงตากลมสวยยังคงจ้องมองผ่านความมืดออกไปยังท้องทะเลตรงหน้า คล้ายกับต้องการจะจบบทสนทนาลงเท่านี้
"อากาศหนาวนะครับมานั่งตากลม ตากหิมะอยู่อย่างนี้เป็นหวัดแย่" ชายแปลกหน้ากล่าวพลางถือวิสาสะนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับร่างบาง ลมหายใจอุ่นๆสัมผัสกับอากาศหนาวแบบติดลบจนกลายเป็นไอสีขาวจางๆ ก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง "คุณเป็นคนแถวนี้รึเปล่า"
"เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าๆ" ร่างบางตอบกลับไป แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากท้องทะเลข้างหน้า
"นั่นสิ....ว่าทำไมถึงหน้าไม่คุ้นผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ย้ายไปเรียนอเมริกา เพิ่งจะกลับมาได้สองสัปดาห์เอง" ชายคนนั้นยังคงพูดไปเรื่อยๆโดยหาสนใจไม่ว่า ร่างบางข้างๆจะสนใจฟังรึเปล่า ใบหน้าของเขายังคงระบายด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าร่างบางข้างๆ จะมีสีหน้าเรียบเฉยเพียงใด แม้ว่าจะยังมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่บนแก้มขาวๆทั้งสองข้างนั้น "ผมชื่อ ปาร์ค ยูชอน เพื่อนที่อเมริกา เรียกผมว่ามิคกี้ แล้วผมก็คุ้นกับชื่อนี้ แล้วคุณล่ะ"
"ชื่อผม...ไม่สำคัญนักหรอกครับ ผมไม่ได้ยินชื่อตัวเองมานานแล้ว" ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่แสนหม่นหมอง "วันนี้ดึกแล้ว ลาก่อนนะครับ คงได้พบกันอีก" ร่างบางกล่าวตัดบทก่อนจะเดินขึ้นจากหาดไปซะเฉยๆ ทำเอาคนที่รอฟังคำตอบอยู่ถึงกับอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจ
อากาศที่หนาวจัดทำให้ยูชอนจำเป็นต้องเดินเข้าบ้านไปหลังจากที่ร่างบางจากไปได้ไม่นาน เค้าหวังอย่างยิ่งที่จะมาพบกับร่างบางอีกครั้งในคืนถัดไป ที่ม้านั่งตัวเดิม……
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"เจอกันอีกแล้วนะครับ...." คนร่างสูงส่งยิ้มทักทายให้เป็นอย่างแรก เมื่อชายหนุ่มนิรนามผู้มีใบหน้าหวานราวตุ๊กตาตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมา
"ครับ...." อีกแล้วกับคำตอบอันแสนสั้นพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตานี้ ยูชอนยิ้มเจื่อนๆก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างบางไม่ต่างจากเมื่อวาน วันนี้หิมะไม่ตกแต่ลมหนาวก็ยังโหดร้ายเหมือนเคย
"นั่งคนเดียวทุกวันไปเหงาบ้างเหรอครับ..." ยูชอนเริ่มต้นถามร่างบาง ด้วยประโยคที่คล้ายจะไม่ต้องการคำตอบ
"ถ้าอยู่ที่นี่ ผมไม่เคยเหงา" คำตอบของร่างบางทำเอายูชอนขมวดคิ้ว นัยน์ตาของหนุ่มนิรนามล่องลอยคล้ายลูกแก้วใสๆมากกว่าจะเป็นดวงตาของคนด้วยซ้ำ "ทะเล....อยู่เป็นเพื่อนผมเสมอ"
"จริงสิ เมื่อวานผมถามคุณ ผมยังไม่ได้รับคำตอบเลย คุณชื่ออะไรเหรอ" ยูชอนถามต่อ หากแต่ร่างบางเลือกที่จะเงียบแทนคำตอบจนยูชอนยอมแพ้ "เอาล่ะ ไม่บอกก็ไม่บอก งั้นผมจะเรียกคุณว่าฮานึลก็แล้วกัน ดีมั้ย?" ยูชอนหันไปถามความเห็นของร่างบาง
"........ฮานึล......." ร่างบางพูดเบาๆกับตัวเอง อย่างน้อยเค้าก็ยังฟังที่ยูชอนพูด
"ใช่.....ฮานึล....Skyไง เหมาะกับคุณดี อยู่กับท้องทะเลของที่นี่ เหมาะกับคุณที่สุดแล้ว" ยูชอนมองฝ่าความมืดไปยังเส้นขอบฟ้า ที่มองดูคล้ายกับว่าท้องฟ้ากำลังจุมพิตกับน้ำทะเลอย่างแผ่วเบา
"........ทะเล......กับ......ท้องฟ้า......" ยูชอนหันไปตามเสียงที่เบาหวิว
"คุณ!!ร้องไห้ทำไม!!!" ยูชอนถึงกับตกใจ ที่จู่ๆ ใบหน้าที่หลงเหลือคราบน้ำตาอยู่ก่อนหน้านี้ กลับมีหยาดน้ำตาใสๆไหลลงมาอีกครั้ง "คุณ....ฮานึล....." ยูชอนใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกจากแก้มใสเบาๆ ราวกับจะซับเอาความเศร้าของร่างบางออกไปด้วย "ตั้งแต่ผมกลับมาจากอเมริกา ผมเห็นคุณอยู่ที่นี่.....ทุกคืน...นั่งร้องไห้กับทะเล....กับท้องฟ้าแบบนั้น มัน......"
ร่างบางโดนรั้งเข้ามาในอ้อมกอดของยูชอนโดนไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาร่างนั้นชะงักไปพักนึง ก่อนที่จะเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มันเลวร้ายพอๆกับพายุฝน "เอาเค้าไปทำไม!! เอาเค้าไปทำไม!! เอาเค้าไปจากชั้นทำไม!!! ทำไม....."
ยูชอนไม่สนใจเลยว่าเสื้อสเว็ตเตอร์ราคาแพงของเค้าจะเปื้อนน้ำตามากน้อยเพียงใด และไม่สนใจเลยว่าแขนของเค้าจะเมื่อย...จนชา....จนเจ็บ หรืออะไรก็ตาม สิ่งที่เค้าสนใจมีเพียงร่างบางๆตรงหน้านี้ คนที่เค้าอยากจะกอดเอาไว้ให้แน่นๆ อยากจะดูแล อยากจะเปลี่ยนน้ำตาให้กลายเป็นรอยยิ้ม คนที่เค้าเฝ้ามองอยู่จากหน้าต่างห้องนอนทุกคืนตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา
"คุณ.....ฮานึล....ไม่เป็นไรนะ ผมจะอยู่กับคุณ...." เด็กหนุ่มในอ้อมกอดของยูชอนยังคงร่ำไห้ พร้อมกับถามซ้ำไปซ้ำมาว่า ....ทำไมๆ.... ไม่รู้จักหยุดหย่อน คำถามที่เขาไม่อาจตอบให้ร่างบางได้ ยูชอนถอดถุงมือออก แล้วเลื่อนขึ้นมาลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทคล้ายกับจะปลอบโยน
.....ผมอยู่ที่นี่.....ข้างๆคุณ.....และผม.....ไม่อยากให้คุณร้องไห้.....ฮานึล......
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"ฮานึล....มานั่งนานแล้วเหรอ" ยูชอนกล่าวทักทายก่อนอีกครั้ง ฮานึลหันมาพยักหน้าให้เล็กน้อย แต่วันนี้เขาไม่ได้ปาดน้ำตาออกอย่างเคย ร่างบางขยับออกไปนิดๆคล้ายจะเชิญให้ยูชอนนั่งลงอยู่ในที "วันนี้ใจดีจัง แต่ไม่ยักพูดอะไรซักคำ" ยูชอนว่าก่อนจะนั่งลงไป
เมื่อวานหลังจากร่างบางร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดของเค้า ยูชอนสู้อุตส่าห์ถามทางไปบ้านของฮานึล จากคนที่อยู่แถวๆนี้ซึ่งหน้าจะเห็นร่างบางเดินกลับบ้านอยู่ทุกวัน แถมยังแบกผู้ชายเปื้อนน้ำตาคนนี้ขึ้นหลังเดินไปส่งจนถึงบ้าน แต่พอถึงหน้าบ้านก็มานึกขึ้นได้ ว่าเค้าไม่มีกุญแจ จะค้นหาจากในตัวร่างบางก็ใช่ที่ เลยจำต้องปลุกร่างบางขึ้นมาจากห้วงนิทราซะดื้อๆ ฮานึลผู้ได้รับการช่วยเหลือกล่าวขอบคุณออกมาอย่างเกรงใจ แถมยังเชิญเค้าเข้าไปดื่มอะไรอุ่นๆข้างในอีกต่างหาก แต่ยูชอบก็ปฏิเสธก่อนจะขอตัวกลับบ้านไป
"มีเรื่องพูดก็พูด ไม่มีจะพูดไปทำไม" ร่างบางกล่าว น่าแปลกที่น้ำตาไหลรินเอื่อยๆไม่ขาดสาย ราวกับมันเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นแหละ
"โอเคครับ...โอเค....ผมยอมแพ้คุณอยู่แล้ว....ทานนี่มั้ย...แม่ผมสอน เลยเอามาให้คุณชิมดู" ยูชอนยื่นกล่องคุกกี้ที่เปิดฝาเรียบร้อยมาให้ฮานึล แต่เขากลับส่ายหน้าปฏิเสธ "น่า....หน่อยนะ...นั่งอยู่นี่นานไม่ใช่เหรอ ผมคงไม่ต้องแบกคุณกลับบ้านอีกหรอกนะ" ยูชอนคะยั้นคะยอจนฮานึลยอมหยิบมาชิ้นนึง "เป็นไงบ้าง" ยูชอนถามหลังจาที่ฮานึลกัไปคำนึง
"แย่...." ฮานึลกล่าวพลางทำหน้าแบบรับไม่ได้สุดๆ "คุณใส่เกลือแทนน้ำตาลรึไงน่ะ"
"หา....ไม่จริงอะ" ยูชอนมองฮานึลอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะหยิบคุกกี้ชิ้นนึงใส่ปากตัวเอง "อี๋....แหวะ..." ยูชอนหลับตาปี๋ พลางพยายามกลืนมันลงคอไปให้เร็วที่สุด
"ยังอุตส่าห์กลืน" ฮานึลว่า ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะออกมากับท่าทางของยูชอน แต่อย่างน้อยๆตอนนี้ เธอก็คงจะคลายเศร้าได้บ้าง เพราะน้ำตาไม่ได้ไหลออกมา
"จะให้คายออกมารึไง น่าเกลียดตาย" ยูชอนว่าพลางดื่มน้ำที่พกมาด้วยอย่างรวดเร็วจน.... "แค่ก...."
"………….." ฮานึลไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำที่กระเด็นออกจากปากของยูชอนมาโดนแขนเสื้อ
"โทษที...งั้นแก้ตัวใหม่ อันนี้ผมซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อแถวๆนี้" ยูชอนว่าพลางยื่นพายทูน่าร้อนๆมาให้ "รับรองว่าอร่อย ผมซื้อมากินบ่อย"
ฮานึลรับมาอย่างไม่อยากเรื่องมาก ก่อนจะแกะออกแล้วงับเข้าปากไปนิดนึง เพื่อหยุดปากของเจ้าคนปากมากข้างๆ ที่ตั้งแต่มายังจ้อไม่ยอมหยุด "คุณเคยกินของอร่อยบ้างรึเปล่าเนี่ย"
"นี่ยังไม่อร่อยอีกเหรอ" ยูชอนทำหน้าเหวอ ฮานึลตอบคำถามด้วยการส่ายหน้าเช่นเคย "แล้วต้องยังไงล่ะคุณถึงจะว่ามันอร่อย" ยูชอนว่า
"งั้นพรุ่งนี้เที่ยงมากินข้าวที่บ้านผมแล้วกัน" ฮานึลว่า ทำเอายูชอนอ้าปากค้างนี่เค้าได้รับเชิญให้ไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านของฮานึลอย่างนั้นเหรอ ยังอึ้งไม่ทันเสร็จฮานึลก็ลุกขึ้น ทำท่าจะเดินกลับบ้านซะแล้ว
"อ้าว....จะกลับแล้วเหรอ" ยูชอนเอ่ยถามพลางลุกขึ้นตาม ฮานึลเพียงแต่พยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปทางบ้านของตัวเอง "นี่...ฮานึล" ยูชอนตะโกนเรียกอีกครั้ง ร่างบางหันมาตามเสียงเรียกช้าๆ
"สรุปผมเรียกคุณแบบนี้ได้ใช่มั้ย" ยูชอนถาม ฮานึลเพียงแต่ยิ้ม รอยยิ้มที่แฝงความเจ็บปวดอยู่ในแววตา ร่างนั้นหันหลังกลับ แล้วก็ห่างค่อยๆออกไปเรื่อยๆ.........เรื่อยๆ.......
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ลมหนาวพัดโชยอย่างแผ่วเบา บัดนี้ลมหนาวได้นำพายูชอนมายืนอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มผู้ไม่ยอมบอกชื่อแซ่กับเค้าแม้แต่น้อย ถึงอย่างนั้นหัวใจก็สั่งให้เค้ามาที่นี่ซะเฉยๆ เค้ากดกริ่งไปแล้วและกำลังรอคอยให้เจ้าของบ้านมาเปิดประตูอยู่ วันนี้ยูชอบสวมสเว็ตเตอร์สีขาวตัวเดียวกับที่ใช้เป็นที่รองรับน้ำตาของฮานึลเมื่อวันก่อน แต่มีสูทสีครีมทับอีกชั้นด้วย ในมือมีกุหลาบแดงช่อใหญ่
"เข้ามาสิ" เจ้าบ้านกล่าว พลางหลีกทางให้ยูชอนเข้ามา
พรึ่บ!!
ยูชอบยื่นกุหลาบแดงช่อใหญ่ให้กับคนตรงหน้า ฮานึลมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะรับมาถือไว้เมื่อยูชอนกล่าวว่า "ผมเห็นว่ามันเหมาะกับคุณ ก็เลยซื้อมาฝาก"
"ใครๆก็บอกว่าผมเหมาะกับกุหลาบแดง แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องซื้อมาฝาก" ฮานึลกล่าวพลางถือช่อดอกไม้นั้นเดินนำเข้ามาในบ้าน ยูชอนเดินตามเข้ามาพลางมองรอบๆด้วยความสนใจ
"รออยู่ตรงนี้ก่อนแล้วกัน อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว" ฮานึลเดินเข้าไปในส่วนที่น่าจะเป็นห้องครัว
ยูชอนมองดูห้องนั่งเล่นอย่างรู้สึกถูกใจ สีครีมของโซฟาและผ้าม่านให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เครื่องเรือนส่วนใหญ่มีสีโทนนี้ รวมไปถึงผนังห้องด้วยทุกๆอย่างที่นี่ราวกับอบอวลไปด้วยความรัก
บนผนังห้องมีภาพวาดภาพใหญ่ขนาดเท่าๆกับหน้าต่างประดับอยู่ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับบ้านหลังนี้ ภาพชายสองคนกำลังแย้มยิ้ม หัวเราะอย่างมีความสุข ราวกับดวงตาของคนในภาพวาดจะสื่อความรู้สึกออกมาได้
คนแรกเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผมสั้นๆถูกจัดทรงให้ดูชี้ๆ รับกับใบหน้าเป็นอย่างดี รอยยิ้มของเขาอวดให้เห็นเขี้ยวคู่สวย ลำแขนโอบไหล่คนข้างๆอย่างแหนหวง รอยยิ้มของคนในอ้อมแขนรับกับดวงตากลมโต และใบหน้าได้รูปสวย ผมยาวประบ่า อย่างที่ยูชอนเดาได้ทันทีว่าคนๆนี้คือฮานึลของเค้า กับรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างที่เค้าอยากเห็น ใต้ภาพเขียนด้วยลายมือที่สวยงามปราณีตว่า
Yunho Jaejoong Never Ending Love
แด่ความรักของพวกพี่
ชิมชางมิน | 
ความคิดเห็น