คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตัวละครใหม่ในชีวิต
ล็อบบี้อโรแรม
19.30 น.
ฟอฟ้าในุไปรเวทอย่าาเยีนาสั้นและเสื้อยืสบายๆ สีำ พร้อมับหมวแ๊ปสีาีเ๋ๆ บนศีรษะ
อย่าน้อยเธอ็อยาที่ะปิบัใบหน้าอนเอ เพื่อป้อันแฟนลับบาส่วนำแเนียลไ้และลัวะเิปัหาในเวลา่อมา
เธอนั่รอแเนียลที่โฟา สายา้อไปที่มือถือในมืออัวเอเพื่อรวสอบ่าวสารอัปเในโเียลมีเีย เธอพบแ่่าวบันเทิเี่ยวับแฟนมีอแเนียลเ็มฟี ่อนะมาสะุาับราาบัรมีอแเนียลที่มีราาสูสุถึ 6,900 บาท
“โอโห...ราาบัรมี 6,900 บาท แล้วอย่าันนี่ถ้า้อเสีย่าบัรสสัยหลัแสน”
เธอพึมพำับัวเอเมื่อนึเปรียบเทียบ่าบัรับ่วเวลาที่แฟนลับะไ้เอศิลปินที่อบ ับ่วเวลาอัวเธอเอที่ไ้นัุ่ยับแเนียลเทียบไ้ับบัรราา Exclusive เลยทีเียว
“ันิผิหรือิถูเนี่ยที่ันไปอบละไปไนท์มา..ร์..เ...”
ฟลุบ~
เบาะนั่้าฟอฟ้ายุบลเพราะน้ำหนัอใรบานทิ้ัวนั่ล้าๆ เธอนทำให้เธอเสียารทรัวเล็น้อย
“อโทษที่ให้รอรับ”
แเนียลยิ้มว้าทัทาย ไม่รู้ทำไมหัวใอฟอฟ้าถึเ้นเร็วว่าปิ แเนียลยับหมวแ๊ปที่ใส่มาอำพราใบหน้าอนเอเล็น้อย ลิ่นน้ำหอมแนวสปอร์ผสมผสานวามอบอุ่นและิลิ่นอายอผู้ายโรแมนินิๆ หอมฟุ้อ่อนๆ นสามารถสร้าวามประทับใให้นที่อยู่ใล้ไ้อย่า่ายาย
ฟอฟ้า็เ่นัน เธอพยายาม่มไม่ให้ใเ้นแร และพยายามทำัวให้เป็นปิมาที่สุ
“ันเพิ่มาถึสัพัเอ ว่าแ่...ผ.ปาร์ล่ะ?” ฟอฟ้าเอ่ยถามเมื่อเห็นแเนียลมานเียว
“อ่อ...วีีโออลับภรรยาอยู่บนห้อ เหมือนว่าะลิสรายารที่อยาให้ ผ.ปาร์ื้อเป็นอฝา ฟ้าโอเไหมรับถ้าไปไนท์มาร์เ็ับผมสอน”
“อ..อ้าวหรอ...อ..อือ...ไ้สิ” ฟอฟ้าพยัหน้ายิ้มอบแ่แววาเผยให้เห็นวามัวลเล็น้อย
“ฟ้าไม่สบายใอะไรหรือเปล่า?” แเนียลเอ่ยถามพลามอฟอฟ้า้วยแววาสสัย
“เปล่า...็แ่...นายมีแฟนลับเยอะ นะำนายไ้หรือเปล่า? ถ้าเราไปันสอน...นายะปลอภัยใ่ไหม? มันะไม่มีผลระทบอะไรับัวนายหรือานอนายใ่ไหม?”
แเนียลียิ้มว้าให้เห็นำอบผ่านแววาอเาว่าเรื่อแ่นี้เอ ไม่เห็น้อิมาเลย
“ผมใส่ A cap อยู่ และอนนี้มืแล้ว้วย นเห็นไม่ัหรอ ที่สำัผมไม่ไ้ีเรียสหรือลัวอะไรเลย อบุฟ้ามาๆ นะรับที่เป็นห่วผม”
แเนียลยัไว้ึ่รอยยิ้มไร้วามัวลบนใบหน้า มีแ่แววาื่นเ้นที่ะไ้ออไปเินลาไนท์มาร์เ็ามที่วาหวั
'เอาอีแล้ว! รอยยิ้มพิานี้อีแล้ว! มิน่าล่ะสาวๆ ถึใละลายหลุมรันาย! ันรู้สึไปเอหรือเปล่าเนี่ยว่าสถานาร์มันเหมือนไปเทันยัไยัั้น ไม่ๆๆ ...เ้าบ่าวอันมีแ่พอลนเียว ยัไท้ายที่สุแล้วัน็ะไ้แ่านับพอล ส่วนนายือัวละรใหม่ที่ไม่เยอยู่ในวามทรำอัน วันนี้...ัน็แ่เป็นไ์พาเพื่อนนหนึู่วามามและวามน่าสนใอประเทศไทยเท่านั้น' ฟอฟ้าิ
“ผมมีนี่มาให้ฟ้า”
แเนียลพูพร้อมยื่นบัรลัษะล้ายาร์แ็ รูปร่าละม้ายล้ายบัร ATM ให้ฟอฟ้า
“อะไรเหรอ?” ฟอฟ้ารับอสิ่นั้นมาพร้อม้มมอพินิพิารา
“บัรมีผม พรุ่นี้”
“อนนี้ัน็ meet นายอยู่นะไม่เห็น้อใ้บัรเลย” ฟอฟ้ายิ้มแว้วยสายาี้เล่น
“่อานี้้อมีบัรเท่านั้น ถึ meet ผมไ้” แเนียลส่สายาี้เล่นแวลับ
“ถ้าั้นเราไม่ไ้เอันแล้วล่ะ” ฟอฟ้าีหน้าเศร้า “เพราะันไม่มีเินื้อบัรมี...ราาบัรเท่าับเินเือนันทั้ปีเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ สำหรับฟ้า meet ผม ฟรีเสมอ...พรุ่นี้ไปนะ”
ฟอฟ้ามอแเนียล่อนะียิ้มออมา
“อบุนะแเนียล”
“เรียผมแน็ไ้...รอบรัวผมับ Close friend เรียผมแนทั้นั้น”
ฟอฟ้าเลิิ้วสูมอแเนียล้วยวามรู้สึประหลาใปนสสัย
'นายัันเป็นนในรอบรัวหรือเพื่อนสนิทล่ะ?'
“โอเ...แน เรีย่ายี”
“ไปไนท์มาร์เ็ันเลยไหมรับ ผมอยาินนมไทยแล้วว” พูพลายมือบท้อนเอเบาๆ เป็นสัลัษ์บ่บอว่าหิวแล้ว
ฟอฟ้ายิ้มำับท่าทาเหมือนเ็น้อยอแเนียล หัวใน้อยๆ อฟอฟ้าำลัมีผีเสื้อโบยบินออมา เธอรู้สึสบายใและเป็นัวอัวเอเวลาที่อยู่ับผู้ายนนี้
‘รุเทพมหานร’ าว่าาิเรียานันว่าเป็นเมือที่ไม่เยหลับใหล ยิ่่วเวลาหลัเลิานหรือเลิเรียนนั้นทำให้ลาไนท์มาร์เ็ูรึรื้น ผู้นมามาย่ามาเินหาออร่อยๆ ินเิมพลัหลัเหน็เหนื่อยับิวัรประำวัน โยเพาะอยายิ่แเนียลแลูะื่นเ้นเป็นพิเศษ
“นี่นมอะไรเหรอฟ้า?”
แเนียลเอ่ยถามเมื่อทั้สอเินผ่านร้านายนมบ้าบิ่น
“นมบ้าบิ่น เป็นนมไทยทำมาามะพร้าวับแป้้าวเหนียว อร่อยนะ อยาลอินไหม?” ฟอฟ้าถาม
“น่าสนใรับ ผมอยาลอ” แววาอแเนียลเป็นประายึ้นมาทันที
“ป้าะ...นมบ้าบิ่นแบบรวมล่อนึ่ะ”
ฟอฟ้าสั่นมบ้าบิ่นับผู้หิท้วมหน้าาใีที่เป็นเ้าอร้าน
“ไ้้า...ป้าแถมให้ เพราะแฟนหนูหล่อนะ”
“เอ่อ..! ไม่ใ่แฟน่ะป้า นี่เพื่อนหนู” ฟอฟ้ารีบอบพร้อมยไม้ยมือึ้นโบปิเสธ้วยวามระวนระวาย
“แฟนืออะไรเหรอรับ?” แเนียลถามเมื่อไ้ยินำแปลๆ านายนมบวับท่าทาลุลี้ลุลนอฟอฟ้า
“ไม่มีอะไรหรอ” ฟอฟ้าหลบสายา้วยวามเินอาย “นี่่ะป้า...อบุนะะ” เธอรีบยื่นเิน่ายนายพร้อมรับนมมาอย่ารวเร็ว่อนะส่สัาทาสายาบอแเนียลให้รีบเินามเธอไป
้วยวามเพลิเพลินับารเินเล่นลาไนท์มาร์เ็อแเนียล ทั้นมที่ำลัหยิบเ้าปา และถุนมในมือมามาย แ่็ไม่มีวามเหนื่อยล้าแ่อย่าใ วบนเวลาผ่านไปหลายั่วโม ในะที่ทั้สอนำลัเินินไอศรีมในมืออย่าเอร็อร่อย
“ฟ้ามีทิูไหม?” แเนียลถาม
“อ่อ...มีสิ” ฟอฟ้าอบพลาวานหาระาษทิูในระเป๋าสะพายใบเล็อเธอ “อ่ะ..นี่” พูพร้อมยื่นระาษทิูให้แเนียล
แเนียลรับระาษทิูาฟอฟ้ามา ่อนะนำมันเ็ที่มุมปาบนใบหน้าอฟอฟ้า
“อะ...อะไร!?”
ฟอฟ้าใ ถอยห่าาแเนียลหนึ่้าวโยอัโนมัิ ที่อยู่ๆ เา็นำทิูมาสัมผัสบนใบหน้าอเธอ
“ไอศรีมเลอะปารับฟ้า”
แเนียล้าวเ้าไปใล้ฟอฟ้าอีรั้และนำทิูเ็ที่มุมปาอฟอฟ้าอย่าเบามือ
หัวใอฟอฟ้าอนนี้เ้นแรนแทบะระเ็นออมา้านอ เธอรู้สึถึใบหน้าที่ร้อนผ่าวอนเอ เป็นเพราะเลือสูบีนทำให้ใบหน้าเธอแ่ำ
ฟอฟ้ามอไปที่ใบหน้าแเนียล อนนี้สายาเาำลัโฟัสแ่ที่มุมปาอเธอ ใบหน้า่ามีเสน่ห์โยธรรมาิ แววาอ่อนโยน ใส่ใ และเทแร์เป็นอย่าี ทำให้นถูเทแร์ยืนัวแ็ทื่อเหมือนท่อนไม้ ในใสับสนวามรู้สึที่มี่อแเนียล มันไม่วรมาไปว่าเพื่อน แ่อีใหนึ่นั้น็บอับัวเอเสมอว่าไม่มีวัน
‘ใเ้นแรั...ันอาะำลัินนาารว่าเป็นนาเอีรีส์เาหลีแน่ๆ’
“สะอาแล้วรับ”
“..อบุนะ”
“ูแลฟ้าไ้เสมอ”
'โอ้ยยยยยย!! อบันลับมาแ่ You’ re welcome ธรรมา็ไ้ ะสรรหาำอื่นมาเพื่อ! ันรู้สึหายใไม่ทั่วท้อแล้ววว ฮู่วว...นายมันบุลอันรายัๆ ัน้อหาทาเลี่ยลับบ้านแล้ว แ่...็ยัอยาอยู่่ออีหน่อย ไม่ๆๆ ัน้อลับบ้าน! ันะหวั่นไหวับานี่ไม่ไ้ ัน้อโฟัสที่พอล!'
วามิในหัวอฟอฟ้าีันนวุ่นวาย เธอสับสนับวามรู้สึภายในใที่ำลัีันล้ายเวิลับแอเิล็ไม่เิ
“เอ่อ..แน”
“รับ...”
“นี่็ึแล้ว ันว่าเราลับบ้านันไหม นายลับไปนอนะไ้มีแรทำานพรุ่นี้นะ” ฟอฟ้าล่าว
“ผมอยู่ับฟ้าที่นี่ไ้นระทั่เ้าเลยนะ...”
แเนียลียิ้มให้ฟอฟ้า
“อยู่ับฟ้า...อมแม”
ำว่า ‘อมแม’ าปาแเนียลที่พูพลา้อมอเธอ้วยสายาี้เล่นเ่นนี้ อย่าว่าแ่ฟอฟ้าเลย ไม่ว่าผู้หินไหน็ใอ่อนระทวยเป็นแน่
ฟอฟ้าหลบาแเนียลั่วะพยายามลั้นยิ้มไม่ให้เผยบนใบหน้าออมามานั เายัำำที่ฟอฟ้าพูุยับเาไ้เสมอ ุนี้ที่ทำให้ฟอฟ้าหัวใเ้นแรอีรั้ เธอ้อสะิัวเอว่าแเนียลือเพื่อน เพื่อนเท่านั้น
“พูแ่ำว่าอมแม รู้เหรอว่าแปลว่าอะไร?” ฟอฟ้าถามพร้อมับพยายามสบาสู้ายที่อยู่รหน้า
“รู้สิรับ ฟ้าบอว่า อมแมแปลว่าารใ้เวลาอยู่ับสิ่หนึ่นไม่อยาทำสิ่อื่น”
'เอาเ้าไป...หยอันเ้าไปปปปป สิลารแสั้นเทพหรือไ!! แ่ละำพู ทำัวอย่าับนายำลัีบัน! ไม่ๆ ันไม่อยาเ้า้าัวเอ เิานี่ทำแบบนี้ับนอื่นเป็นปิ ะลายเป็นว่าันิเ้า้าัวเอ ัน้ออทน ันหวั่นไหวเหมือนับพระเอีรีส์ทั่วๆ ไป เี๋ยว็ลืม ไม่ไ้ล่ะ...ปลีัวลับบ้านีว่า ไม่ั้นานี่เล่นบทพระเอับันอีแน่ๆ!'
“ึแล้ว...ลับบ้านัน เี๋ยวนายะนอนไม่พอ” ฟอฟ้าล่าว
“ฟ้าไม่อมแมับผมเหรอ?” แเนียลพูพลาีหน้าเศร้า
“ันโนนายหยอนอมไปทั้ัวแล้วเนี่ยยยยย!”
เธอรู้ว่าารเล่นำในภาษาไทยเ่นนี้ะทำให้แเนียลฟัไม่เ้าใ แล้ว็เป็นเ่นนั้น แเนียลมวิ้ว้อมอฟอฟ้า้วยวามสสัย ไม่เ้าใำพูที่เธอพูมาเมื่อรู่
“หยอ...อม...ทั้ัว? ฟ้าหมายถึร่าายหรอ? ืออะไรผมไม่เ้าใ?”
“ไม่บอหรอ!” ฟอฟ้าียิ้มอย่านเหนือว่า
“บอผมอีรั้สิฟ้า เี๋ยวผมเปิ Google ่วยแปล” แเนียลพูพลาหยิบมือถือึ้นมา
“ันมั่นใว่า Google ็แปลไม่ไ้หรอ ฮ่าๆๆ ”
“พิมพ์ให้ผมหน่อยที่ฟ้าพูเมื่อี้”
แเนียลพูพลายื่นมือถืออเาให้ฟอฟ้า เธอรับมันมา่อนะพิมพ์ใน Google translate เป็นประโยภาษาไทย ‘ันโนนายหยอนอมไปทั้ัวแล้วเนี่ยยย’ แล้วแปลเป็นภาษาอัฤษไ้วามว่า ‘I've been dropped by you so much that I'm completely overwhelmed..’
ฟอฟ้ารวเ็ำแปลาไทยเป็นภาษาอัฤษบน Google translate พลาหลุำเสียั่อนะส่มือถือืนให้แเนียล
“Google translate แปลมั่วมา ฮ่าๆๆๆๆ ันบอแล้วว่า Google แปลไม่ไ้”
แเนียลรับมือถือืนมาาฟอฟ้า เาิ้มบนหน้าอมือถือ 2-3 รั้ และหันลับมา้อมอฟอฟ้า้วยสายาะลึ ฟอฟ้าะัำ ้อมอเาลับ้วยวามสสัย
“มีอะไรเหรอ?” ฟอฟ้าถาม
แเนียลโว์หน้าอมือถืออเาให้ฟอฟ้าู เาแปลาภาษาไทยที่ฟอฟ้าพิมพ์เมื่อรู่เป็นภาษาเาหลี ‘ันโนนายหยอนอมไปทั้ัวแล้วเนี่ยยย’
= ‘나는 당신에게 너무 많이 떨어져서 완전히 압도당했습니다.’
“ันไม่เ้าใภาษาเาหลีหรอ” ฟอฟ้าบอ
“แปลว่า...ันหลุมรัุมานรู้สึท่วมท้นไปหม”
“O_o”
วาอฟอฟ้าเบิว้าึ้นเรื่อยๆ นแทบะลมโ ริมฝีปาอ้าออเล็น้อย สีหน้าอเธอแสให้เห็นถึวามประหลาใอย่าสุึ้ เมื่อไ้ยินแเนียลเลยำแปล
“ม..มะ ไม่ใ่นะ! Google แปลผิแล้ว”
“...”
“เื่อันสิ มันไม่ใ่อย่าที่ Google แปลนะ มันือำสแลอภาษาไทย Google แปลำสแลไม่ไ้หรอ มันไม่ใ่วามหมายนี้”
วามรู้สึระวนระวายใทำให้เธอไม่สามารถนิ่เยไ้ เธอพยายามะพูอะไรสัอย่า แ่ำพูลับออมาเป็นประโยที่ฟัไม่รู้เรื่อ
“ผม็ีในึว่าฟ้าบอผมแบบนั้นริๆ”
“...?”
"ฟอฟ้า้อมอแเนียลาไม่ระพริบ หัวใอเธอเ้นรัวราวับะทะลุออมาาอ ในอนนี้เลือในายอเธอูเหมือนะเือพล่านราวับปรอทในหลอที่แระาย
วามิอเธอปั่นป่วนนับ้นนปลายไม่ถู ไม่สามารถประมวลผลไ้เลยว่าแเนียลำลัพูวามริอยู่หรือเปล่า หรือแ่แล้หยอเธอเล่น
ฟอฟ้าลัเลใที่ะถามรๆ ว่าวามรู้สึที่เาแสออมานั้นหมายวามว่าอย่าไร เธอไม่อยาหวัอะไรมาเินไป เพราะาราัอย่าเาที่ำลัมีื่อเสียโ่ันานี้ ะมาสนใผู้หิธรรมาๆ อย่าเธอไ้อย่าไรัน
ความคิดเห็น