คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไซบีเรียนเจ้าเล่ห์#2
หัวใอเลลาเ้นแรึ้น ทั้สอนสบาัน เธอนึไม่ออเลยว่าลอทั้ีวินี้ ะหาใรที่มีวาสีเียวับน้ำทะเลในยามรารีอย่าามิทรีไ้อี เามีเสน่ห์วนหลใหลฟุ้ระายอยู่ลอเวลา สำหรับเธอมันเลวร้ายมา เพราะเลลาไม่รู้ว่านะเผลอลไปในหลุมพรานั้นอนไหน
“็้อพิาราเป็นรายรีไป่ะ" เธอะพริบาถี่ ๆ เรียสิัวเอลับมา ะที่ึมือออ เปลี่ยนาารประบเย็นเป็นารนวยาให้ โยไม่ลืมที่ะเ็ลาไหล่นั้นให้แห้เสีย่อน้วย
ระหว่าเรามีเพียวามเียบ และเสียหัวใอันและัน รู่่อมาเลลา็เินหายเ้าไปในรัวเพื่อล้ามือ และลับมาพร้อมน้ำเปล่าอุหภูมิห้อหนึ่แ้ว
“ทานยาแ้ปว่อน่ะ"
“อบุรับ" ามิทรียิ้มรับ และปิบัิามำแนะนำอุพยายามั่วราวอย่าไม่มีอิออ “ผมทานยาแล้ว ลัวะ่วระหว่าับรถ ผมอ…”
“ะอ้าที่นี่หรอะ? ุนี่ไ้ืบะเอาศออยู่เรื่อยเลยนะ" เลลาบ่นอุบอิบะที่เ็บอลล่อปมพยาบาลให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“ไม่ไ้เหรอรับ ผมะนอนอยู่รนี้แหละ ไม่รบวนุหรอ" ามิทรีลายเป็นหมาหอยอีรั้ ทำเอาเลลาที่ไม่ใ่นใแ็เหมือนหินรู้สึอยาินอยาเสริมวามแ็แรให้หัวใโย่วน
“ันปิเสธุไม่ไ้ เถียไปุ็ะหา้ออ้ามาหัล้าอยู่ี อยานอน็นอน่ะ ใ้หมอนอิแทนหมอนเลยนะะ ันไม่อยาให้ใรใ้หมอนร่วมับัน และที่นี่ไม่มีหมอนสำรอ่ะ"
“แปลว่าุไม่เยให้ใรมานอนที่นี่ ผมีใั" ามิทรียิ้มไปนถึวา เป็นเรื่อยืนยันว่าเารู้สึีับสิ่ที่เลลาพูริ ๆ เพียรู่เียวที่หิสาวน้ำล่อปมพยาบาลเ้าไปเ็บในห้อนอน พอลับมา็เห็นว่าพ่อหมาป่าอมเ้าเล่ห์นั้นไ้หลับปุ๋ยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอส่ายหัวเล็น้อยพร้อมับยิ้มออมาโยไม่รู้ัว
“นอนริแฮะ…นึว่าะมีลูไม้อะไระอี" เลลาเินหายเ้าไปในห้อนอนอัวเอเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายยิ่ึ้น หิสาวเปลี่ยนไปสวมุนอนายาวผ้านิ่ม
สายเรียเ้าัึ้น ทำให้เลลารีบรับ
“ฮัลโหล…”
(เลลา ถึบ้านหรือยั เธอลับับใรทำไมไม่บอ เราับเฮล้าเป็นห่วเธอมานะรู้ไหม) เป็นหยแ้วที่โทรเ้ามาในเวลาแบบนี้ น้ำเสียอปลายสายแสออถึวามเป็นห่วเลลาอย่าสุึ้
“ถึแล้ว ถึแล้ว อโทษนะหยที่เราไม่ไ้โทรไปอัปเ พอีมีอะไรให้้อัารนิหน่อย แล้วนี่หยอยู่ับเฮล้าหรอ?” เลลาย้อนถาม เฮล้าือเพื่อนสนิทอีนในลุ่ม รู้ัเพราะเรียนะและสาาวิาเียวัน เฮล้าเป็นสาวออสี่สุโ๊ะที่พูไทยัแ๋วราวับเป็นเ้าอภาษา เพราะวัน ๆ ็ลุอยู่แ่ับเพื่อนสาวาวไทยทั้สอ
(ใ่แล้วล่ะ แ่อย่าเพิ่พูเรื่ออื่น นที่ไปส่เธอที่บ้านน่ะใร? ทำไมอยู่ ๆ ็มาบอะทันหันแบบนี้ล่ะ แล้วไหนบอว่าถึลอนอนแล้วะมาอเราเป็นนแรไ น้อยในะเนี่ย) น้ำเสียอแอหยแ้วทำให้เลลายิ้มออ
“เอาไว้เป็นพรุ่นี้ไ้ไหม เี๋ยวเราไปหา แล้ว็เอารูปานแ่เพิร์ลไปใหู้้วย" เธออบ พร้อมับนึถึนที่ยันอนหลับไม่รู้เรื่ออยู่้านอ เลลาไม่สบายในัที่ะให้นแปลหน้า (ริ ๆ ือพี่ายเพื่อน) นอนอยู่ในบ้านอัวเอเพียลำพั
(พรุ่นี้เลยหรอ เรารอไม่ไหวหรอ เลลาออมาหาเราับเฮล้าเลยไ้มั้ย เราสอนนั่อยู่ที่ร้านาแฟอป้ามาร์ธานี่เอ เินเท้ามาแปปเียว็ถึ หรือเลลาะให้เราับเฮล้าเินไปหาที่บ้านเลย็ไ้นะ! เลลาถึบ้านแล้วใ่ไหม?)
“ไม่้อ ๆ ไม่้อมาที่บ้านเรานะ" เลลารีบปิเสธนลิ้นแทบพันัน เธอไม่อยาให้เพื่อนมาเห็นว่านมีผู้ายหน้าหล่อนอนหลับปุ๋ยอยู่ในบ้าน เธอี้เียที่ะอบำถามาเพื่อนสาวทั้สอ ึรีบอบลเรื่อที่ะออไปร้านาแฟ “เี๋ยวเราเินไปหาที่ร้านป้ามาร์ธาีว่า ฝาสั่ลาเ้ร้อนไว้ให้้วยนะ"
(แปล ๆ นะเนี่ย…แ่็โอเ เราับเฮล้ารอนะเลลา รีบมา รีบมา) หยแ้วอบรับแล้ววาสายไป เลลาพรูลมหายใออมา แล้วรีบเปลี่ยนุอีรั้เินออาห้อนอนไป
ามิทรียันอนอยู่ในท่าเิม ลมหายใอายหนุ่มสม่ำเสมอบ่บอว่าหลับลึมาแ่ไหน เลลาึรีบออาบ้านไปโยไม่ลืมที่ะล็อประูไว้้วย เพื่อวามปลอภัยอนที่นอนหลับสบายอยู่
“…ทำไม้อรู้สึผิ้วยนะเรา" หิสาวพึมพำะที่มอร่าอามิทรีผ่านระที่หน้า่าเป็นหนสุท้าย แล้วรีบเิน้ำอ้าวเพื่อไปยัร้านาแฟอป้ามาร์ธาทันที
…
Martha Café
“โอโห เพิร์ลสวยมา สวยสุ ๆ เลย เสียายั อนนั้นถ้าเราไม่ิว่า้อไป่วยทีมละรเวทีอรุ่นน้อป.รีนะ เราไปานแ่เพิร์ล้วยัวเอแล้ว อลัารมาริ ๆ" เฮล้าพูภาษาไทยล่อปรื๋อ มือ็ล้อไลู่รูปไป้วย
“นั่นสิ สวยมาเลย เสียายัที่ไม่ไ้ไป" หยแ้วพูสนับสนุน
“ทุอย่าในานเหมือนแบบ…ถูเนรมิึ้นมาให้เป็นสวรร์เลยล่ะ อริสวยว่าในภาพมา ๆ อยาให้เธอสอนไปู้วยาัวเอเลย" เลลายิ้ม เริ่มผ่อนลายึ้นเมื่อไุ้ยับเพื่อน ๆ
“แล้วเลลาอยู่ไหนะล่ะ เราไม่เห็นรูปในล้อเลย ไม่มีใรถ่ายให้บ้าเลยหรือไ" สาวออสี่ถามพร้อมับเอียอ้วยวามสสัย เลลาึยล้อมาไว้ในมือแล้วไปยัภาพที่นำเลเอาไว้
“มีแ่อนท้าย ๆ ที่ถ่ายภาพรวมนั่นแหละ นี่ เราินเยอะมานพุออ ในรูปไม่้อเพ่ยัเห็นั ลมา" เลลายิ้มร่าะหันล้อให้เพื่อนู เฮล้า็สนอสนใมารีบรับไปทันที
“อะโห พุออยัไให้ยัสวยนานี้เนี่ย เธอสวยมาเลลา"
“นที่ยืนอยู่้าเธอนั่นใรหรอ?” หยแ้วถามเสียเบาหวิว “หน้าาีั เหมือนภาพวาเทพรีโรมันอะไรทำนอนั้นเลย"
“ไหน ๆ” เฮล้าูมูบ้า “หล่อริ ๆ แฮะ ใรหรอเลลา?”
เลลารอาเมื่อนึถึนนนี้ “พี่ายอเพิร์ล เราไม่ไ้สนิท้วยหรอ”
“ไม่สนิทแ่ยืนะแนบิเียวน้า มอไปมอมาเธอ็ูส๊วยสวย ยืน้านหล่อระเบิอย่าพี่ายเพิร์ลยัไม่ร็อปเลยอะ เหมาะสมันมา"
“ไม่เอาล่ะ เราไม่อยาเหมาะสมับนนนี้" เลลาหัวเราะยิ้ม ๆ เมื่อไ้ัใเฮล้า ในะที่หยแ้วยัมอภาพายหนุ่มที่ยืนอยู่้าเพื่อนสนิทอนไม่ะพริบ ้วยสายาที่ไม่อาอ่านวามิไ้
ความคิดเห็น