คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นางฟ้าแม่ทูนหัวตัวปลอม#1
“โทรมาไวั นี่ันเพิ่ถึเลาน์อสนามบินเอนะ"
มือบาที่ำโทรศัพท์มือถือราารึ่แสนเอาไว้เปลี่ยนอิริยาบถเป็นารหนีบมันไว้ับไหล่เพื่อเปิระเป๋าสะพายไหล่เนื่อาพนัานหนุ่มในุทัิโ้ึ่มีป้ายปับนอเป็นื่ออสนามบินอันับหนึ่ในไทยถามถึพาสสปอร์และบอร์ิ้พาส
“ุ..เลลา พิลาสินาศนะรับ" น้ำเสียนุ่มนวลามประสานทำานบริารเอ่ยทวนหลัรับสิ่ที่น้อารไปแล้ว เาไล่สายาึ้นมอใบหน้าอหิสาวที่ำลัะเ้าไปนั่พัเหนื่อยในเลาน์หรูระับเฟิร์สลาสึ่แยออมาาเลาน์ทั่วไปเพื่อูว่ารับในหนัสือเินทาหรือไม่
เ้าอื่อเลลายับัวเล็น้อยะที่ึโทรศัพท์ลับมาไว้ในมือัเิม ใบหน้านวลใสประทินผิว้วยเรื่อสำอาแบบบาเบา ทว่าลับูีราวับไ้่าแ่หน้าฝีมือีมาเสสรรปั้นแ่ให้ วาลมโอเธอเป็นสีำสนิทเหมือนืนันทร์ับแ่็ระยิบระยับไป้วยหมู่าวาประายอนแทเลนส์สายาสั้นที่สวมอยู่ แพนาอนามถูับ่อไว้่าย ๆ ้วยมาสาร่าแบบใส มูโ่เิรั้นรส่วนปลายบ่บอถึวามื้อึไ้ไม่น้อย รับเ้าับไ้ีับริมฝีปาเป็นระับอวบอิ่มเลือบ้วยลิปลอสมพูธรรมาิ
เรือนายอเธอไม่ไ้ผอมบานูเหมือนลมพัแล้วปลิวไปไ้ เลลาเป็นนัวเล็ที่ออำลัายเป็นประำทำให้สัส่วนอเธอูี หน้าออวบอึ๋ม่อนไว้ภายใ้เสื้อสายเี่ยวสีเียวับวา ทับ้วยเสื้อเิ้สีาวมัายูเ๋ไ๋ อวหน้าท้อแบนราบไร้ริ้วรอย ลุอเธอูทาารึ้นเมื่อเลื่อนสายาลไปมอาเายาวสีำสนิทและเ็มัหัวเินราาแพ
เส้นผมยาวสลวยอเธอถูมัเป็นมวยึ้นไปอย่าหลวม ๆ ปล่อยายผมมาล้อมรอบหน้าเอาไว้ เธอสบาเ้าับหนุ่มพนัานหน้าเลาน์้วยสายาที่เป็นมิร
“ใ่่ะ เลลา พิลาสินาศ"
“เิเ้าไป้านในไ้เลยรับ" พนัานหนุ่มรีบพยัหน้ารัวเร็ว่อนใบหน้าแาวามเินอายไว้ ูท่าว่าเาะเผลอลไปในหลุมเสน่ห์ที่เลลาไม่ไ้ั้ใุเ้าแล้วเ็มเปา
(ายละ เราำวันผิหรอเนี่ย อโทษนะเลลา) ปลายสายอบลับมา้วยน้ำเสียหอย ๆ เลลามวิ้ว หันไปยมือห้ามพนัานสาวที่ำลัะเ้ามาถามเมนูเวลัมริ์
“ไม่เห็น้ออโทษเลยหย เรายัไม่ไ้ว่าอะไรหยัำเลย ีใะอีที่หยโทรมาหา ิถึเรามาแน่ ๆ เลยใ่ม้าเี๋ยวถ้าเราไปถึอัฤษเมื่อไหร่นะ เราะไปหาหยแล้วอแน่น ๆ เป็นนแรเลย" เลลารีบรอเสียลไปอย่าสใสเพื่อึให้เพื่อนที่ำลัรู้สึผินั้นหายัวล
(็แหม…เรา็นึว่าเลลาิว่าเราโทรมาเร่ะอี แ่เลลาพูแล้วนะว่าะมาหาเราเป็นนแรทันทีที่ถึอัฤษน่ะ ห้ามเปลี่ยนใะทันหัน ห้ามลืมนั ห้ามเผลอหลับ แล้ว็ห้ามวหนุ่มมา้วยนะ สัาเป็นโสลอีวิอเราสอนเลลายัำไ้หรือเปล่าฮึ?) ปลายสายพูยืยาว ทำเอาเลลาหัวเราะออมาเบา ๆ อย่าห้ามไม่อยู่
หย หรือื่อริหยแ้ว เป็นเพื่อนสนิทอีนอเลลารอลมาาอานยา เธอเอับหยแ้วรั้แรในวิาสารหอม ึ่เป็นวิาเลือเสรีในมหาวิทยาลัยที่เธอำลัเรียน่อปริาโทอยู่
หยแ้วเป็นสาวไทยแท้ แ่เี่ยวา้านภาษา่าประเทศมา ทำให้เธอสอบิทุนไปเรียน่อปริาโทไ้ไลถึแนผู้ี
“สัาโสลอีวิน่ะเราทำไ้อยู่แล้ว หยนั่นแหละ ะแอบไปมีแฟน่อนเราหรือเปล่าเพื่อนเรา็ยิ่สวย ๆ อยู่้วยยอมรับมาเลยนะ อนนีุ้ยอยู่ับหนุ่มนไหน ห้ามโหเ็า” เลลาพูแวแล้วยมือึ้นเรียพนัานสาวให้รับออเอร์ เมื่อรู้สึว่าน้ำย่อยในระเพาะอาหารเริ่มประท้วแล้ว “ุ้พันอ้อยานเล็ ับิเนเอร์ริ์อที่นี่ เรปเ้หนึ่ิ้น้วย่ะ"
อนสั่อาหารเลลายับโทรศัพท์ให้ออห่าัว พร้อมทั้ลเสียที่ใ้สั่อาหารับพนัานหิสาวในยูนิฟอร์มอเลาน์เฟิร์สลาสพยัหน้ารับำอย่านอบน้อมโยไม่ปริปาให้เป็นารเสียมารยาท แล้วเร่รุไปัารให้ามำสั่
(ไม่ไุ้ยับใรสัหน่อย เราเป็นนี้อายแ่ไหนเลลา็รู้นี่นา ่าเรื่อหัวใเถอะ มาพูเรื่อวิัยบันีว่า อีไม่ถึปีเราะบโทันแล้วนะ เวลาผ่านไปไวัเลยเนอะ เรียนบแล้วเลลา็ลับไทย เรา็อยู่เหา ๆ นเียว)
เมื่อพูถึรนี้เลลา็ะัเล็น้อย แววาที่สใสเมื่อรู่อเธอหม่นล “อื้ม ็้อเป็นอย่านั้นแหละ แ่เรา็ไม่ไ้ไปแล้วไปลับะหน่อย ถ้าหยอยานัเอเมื่อไหร่็บอไ้ เราไม่มีทาาาริ่อับเพื่อนสุที่รัอย่าหยหรอ"
(อบุมาเลยนะเลลา เธอเป็นเหมือนนาฟ้าในีวิอเราเลยะว่าไป เราเ็บเลเอร์วิาเรียนรวมไว้ให้แล้วนะ ภาษาีนลาสำหรับธุริน่ะ เรารู้ว่าเลลาถนัวิานี้อยู่แล้ว แ่ในเลเอร์นี้มีแนว้อสอบไฟนอล้วยล่ะ รุ่นพี่บอ่อเรามาอีที)
“โอโห แนว้อสอบน่ะมันุมทรัพย์ั ๆ เลยนะ อบุหยมาเลยที่อุส่าห์เ็บไว้ให้ ลับถึอัฤษเมื่อไหร่เราะระโอหยริ ๆ เลยอยู” เลลาน้ำเสียร่าเริึ้น ไม่นานุ้พันอ้อยและเมนูอื่น ๆ ที่สั่ไว้็เริ่มมาเสิร์ฟ
(ไม่เป็นไรเลย เรายินี่วยนะ เอ้อ แล้วที่ลับไทยไปานแ่น่ะเป็นยัไบ้า เรายัไม่ไ้โทรไปแสวามยินีับเพิร์ลเลย…ือเราไม่แน่ใว่าเราสนิทพอที่ะโทรไปแสวามยินีหรือเปล่า ็เลย..)
“เพิร์ลถามหาหยอยู่นะ หย็น่าะบินมาร่วมานพร้อมัน” เลลาใ้ส้อมิ้มุ้พันอ้อยำเล็ๆ เ้าปา แล้วเี้ยวลืนให้เสร็เรียบร้อย่อนะเอ่ยปาพู่อ “็เป็นานแ่นั่นแหละ ยิ่ให่ามประสารอบรัวให่อับรอบรัวให่ เรา็ไปเน้นินออร่อยที่บาร์”
(เราอูรูปบ้านะ ีวินี้เราไม่ไ้แ่านหรอ แ่มีแฟนยัยาเลยเลลา) น้ำเสียน้อยใัาปลายสายนนฟัไ้แ่ส่ายหัว
“เอาไว้เอันที่โน่นแล้วเราะเปิใหู้แล้วัน พอีเรายัไม่ไ้ึรูปเป็นไฟล์ออมาาเมมล้อเลย ่วนี้มีหลายเรื่อให้ทำนหัวหมุนไปหม" เลลาถอนหายใเหนื่อย ๆ ะที่ัเรปเ้เ้าปาเพื่อิมรสาิ
(ไ้สิ เราะรอูนะ ิถึเลลาั อยาให้มาถึอัฤษไว ๆ ั ถึเมื่อไหร่รีบส่้อวามมาบอเราเลยนะ เี๋ยวเรา้อวาสาย่อนแล้ว)
“โอเ เรา็ิถึหยเหมือนัน ไว้เอันนะ"
ปลายสายวาไป่อนที่เลลาะพูบประโย หิสาวไหวไหล่อย่านไม่ิอะไรมา เธอเ็บโทรศัพท์ลในระเป๋าสะพายู่ใ และใ้เวลาื่ม่ำไปับอาหารมื้อเล็ ๆ รหน้าที่เรียมท้อไว้ึ้นเรื่อไปนอนหลับยาว ๆ
ความคิดเห็น